Pytania czytelników
● Czy słuszny byłby pogląd, że określenie „królewskie kapłaństwo” odnosi się tylko do chrześcijan namaszczonych duchem, natomiast wyrażenie „powszechne kapłaństwo” obejmuje zarówno ostatek namaszczonych chrześcijan, jak i „wielką rzeszę” wielbicieli Jehowy? — V. K.
Nauka o „powszechnym kapłaństwie” jest doktryną znaną w chrześcijaństwie; nosi ona też nazwę „kapłaństwa wszystkich wierzących”. Wielki słownik Webstera: „Thrid New International Dictionary”, wyjaśnia, iż jest to „doktryna protestanckiego kościoła chrześcijańskiego, że każda jednostka ma bezpośredni przystęp do Boga bez pośrednictwa kościoła, ale też każdy ma obowiązek usługiwania pozostałym członkom społeczności wiernych”. Definicja ta w zasadzie uwypukla więc myśl, że każdy chrześcijanin powinien opowiadać drugim o Słowie Bożym i Jego zamierzeniach, a nie przerzucać odpowiedzialności za to na jakąś klasę „duchownych”. „Doktryna ta” — jak podaje „The Interpreter’s Bible” — „jest raczej stwierdzeniem obowiązków niż deklaracją praw.” (Tom 2, str. 619.) Rozpatrując sprawę z tego punktu widzenia — że na każdym chrześcijaninie spoczywa obowiązek głoszenia — można powiedzieć, iż zasada zawarta w wyrażeniu „powszechne kapłaństwo” ma zastosowanie do wszystkich chrześcijan.
Jeżeli jednak ktoś by twierdził, że zarówno namaszczony duchem ostatek, jak i „wielka rzesza”, mają udział w „powszechnym kapłaństwie”, to taki pogląd nie byłby zgodny z Biblią. Dlaczego? W chrześcijaństwie zakłada się, że „wszyscy chrześcijanie są kapłanami przed Bogiem”. („Theology Today” z października roku 1958, str. 303) Natomiast Pismo święte naucza, że kapłanem jest każdy chrześcijanin zrodzony z ducha. Stąd według Biblii wyrazy „kapłan” i „kapłaństwo” odnoszą się tylko do 144 000 członków „kapłaństwa świętego” albo „królewskiego kapłaństwa”. — 1 Piotra 2:5, 9; Obj. 14:1-4.
Szczególnie do tych namaszczonych duchem, czyli zrodzonych z ducha chrześcijan, członków „kapłaństwa świętego”, odnoszą się słowa apostoła Piotra o ‚składaniu duchowych ofiar przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa’. Od roku 1931 do ostatka „świętego kapłaństwa” zaczęła się jednak przyłączać „wielka rzesza” przyrównanych do owiec wielbicieli Jehowy, pochodzących ze wszystkich narodów i grup językowych. (Obj. 7:9-15, NW) Chociaż ta „wielka rzesza” ludzi żywiących nadzieję życia wiecznego na ziemi nie należy do „świętego kapłaństwa”, są oni mimo to w oczach Bożych drogocennym skarbem, a mając tak dużo wielbicieli o usposobieniu owiec, przyłączających się do klasy kapłańskiej, Bóg napełnia swój dom chwałą. (Agg. 2:8) Z uwagi na ścisłą łączność z kapłańskim ostatkiem „wielka rzesza” ma tak samo jak ostatek obowiązek szerokiego rozgłaszania chwalebnych przymiotów Jehowy Boga. „Wielka rzesza” istotnie wywiązuje się z tej powinności. Tej „wielkiej rzeszy” wspierającej ostatek „królewskiego kapłaństwa” nie należy jednak porównywać z dawnymi kapłanami czy lewitami, ale raczej z Netynejczykami i Gabaonitami, którzy lojalnie współpracowali z wiernym ostatkiem Żydów, starożytnych świadków Jehowy. Pozaobrazowi Netynejczycy i Gabaonici przyłączyli się do kapłańskiego ostatka w wielbieniu samego tylko Jehowy jako Boga, chętnie podjąwszy się roli pomocników świątynnych, którzy popierają ostatek „żywych kamieni” duchowej świątyni.
Zatem w społeczności świadków Jehowy, a nie w nominalnym chrześcijaństwie, znaleźć można naprawdę „powszechne kapłaństwo”; nie tylko skutecznie zastosowano w niej zasadę, na którą wskazuje to wyrażenie, ale też istnieje pośród niej autentyczny ostatek „królewskiego kapłaństwa” — kapłaństwa rzeczywiście powszechnego, ponieważ każdy jego członek z osobna i wszyscy razem składają przez Jezusa Chrystusa duchowe ofiary przyjemne Bogu. (1 Piotra 2:5) Skoro więc samo Pismo święte ogranicza zastosowanie słów „kapłan” i „kapłaństwo” do namaszczonych duchem chrześcijan, biblijne oparcie ma pogląd, że kapłaństwo powszechne obejmuje tylko chrześcijan zrodzonych z ducha.