Docenianie Księgi życiodajnej mądrości

„Świadczę każdemu, który słucha słów proroctwa księgi tej: Jeżeli ktoś dołoży coś do nich, dołoży mu Bóg plag opisanych w tej księdze; a jeżeli ktoś ujmie coś ze słów tej księgi proroctwa, ujmie Bóg z działu jego drzewa żywota.” — Obj. 22:18, 19.

1. Jaką wartość ma życie? Jakie są wyniki dotychczasowych wysiłków ludzi, zmierzających do przedłużenia życia?

ŻYCIE! Ze wszystkiego, co posiadamy, cóż mogłoby być cenniejsze nad samo życie? Bez niego nie moglibyśmy się cieszyć żadną inną z posiadanych rzeczy. Dlatego rozsądne było pytanie postawione przez największego z ludzi, jacy się pojawili na ziemi: „Cóż za pożytek człowiekowi, choćby cały świat pozyskał, a na życiu swoim poniósł szkodę?” (Mat. 16:26, NDb) Pragnienie życia, instynkt samozachowawczy, należy do podstawowych popędów kierujących postępowaniem człowieka. Już od najdawniejszych czasów niedoskonali, śmiertelni ludzie starali się wykryć tajemnicę życia, aby tym sposobem uniknąć nieuchronnej śmierci. Niemniej jednak ani mądrość starożytnych, ani zawodowa wiedza współczesnych lekarzy i uczonych nie uwieńczyła, tych badań pomyślnymi wynikami. Mimo iż mądrość ludzka osiągnęła nieznane dawniej wyżyny, człowiek nadal umiera, a doskonałe życie pozostaje celem, który wciąż wymyka mu się z ręki.

2. Co prawdziwie mądry człowiek uznaje w związku z życiem? Co w takim razie okazuje się sprawą nader ważną?

² Człowiek prawdziwie mądry uznaje jednak zasadniczą prawdę, że życie jest zrządzeniem wielkiego Stworzyciela wszystkich rzeczy, ożywionych i nieożywionych. Księga znana jako Biblia wyjaśnia, iż jest to Jehowa, „Bóg, który stworzył świat i wszystko, co na nim, (...) [który] sam daje wszystkim życie i tchnienie, i wszystko. (...) Albowiem w nim żyjemy i poruszamy się, i jesteśmy.” (Dzieje 17:24, 25, 28; 1 Mojż. 2:4, 7) Będąc Stwórcą, prawdziwy Bóg jest tym jedynym, który posiada klucz życia wiecznotrwałego; On też obiecał, że udzieli tego życia w formie daru wszystkim, którzy wiernie Jemu służą i oddają cześć. (Rzym. 6:23) Jeżeli należysz do tych, którzy się przyznają do chrześcijaństwa, to bez wątpienia zgodzisz się w pełni z tym stwierdzeniem. Zastanów się jednak przez chwilę, co to znaczy. Oznacza to, że tylko od Stwórcy zależy, czy ktokolwiek z nas otrzyma życie. A On udziela nam życia nie na naszych warunkach, lecz według swego własnego upodobania i na podstawie tego, czy się dostosowujemy do Jego woli. Dlatego nabycie dokładnej wiedzy co do woli Bożej jest tak istotne dla życia jak doczesny pokarm i napój, a nawet jeszcze ważniejsze.

3. W jaki sposób Izraelitom została dobitnie przedstawiona zależność człowieka od karmienia się Słowem Bożym?

³ Na tę zasadę życiową dobitnie kiedyś zwrócono uwagę całego narodu, to jest narodu izraelskiego; a uczynił to sam Stwórca życia. Narodowi temu, nadmiernie zainteresowanemu natychmiastowym zaspokajaniem na pustyni potrzeb dotyczących cielesnego pokarmu, Mojżesz wytłumaczył: „Utrapił cię [Jehowa Bóg], dał ci odczuć głód, żywił cię manną, (...) bo chciał ci dać poznać, że nie samym tylko chlebem żyje człowiek, ale człowiek żyje wszystkim, co pochodzi z ust Jahwe [albo: Jehowy].” Pierwszym, który otrzymał życie od Stworzyciela, był „początek stworzenia Bożego” — ten sam, który się stał Chrystusem Jezusem. Kiedy na pustyni Diabeł wystawiał go na pokuszenie, Jezus przytoczył te słowa Mojżesza, nie tylko potwierdzając przez to historyczność owego zdarzenia, ale również podkreślając podstawową zasadę: Aby żyć, człowiek musi karmić się słowami Boga. — Ks. Powt. Prawa (5 Mojż.) 8:3, BT; Obj. 3:14; Mat. 4:4.

4. Co wobec tego Bóg — logicznie rzecz biorąc — powinien był uczynić dla ludzkości?

⁴ Wynika stąd wniosek logiczny, że skoro Bóg sprawił, iż karmienie się Jego słowem jest niezbędne do życia, to chyba też się postarał, by ‚wszystko, co pochodzi z Jego ust,’ dostępne było rodzajowi ludzkiemu na przestrzeni wieków. Faktycznie uczynił to i zachował te wypowiedzi na piśmie w Księdza, którą dzisiaj nazywamy Pismem świętym albo Biblią. Księga ta może więc słusznie nosić miano Słowa Bożego. — Porównaj Marka 7:13.

5. (a) Dlaczego dokładna znajomość Biblii ma istotne znaczenie przy wielbieniu Boga? (b) O co modlił się apostoł Paweł w odniesieniu do współchrześcijan?

⁵ Właśnie w Biblii Jehowa Bóg objawia człowiekowi siebie i swoje zamierzenia. Stąd też jeśli ktoś chce być zdolny wielbić Boga, musi dokładnie poznać to, co o Nim mówi Biblia. Z tej Księgi może człowiek uczyć się o wielkości Jehowy, dzięki niej ‚pokolenie pokoleniu głosi Jego dzieła’. Jej karty ‚ogłaszają chwałę wielkiej dobroci’ Boga i wykazują, że jest On „łagodny i miłosierny, nieskory do gniewu i bardzo łaskawy”. Jedynie poznanie i docenienie tych przymiotów Boga, przejawiających się w Jego postępowaniu z ludźmi, może pobudzić serca ludzkie do oddawania Jehowie należnej czci, a tym samym do takiego życia, jakie się Jemu podoba. Rozumiejąc potrzebę tego rodzaju wiedzy, apostoł Paweł napisał: „Dlatego też my (...) nie przestajemy modlić się za was i prosić, żebyście byli napełnieni dokładną wiedzą co do jego woli we wszelkiej mądrości i w duchowym rozeznaniu, abyście postępowali w sposób godny Jehowy ku jego zupełnemu upodobaniu, nadal wydając owoc we wszelkim dobrym uczynku i przybierając dokładnej wiedzy o Bogu, umocnieni będąc wszelką mocą na miarę jego chwalebnej potęgi, aby w pełni wytrwać i z radością okazywać cierpliwość”. — Ps. 144(145):4, 7, 8, BT; Kol. 1:9-11, NW.

6. Co kształtowało postawę umysłową Jezusa? Jak możemy pod tym względem być do niego podobni?

⁶ Tak, jeśli chcemy być zaliczani do prawdziwych wielbicieli Boga, musimy dokładnie poznać Biblię, „słowo sprawiedliwości”. Jezus Chrystus dobrze znał swego niebiańskiego Ojca i pochodzące od Niego wypowiedzi. Ta osobista, dokładna znajomość Boga kształtowała całą jego postawę umysłową. Powodowała go do tego, że z największą wdzięcznością i docenianiem służył Stwórcy jako najwybitniejszy Jego wielbiciel, żyjąc jedynie pragnieniem pomnażania Jego chwały. (Jana 17:1) Skoro szczerze pragniesz — czytelniku — naśladować Jezusa na drodze prawdziwego wielbienia, wówczas zagłębiając się w treść Biblii, która zawiera to, „co niegdyś napisano (...) dla naszego pouczenia”, także zdołasz nabyć podobnej wiedzy i doceniania, a na tej podstawie Jehowa Bóg może łaskawie obdarzyć cię przywilejem posiadania ‚tej samej postawy umysłu, co Chrystus Jezus, abyś jednomyślnie, jednymi ustami wysławiał Boga i Ojca naszego Pana, Jezusa Chrystusa’. — Rzym. 15:4-6, NW.

7. Jak Jehowa zatroszczył się o zaprawienie naszych umysłów do rozeznawania dobra i zła?

⁷ Jezus był dokładnie zapoznany ze zdaniem Jehowy w różnych kwestiach i wiedział, co On uważa za dobre, a co traktuje jako opaczne. Nigdy nie miał wątpliwości co do tego, jak powinien postępować, aby się podobać swemu Ojcu niebiańskiemu. Jehowa Bóg dla naszego dobra zachował w swoim Słowie, Biblii, wypowiedzi na temat tego, co jest dobre dla człowieka, a co jest dla niego złe. Doprowadziwszy do zapisania dziejów ludzi i narodów z punktu widzenia ich stosunku do Jego zamierzeń, Jehowa również za pomocą przykładów poinformował nas o tym, jakie poczynania pochwala, a jakie nie, oraz wskazał na konsekwencje takich posunięć. W ten sposób zaprawia nas do wyraźnego odróżniania słuszności od błędu. Trafnie określił to apostoł Paweł, pisząc w natchnieniu: „Każdy, który się karmi mlekiem, nie jest świadomy słowa sprawiedliwości, gdyż jest niemowlęciem. Ciężki zaś pokarm właściwy jest dorosłym, którzy przez przyzwyczajenie mają zmysły wyćwiczone do rozeznania dobrego i złego.” — Hebr. 5:13, 14, NT.

8. Co należy więc pielęgnować i do jakiej rady szczere osoby będą chciały się z całego serca stosować?

⁸ Jeżeli wiec pragniesz być zaliczony do tych, którzy wielbią Boga „duchem i prawdą”, to będziesz w sobie pielęgnował chęć karmienia się Jego spisanym Słowem, szczerze dążąc do poznania życiodajnej mądrości, jaką zawiera ta Księga. Będziesz chciał z całego serca zastosować się do natchnionej rady: „Jeśli, synu, nauki me przyjmiesz, i zachowasz u siebie wskazania; do mądrości przychylisz owe ucho, ku roztropności nakłonisz swe serce; tak, jeśli wezwiesz rozsądek, przywołasz donośnie rozwagę, jeśli szukać jej poczniesz jak srebra, i pożądać jej będziesz jak skarbów — to bojaźń Jahwe [albo: Jehowy] zrozumiesz, osiągniesz znajomość Boga”. — Przyp. 2:1-5, BT.

9. Jakie pytania na temat Biblii zechce może ktoś zadać?

⁹ Ktoś mógłby jednak zapytać: Skąd możemy być pewni, że kiedy otwieramy Biblię i ją czytamy, wtedy czytamy księgę naprawdę natchnioną przez Boga? Czy mamy słuszne podstawy do przekonania, że Pismo święte, jakie posiadamy, faktycznie jest objawieniem Boga o sobie samym i swoich zamierzeniach względem ludzkości? A może Biblia jest po prostu tylko zbiorem pism ułożonych przez ludzi, które z biegiem czasu zostały przez tradycje uznane za pochodzące od Boga, lecz bez żadnego istotnego dowodu na to?

10. (a) Czego należałoby się spodziewać, gdyby Biblia była pochodzenia ludzkiego? (b) O czym jednak świadczy jej treść?

¹⁰ Prawdą jest, że Biblia to zbiór różnych dokumentów ułożonych w formie pisanej i kompletowanych przez okres szesnastu stuleci. Gdyby taki zbiór pism opracowanych przez co najmniej trzydziestu dziewięciu mężczyzn z najrozmaitszych warstw społecznych, pochodził wyłącznie od ludzi — bez wątpienia brakowałoby mu spoistości i jednolitości; wskutek ludzkiej niedoskonałości byłby pełen błędów i sprzeczności. Już na wstępie napotykamy tu więc jedną z najbardziej godnych uwagi zalet Biblii. Chociaż była spisywana przez tak długi czas i w jej zestawieniu brało udział tylu pisarzy, Księga ta wykazuje taką jedność układu oraz taką wewnętrzną harmonię faktów i nauk, jakiej można oczekiwać tylko po jednym, wspólnym autorze. I właśnie takie twierdzenie wysuwa Biblia o sobie samej: że chociaż różni ludzie byli użyci do jej spisywania, ma tylko jednego Autora, Jehowę Boga, którego niewidzialna moc, czyli duch, pobudzał poszczególnych pisarzy. Dlatego też napisano: „Całe Pismo jest natchnione przez Boga i użyteczne do nauczania, do strofowania, do prostowania rzeczy, do karcenia w sprawiedliwości, aby człowiek Boży był w pełni zdatny, całkowicie wyposażony do wszelkiego dzieła dobrego.” — 2 Tym. 3:16, 17, NW.

USTALENIE KANONU BIBLIJNEGO

11. Z jakich względów wyrażenie „kanon” jest w odniesieniu do Biblii stosowne?

¹¹ Zbiór natchnionych pism świętych niekiedy nazywany bywa kanonem Biblii. Pierwotnie słowo kanon odnosiło się do trzciny, używanej jako pręt mierniczy. Inspirowane księgi Pisma stanowią więc model, wzorzec albo miernik do określania słuszności wierzeń i nauk oraz sposobu postępowania, który znajduje uznanie u Boga. Ponadto wewnętrzna jedność i harmonia Biblii służy jakby za wskaźnik bądź prawidło do ustalenia, czy słusznie można poszczególne księgi zaliczać w poczet sześćdziesięciu sześciu ksiąg tworzących Księgozbiór Boży.

12. Czym rozpoczyna się kanon Biblii? Czyje świadectwo potwierdza jego prawdziwość i niezawodność?

¹² Jakże jednak zaczęto zestawiać ten zbiór? Co określało, które pisma mają z biegiem lat być włączone w skład wzrastającego kanonu Pisma świętego? Zgodnie ze wskazaniami logiki kanon Biblii rozpoczął się tymi pismami, które donosiły o pochodzeniu ludzkości i o najwcześniejszych poczynaniach Stwórcy w związku z rodem ludzkim. W przeciwieństwie do rojących się od przesądów i nielogicznych opowieści o pochodzeniu człowieka, jakie występują w mitologii pogańskiej, pierwsze dokumenty, które miały wejść w skład kanonu Biblii, zawierają rozumne i wyczerpujące doniesienie o stworzeniu globu ziemskiego i człowieka. Przedstawiona tam kolejność pojawiania się poszczególnych grup żywych stworzeń jest całkowicie zgodna z tym, co zostało ustalone przez współczesną paleontologię, badanie minionych okresów geologicznych i skamieniałości. Te same pisma opowiadają w prosty i bezpośredni sposób o utracie doskonałości przez człowieka, co stanowi podstawę do zrozumienia, dlaczego ludzie dziedziczą grzech, niedoskonałość i śmierć. Na doniesienie to powoływał się największy nauczyciel, jaki kiedykolwiek żył na ziemi, uważając je za prawdziwe i godne zaufania, i razem ze swymi naśladowcami opierał na nim swoje nauki. — Mat. 19:4, 5; 23:35; 24:37-39; Rzym. 5:12-14; 1 Kor. 15:45 i inne.

13. (a) Co to jest Pentateuch? (b) Jak na te pisma zapatrywali się Izraelici?

¹³ Te pierwsze pisma Biblii zostały z biegiem czasu nazwane Pentateuchem (greckie słowo oznaczające „pięć zwojów”) a spisał je jeden człowiek, imieniem Mojżesz. Pierwotnie Pentateuch stanowił jedną księgę; dopiero później dla łatwiejszego posługiwania się nim został rozdzielony na pięć zwojów, czyli rulonów, które we współczesnych Bibliach noszą nazwę pięciu (od 1 do 5) ksiąg Mojżeszowych albo: Księgi Rodzaju, Wyjścia, Kapłańskiej, Liczb i Powtórzonego Prawa; nieraz używa się także łacińskich nazw: Genesis, Exodus, Leviticus, Numeri i Deuteronomium. Naród izraelski od samego początku traktował te pisma jako kanon lub miernik właściwego postępowania i wielbienia. Następca Mojżesza, Jozue, oświadczył: „Okażcie się mężnymi, by strzec i wypełniać wszystko, co napisane w księdze Prawa Mojżesza, nie odstępując od niego ani na prawo, ani na lewo (...) Troszczcie się bardzo o to, abyście miłowali Boga waszego, Jahwe [albo: Jehowę], gdyż chodzi o wasze życie”. (Joz. 23:6, 11, BT) Żydzi uznawali je również za natchnione i w pełni zasługujące na zaufanie dokumenty. Dlatego psalmista później w pierwszych pięćdziesięciu czterech wierszach psalmu 78 wspomina wiele wydarzeń zanotowanych w Pentateuchu jako bezsprzeczne fakty historyczne.

14, 15. Jakie dalsze dowody można przedstawić na poparcie autentyczności pięcioksiągu Mojżeszowego?

¹⁴ „Księga Prawa Mojżesza”, jak Jozue nazwał Pentateuch, nosi wszelkie znamiona tego, że była pisana pod natchnieniem. Poza tym, co poruszyliśmy przed chwilą w paragrafie 12, można przytoczyć wiele dalszych dowodów inspiracji. Już sam Mojżesz oświadczył, że pisze z nakazu Bożego i że treść ta pochodzi od Jehowy. Tak więc przypisywanie tej księdze inspiracji nie jest poglądem wyrosłym z tradycji, lecz zostało to stwierdzone od samego początku. (2 Mojż. 17:14; 24:4) Ponadto gdziekolwiek możliwe jest sprawdzenie pism Mojżesza pod względem ścisłości historycznej i geograficznej, tam one potrafią się ostać nawet wobec najbardziej skrupulatnych dociekań. Na przykład doniesienie Księgi Rodzaju wskazuje, że miejscem, gdzie ród ludzki osiedlił się po potopie i gdzie w następstwie zgubnej próby zbudowania wieży Babel uległy pomieszaniu języki ludzkie, była równina Szinear (Senaar), obecnie objęta obszarem Państwa Irak. Archeolog sir Henry Rawlinson wypowiedział się na ten temat: „Gdybyśmy mieli się kierować jedynie punktem przecięcia ścieżek językowych, niezależnie od jakiegokolwiek odwoływania się do Pisma świętego, to i tak doszlibyśmy do wyznaczenia doliny Szinear jako ogniska, z którego rozchodzą się poszczególne linie.”a

¹⁵ Podobnie najnowsze badania geologiczne udzielają przekonującego poparcia biblijnej relacji o zniszczeniu miast Sodomy i Gomory, których istnienie długo kwestionowali krytycy Biblii. (Zobacz książkę pt. „Całe Pismo jest natchnione przez Boga i użyteczne”, studium 9 [cz. IV]) Zatem tak o Pentateuchu jak o pozostałych natchnionych pismach można powiedzieć: „Ilekroć występuje dość materiału dowodowego, żeby podjąć badania, wypowiedzi Biblii w tekście oryginalnym wytrzymują próbę. (...) Dane chronologiczne i geograficzne są bardziej dokładne i niezawodne niż pochodzące z jakichkolwiek innych starożytnych dokumentów; opowiadania biograficzne i historyczne zdumiewająco harmonizują z dowodami dostarczanymi przez źródła pozabiblijne”. Tak oświadczył profesor R.D. Wilson w książce pt. A Scientific Investigation of the Old Testament (Naukowe rozpatrywanie Starego Testamentu), strona 213.

16. (a) Co dowodzi, że Pentateuch to więcej niż tylko dokładna historia? (b) Do czego więc należy on niezaprzeczalnie i kto to poświadczył?

¹⁶ Niemniej jednak Pentateuch, czyli Pięcioksiąg Mojżeszowy, to więcej niż tylko dokładny rejestr minionych wypadków. Chociaż ścisłość szczegółów z punktu widzenia historycznego, geograficznego i geologicznego stanowi silne poparcie twierdzenia, iż Mojżesz pisał w natchnieniu od Boga, to dla ostatecznego rozstrzygnięcia kwestii i rozwiania wszelkich wątpliwości musiałyby istnieć jeszcze inne dowody; i takich dowodów jest całe mnóstwo. Na przykład sami ludzie nie zdołaliby wymyśleć mądrych i sprawiedliwych praw spisanych przez Mojżesza. Pouczenia dotyczące wyżywienia, niedomagań zdrowotnych, obchodzenia się ze zwłokami, kwarantanny chorych i tak dalej, zanotowane w Księdze Kapłańskiej, mają ogromną wartość praktyczną oraz wyprzedziły dosłownie o tysiące lat osiągnięcia dzisiejszej wiedzy medycznej. Wprawdzie Pentateuch w zasadzie nie uchodzi za księgi prorocze, a jednak zawiera proroctwa, które później — jak tego dowodzą doniesienia historyczne — spełniły się aż do szczegółów.b Najwyższym wszakże autorytetem potwierdzającym autentyczność pism Mojżesza jest sama Biblia. Należą one w sposób oczywisty do tej jednej Księgi, pochodzącej od jednego Autora, Jehowy, ponieważ są w pełnej z nią harmonii. Jezus w czasie pobytu na ziemi uznał to wyraźnie, gdyż napisano o nim: „Począwszy od Mojżesza, i poprzez wszystkich proroków, wykładał im, co o nim było napisane we wszystkich Pismach.” (Łuk. 24:27) Sam Jezus, a także natchnieni chrześcijańscy pisarze biblijni niejednokrotnie powołali się na pisma Mojżesza, traktując je jako dokumenty spisane pod natchnieniem.c

17. (a) Czego podstawą stał się w takim razie Pięcioksiąg? (b) Jakie dowody przynależności do kanonu dostarcza każda następna z poszczególnych ksiąg?

¹⁷ W ten sposób pisma Mojżesza, tak jawnie opracowane w natchnieniu od Boga, stały się mocną podwaliną, na której nawarstwiały się następne inspirowane pisma. Treść ich musiała więc wykazywać logiczny związek z tym fundamentem, tak pod względem historycznym, jak i doktrynalnym, czyli pozostawać w harmonii z podstawowymi zasadami prawdziwego wielbienia, wyłuszczonymi w Pentateuchu. A ścisłe zbadanie poszczególnych ksiąg Biblii wyjawia, że tak jest w istocie. Każda kolejna księga nie tylko (podobnie jak Pentateuch) zawiera sama w sobie dowody inspiracji, lecz posiada także cechy świadczące o tym, iż jest dziełem tego samego Boskiego autora; jedność i harmonia z tym, co ją poprzedza, dowodzą, że właśnie należy do jedynego w swoim rodzaju zbioru pism inspirowanych przez Boga.

18. Jakie dalsze współdziałanie ducha świętego — poza natchnieniem do spisania poszczególnych ksiąg Biblii — było konieczne do powstania kanonu biblijnego?

¹⁸ Chociaż współcześnie z księgami włączonymi do kanonu Biblii istniały już inne pisma, nie zawierały one dowodu natchnienia, a po większej części nawet nie rościły sobie do tego pretensji, aczkolwiek doniesienia ich były prawdą historyczną. Zestawieniem inspirowanych pism kierował niewątpliwie sam Jehowa Bóg przez swego ducha. Tak jak każda poszczególna księga powinna w sobie mieścić świadectwo Jego inspiracji, a tym samym Jego autorstwa, tak też zbiór jako całość musi dawać dowody Jego natchnionego kierownictwa i przewodnictwa. I tak też się dzieje. W żadnej z poszczególnych ksiąg nie powinno być niczego, co by zakłócało wewnętrzną harmonię całości. Pod tym względem Biblia jako zestaw ksiąg różnych pisarzy jest zgoła niezrównana, gdyż naprawdę nie istnieje nigdzie żaden jej odpowiednik. Żadna inna księga nie może z powodzeniem twierdzić, iż jest stopniowym objawieniem woli i zamierzeń Boga oraz Jego postępowania w stosunku do rodu ludzkiego.

19. (a) Czym kierowali się Ezdrasz i Wielka Synagoga przy ustalaniu kanonu Pism Hebrajskich? (b) Prawdopodobnie do jakiego czasu ukończony został ten kanon i z czego się składał?

¹⁹ Biegły w piśmie Ezdrasz, jak również żyjący po nim członkowie Wielkiej Synagogi, nie żywili w swych umysłach wątpliwości co do tego i tym też się kierowali, kiedy pod przewodnictwem niewidzialnej mocy Bożej sporządzali katalog kanonicznych ksiąg Pism Hebrajskich. Wydaje się prawdopodobne, że — jak utrzymuje tradycja żydowska — kanon Pism Hebrajskich ustalono pod koniec piątego stulecia p.n.e. Nie obejmował on apokryficznych pism, jakie bywają włączane do niektórych wydań Biblii, lecz zawierał tylko trzydzieści dziewięć ksiąg powszechnie przyjętych i ukazujących się jako wyłączne w większości współczesnych Biblii. Właśnie ten kanon uznawał Jezus i wczesny zbór chrześcijański, z niego też Jezus i jego uczniowie cytowali, powołując się na autorytet Słowa Bożego.d — Jana 17:17.

20. W jaki sposób wzrastający kanon Biblii wykazywał wewnętrzną spoistość i świadczył o swoim jedynym Autorze?

²⁰ W miarę wzrostu kanonu biblijnego pierwotne objawienia o Bogu i Jego zamierzeniach w stosunku do człowieka, zanotowane w Księdze Rodzaju, nie uległy bynajmniej podważeniu. Przeciwnie, zostały przez późniejsze pisma poparte, rozjaśnione i poszerzone. Jednogłośnie świadczyły one, że istnieje tylko jeden Bóg, Stworzyciel, którego imię brzmi Jehowa. Ponieważ jest to Bóg, u którego nie może być kłamstwa, więc też utrzymane w mocy były Jego mierniki rzetelnej sprawiedliwości, jakie po raz pierwszy znalazły wyraz w sądzie nad Adamem i Ewą. Niemniej jednak rozwój objawienia coraz wyraźniej uwypuklał fakt, że wobec innych, których spotkało nieszczęście urodzenia się z niedoskonałych rodziców ludzkich, okazuje On się Bogiem pełnym niezasłużonej dobroci. Poza tym prorocze wypowiedzi z pierwszej księgi biblijnej stały się zasadniczym fundamentem, na którym późniejsze objawienia woli Bożej znalazły mocne oparcie. Tak na przykład obietnica o Nasieniu z księgi 1 Mojżeszowej 3:15 rozpoczyna wspaniałą serię proroczych objawień, która się ciągnie poprzez całą Biblię na podobieństwo sznura drogocennych pereł. Obietnica ta zarazem po społu z innymi pobudzającymi tematami Biblii zbliża do siebie i łączy poszczególne jej księgi składowe, dając świadectwo ich wspólnemu autorstwu.

21. (a) Jak powinniśmy się zapatrywać na Biblię, nie traktując jej jako serii niepowiązanych z sobą wydarzeń i obrazów? (b) Do czego ona wiedzie człowieka?

²¹ W miarę spisywania poszczególnych ksiąg porywające zamierzenie Boże nabierało coraz wyraźniejszych kształtów. Nie chodzi tu więc o serię luźnych epizodów czy niezależnych od siebie obrazów proroczych; Biblia na podobieństwo mistrzowskiej tkaniny dekoracyjnej wyjawia zamysły Boże jako złożony obraz, którego wszystkie obszary są ściśle z sobą powiązane, bo każdy wypadek i zdarzenie z historii biblijnej odgrywa swoją rolę w ułatwieniu zrozumienia całości. Każda myśl, nauka, każde wydarzenie, objawienie albo proroctwo pasuje do reszty, zajmując odpowiednie dla siebie miejsce, nigdy nie kolidując z drugimi ani zaprzeczając im, lecz dopomagając nam do uchwycenia umysłem wzniosłego zamierzenia Jehowy Boga. Co najważniejsze, owa wspaniała Księga, to jest Biblia, pomaga nam poznać Boga, a ta wiedza oznacza dla nas życie. — Jana 17:3.

[Przypisy]

[Mapa na stronie 3]

Równina Szinear, gdzie nastąpiło pomieszanie języków ludzkich

Rzeka Eufrat

Babel

Równina Szinear

Rzeka Tygrys

Zatoka Perska