Rozpoznanie tych, którzy dzisiaj korzystają z dobrodziejstw

1. Kto według siódmego rozdziału Objawiania odnosi szczególną korzyść ze służby ostatka? Co wskazuje, czy ta rzesza ludzi uczestniczy w nowym przymierzu?

W DOBIE obecnej służba kaznodziejska ostatka „sług nowego przymierza” znana jest wśród wszystkich narodów. Niemniej jednak szczególną korzyść z tej służby odnoszą ludzie opisani w ostatniej księdze Biblii jako „wielka rzesza, której żaden człowiek [wówczas] nie potrafił zliczyć, ze wszystkich narodów i plemion, i ludów i języków; stali przed tronem [Boga] i przed Barankiem [Jezusem Chrystusem]”. Wizję dotyczącą tej „wielkiej rzeszy” apostoł Jan ujrzał po widzeniu ukazującym popieczętowanie 144 000 członków dwunastu pokoleń duchowego Izraela. (Obj. 7:4-9, NW) Zatem „wielka rzesza” nie uczestniczy w nowym przymierzu, natomiast korzysta od dawna z jego dobrodziejstw, ponieważ się przyłączyła do ostatka duchowego Izraela, którego członkowie są „sługami nowego przymierza”.

2, 3. (a) Kiedy „Strażnica Syjońska” po raz pierwszy zwróciła uwagę na tę „wielką rzeszę”? (b) Z kogo według ówczesnego poglądu miał się składać ten „wielki lud” i jakie miało być ich przeznaczenie?

² Kto stanowi tę „wielką rzeszę”? Przez długi czas było to tajemnicą. Już w pierwszym roku ukazywania się czasopisma Strażnica Syjońska (Zion’s Watch Tower) zwrócono w nim uwagę czytelników na „wielki lud”. (Obj. 7:9) Uważano jednak, że jest to duchowa grupa chrześcijan, przeznaczona do życia w niebie. Klasa 144 000 wiernych uczniów miała być niebiańską Oblubienicą Chrystusa, podczas gdy „wielki lud” uważany był za klasę drugorzędną w stosunku do Oblubienicy w niebie, a więc niejako jej druhny, czyli „towarzyszki”. — Ps. 45:15, 16.

³ Na przykład w czwartym numerze Strażnicy z października 1879 rokua powiedziano w artykule pt. „Dzień Pański”:

Właśnie wtedy, gdy „maluczkie stadko”, „Oblubienica”, „triumfujący kościół” zostanie tak osadzony na tronie wraz z Jezusem i wymierzać będzie zapisane wyroki oraz gdy druga klasa chrześcijan należących do kościoła, klasa o usposobieniu cielesnym, pozostawiona na świecie będzie ‚obmywać swe szaty’ — wtedy Baranek nakarmi ich prawdą i poprowadzi ich (jednych szybciej, innych wolniej) do źródeł wód żywych, przywodząc w końcu tylu, ilu da się poprowadzić, do stanu niebiańskiego, gdzie nie będzie więcej płaczu, smutku ani bólu; tam przyjmie ich do swego wiecznego domu; dlatego też widzimy ich, jak są „obleczeni w szaty białe, a palmy były w rękach ich”; i powiedziano nam (Obj. VII. 14): „Ci są, którzy przyszli z ucisku wielkiego i omyli szaty swoje”, itd.: „dlatego są przed stolicą Bożą i służą mu (...) w kościele jego.” — Paragraf siódmy.

A w paragrafie dziewiątym zastosowano do nich Psalm 45:15 jako do „towarzyszek” niebiańskiej Oblubienicy Chrystusa.

4. Skąd miał wyjść ten wielki lud i jakiego rodzaju ciała mieli otrzymać jego członkowie?

⁴ Następny artykuł tego samego wydania, zatytułowany: „Pojednanie świata”, omawiał sprawę tego wielkiego ludu i w paragrafie dwudziestym czwartym podawał: „Tak ‚maluczkie stadko’, czyli grono Oblubienicy, jak i grono tych, którzy wychodzą z wielkiego ucisku (Obj. VII. 14), otrzymają w każdym razie ciała duchowe.”

5. (a) Czego się spodziewano w kwestii przeżycia bitwy Armagedonu przez „wielki lud”? (b) Czym okazał się ten pogląd dla ostatka 144 000?

⁵ Pierwotny ten pogląd przeszkadzał w zwróceniu należnej uwagi na prawdziwy „wielki lud”, czyli „wielką rzeszę”; tak działo się aż do czasu zamierzonego przez Boga. Wskutek tego ostatek 144 000 „sług nowego przymierza” oczekiwał, że podczas końcowego „ucisku wielkiego”, jaki przyjdzie na cały świat, ogromne masy spłodzonych z ducha chrześcijan opuszczą Babilon wielki, obmyją do czysta utożsamiające ich szaty i przeleją swą krew, ponosząc śmierć męczeńską. Nie spodziewano się, by przeżyli bitwę Armagedonu na ziemi, ale że umrą przed jej zakończeniem. Pogląd ten sprawił, że w tym wypadku oczekiwania ostatka okazały się mylne.

6. Dlaczego ostatek nie był zaskoczony, gdy w roku 1914 rozpoczął się ucisk?

⁶ W roku 1914 nadszedł ucisk większy niż zaistniał kiedykolwiek od czasów potopu. Nie zaskoczyło to ostatka, gdyż wiedział on, że około 1 października tego roku miały się zakończyć „czasy pogan” czyli „wyznaczone czasy narodów”.

7. (a) Czego nie doczekał się ostatek podczas pierwszej wojny światowej? (b) Jaka nadzieja została w roku 1918 wyłuszczona w przemówieniu wygłoszonym w Los Angeles? Kogo jednak nie utożsamiono w tym przemówieniu?

⁷ Pierwsza wojna światowa przeciągnęła się na lata, a ostatek był tak prześladowany, jak nigdy dotąd, ale nie widział, by z licznych systemów religijnych chrześcijaństwa masowo nadciągał „wielki lud”. Wojna ta zaczęła się już chylić ku końcowi, kiedy w niedzielę 24 lutego 1918 roku ówczesny prezes Towarzystwa Strażnica (Watch Tower Bible Tract Society) wygłosił w kalifornijskim mieście Los Angeles przemówienie: „Świat się kończy — miliony obecnie żyjących mogą nigdy nie umrzeć”. W przemówieniu tym wyłuszczono nadzieję, że nie będzie więcej trzeba umierać, ale można nawet przeżyć „wielki ucisk”, jaki się na ziemi rozpoczął, przetrwać bitwę Armagedonu i bezpośrednio dostać się do nowego porządku rzeczy pod panowaniem niebiańskiego Królestwa Bożego, gdzie władzę sprawować będzie Chrystus. Tych, którzy na ziemi przeżyją Armagedon, nie utożsamiono wówczas z „wielkim ludem” z Objawienia 7:9 (BG). Mówiono o nich ogólnie jako o ludziach, którzy się skłaniają ku sprawiedliwości, choćby nawet nie byli oddani Bogu ani zrodzeni z ducha.

8. Jaka przypowieść została wyjaśniona w roku 1923 na zgromadzeniu w Los Angeles? Do kogo apelował i do czego zachęcał ostatni paragraf przyjętej tam rezolucji?

⁸ Pięć lat później, w niedzielę dnia 26 sierpnia 1923 roku, w tym samym mieście Los Angeles ten sam mówca wygłosił wobec z górą 30 000 słuchaczy odczyt pt. „Wszystkie narody zdążają do Armagedonu, ale miliony obecnie żyjących nigdy nie umrą”. Wykład ten stanowił punkt szczytowy ośmiodniowego zgromadzenia ludu Jehowy. Poprzedniego dnia po południu mówca ten przemawiał do zebranych na temat przypowieści Jezusa o „owcach i kozłach”, zanotowanej w Ewangelii według Mateusza 25:31-46. W trakcie owego przemówienia utożsamił on klasę „owiec” z ziemską klasą ludzi, którzy ocaleją w Armagedonie i przeżyją do nowego porządku Bożego pod rządami Królestwa niebiańskiego. Pod koniec wykładu odczytał i podał do przyjęcia rezolucję liczącą siedemnaście paragrafów, z których ostatni apelował do ludzi o usposobieniu owiec, „aby osobiście i zbiorowo opowiadali się po stronie Pana i popierali jego sprawę oraz byli gotowi przyjąć błogosławieństwa Królestwa Bożego, które On dla nich przygotował od założenia świata”. Nie został jednak podjęty żaden szczególny wysiłek w celu gromadzenia takich „owiec”.

9. Kogo dotyczyło nowe przymierze według ówczesnego zdania badaczy Biblii? Co na ten temat podawała książka „Pociecha dla Żydów”?

⁹ W owym czasie badacze Pisma świętego uważali, że nowe przymierze przepowiedziane w proroctwie Jeremiasza 31:31-34 nie ma zastosowania do 144 000 duchowych Izraelitów, lecz będzie po bitwie Armagedonu zawarte z rodowitymi Żydami. Wobec licznie zgromadzonych słuchaczy wygłaszano odczyty publiczne na temat „Powrotu Żydów do Palestyny”, a w październiku 1925 roku wydana została książka pt. Pociecha dla Żydów (Comfort for the Jews). Pod nagłówkiem: „Nowe przymierze” omawiano tam na stronach 97-103 kwestię tego przymierza, przy czym zastrzeżono je dla rodowitych Żydów ponownie zgromadzonych do Palestyny. W trzecim od końca paragrafie tej książki powiedziano: „Nadszedł dzień jubileuszu; dobra nowina musi dotrzeć do ludu Izraela, a następnie do wszystkich ludów na ziemi. — Zobacz Psalm 89:16.”

10, 11. (a) Do jakiej większej książki został później włączony materiał książki poprzednio przez nas omawianej i w którym roku ją wydano? (b) Jakiej szczególnej łaski mieli dostąpić Żydzi w myśl tej książki oraz co miało się stać z Palestyną i Jeruzalem?

¹⁰ Później materiał z książki Pociecha dla Żydów został włączony do większej książki oprawnej pt. Życie, którą otrzymaliśmy w dniu 15 lipca 1929 roku, aby ją rozpowszechniać głównie wśród Żydów.

¹¹ Na stronie 331 pod nagłówkiem „Wszystkie narody” powiedziano tam:

Nie tylko Żydzi dostąpią restytucji na warunkach nowego przymierza, lecz łaska ta zostanie rozciągnięta na wszystkie ludy i narody ziemi. Niezmienna obietnica Boża brzmi: „W nasieniu twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi.” Nasieniem tym jest Chrystus. (Gal. 3:16, 27-29) Również i z tej racji „ostatek” chrześcijan znajdujący się obecnie na ziemi jest jak najbardziej zainteresowany restytucją.

W dalszej części tego samego, a zarazem ostatniego rozdziału powiedziano na stronach 340 i 341:

Bóg przyobiecał ziemię palestyńską Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. (...) Aby ta obietnica Boża była dotrzymana, muszą oni być zmartwychwzbudzeni. (...) Jezus oświadczył, że ci mężowie będą w Królestwie, pełniąc funkcje jego przedstawicieli na ziemi. — Mat. 8:11, 12.

Pismo święte pozwala wnioskować, że najważniejszym miastem na ziemi będzie Jeruzalem. Bóg już dawno położył tam swe imię. Kiedy przywróci wiernych mężów starożytności, którzy zawsze byli wobec Niego szczerzy i lojalni, i kiedy zaprowadzi ich do Palestyny, wówczas najpewniej Jeruzalem stanie się ziemską siedzibą rządu.

12. Pod czyim zwierzchnictwem spodziewano się ujrzeć „owce” z przypowieści Jezusa o owcach i kozłach oraz jak zapatrywano się na zgromadzanie tych „owiec”?

¹² Tak więc w roku 1929 bardziej interesowano się cielesnymi, obrzezanymi Żydami i więcej zwracano na nich uwagę niż na „owce” z przypowieści Jezusa o owcach i kozłach. Uważano, że te „owce” mają znaczenie drugorzędne w porównaniu z Żydami, a po Armagedonie zostaną zorganizowane pod ich kierownictwem. Nie podejmowano wówczas żadnych specjalnych wysiłków w celu zebrania ich w „jedno stado” pod przewodem „Godnego Pasterza”, Jezusa Chrystusa.

13. Do kogo stosowano w książce „Światło” z roku 1930 werset z Objawienia 7:9-17? Ile uwagi poświęcono w związku z tym „drugim owcom”?

¹³ W roku 1930 ukazała się dwutomowa książka Światło; zawierała ona szczegółowy komentarz do całej księgi Objawienia, ale nadal uznawano tam „wielki lud” z Objawienia 7:9-17 za klasę zrodzonych z ducha wierzących chrześcijan, z których każdy po męczeńskiej śmierci w Armagedonie „dostąpi życia jako stworzenie duchowe”, jednak drugorzędne w stosunku do Oblubienicy Chrystusa. (Tom 1, strony 91-97). Z tego też względu nie zwracano specjalnej uwagi na ziemską klasę „owiec”, to jest „drugich owiec” Godnego Pasterza. — Jana 10:16, NW; Strażnica z 15 października 1923, str. 310, par. 33.

14. (a) Na podstawie jakiego zrozumienia książka „Usprawiedliwianie” wykluczała w roku 1931 utożsamianie „wielkiego ludu” z klasą poznaczonych na czołach? (b) Z kim jednak w owej książce utożsamiono tych poznaczonych?

¹⁴ W roku 1931 opublikowany został pierwszy tom książki pt. Usprawiedliwienie. Przy rozpatrywaniu dziewiątego rozdziału proroctwa Ezechiela powiedziano w niej odnośnie do ludzi, którzy mieli otrzymać znak na czołach, a następnie uniknąć stracenia: „Tych poznaczonych nie można łączyć z ‚wielkim ludem’, czyli klasą ‚ucisku’, ponieważ (...) tamci nie ocaleją w czasie wielkiego ucisku, ale przeciwnie, mają umrzeć. (...) Nie zostaną przeprowadzeni przez czas ucisku. W tym trudnym czasie będą zmuszeni do zajęcia stanowiska po stronie Pana, ale muszą umrzeć, aby potem żyć jako stworzenia duchowe.” Niemniej utożsamiono następnie w tej książce owych poznaczonych z ziemskimi „drugimi owcami”, z „owcami”, o których mowa w przypowieści Jezusa o owcach i kozłach, a które przeżyją bitwę Armagedonu, aby się znaleźć w nowym porządku Bożym.

15. Co powiedziano na stronie 111 książki „Usprawiedliwienie” o celu świadczenia? Do jakiego dzieła dotyczącego „drugich owiec” w takim razie nie zachęcano?

¹⁵ Przy omawianiu tego dzieła znaczenia na czołach powiedziano na stronie 111 książki Usprawiedliwienie, iż „dzieło dawania świadectwa nie ma na celu nawrócenia ludzi ze świata ani zorganizowania ich w jakiś sposób, ale ma służyć obwieszczaniu faktu, że każdy, kto pragnie uciec z niegodziwej organizacji chrześcijaństwa, może to uczynić i opowiedzieć się po stronie Pana, a tym samym być zaliczonym do tych, którzy zostaną przeprowadzeni przez czas ucisku, gdy zacznie się rzeź”. Dlatego też w gruncie rzeczy nie zachęcano do zgromadzania i organizowania tych poznaczonych, to jest „drugich owiec”; stan taki panował nawet jeszcze w roku 1931, gdy ostatek 144 000 duchowych Izraelitów przyjął nazwę „świadków Jehowy”.

16. (a) Kim więc zaprzątnięta była wówczas uwaga ostatka? (b) Co zostało wyjawione w roku 1932 przez drugi i trzeci tom książki „Usprawiedliwienie” na temat biblijnych obietnic dotyczących odrodzenia?

¹⁶ Całkiem więc jasną jest rzeczą, że uwagę duchowego ostatka zaprzątali cieleśni, obrzezani Żydzi oraz domniemany „wielki lud” drugorzędnych chrześcijan zrodzonych z ducha.b W roku 1932 wydane jednak zostały tomy drugi i trzeci książki Usprawiedliwienie, gdzie rozpatrywano pozostałe dwadzieścia cztery rozdziały proroctwa Ezechiela. Za ich pośrednictwem Jehowa objawił swemu ludowi, że proroctwa o odrodzeniu nie odnoszą się do ziemskich, obrzezanych, rodowitych Żydów czy Izraelitów, lecz dotyczą wiernego ostatka duchowego Izraela po roku 1919 n.e. — Patrz tom drugi, od strony 253 do końca.

17. Jak to wyjaśnienie odbiło się na poglądzie dotyczącym Żydów? Jakiego oczekiwania odnośnie do „wielkiego ludu” jednak nie rozproszyła książka „Usprawiedliwienie”?

¹⁷ Wyjaśnienie to usunęło trochę w cień Żydów, ale nadal nie rozstrzygnięta pozostawała sprawa nowego przymierza; nie zmieniło się także oczekiwanie na wystąpienie „wielkiego ludu” zrodzonych z ducha wierzących chrześcijan, którym należy dopomóc w wydostaniu się z Babilonu Wielkiego, a w szczególności z nominalnego chrześcijaństwa. W trzecim tomie Usprawiedliwienia podano, że ta drugorzędna klasa duchowa została zobrazowana w proroczej świątyni, opisanej przez Ezechiela w rozdziałach od czterdziestego do czterdziestego ósmego. — Zobacz strony 240, 265-269.

18. Jakie lepsze zrozumienia co do nowego przymierza zostało w roku 1934 wyłuszczone na łamach „Strażnicy”?

¹⁸ Dwa lata później, w roku 1934, osiągnięto lepsze zrozumienie. Strażnica w wydaniu oryginalnym z 15 kwietnia 1934 roku (str. 117, par. 10) przyniosła wyjaśnienie, że nowe przymierze nie zostanie zawarte po Armagedonie z cielesnymi, obrzezanymi Żydami w Palestynie, ale że jest już teraz ustanowione i dotyczy duchowych Izraelitów. Powiedziano tam: „Nowe przymierze zostało zawarte (...) z duchowym Izraelem i dla jego dobra. (...) Ponieważ rodowici Izraelici nie dotrzymali warunków przymierza Prawa, jakie stanęło w Egipcie, więc Bóg postąpiłby zgoła niekonsekwentnie, gdyby z tym samym ludem zawarł nowe przymierze, wyższe i bardziej wzniosłe niż dawne przymierze Prawa. Już samo to wyklucza wniosek, jakoby nowe przymierze dotyczyło cielesnych potomków Abrahama.” (Zobacz też książkę pt. Jehowa, wydaną w roku 1934, na stronach 171-173) Takie sprostowanie zrozumienia sprawiło ostatkowi wielką radość.

„DRUGIE OWCE” A CHRZEST

19. Jakie zachęty co do oddania się, chrztu oraz studiowania Biblii otrzymały „drugie owce” w „Strażnicy” z 15 sierpnia 1934 roku?

¹⁹ Prawdziwą zachętę otrzymały również same „drugie owce” w wydaniu Strażnicy z 15 sierpnia 1934 roku. W czasach starożytnych te ziemskie „drugie owce” zostały zobrazowane przez nie-Izraelitę imieniem Jonadab, syna Rechaba i zarazem przyjaciela izraelskiego króla Jehu. Dlatego artykuł zatytułowany „Jego dobroć” mówił o „drugich owcach” jako o Jonadabach lub klasie Jonadaba. W paragrafach 34 i 35 czytamy tam:

Czy Jonadabowie powinni się poświęcić Panu i zostać ochrzczeni? Odpowiedź: Z całą pewnością jest rzeczą właściwą, by Jonadab poświęcił się na pełnienie woli Bożej. Nikt nie dostąpi życia, jeśli nie uczyni tego kroku. Zanurzenie w wodzie jest tylko symbolem dokonanego poświęcenia się na spełnianie woli Bożej i nie od rzeczy będzie tak uczynić. (...) Obecnie jest czas na pouczanie klasy Jonadaba, czyli „milionów”, co zresztą oznacza jedno i to samo.

Następnie ten artykuł Strażnicy przechodzi do omówienia, jak członkowie namaszczonego duchem ostatka powinni przeprowadzać spotkania z klasą Jonadaba, i powiada: „Takie studia są teraz niezbędne i stanowią dla członków grona Jonadabów szczególne dobrodziejstwo, gdyż mogą się dowiadywać, co jest w stosunku do nich wolą Bożą.”

20. Kim według książki „Jehowa”, wydanej 15 listopada 1934 roku, zawarte zostało nowe przymierze, to znaczy jak rozumiano określenie: „z domem Izraela i z domem Judy”?

²⁰ Kiedy w tym samym roku, tylko trzy miesiące później, to znaczy 15 listopada 1934 r. spod pras drukarskich towarzystwa wyszła w Brooklynie książka pt. Jehowa, na str. 182 jeszcze znalazło wyraz przekonanie o istnieniu drugorzędnej klasy duchowej, co do której się spodziewano, że wyjdzie z Babilonu Wielkiego i stanie po stronie Jehowy. W związku z tym, choć w tej książce wykazano, że nowe przymierze nie odnosi się do rodowitych, obrzezanych Żydów, to jednak na stronach 181 i 182 czytamy tam:

Duchowy dom Izraela obejmuje wszystkich tych, którzy ufając, że krew Chrystusa Jezusa ma moc odkupienia człowieka, zawarli przymierze co do spełniania woli Bożej i zostali spłodzeni przez Boga, a to z konieczności ogarnia wszystkich zrodzonych z ducha, lecz zwłaszcza „maluczkie stadko”. (...) Proroctwo to dotyczy nowego przymierza, jakie ma być zawarte z domem duchowego Izraela, co oznacza, że obejmuje ono wszystkich duchowych Izraelitów, wszystkich zrodzonych z ducha, i z domem Judy, co ukazuje grono królewskie, które ma towarzyszyć Jezusowi Chrystusowi, „lwu z pokolenia Judy”. (Obj. 5:5) — Zobacz też stronę 185 paragraf drugi.

21. Jaka klasa pod koniec roku 1934 zaprzątała więc uwagę duchowego ostatka bardziej niż „ziemskie owce”?

²¹ A więc ta drugorzędna klasa spłodzonych z ducha Izraelitów pod koniec roku 1934 wciąż jeszcze zaprzątała uwagę ostatka i przypisywano jej większe znaczenie niż Jonadabom, czyli ziemskiej klasie „drugich owiec”, które miały otrzymać znak na czołach. (Ezech. 9:4) Dlatego też tych poznaczonych nie zapraszano specjalnie do obecności przy obchodzeniu Wieczerzy Pańskiej w dniu 14 Nisana roku 1935.c

DOSTRZEŻENIE WIELKIEJ RZESZY

22. Jakie zgromadzenie zostało zapowiedziane przez „Strażnicę” z 1 kwietnia 1935 roku i kogo szczególnie zapraszano?

²² Wielka radość czekała jednak grono Jonadabów, czyli „drugie owce”. Zapowiedziany został pięciodniowy kongres świadków Jehowy. Począwszy od 1 kwietnia 1935 roku Strażnica ogłaszała go, pisząc między innymi: „Strażnica ponownie przypomina swym czytelnikom, że w dniach od 30 maja do 3 czerwca 1935 roku odbędzie się w Waszyngtonie (stolicy Stanów Zjednoczonych) zgromadzenie świadków Jehowy i Jonadabów.d Mamy nadzieję, że wielu członków ostatka oraz Jonadabów znajdzie możliwość przybycia. Dotychczas niewielu Jonadabów miało przywilej uczestniczenia w kongresie, a zgromadzenie w Waszyngtonie będzie dla nich prawdziwym pokrzepieniem i dobrodziejstwem.” (Strona 98) „Będzie to zgromadzenie służbowe i oczekuje się, że wszyscy członkowie ostatka i Jonadabowie wezmą udział w służbie.” — Strona 110.

23. Jaka rewelacja nastąpiła na tym zgromadzeniu w Waszyngtonie w związku z „wielkim ludem” z Objawienia 7:9-17?

²³ Ten kongres w Waszyngtonie naprawdę okazał się dla Jonadabów dobrodziejstwem. Drugiego dnia zgromadzenia (31 maja) ówczesny prezes Towarzystwa Strażnica przemawiał po południu do sporej rzeszy widocznych słuchaczy zebranych w waszyngtońskim Audytorium, jak i do niewidocznych słuchaczy, do których jego słowa docierały za pośrednictwem radiostacji WBBR i WHPA; tematem jego wykładu był „wielki lud” przepowiedziany w Objawieniu 7:9-17. W przemówieniu swoim wykazał, że drugorzędna klasa duchowa, od dawna będąca przedmiotem dyskusji, wcale nie istnieje, a obraz „wielkiego ludu” nie odnosi się do żadnej takiej klasy. „Wielki lud” stanowią raczej nowożytni Jonadabowie, którzy muszą okazać Jehowie Bogu tyle samo wierności, co duchowy ostatek.

24. W jaki sposób radość z wyjawienia tej prawdy rozprzestrzeniła się na całą ziemię oraz co donosił o tym „Rocznik” na rok 1936?

²⁴ Niewypowiedziana radość, jaka tego wieczora stała się udziałem Jonadabów obecnych w Waszyngtonie, ogarnęła wkrótce wszystkich członków tej klasy na całej ziemi dzięki opublikowaniu owej rewelacji w artykule pod tytułem „Wielki lud”, wydanym w dwu częściach w Strażnicach z 1 i 15 sierpnia 1935 roku. Później w Roczniku świadków Jehowy na rok 1936 (strona 63) powiedziano: „Objawienie tej prawdy poruszyło braterstwo i stało się pobudką do wzmożonej działalności; z całej ziemi napływają doniesienia wyrażające radość z tego, że ostatek ma teraz przywilej niesienia poselstwa wielkiemu ludowi, a ten z nim współpracuje ku czci imienia Pańskiego.”

25. (a) Jak w maju 1937 roku rozszerzyły się przywileje służby, dostępne członkom klasy Jonadaba? (b) Jak trzeba dziś zapatrywać się na trafność tego zarządzenia?

²⁵ W zborach ludu Jehowy przed członkami klasy Jonadabów, to znaczy przed „wielkim ludem”, stanęły otworem większe przywileje służby, gdy Strażnica z 1 maja 1937 roku oznajmiła na stronie 130 odnośnie do grup, czyli zborów, co następuje:

Tam, gdzie w grupie nie ma nikogo zdatnego do pełnienia funkcji sługi grupy lub członka komitetu służby, a są o tyle zdolni i gorliwi Jonadabowie, pozwólcie im zająć miejsca w komitecie służby i dajcie im sposobność służenia.

Dzisiaj, prawie trzydzieści lat później, dobrze widzimy, jak przewidujące było to zarządzenie; liczba członków ostatka „sług nowego przymierza” zmalała do około 11 500 i stało się niezaprzeczalną koniecznością, żeby „drugie owce” zajęły stanowiska nadzorców i sług pomocniczych w większości spośród ponad 24 000 zborów na całym świecie.

26. (a) Do obecności przy jakim dorocznym wydarzeniu zostali potem Jonadabowie specjalnie zaproszeni? (b) Jaka szczytowa radość w związku z przywilejami służby nadeszła dla klasy Jonadaba w roku 1950?

²⁶ Przed najbliższą uroczystością Wieczerzy Pańskiej, jaka nastąpiła po ogłoszeniu powyższego zawiadomienia co do „sług grup”, to jest w dniu 15 kwietnia 1938 roku, Jonadabowie zostali specjalnie zaproszeni, aby byli na niej obecni jako towarzysze ostatka. (Strażnica z 15 lutego 1938, str. 50) Ale czas naprawdę wielkiej radości dla klasy Jonadaba, czyli „drugich owiec”, nadszedł w roku 1950. W sobotę po południu, dnia 5 sierpnia 1950 roku, na międzynarodowym kongresie świadków Jehowy zorganizowanym w nowojorskim „Yankee-Stadium” zostało na podstawie Pisma świętego wykazane, że odpowiednio wykwalifikowane jednostki spośród zgromadzonych obecnie „drugich owiec” mogą być po bitwie Armagedonu wyznaczone na ‚książąt po całej ziemi’ wraz z tymi, o których jest mowa w Psalmie 45:17. — Strażnica z 1 października 1950, strony 364, 365; oraz z 1 listopada 1950, strony 414-417.

27. Dokąd w końcu Godny Pasterz przywiódł teraz „drugie owce”?

²⁷ Tak w końcu oddani Bogu i ochrzczeni członkowie „wielkiego ludu”, czyli „drugich owiec”, odnaleźli swe właściwe miejsce u boku namaszczonego duchem ostatka „sług nowego przymierza”. Godny Pasterz, Pan Jezus Chrystus, zaczął wprowadzać swe „drugie owce” do „jednej owczarni”, gdzie już był zebrany ostatek „małego stadka”, aby z nich utworzyć „jedno stado” poddane „jednemu pasterzowi”. — Jana 10:16; Łuk. 12:32, NW.

ROZPRZESTRZENIANIE SIĘ DOBRODZIEJSTW

28. Ile zborów ludu Jehowy istniało podczas wojny w roku 1942 oraz ile osób składało wtedy sprawozdania z działalności kaznodziejskiej? Natomiast ile zborów i głosicieli podały ostatnie sprawozdania?

²⁸ Druga wojna światowa szalejąca w latach od 1939 do 1945 nie rozerwała jedności łączącej ostatek namaszczonych duchem i ziemską klasę „drugich owiec”. Stąd też liczba tych „owiec” wyświadczających dobro duchowym braciom Chrystusa stale wzrastała, osiągnąwszy obecnie rozmiary rzeczywiście „wielkiej rzeszy”. W roku 1942, w samym środku wojny, istniały 5232 zbory oddanego ludu Jehowy składające sprawozdania z głoszenia „dobrej nowiny o Królestwie” po całej zamieszkanej ziemi, przy czym w rozgłaszaniu tego poselstwa zbawienia brało udział 160 000 członków ostatka i „drugich owiec”. (Rocznik na rok 1943, strony 221, 222) Według ostatnich dostępnych danych istniało dwa lata temu 24 158 zborów w przeszło 190 krajach, a przeciętna liczba głosicieli czynnych co miesiąc w owym roku służby wynosiła 1 034 268 osób spośród ostatka i „drugich owiec”.

29. Co to oznacza, jeśli chodzi o wzrost liczby „drugich owiec”? Ile osób obchodziło dwa lata temu Pamiątkę śmierci Pańskiej?

²⁹ Widać z tego, że liczba „drugich owiec” już zebranych w „jedno stado” naprawdę rozrosła się do rozmiarów „wielkiej rzeszy”, gdy tymczasem ostatek „sług nowego przymierza” zmalał w tym okresie do 11 550 członków na ziemi. Tylu ich brało udział w spożywaniu emblematów: chleba i wina, w czasie Wieczerzy Pańskiej przypadającej dwa lata temu na dzień 16 kwietnia, kiedy to na całym świecie zgromadziło się 1 933 089 osób, by wspominać śmierć Pana Jezusa Chrystusa, Pośrednika nowego przymierza.

30. Jak dobrodziejstwa płynące z nowego przymierza miały się przejawić w zakresie wiedzy oraz komu jest ta wiedza udzielana?

³⁰ Nie ma więc najmniejszej wątpliwości co do tego, że dobrodziejstwa nowego przymierza już rozprzestrzeniają się na cały świat ludzki. Warunki tego nowego przymierza przewidywały, że namaszczony duchem ostatek sprzymierzonych z Bogiem miał znać Jehowę „od najmniejszego z nich aż do największego z nich”. Obecnie ostatek posiada tę wiedzę o Bogu Najwyższym i też dzieli się nią z „wielką rzeszą” wzrastającą we wszystkich stronach świata.

31. Jakie dalsze dobrodziejstwa wynikające z miłosierdzia Bożego zapowiadało nowe przymierze oraz dzięki komu stały się one udziałem ostatka?

³¹ Poza tym Jehowa zapowiedział, że w nowym przymierzu przebaczy winę i nie wspomni więcej grzechu ostatka duchowych Izraelitów. (Jer. 31:34, BT) Takie przebaczenie grzechu uzyskali oni na podstawie doskonałej ofiary, którą sam ze swego ciała złożył Pośrednik nowego przymierza, Jezus Chrystus, „Baranek Boży”.

32. Kto jeszcze zaznaje dziś takiego przebaczenia? Jak Pismo św. nazywa tych oddanych Bogu, ochrzczonych ludzi?

³² Obecnie również „wielka rzesza” tych, którzy oddali się Bogu i usymbolizowali to przez chrzest w wodzie, doznaje przebaczenia swych grzechów na podstawie krwi Baranka, Jezusa Chrystusa. Cieszą się dzięki temu pokojem z Jehową Bogiem i zostali zaliczeni do Jego „ludzi dobrej woli”. (Łuk. 2:14, Db) Jezus w przypowieści o owcach i kozłach nazywa ich „sprawiedliwymi”. Objawienie 7:9, 14 przedstawia ich jako ‚ubranych w białe szaty’, które obmyli i wybielili „w krwi Baranka”. Stąd Bóg darzy ich obecnie uznaniem i dlatego „pełnią dla niego świętą służbę dniem i nocą w jego świątyni”, a On ociera każdą łzę z oczu ich. — Obj. 7:15-17, NW.

33. (a) Czy dużo ludzi żyjących dziś na ziemi korzysta z dobrodziejstw nowego przymierza? Dzięki czyjej służbie kaznodziejskiej? (b) Jaka obietnica się dopełni, gdy ci zakończą swą ziemską służbę?

³³ Namaszczony duchem ostatek „sług nowego przymierza” nadal pełni służbę kaznodziejską, wspierany w tym przez „drugie owce”, a „wielka rzesz korzystających z dobrodziejstw ich służby na ziemi nie przestaje się rozrastać. Dlatego też — choć nowe przymierze z Bogiem nie obejmuje całego świata ludzkiego — wynikające z niego dobrodziejstwa coraz bardziej rozprzestrzeniają się po świecie, udostępniając ludziom o usposobieniu owiec życiodajną wiedzę o Jehowie Bogu i Jego już sprawującym władzę Królu Jezusie Chrystusie, a to ku ich wieczystemu zbawieniu. (Jana 17:3) W słusznym przez Boga wyznaczonym czasie ostatek zakończy swą ziemską służbę. Zgodnie z obietnicą Jezusa Chrystusa połączy się z nim w niebie. — Łuk. 22:28-30.

34. Jakie funkcje będą wtedy pełnili ci słudzy Boży? Kto na ziemi zazna dobrodziejstw wynikających ze spełnienia celu nowego przymierza?

³⁴ „Królestwo kapłanów”, skutecznie wyłonione za pośrednictwem nowego przymierza Bożego, będzie wtedy już kompletne. Jego członkowie będą pełnić swą królewską i kapłańską służbę u boku wielkiego Króla i Kapłana, Jezusa Chrystusa, zobrazowanego przez Melchizedeka. Wówczas też w okresie tysiącletniego panowania Chrystusa cały świat ludzki, to jest żywi i zmarli, w nigdy dotąd nie widzianych rozmiarach skorzystają z dobrodziejstw wynikających z faktu, że Bóg zwycięsko doprowadził do spełnienia celu, jaki miłościwie zamierzył, tworząc nowe przymierze. — Obj. 20:4-6; 21:3, 4.

[Przypisy]

[Ilustracja na stronie 9]

ZŁOTY WIEK 17 lipca 1935 r.

Jak przekonali się wszyscy obecni na tym zgromadzeniu, specjalną ucztę dla ludu Bożego zebranego w stolicy stanowiło wyjawienie przez Jehowę, że „wielki lud” (Objawienie 7:9-17) jest równoznaczny z „Jonadabami” (2 Królewska 10:15-23) oraz „milionami” obecnie żyjących, którzy nigdy nie umrą”.