Młodzież, rodzice i zbór chrześcijański
WY MŁODZI z pewnością dobrze wiecie, że często człowiek znajduje się w położeniu, w którym musi o czymś zadecydować. Przy tym niejedni z was już zauważyli, że mądra decyzja prowadzi zwykle do dobrych wyników. Z drugiej strony jeśli na decyzji odbije się nierozsądny sposób myślenia, można zrujnować sobie całe życie. A skąd spodziewać się pomocy, tak bardzo potrzebnej, aby wybrnąć z trudnych sytuacji życiowych? Rodzice, w czym wy możecie tu pomóc? Jehowa Bóg, kierując się miłością, nakreślił w Biblii wytyczne będące każdemu z nas ochroną i trwałym pożytkiem.
Przypuszczalnie czytałeś już słuszną radę, zapisaną w księdze Przypowieści (Przysłów) 6:20-22; niemniej zastanów się nad nią jeszcze raz, bo może ona stanowić trafne rozwiązanie twoich problemów: „Strzeż, synu, ojca wskazówek, nie gardź nauką matki, w sercu je wyryj na zawsze i zawieś sobie na szyi. Gdy idziesz, niech one cię wiodą; czuwają nad tobą, gdy zaśniesz; gdy budzisz się — mówią do ciebie.” — BT.
Bóg więc nie pozostawił was, młodych, własnemu losowi, abyście musieli poznawać życie dopiero przez doświadczenia i popełniane błędy. W mądrości swojej tak rzeczy urządził, że przyszliście na świat w rodzinie, która dla was stanowi tarczę ochronną. Macie rodziców, którzy już pokonali liczne problemy, z jakimi pewnego dnia wy się spotkacie; dlatego mogą wam dać pomocną radę. Skoro będziecie postępowali według wskazań Biblii, to znaczy gdy weźmiecie sobie do serca radę rodziców i będziecie posłuszni ich pouczeniom, pomoże wam to skutecznie stawić czoło trudnościom życiowym. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, gdy rodzice są oddani Jehowie Bogu.
Okazując tym sposobem głęboki respekt własnym rodzicom, kładziecie podwaliny pod właściwy stosunek do Jehowy Boga, naszego Ojca niebiańskiego, i do Jego matczynej organizacji. Kiedy słuchacie ziemskich rodziców, „Pan ma w tym upodobanie”, gdyż to odpowiada Jego woli. — Kol. 3:20.
Wy rodzice, którzy również chcielibyście podobać się Panu, powinniście sobie postawić za cel, żeby dzieciom nie tylko przekazać własne doświadczenie życiowe, ale też wpoić im dokładną wiedzę ze Słowa Bożego i nauczyć je doceniania tej wiedzy. Główną odpowiedzialność pod tym względem ponosicie przede wszystkim wy ojcowie, ponieważ według Słowa Bożego jesteście głowami rodzin. W Liście do Efezjan 6:4 słusznie zaznaczono: „Ojcowie, nie pobudzajcie do gniewu dzieci swoich, lecz napominajcie i wychowujcie je w karności, dla Pana.”
Oznacza to jednak, że musicie znaleźć na te cele czas i nie szczędzić trudów, przy współpracy żony. Wymagane jest regularne rozmawianie w domu o Słowie Bożym i cierpliwe powtarzanie, aby zdobyć pewność, że dzieci zapamiętały poszczególne pouczenia. (5 Mojż. 6:4-7) Właśnie od ojca oczekuje się, że pomoże dzieciom zrozumieć, co oznaczają słowa Biblii: „Młodzieńczych (...) pożądliwości się wystrzegaj”, oraz dlaczego ona powiada: „Jeśli kto miłuje świat, nie ma w nim miłości Ojca.” (2 Tym. 2:22; 1 Jana 2:15) Powinniście także dopomagać wszystkim członkom rodziny do zdobycia orientacji, jak należy stosować zasady biblijne w różnych sytuacjach, które się wyłaniają w życiu. Jeżeli to wam się uda, rodzina wasza będzie tworzyć zwarte grono, a takie podobają się Jehowie. Z drugiej strony w rodzinie, gdzie ojciec nie wywiązuje się ze swoich obowiązków, problemy nawarstwiają się coraz bardziej.
Czy nie sądzicie również, że Panu się podoba, kiedy chodzicie z rodziną na zebrania miejscowego zboru świadków Jehowy i bierzecie w nich czynny udział oraz wyruszacie do służby polowej, przy czym dzieje się to nie tylko okazyjnie, lecz regularnie? Możliwe, że takie postępowanie już przyczyniło się do duchowego umocnienia i zespolenia rodziny. Sami się wobec tego przekonaliście, że to pomaga poszczególnemu członkowi rodziny do pozostawania świadomym swoich obowiązków wobec Boga, swej rodziny oraz innych współbliźnich. Jeżeli korzystacie z tych sposobności duchowego zbudowania, ułatwiacie duchowi Bożemu oddziaływanie na wasze rodziny, a to pobudza wszystkich do wydawania miłych owoców tego ducha. Tym sposobem rodzina wasza uzbrojona jest do odparcia podjazdowych ataków ze strony uczynków ciała, których zwycięstwo groziłoby utratą upodobania Jehowy. — Gal. 5:19-24; Rzym. 8:8.
KTO DECYDUJE?
Wy młodzi, których wychowuje się według tego wybornego, chrześcijańskiego wzorca życiowego, jesteście dzięki niemu zabezpieczeni przed bezwiednym wciągnięciem w postępowanie karygodne albo nieobyczajne. Ponieważ pouczono was o biblijnej zasadzie przewodnictwa, wiecie, że dopóki jesteście niepełnoletni, wasz ojciec ostatecznie ustala, co wam wolno, a czego nie wolno. (Prz. 4:1) Kiedy wyłonią się problemy, wiecie już, że jego powinniście pytać o radę, a następnie stosować się do jego wskazówek. Możliwe, że innym dzieciom rodzice pozwalają na coś, czego wam nie wolno, a może nawet znacie rówieśników, którzy tę okoliczność wyzyskują dla skłonienia własnych rodziców do zmiany postanowienia. Okażecie jednak zdrowy pogląd chrześcijański, jeśli nie postąpicie w ten sposób, lecz chętnie zastosujecie się do decyzji waszych rodziców, świadomi faktu, że taki jest porządek ustalony przez Boga dla waszego dobra.
W rodzinach, gdzie tylko żona jest oddaną Bogu chrześcijanką, a mąż nie, sytuacja jest oczywiście trudniejsza. Zasada biblijna, że mąż i ojciec jest głową rodziny oraz że ponosi główną odpowiedzialność za dzieci, pozostaje jednak aktualna również w tym wypadku. (Kol. 3:18; 1 Piotra 3:1) Dzieci w takiej rodzinie nie powinny sobie lekceważyć życzeń ojca; jak długo są niepełnoletnie, podlegają jego władzy. Dobrze wszak zrobią, jeśli będą zarazem brać przykład ze swej oddanej Bogu matki; powinny chodzić z nią na zebrania zboru chrześcijańskiego i budować w sobie wiarę w Jehowę Boga oraz Jego sprawiedliwe drogi. Skoro ojciec im nie pozwala uczestniczyć w tych zebraniach, wówczas dzieci, jeśli chcą się podobać Jehowie, mogą uważnie słuchać w domu, o czym mówi matka, i wypytywać się jej o biblijne zasady, które powinny rządzić ich pragnieniami i poczynaniami. — Dzieje 16:1, 2.
GDY WYŁANIAJĄ SIĘ PROBLEMY
Wychowywanie dzieci w dzisiejszym świecie, który wywiera tak silny wpływ ku złemu, wymaga od rodziców pilnego czuwania nad całym postępowaniem swych dzieci, aby nimi we właściwy sposób kierować. Co jednak trzeba powiedzieć o sytuacji, gdy któreś z dzieci pomimo wszelkich starań i wskazywania mu słusznej drogi dostanie się w złe towarzystwo i nabroi czegoś, co nie przystoi chrześcijaninowi? Jak w takim wypadku należy postąpić?
Ponieważ jest ono jeszcze dzieckiem, byłoby najlepiej, gdyby się zwróciło do was jako do rodziców i dokładnie opowiedziało, co zaszło. Czy wasze dzieci czują się tak ściśle z wami związane, że same przychodzą do was i mówią o swoich problemach? Gdyby dziecko od początku usłuchało waszej rady, to prawdopodobnie wcale by nie popadło w kłopoty. Niektórzy młodzi muszą jednak mocno się poparzyć, zanim sobie uświadomią, że rodzice naprawdę starają się im pomóc i chronią je przed niebezpieczeństwami, a nie po prostu tylko odgradzają je od najmilszych rozrywek.
Jeżeli na wiadomość o tym, co się zdarzyło, wy jako rodzice uznacie, iż wypada coś zrobić dla naprawienia wybryku waszego dziecka, to powinniście też dopilnować, żeby o tym nie zapomniano. Jeżeli uważacie, że należałoby przeprosić lub nagrodzić szkodę, obowiązkiem waszym będzie zadbać o to, żeby tak się stało. Zadaniem rodziców jest doprowadzenie sprawy do porządku. Kiedy waszym zdaniem trzeba na dziecko nałożyć pewne ograniczenia, aby nie dopuścić do powtórzenia takiego kłopotu, właśnie wy musicie tego dopilnować. — Hebr. 12:9.
Odpowiedzialność za wychowanie dzieci oraz karcenie i pouczanie ich, gdy znajdą się w trudnym położeniu, nie spoczywa na dojrzałych braciach z komitetu miejscowego zboru świadków Jehowy, nawet wtedy, gdy te dzieci są oddanymi Bogu i ochrzczonymi członkami zboru. Odpowiedzialność ta ciąży na rodzicach, a przede wszystkim na ojcu. Kiedy sposób postępowania dziecka stawia w złym świetle cały zbór ludu Jehowy, wtedy rodzice powinni powiadomić komitet zboru, co uczynili, aby daną sprawę załatwić. Ale dopóki stoją na wysokości swojego zadania, sam komitet nie powinien wkraczać w sprawę ani próbować załatwienia jej na własną rękę. Kiedy natomiast rodzice puszczają swe oddane Bogu dziecko samopas i pozwalają mu prowadzić wyuzdane życie, nie podejmując nic albo prawie nic, aby je utrzymać w ryzach — wówczas komitet zboru może wniknąć w stan rzeczy. Z zasady powinien wszakże działać za pośrednictwem rodziców, ponieważ oni są odpowiedzialni za dzieci. Jeżeli natomiast rodzice nadal uchylają się od opanowania sytuacji, chociaż udzielono im serdecznej rady, komitet może z powodu dzieci przedsięwziąć kroki, jakie uzna za potrzebne dla zachowania zboru w czystości. Podobnie też ma się rzecz, gdy oddany Bogu i ochrzczony niepełnoletni obstaje przy popełnianiu poważnych wykroczeń i nie chce zastosować się do warunków próby, nałożonych przez rodziców; zbór wdroży wtedy sprawę wykluczenia ze społeczności uparcie grzeszącego młodocianego.
Sytuacja tak krytyczna z punktu widzenia zdrowia duchowego właściwie nigdy nie powinna zaistnieć. Zasady biblijne i wysiłki zboru nie zmierzają do mieszania się w wewnętrzne sprawy rodziny, lecz do wzmocnienia więzów rodzinnych. Jeżeli jesteś ojcem, dlaczego nie miałbyś zatroszczyć się od zaraz o takie ułożenie stosunków domowych, aby należytą uwagą darzone było duchowe dobro każdego członka rodziny, wskutek czego wszyscy staną się mocni w wierze i będą postępowali w sposób przynoszący chwałę Bogu? Jeżeli jesteś młodym człowiekiem, dlaczego nie miałbyś przyjąć zwyczaju mówienia o wszystkim, co czynisz, swoim rodzicom, zwyczaju pytania ich o radę i stosowania się do niej — ale nie tylko wtedy, gdy ci to odpowiada, lecz zawsze, ponieważ „Pan ma w tym upodobanie”? Wówczas młodzi, ich rodzice, jak i zbór chrześcijański, utrzymają swe postępowanie na tak wysokim poziomie, że również innych pobudzi to do wielbienia Boga. — 1 Piotra 2:12.