Przepisy obowiązujące kapłaństwo niebiańskie

„Mają pouczać lud mój o różnicy pomiędzy tym, co święte, i tym, co nieświęte, a także wpajać różnicę pomiędzy tym, co nieczyste, i tym, co czyste.” — Ezech. 44:23, BT.

1. Czym różni się kapłaństwo podporządkowane Chrystusowi od wszystkich innych, i dlaczego na naszą uwagę zasługują przepisy dotyczące obrazowego kapłaństwa?

SYSTEMY kapłaństwa ustanowione przez ludzi na ogół dążą do tego, by samodzielnie ustanawiać prawa dla siebie, wprowadzać własne przepisy i poprawki do nich oraz zdobyć władzę i wpływy celem urzeczywistnienia swoich samolubnych zamysłów. Inaczej rzecz się ma z gronem kapłanów posłusznie podporządkowanych wielkiemu Arcykapłanowi, Chrystusowi Jezusowi. U nich głównym przedmiotem zainteresowania jest pilne naśladowanie stóp swego Arcykapłana, teraz i po wszystkie czasy, gdyż tylko pod tym warunkiem mogą być pewni uznania ze strony czystego i świętego Boga, Jehowy. Zdają sobie sprawę z tego, że muszą uczyć innych ludzi zarówno przykładem, jak i słowem. Dla nadania kierunku ich poczynaniom w dziedzinie właściwego wielbienia przewidziane zostały odpowiednie przepisy, z których wiele było trafnie nakreślonych z góry przez obrazowe instrukcje obowiązujące kapłaństwo Aaronowe i ustalające jego obowiązki. Dlatego też pożyteczne będzie przeprowadzenie porównania tamtych proroczych pierwowzorów z naukami podanymi później przez Chrystusa Jezusa i jego natchnionych duchem Bożym uczniów, gdyż utwierdzi to nas w przekonaniu, że dane przepisy na pewno pochodzą od Boga. — 1 Piotra 2:21; 1 Tym. 4:11, 12.

2. Co dla namaszczonych duchem naśladowców Chrystusa oznacza czystość wymagana kiedyś od kapłaństwa Aaronowego?

² Tak na przykład cielesna czystość nakazana obrazowemu kapłaństwu oznacza dla naśladowców Chrystusa więcej niż tylko podobną czystość ciała, ubioru i ogólny wygląd schludny. U nich ręce muszą być czyste od złych uczynków, a serce — wolne od nieczystych myśli. Wymagane jest od nich oczyszczenie się z fałszywych poglądów religijnych, co następuje dzięki czystej nauce ze spisanego Słowa Bożego; właśnie dlatego mógł Jezus powiedzieć swoim uczniom: „Wy już jesteście oczyszczeni, dzięki słowu, które mówiłem do was.” Kto ma przywilej pełnienia świętej służby przed Jehową, ten musi pilnować czystości umysłu i ciała przez ciągłe badanie siebie w porównaniu z wymaganiami Bożymi. — Jana 15:3, Kow; Ps. 24:3-5.

3. Jaka dodatkowa odpowiedzialność spada na tych, którzy służą w „prawdziwym przybytku”?

³ Od kapłanów służących pod przewodnictwem Chrystusa Jezusa wymaga się jednak więcej niż tylko osobistego utrzymania czystego stosunku do Jehowy i przez Niego utworzonej organizacji, której celem jest popieranie czystego wielbienia. Muszą oni również liczyć się z odpowiedzialnością za należyte prowadzenie drugich oraz upewniać się, czy ci ostatni rzeczywiście idą ich śladami. A więc podobnie jak obrazowi kapłani badali i nadzorowali stan zdrowotny wielbicieli Boga, tak członkowie niebiańskiego kapłaństwa muszą się troszczyć o to, by dzisiejsi wielbiciele Boga pozostawali czyści w sensie moralnym i duchowym. Muszą to zadanie traktować tak samo poważnie, jak ten z ich grona, który pisał: „Zabiegam (...) o was z gorliwością Bożą; albowiem zaręczyłem was z jednym mężem: aby stawić przed Chrystusem dziewicę czystą; obawiam się jednak, ażeby, jak wąż chytrością swoją zwiódł Ewę, tak i myśli wasze nie zostały skażone i nie odwróciły się od szczerego oddania się Chrystusowi.” — 2 Kor. 11:2, 3.

4. Jaki obowiązek ma chrześcijańskie kapłaństwo w związku z ofiarami poszczególnych wielbicieli Boga?

⁴ W Izraelu ofiary ludu musiały być nadzorowane i zatwierdzane przez kapłanów, aby istniała pewność, że odpowiadają wymaganiom stawianym przez samego Jehowę w poszczególnych sytuacjach. Nie można było na przykład ofiarować gołębia, gdy przewidziana była ofiara z koźlęcia. Ofiarodawcy nie wolno też było przynieść na ofiarę zwierzęcia okulawionego ani mającego obniżoną wartość z jakiegokolwiek innego względu, chyba że nie dysponował niczym lepszym. (Malach. 1:14) Dzisiaj podobnie podkapłani Chrystusa lub ich zamianowani pomocnicy powinni jako ludzie odpowiedzialni pilnie dbać o to, żeby każdy, kto składa Jehowie ofiarę wychwalania, składał ją proporcjonalnie do swych możliwości. Powinni także przez życzliwe i nacechowane miłością rady oraz własny przykład sumienności pomagać poszczególnemu wielbicielowi w stałym polepszaniu jego zdolności. Apostoł Paweł wyjaśnił znaczenie obrazowych ofiar, jakie od siebie przynosili indywidualni Izraelici, pisząc: „Przez niego więc [Chrystusa Jezusa] nieustannie składajmy Bogu ofiarę pochwalną, to jest owoc warg, które wyznają imię jego. A nie zapominajcie dobroczynności i pomocy wzajemnej: takie bowiem ofiary podobają się Bogu.” — Hebr. 13:15, 16.

5. Na co wskazuje fakt, że kapłani musieli zważać na stan wewnętrzny wielbicieli?

⁵ Jeżeli pamiętamy, iż w dawnych czasach nieraz ktoś złożył ofiarę Bogu nie powodowany uczuciem oddania albo nawet z pobudek zgoła nieczystych i samolubnych, jak choćby Kain, to bez trudu zrozumiemy, jak ważną sprawą jest staranne zważanie na pobudki skłaniające człowieka do służenia Jehowie i wielbienia Go. Osoby odpowiedzialne za zbór będą zawsze sobie przypominać, że składający Jehowie ofiary wysławiania powinien w każdym wypadku powodować się prawdziwą wdzięcznością wobec Boga. Bez tego ofiara ta nie będzie miała wartości. Właśnie wdzięczność musi być także podstawą zaofiarowania siebie Jehowie ze ślubem oddania. Jakże ważna to więc posługa, żeby przez studium udzielać pomocy przyszłym wielbicielom w poznawaniu Boga i Chrystusa! Wiedza tym sposobem przyjęta do dobrego i szczerego serca wywołuje wdzięczność, docenianie, i przemożne pragnienie wyrażenia tego na zewnątrz. Chrześcijan, których zrozumienie opiera się na tej zdrowej podstawie, nie potrzeba nakłaniać ani przymuszać do przedłożenia swych ofiar Jehowie. Ożywione rozmowy na tematy biblijne i życzliwe, praktyczne zachęty bywają w tych wypadkach najbardziej skuteczne. ‚Weźcie na siebie moje miłe jarzmo’, zaprasza Arcykapłan, Chrystus Jezus. — Mat. 11:29, 30.

OFIARY

6. Jaki odpowiednik udogodnień przewidzianych dla Izraelitów przy wielbieniu w Przybytku dobrze mogą ocenić dzisiejsi wielbiciele Boży?

⁶ Do powinności kapłaństwa podporządkowanego Aaronowi należała dbałość o spełnianie wszystkich usług związanych z istnieniem świątyni. Pomyślmy tylko, jak łatwo było na ogół Izraelitom składać swe ofiary dla Jehowy. Czyż nie Lewici troszczyli się stale o wszystkie tak liczne szczegóły, aby święte miejsce z całym wyposażeniem i urządzeniami było zawsze utrzymane w stanie pełnej gotowości? Tak samo zbory chrześcijańskie mogą dziś bez trudu ocenić, jakie mnóstwo pracy wkładają odpowiedzialni słudzy w naszkicowanie i przygotowanie programów, urządzanie zebrań, organizowanie skutecznych kampanii głoszenia — z myślą o ułatwieniu całemu zborowi gorliwego wielbienia Boga. — 1 Tym. 5:17.

7. Jaka powinna być postawa kapłaństwa chrześcijańskiego, i z jakim skutkiem dla wielbicieli?

⁷ Jakże chętnie i z jaką przyjemnością wielbiciele Jehowy zapewne przynosili ofiary do wiernych kapłanów, którzy cieszyli się z przywileju służby w Przybytku, a nie byli ludźmi aroganckimi, zgryźliwymi lub nawet po prostu złymi, jak synowie Helego! Łatwo też dzisiaj odpowiedzialni bracia mogliby widzieć tylko ciężkie brzemię odpowiedzialności, która na nich spoczywa, natomiast przeoczać wspaniałe wyniki swej pracy, mianowicie pomnażanie się wielbicieli dzięki błogosławieństwu Jehowy. W parze z poczuciem odpowiedzialności musi iść radość. Apostoł Paweł był pod tym względem człowiekiem dobrze zrównoważonym, ponieważ wyznał: „Pomijając (...) sprawy zewnętrzne, pozostaje codzienne nachodzenie mnie: troska o wszystkie zbory.” „Ale gdyby nawet krew moja miała być dolana do ofiary i obrzędu ofiarnego wiary waszej, raduję się i cieszę się razem z wami wszystkimi”. — 2 Kor. 11:28; Filip. 2:17.

8. Jak kapłaństwo chrześcijańskie powinno w swej służbie łączyć stanowczość i zdecydowanie z miłością?

⁸ Wierni kapłani z Aaronem na czele musieli z jednej strony miłościwie uwzględniać warunki poszczególnych Izraelitów, z drugiej zaś strony stanowczo i zdecydowanie spełniać powierzone im zadania. Trzeba było przecież troszczyć się o dopełnienie wymagań Jehowy oraz wprowadzać w życie Jego prawo. Musieli w tym odzwierciedlać sposób postępowania Jehowy, to znaczy być nieustępliwymi tam, gdzie On był stanowczy, i miłosiernymi tam, gdzie On okazywał miłosierdzie. Finees (Pinchas) musiał zabić Izraelitę, który się dał schwycić na niewieścią przynętę, wystawioną przez religię pogańską. (4 Mojż. 25:7, 8 ) Zarówno on, jak i drudzy kapłani musieli jednak inaczej się ustosunkowywać do tych, którzy popadli w grzech, ale dali dowody szczerej skruchy. Musieli przybrać tę samą postawę, co Jehowa, o którym czytamy w proroctwie Izajasza 66:2: „Wszakże Ja na tego patrzę, który jest utrapionego i skruszonego ducha, a który drży na słowo moje.” Podobnie w zborze chrześcijańskim trzeba z jednej strony zdecydowanie wykluczać bezczelnych przestępców prawa Bożego, z drugiej zaś starać się miłością uzdrawiać tych, którzy by zgrzeszyli w chwili słabości, potem jednak okazali skruchę.

MAŁŻEŃSTWO

9. Na jakie odpowiedniki w dobie dzisiejszej wskazywały wymagania małżeńskie obrazowego kapłaństwa?

⁹ Kapłanom w Izraelu nie było wolno wstępować w związek małżeński z cudzoziemkami. Właściwie nawet w ogóle wszystkich Izraelitów ostrzegano przed takimi związkami. Niebezpieczeństwo tkwiło w tym, że pogański współmałżonek mógł wywierać wpływ ku odstępstwu od prawdziwego, czystego wielbienia. Przepis ten znajduje także bezpośrednie, dosłowne zastosowanie w dzisiejszym zborze chrześcijańskim, ponieważ apostoł Paweł napisał: „Nie wprzęgajcie się w nierówne jarzmo z niewierzącymi.” (2 Kor. 6:14, NW) Słowa te stanowią zarazem ostrzeżenie przed jakimkolwiek ruchem bądź przedsięwzięciem międzywyznaniowym. Nawet przez udział w modlitwie, mówionej czy śpiewanej, z kimś, kto nie jest oddanym sługą Jehowy, można się obarczyć winą współpracy z obcą religią.

10. W jakim podwójnym znaczeniu obowiązuje kapłanów Chrystusowych zakaz używania mocnych napojów w czasie służby?

¹⁰ Nakaz obowiązujący kapłanów Aaronowych, by przy służbie w świętym miejscu powstrzymywali się od napojów wyskokowych, miał zapewnić odpowiedni szacunek dla faktu zbliżania się do Jehowy i gwarantować, że kapłaństwo będzie gotowe stale z uwagą spełniać swe powinności, wspierając lud w czystym wielbieniu. Dzisiaj przestrzegają tej reguły w dosłowny sposób wszyscy, którzy biorą udział w publicznej służbie głoszenia albo w zebraniach zborowych. Muszą oni okazywać poszanowanie dla Jehowy i pamiętać, że wszystko, co się wiąże z publicznym wielbieniem Boga, jest święte. (1 Kor. 11:20, 21) Chrześcijanie muszą się dzisiaj także wystrzegać wszelkich podstępnych form, w jakich szerzone są upajające i usypiające nauki Babilonu Wielkiego.

11. Czego możemy się nauczyć z tego, że obrazowi kapłani spożywali przeznaczone dla nich cząstki ofiar?

¹¹ Kapłanom wolno było spożywać przypadające im w udziale cząstki ofiar, ale tylko w świętym obrębie ich domów. Apostoł Paweł powołał się na to postanowienie, podając następujące pouczenie: „Czyż nie wiecie, że ci, którzy trudzą się około ofiar, żywią się ze świątyni, a ci, którzy posługują przy ołtarzu, mają udział w ofiarach ołtarza? Tak też i Pan postanowił, ażeby z Ewangelii żyli ci, którzy głoszą Ewangelię.” (1 Kor. 9:13, 14, BT) Dlatego osoby, którym się zapewnia utrzymanie lub nawet małe „kieszonkowe” kwoty na drobne wydatki, ponieważ się całkowicie oddają służbie ułatwiającej wielbienie Boga współchrześcijanom albo polegającej na głoszeniu i nauczaniu w polu pracy misyjnej — istotnie bywają nagradzane rzeczami świętymi, to znaczy korzystają z funduszy i innych dóbr, które zostały poświęcone na służbę Panu. Pismo święte opisuje tę zasadę słowami: „Godzien jest robotnik zapłaty swojej.” (Łuk. 10:7, NT) Ale rekompensata owa bez względu na swoją postać jest święta i ten, kto ją otrzymuje, nie może jej użyć w sposób nierozsądny, świecki, ani do osobistego wzbogacenia się, lecz jedynie w sposób, który zwiększy i poszerzy mu możliwości dalszego zmierzania do celu jego życia, całkowicie oddanego Jehowie.

TRĄBY

12, 13. Na co wskazuje kapłański obowiązek dęcia w święte trąby?

¹² Jedynie kapłani Aaronowi mieli prawo dąć w święte trąby. Dźwięki wydawane na nich musiały być wyraźne, zrozumiałe, aby lud wiedział, czego się od niego oczekuje. Apostoł Paweł napisał: „Gdyby trąba wydała głos niewyraźny, któż by się gotował do boju? Tak i wy, jeśli językiem zrozumiale nie przemówicie, jakże kto zrozumie, co się mówi? Na wiatr (...) mówić będziecie.” (1 Kor. 14:8, 9) Podkapłani Chrystusa mają więc dziś obowiązek, by obwieszczać wszystkim ludziom jasne i łatwo zrozumiałe poselstwo ze Słowa Bożego, ujęte we współczesną formę językową, wyróżniające się spośród fałszywych, wrzaskliwie brzmiących i stronniczych głosów organizacji ludzkich. Mając za sygnał wywoławczy niniejsze czasopismo, podkapłani Chrystusa Jezusa już blisko dziewięćdziesiąt lat nieustraszenie rozgłaszają donośne poselstwo Słowa Bożego, przeznaczone na nasze dni. Ponadto dzięki niezasłużonej życzliwości Jehowy dane im było opracować i wydać Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata — bardzo przystępny przekład Biblii, podający jej odwieczną treść w języku dzisiejszych ludzi.a Wszystko to stanowi jakby wyrazisty dźwięk trąb, czego w pełni dowodzi wielka rzesza ludzi ze wszystkich ras i narodów, którzy zareagowali na ten zew i szczerze starają się zbliżyć do Jehowy, oddając Jemu swe życie.

¹³ Nie należy przy tym przeoczyć faktu, że to samo poselstwo „trąb” zarazem wzywa do boju z nieprzyjaciółmi Jehowy. Prawdą jest, że ci, którzy odpowiadają na ów zew, nie podejmują żadnej walki prowadzonej za pomocą cielesnej, ludzkiej broni. Nakładają jednak na siebie „zbroję” i oręż, jakie dla nich zgotował Bóg, i prą naprzód w zwalczaniu ponadludzkich, diabelskich przeciwników, a Bóg udziela im siły do zdobywania szańców błędu i wyprowadzania więźniów, tęskniących za wolnością umysłu i ducha celem swobodnego służenia Bogu. — Efez. 6:10-18; 2 Kor. 10:3-6.

BEZ DZIEDZICTWA ZIEMI

14. Jakie znaczenie dla grona kapłanów Chrystusowych ma postanowienie o dziedzictwie, obowiązujące kiedyś obrazowe kapłaństwo?

¹⁴ Istotne znaczenie ma również fakt, że kapłani i w ogóle Lewici nie otrzymali w dziedziczne posiadanie żadnego działu ziemi. Odpowiedni tekst biblijny wyjaśnia: „Rzekł Jahwe [inaczej: Jehowa] do Aarona: (...) ‚Ja jestem dziedzictwem twoim i częścią twoją pośród synów Izraela. Oto oddaję Lewitom jako dziedzictwo wszystkie dziesięciny składane przez synów Izraela w zamian za służbę, jaką pełnią w Namiocie Spotkania.’” (4 Mojż. [Liczb] 18:20, 21, BT) Członkowie niebiańskiego kapłaństwa podporządkowanego Chrystusowi także nie oczekują żadnego ziemskiego dziedzictwa, ponieważ ich „ojczyzna jest w niebie”. Z tego też powodu ostatek owych podkapłanów, który jeszcze służy w ciele i zarządza świętościami należącymi do widzialnej organizacji powołanej do istnienia przez Boga celem szerzenie czystego wielbienia, nie ma zainteresowania do samolubnego gromadzenia posiadłości materialnych. Wszystko, czym dysponuje, oddane jest Jehowie i Jego „prawdziwemu przybytkowi”. — Filip. 3:20, BT.

15. Jaki dalszy obowiązek spoczywa na kapłaństwie chrześcijańskim, i czy ono staje na wysokości swego zadania?

¹⁵ Jehowa oświadczył przez swego proroka: „Wargi kapłana (...) powinny strzec wiedzy, a wtedy pouczenia będą szukali u niego, bo jest on wysłannikiem Jahwe Zastępów.” (Malach. 2:7, BT) W takim razie na ostatku kapłaństwa Chrystusowego spoczywa poważna odpowiedzialność: Obowiązkiem jego jest dostarczanie współwielbicielom Boga na całej ziemi duchowego „pokarmu na czas słuszny”. (Mat. 24:45 NW) Czy ten ostatek wiernie się wywiązywał ze swego zadania? Na szczęście odpowiedź brzmi: Tak. Już przez wiele dziesiątków lat publikuje na łamach czasopisma Strażnica informacje, które są budującym wiarę pokarmem duchowym. W czasopiśmie tym otwarcie wyłuszczano wymagania czystego i świętego Boga, dotyczące wielu różnych dziedzin ludzkiej działalności. Wyjaśniano pogląd Boga na mnóstwo ważnych i aktualnych kwestii. Zwracano uwagę na Biblię, że jest żywym Słowem, że dla szukających przystępu do Źródła życia jest wybornym przewodnikiem we wszystkich sprawach.

16, 17. Jaką odpowiedzialność „niewolnika wiernego i rozumnego” przedstawia fakt, że kapłani w Izraelu zarządzali dziesięciną całego narodu? Jak ten „niewolnik” wywiązuje się ze swej roli?

¹⁶ Ponieważ to Jehowa powołał do istnienia naród izraelski, jak również dał Izraelitom wszystko, co posiadali, a w końcu i ziemię, więc całkiem słusznie mógł im postawić wymaganie, żeby dawali Lewitom dziesięcinę ze swych dochodów oraz pierworodne ze zwierząt lub ich równowartość i ponadto okup za pierworodne dzieci. Zapewniało to ciągłość stosowania wszystkich postanowień związanych z Namiotem Spotkania i z czystym wielbieniem. Kapłani byli odpowiedzialni za użycie tak pozyskanych środków w sposób mądry, przemyślany, i mieli stale pamiętać, że wszelkie mienie, które tą drogą dostało się pod ich opiekę, było wyrazem szczerego wielbienia i pełnego oddania ich rodaków wobec Boga. — 4 Mojż. 18:8.

¹⁷ Na co to wskazuje, jeśli chodzi o „realia” związane z kapłaństwem pod przewodem Chrystusa? Najwyraźniej na odpowiedzialność, jaka dziś spada na „niewolnika wiernego i rozumnego” oraz zamianowanych przez niego sług po zborach — odpowiedzialność za to, aby liczne drobne datki składane na całym świecie przez oddanych Bogu chrześcijan były całkowicie użyte w celu, na jaki zostały ofiarowane, mianowicie na poparcie dzieła rozgłaszania dobrej nowiny o ustanowionym Królestwie wszystkim narodom. Doniesienia o nowych i coraz to większych pomieszczeniach na biura oddziałów i drukarnie, w których coraz więcej oddanych temu dziełu mężczyzn i niewiast pilnie pracuje przy wyprodukowaniu i rozprowadzeniu literatury biblijnej w kilkudziesięciu językach, dowodzą, że datki te są użytkowane sumiennie. Uwidacznia się to także w stale wzrastających ilościach drukowanych podręczników do studiowania Biblii, jakie się wysyła z drukarń Towarzystwa Strażnica. Dalszym dowodem tego jest wielka liczba specjalnie wyszkolonych kaznodziejów, którzy bywają posyłani do odległych terenów we własnych krajach i poza ich granice, aby organizować ludzi miłujących prawdę i sprawiedliwość do studiowania życiodajnego Słowa Bożego i do uczestniczenia w znoszeniu ofiar wysławiania.

PRZESTRZEGANIE SABATU

18. Jakie znaczenie miało dla Izraelitów postanowienie co do sabatu?

¹⁸ Jednym z obowiązków nałożonych przez Jehowę na Izraelitów było zachowywanie sabatu; słusznie miało się to odbywać pod specjalnym nadzorem kapłanów. Mieli oni jako przedstawiciele Boży dopilnować, żeby te dni odpoczynku były sumiennie przestrzegane. (Ezech. 44:24) Sens sabatu został wyrażony następującymi słowami: „Pamiętaj, że byłeś niewolnikiem w ziemi egipskiej i wyprowadził cię stamtąd twój Bóg, Jahwe, ręką mocną i wyciągniętym ramieniem: przeto ci nakazał twój Bóg, Jahwe strzec szabatu [sabatu].” (5 Mojż. [Powt. Pr.] 5:15, BT) Bogobojny Żyd miał się w tym dniu nie tylko cieszyć przyjemnym wytchnieniem od znojnej pracy, lecz miało mu to dać też okazję do rozmyślania nad cudownym wyzwoleniem za sprawą Boga oraz nad późniejszymi zwycięstwami i dobrobytem, jakim Bóg pobłogosławił Izraelowi w nadanej mu ziemi. Rozważania te powinny były go pobudzać do oddania Jehowie najlepszej cząstki tego, co posiadał, w charakterze ofiary wyrażającej miłość i wdzięczność do Dawcy wszelkiego dobrego daru.

19, 20. Jak ten nakaz stosuje się do chrześcijańskich wielbicieli Boga, i jaką odpowiedzialność nakłada to na chrześcijańskie kapłaństwo?

¹⁹ Ponieważ u naśladowców Chrystusa Jezusa znajduje zastosowanie zasada, a nie litera Prawa Mojżeszowego, więc też kwestia zachowywania sabatu ma dla nich głębsze znaczenie. Od chwili, gdy chrześcijanin oddaje siebie Jehowie, jest zobowiązany każdego dnia, przez siedem dni w tygodniu i przez pięćdziesiąt dwa tygodnie w roku tak żyć, jakby to były dni sabatniego odpoczynku. Nie chodzi tu o zaniechanie dobrych czynów i służby Bożej, ale samolubnych poczynań, mających na celu zaspokojenie osobistych ambicji. Chrześcijanin stawia na pierwszym miejscu w życiu wielbienie Boga i nawet jeśli musi podjąć pracę świecką, aby zarobić na utrzymanie dla siebie i rodziny, to jednak nigdy nie zapomina, że jest oddanym niewolnikiem Boga. Zachowuje zawsze w pamięci cudowne wyzwolenie spod panowania grzechu i śmierci, jakie Jehowa zgotował przez ofiarę swego drogiego Syna. Życie jego powinno być życiem ku chwale Jehowy.

²⁰ Z kolei podkapłani Chrystusa słusznie powinni nadzorować takie przestrzeganie sabatu w sensie duchowym. Tym wszystkim, którzy się zbliżają do Boga, muszą pomóc w zrozumieniu, że powinni oddać swe życie Jehowie. Ponadto wszystkich, którzy już podjęli się biegu życia oddanego służbie dla Jehowy, muszą wspierać w zachowywaniu wierności i jasnego poglądu na prawdziwy odpoczynek od trudzenia się około samolubnych dążeń. Oto dlaczego między innymi niniejsze czasopismo częstokroć przypomina wszystkim miłującym Boga o obowiązku regularnego zgromadzania się w celu studiowania i ćwiczenia; właśnie przez to bywają pobudzani do miłowania Jehowy i składania dowodów swej miłości w postaci właściwych dzieł. — Hebr. 10:24, 25.

PRZYKŁADAMI DLA INNYCH

21. Czy wymagania dotyczące wielbienia Boga i postępowania chrześcijańskiego kapłaństwa obowiązują też innych? Wyjaśnij, dlaczego.

²¹ Nie tylko namaszczeni duchem naśladowcy Jezusa Chrystusa muszą podążać śladami swego Arcykapłana i nauczać wymagań Bożych słowem i przykładem, ale też inni, którzy chcieliby się podobać Jehowie, muszą ze swej strony starać się iść za ich przykładem. Każdy, kto przystępuje do Źródła życia i zdobywa Jego łaskę, musi przestrzegać czystości pod względem cielesnym, moralnym i duchowym; musi ze słusznych pobudek ofiarować Jehowie w służbie to, co może najlepszego; musi z radością i należytym docenianiem brać na siebie odpowiedzialne obowiązki w zborze Bożym; musi nieugięcie obstawać przy właściwym wielbieniu; musi unikać niepotrzebnego obracania się w towarzystwie osób świeckich; musi być zawsze czujny wobec każdej sposobności uczestniczenia w służbie na rzecz Królestwa i odnosić się do niej z szacunkiem; wszystkimi darami, które dla niego zgotował Jehowa, musi się posługiwać w sposób przynoszący cześć ich Dawcy; musi się przygotować, aby ogłaszać innym poselstwo Boże wyraźnie i zrozumiale; musi być gotów stawić do dyspozycji siebie i wszelkie swoje środki, aby popierać sprawy Królestwa, oczywiście troszcząc się zarazem należycie i rozsądnie o osoby od niego zależne. Jehowa wzywa wszystkich swoich wielbicieli, aby żyli według tego samego wysokiego miernika, który jest wyłuszczony w Jego spisanym Słowie.

22. Co więc pozwala rozpoznać powołanych do kapłaństwa niebiańskiego, i jaki to ma wpływ na wszystkich innych szczerych wielbicieli Boga?

²² Postanowienie Jehowy co do świętego kapłaństwa podporządkowanego Chrystusowi, wielkiemu Arcykapłanowi, zostało powzięte w tym celu, aby zgłosić się mogli wszyscy chętni i otrzymać wyszkolenie do życia. (Obj. 22:17) W sposób obrazowy wyłuszczył On przepisy, którymi się mieli kierować członkowie tego grona niebiańskich kapłanów. Zgotował też prorocze obrazy — cienie rzeczywistości — którymi naszkicował proces upełnomocnienia owego kapłaństwa, aby służba jego była skuteczna. Uczynił to dla wzmocnienia naszego przekonania o istnieniu i działalności takiego kapłaństwa. Jakże cieszy nas świadomość, że mamy w pełni już sprawującego swój urząd, potężnego Arcykapłana, wraz z towarzyszącym mu zespołem podkapłanów, którzy są po to, by nam pomóc we wszystkich naszych słabościach i trudnościach, żebyśmy mogli się przybliżyć do Tego, który jest czysty i święty, to jest do Jehowy, a w końcu stanąć przed Nim obdarzeni Jego uznaniem!

[Przypis]