Młodzi, bądźcie uczniami Chrystusa

„Ciągle badajcie, jacy właściwie jesteście”. — 2 Kor. 13:5, NW.

1. Dlaczego młodym ludziom często nie łatwo jest służyć swemu Stwórcy?

MŁODZI ludzie, którzy postanowili służyć swemu Stworzycielowi, sami mogą się przekonać, że w obecnych burzliwych czasach nie łatwo jest sprostać temu zadaniu. Znajdują się pod nieustanną presją, żeby się dostosować do otaczającego świata grzesznej ludzkości. Stykając się z innymi młodymi w szkole i w miejscu zamieszkania, widzą, że świecką młodzież ogarnął duch buntu. Widzą innych młodych ludzi hołdujących dziwacznej modzie w ubiorze i uczesaniu; wydaje się im, że w oczach tych drugich wyraźnie wyglądają na podejrzanych, ponieważ się od nich różnią. Słyszą niewybredny żargon młodzieżowy. Dostrzegają brak poszanowania dla czystych mierników moralnych. Widzą młodzież zażywającą narkotyki i inne środki wywołujące halucynacje. Odczuwają ciągły nacisk w kierunku dotrzymywania kroku tym swawolnym młodym ludziom. Gdyby jednak mu ulegli, z pewnością nie byliby uczniami Chrystusa.

2. Co to znaczy być uczniem Chrystusa? Dlaczego młody człowiek, będący uczniem Chrystusa, powinien się różnić od młodzieży świeckiej?

² Być uczniem Chrystusa znaczy przyjąć jego nauki i przyłożyć rękę do ich rozpowszechnienia. Młodzi ludzie, którzy są takimi uczniami, muszą z konieczności różnić się od młodzieży należącej do świata, ponieważ jej sposób myślenia i postępowania nie odpowiada naukom Chrystusa. Pismo święte dowodzi wyraźnie, że osoba pragnąca wykazać, iż przyjęła nauki Chrystusa i pozwoliła im kształtować swój tryb życia, powinna uśmiercać swe ciało w odniesieniu do czynów niemoralnych, szkodliwych pragnień i innego rodzaju złych poczynań, które cechują ten świat ludzi dalekich od Boga. „Rzeczywiście odrzućcie je wszystkie od siebie: gniew, złość, krzywdzenie, słowa obelżywe i sprośną mowę z ust waszych. Nie okłamujcie się nawzajem. Zrzućcie starą osobowość z jej praktykami, a przyodziejcie się nową osobowością, która dzięki dokładnej wiedzy odnawia się według obrazu Tego, kto ją stworzył”. — Kol. 3:5-10, NW.

DWIE DROGI

3, 4. Opisz drogę ścielącą się przed młodymi chrześcijanami i drogę, po której kroczy młodzież świecka?

³ Przed młodzieżą rozpościerają się dziś dwie drogi. Ta, którą wybrali młodzi chrześcijanie, jest wąska i trudna. Bieg jej wyznaczają prawa i zasady spisanego Słowa Bożego. Właśnie dlatego szerokość jej jest ograniczona. W swoim czasie jej granic trzymał się Jezus Chrystus, a dzisiejsi młodzi chrześcijanie starają się wstępować w jego ślady.

⁴ Druga droga jest szeroka, nie ograniczona żadnymi barierami, a podążają nią młodzi ludzie, którzy nie mają poszanowania dla praw Bożych. Wyobrażają sobie, że wolno im robić, co im się żywnie podoba, i mniemają, iż potrafią decydować o tym, co słuszne, a co złe. W rzeczywistości Bóg tylko dla siebie zarezerwował takie prawo w stosunku do ludzkości. Dlatego też usposobienie umysłu, które przejawia ta młodzież, Bogu się nie podoba. Wielu z nich to ludzie „nienawidzący Boga, zuchwali, pyszni, chełpliwi, wynalazcy złego, rodzicom nieposłuszni, nierozumni, niestali, bez serca, bez litości” (Rzym. 1:28-31). Przyszłość młodych kroczących tą drogą — to wieczna śmierć, lecz przyszłość tych, co idą wąską drogą uczniów Chrystusa — to coś wręcz przeciwnego: życie wiecznotrwałe. — Mat. 7:13, 14.

5. Dlaczego kroczący wąską drogą muszą być czujni?

⁵ Młodzi ludzie, którzy wstąpili na wąską drogę, muszą być czujni. Od szerokiej, w dół opadającej drogi oddzielają ich tylko ochronne granice wytyczone przez prawa i zasady Boże. Istnieje możliwość, iż młody człowiek ulegający wpływom młodzieży świeckiej przekroczy te granice i stoczy się na szeroką drogę. Powrót na wąską drogę może się dla niego okazać bardzo trudny. Znalazłszy się poza nią, może dać się porwać masom ludzkim odstręczonym od Boga i wtedy będzie coraz dalej odsuwać się od ścieżki wiodącej ku życiu, aż w końcu całkiem straci ją z oczu. Czyż nie lepiej być przezorniejszym i nie pozwolić, by zgubny wpływ młodzieży świeckiej doprowadził do tak nierozważnego kroku?

6. Od czego u młodocianego chrześcijanina mogłoby się zacząć postępowanie na wzór młodzieży świeckiej? Jakiej rady udziela mu w tym względzie Bóg?

⁶ Młodociany chrześcijanin zechce zważać na swój sposób bycia, aby nie zaczął niepostrzeżenie postępować jak młodzi ludzie ze świata. Mogłoby do tego dojść, gdyby sobie raz po razu pozwalał na krok świadczący o braku szacunku dla rodziców, gdyby odmawiał im posłuszeństwa. Takie zachowanie oczywiście byłoby przeciwne radzie Bożej, skierowanej do młodzieży. Słowo Jehowy w Liście do Kolosan 3:20 powiada: „Dzieci, bądźcie posłuszne rodzicom we wszystkim; albowiem Pan ma w tym upodobanie”. Zwróćmy uwagę na słowa: „bądźcie posłuszne rodzicom we wszystkim”. Należy rozumieć, iż chodzi tu o rodziców pozostających „w jedności z Panem”, jak stwierdza tekst Listu do Efezjan 6:1-4 (NW). W przeciwnym razie wyrażenie „we wszystkim” mogłoby obejmować również rzeczy, które się Panu nie podobają.

7. Jak powinien reagować na ograniczenia nakładane na niego przez chrześcijańskich rodziców? Dlaczego?

⁷ Jeżeli chrześcijańscy rodzice nakładają na nieletnie dziecko niemiłe dla niego ograniczenia, na przykład ustalają porę, kiedy powinno wieczorem wracać do domu, sposób spędzania czasu, styl odzienia, grono kolegów lub koleżanek, z którymi może przestawać, ewentualnie też inne sprawy — to przez okazywanie posłuszeństwa swym rodzicom „w jedności z Panem” dziecko dowodzi, że jest chrześcijaninem. Przyjmuje z uznaniem postanowienie Boże, w myśl którego rodzice mają władzę nad potomstwem, uznaje również fakt, że jego rodzice uprawnieni są do podejmowania decyzji w jego sprawach, dopóki nie osiągnie wieku, kiedy zacznie samo decydować o sobie. Buntowanie się przeciw ich władzy oznaczałoby postępowanie wbrew szczegółowym pouczeniom Bożym, nakazującym posłuszeństwo. Nikt z pewnością nie spodziewa się czegoś takiego po wiernym naśladowcy Jezusa Chrystusa.

8, 9. Jakiego sposobu myślenia, któremu hołduje wielu młodych w świecie, będzie unikał młody chrześcijanin? Dlaczego?

⁸ Ze względu na umiłowanie sprawiedliwości młodociany chrześcijanin szczerze będzie się starał czynić to, co słuszne w oczach Bożych. Będzie więc stronił od sposobu myślenia młodzieży lekceważącej sobie prawo, która uważa, że można czynić źle, byleby nikt tego nie widział i byle nie dać się przyłapać. W ostatnich latach na przykład stało się wśród wyrostków nagminnym zwyczajem okradanie sklepów. Jeśli chodzi o Stany Zjednoczone, wypadki takie zdarzają się obecnie prawie w każdym mieście i miasteczku. Dziesięć lat temu notowano w tygodniu zaledwie kilka kradzieży sklepowych, dokonanych przez nieletnich; obecnie liczba ich wynosi około 100 000 tygodniowo. Większość małoletnich sprawców uważa to za zabawę i nie zastanawia się nad tym, że postępują po prostu niemoralnie. Jeden z sędziów nadmienił, iż „jest to oznaka, jak nisko sobie cenią wartości moralne”.

⁹ Bez względu jednak na spaczone zapatrywanie ludzi, którzy usprawiedliwiają kradzież, młody chrześcijanin wie, że czyn taki jest zły. Wie, że spisane Słowo Boże wyraźnie go zabrania, przykazując: „Nie będziesz kradł” (2 Mojż. 20:15). Znany jest mu również biblijny nakaz skierowany do osób, które stają się chrześcijanami: „Kto kradnie, niech kraść przestanie” (Efez. 4:28). Nie uczestniczy więc w żadnych młodzieńczych wybrykach, których celem jest kradzież lub cokolwiek innego, co by się sprzeciwiało wysokim miernikom moralnym Słowa Bożego.

10, 11. (a) W czym młodemu człowiekowi pomoże umiłowanie sprawiedliwości? (b) O czym należy pamiętać w razie pokusy do potajemnego uczynienia czegoś złego?

¹⁰ Żadnemu młodemu człowiekowi, który miłuje to, co prawe w oczach Bożych, ani przez myśl nie przemknie, żeby uczynić coś złego, gdy się wydaje, jakoby nikt tego nie widział i nie grozi ujawnienie sprawcy. Sprawiedliwe prawa Jehowy kierują jego poczynaniami w każdej chwili i sytuacji, niezależnie od tego, czy jest z kimś, czy sam, czy ktoś na niego patrzy, czy nie patrzy. Zadaje sobie jedynie pytanie, czy coś jest słuszne, czy niegodne.

¹¹ Chrześcijanin zachowuje w pamięci słowa zanotowane w proroctwie Izajasza 29:15: „Biada tym, którzy się kryją przed Jahwe [Jehową], aby zataić swe zamysły, których czyny osnute są cieniem i którzy mówią: ‚Kto nas zobaczy i kto nas pozna?’” (BT). Jeżeli nawet nikt z ludzi nie widzi osobnika popełniającego zły czyn, to jednak Bóg widzi go i weźmie to pod uwagę przy osądzaniu jego trybu życia. Żadna tajemnica człowieka nie ukryje się przed Bogiem. Pamiętanie o tym fakcie powinno pomóc młodemu chrześcijaninowi w przeciwstawieniu się pokusie do jakichś wybryków rozpowszechnionych wprawdzie wśród świeckiej młodzieży, lecz nie mających uznania w oczach Bożych.

POSTAWY

12. Jakiej niegodnej postawy będzie unikał młody chrześcijanin?

¹² Wielu młodych ludzi w świecie zarozumiale sobie wyobraża, że mają bardziej trzeźwy i praktyczny pogląd na życie niż rodzice, którzy ich wydali na świat i wychowali. Jest to mylne zapatrywanie, a jak wynika ze statystyk policyjnych na całej ziemi, przysparza też dużo kłopotów. Czy jednak takiej postawy oczekuje się od młodych chrześcijan? Z jakiej racji? Przecież jest ona odzwierciedleniem buntowniczego ducha tego świata, a nie ducha Chrystusowego. Słowo Boże wymaga, żeby dzieci okazywały posłuszeństwo rodzicom, co również obejmuje poszanowanie dla ich zdania i decyzji. Młody chrześcijanin nie dopuści więc do tego, by złe usposobienie młodzieży świata wywarło wpływ na jego postawę. Przeciwnie, z całą gotowością przyjmie wszystko, czego by go uczyli chrześcijańscy rodzice.

13. Dlaczego do zdobycia uznania Bożego nie wystarczy powierzchowne posłuszeństwo?

¹³ Może się jednak zdarzyć, że młodzieniec lub panienka, którzy mienią się być chrześcijanami, tylko udają posłuszeństwo wobec swych rodziców i praw Bożych, gdy tymczasem w duchu buntują się przeciwko nim. Takie powierzchowne posłuszeństwo nie zrobi z nich chrześcijan. U Jehowy Boga nie liczy się to, czym ktoś się wydaje na pozór, na zewnątrz, lecz to, czym jest wewnątrz, a Jehowa potrafi zbadać jego serce. Toteż zrobi dobrze, gdy sam przeegzaminuje siebie i jeszcze teraz, póki czas, przedsięweźmie kroki zmierzające do naprawienia złej postawy. Powinien modlić się o więcej wiary oraz usilnie starać się o jej wzmocnienie.

14. Czym musi się odznaczać człowiek, aby chętnie przyjmował pouczenia niezbędne do rozwijania wiary i miłości ku Bogu?

¹⁴ Dziecko nie rodzi się od razu z dobrym usposobieniem ani z miłością do Boga. Obie te zalety muszą dopiero zostać wypielęgnowane, podobnie zresztą jak wiara. Chrześcijańscy rodzice pomagają w tym swemu dziecku, lecz jeśli ono po świecku sobie wmawia, iż wie więcej od nich, to nie zrobi żadnego postępu. Pokora widoczna u Jezusa jest godnym przykładem dla jego naśladowców. Ludzie, którzy ją przejawiają, chętnie przyjmują pouczenia i tym samym przybierają wiedzy oraz pomnażają swe zrozumienie. Skądże jednak taki postęp miałby się wziąć u kogoś, kto ma o sobie mniemanie wyższe niż należy? Czym udowodni, że jest naśladowcą Chrystusa? — Mich. 6:8; Rzym. 12:3.

CZUWANIE NAD SWYM POSTĘPOWANIEM

15. Dlaczego niektórzy młodzi ze społeczności ludu Bożego narobili kłopotów?

¹⁵ W społeczności ludu Jehowy zdarzali się już tacy młodzi ludzie, którzy nie czuwali nad sobą i nie starali się unikać trybu życia młodzieży ze świata. Bliskie kontakty z młodzieżą świecką spowodowały, że zaczęli się na niej wzorować w swych myślach i postępowaniu. Nie udało im się zadać kłam twierdzeniu Pisma świętego, iż „złe towarzystwo psuje dobre obyczaje” (1 Kor. 15:33, Kow). U nich chrześcijańskie obyczaje właśnie uległy zepsuciu. Porzucili zwyczaj studiowania Słowa Bożego i spożywania pokarmu duchowego, jaki jest dostępny w społeczności teokratycznej. Zanikł u nich zwyczaj regularnego przychodzenia na zebrania i w ogóle przestali żyć według zasad chrześcijańskich. Zachowując się, jak nie przystoi chrześcijaninowi, przynieśli ujmę sobie samym i rodzicom, a nawet całej społeczności chrześcijan.

16. Do czego złe postępowanie doprowadziło niektórych młodych ludzi, mieniących się chrześcijanami?

¹⁶ W niektórych nielicznych wypadkach młodzi ludzie mający się za naśladowców Chrystusa zachowywali się do tego stopnia skandalicznie, że trzeba było ich wykluczyć ze społeczności ludu Bożego. Złym swoim postępowaniem wykazali, że nie obchodzą ich wysokie mierniki moralne, jakich trzymają się oddani słudzy Jehowy. Zgodnie z pouczeniami apostoła Pawła trzeba było ich usunąć ze społeczności, aby ją utrzymać w czystości i uwolnić od wszelkich zarzutów. Apostoł oświadczył: „Napisałem wam, abyście nie przestawali z tym, który się mieni bratem, a jest wszetecznikiem lub chciwcem, lub bałwochwalcą, lub oszczercą, lub pijakiem, lub grabieżcą; żebyście z takim nawet nie jadali”. — 1 Kor. 5:11.

17. Jak ich postępowanie odbija się na społeczności ludu Bożego? Jakie są ich widoki na przyszłość?

¹⁷ Tacy osobnicy okryli hańbą imię chrystianizmu, zupełnie podobnie, jak mnóstwo tak zwanych nominalnych chrześcijan. Obrali taki sam nieczysty sposób postępowania. O tego rodzaju wypadkach czytamy w Liście 2 Piotra 2:2 następujące słowa: „Wielu pójdzie za ich rozwiązłością, a droga prawdy będzie przez nich pohańbiona”. Dopóki ci młodzi ludzie nie zawrócą ze złej drogi, nie zmienią postępowania, żałując swej głupoty, dopóty pozostaną poza obrębem społeczności sług Bożych. Podzielą przyszłość młodzieży świata, która pędzi szeroką drogą ku zgubie.

18. Jak woli postępować większość młodych ludzi w społeczności sług Jehowy?

¹⁸ Znakomita większość młodych spośród ludu Jehowy postępuje jednak zupełnie inaczej. Wzorując się na uczniach Jezusa z pierwszego stulecia naszej ery, czuwają nad swoim sprawowaniem i starają się, żeby na prawdziwy chrystianizm padało dobre światło. Nie chcą dawać ludziom postronnym powodu do wyrażania się obelżywie o organizacji Jehowy i o prawdzie. Jeśliby ktoś zamierzał źle się wypowiadać, to chcieliby, żeby miał za podstawę jedynie ich obstawanie przy prawdzie i słusznych zasadach, a nie jakieś uchybienie z ich strony. Pragną w każdej chwili dawać dowody, iż są uczniami Chrystusa, zarówno swym nienagannym prowadzeniem się, przyzwoitą mową, dobrymi obyczajami, jak też schludnym wyglądem. Chcą, aby widziano, że się różnią od młodzieży świeckiej, ponieważ się szkolą w obrębie ludu Bożego.

CHĘĆ CZYNIENIA TEGO, CO SŁUSZNE

19. Jakie pragnienie powinni żywić młodociani chrześcijanie? Jaką pomoc będzie to dla nich stanowić w życiu codziennym?

¹⁹ Kiedy czytamy sprawozdanie biblijne o wiernych naśladowcach Chrystusa w pierwszym wieku naszej ery, przekonujemy się, że staraniem ich było czynić to, co słuszne w oczach Bożych. Tego samego powinni też zawsze pragnąć dzisiejsi młodociani chrześcijanie. Ożywieni tym pragnieniem, nie dadzą się wciągnąć w sytuacje, o których wiedzą, że mogłyby doprowadzić do przekroczenia zasad biblijnych. Skoroby więc na przykład świeccy studenci czy koledzy szkolni próbowali namówić ich do udziału w demonstracjach protestacyjnych, w aktach wandalizmu lub wyuzdanych zabawach, zdobędą się na odwagę, żeby im stanowczo odmówić, ponieważ pragną czynić, co jest słuszne w oczach Jehowy. Natomiast uczestniczenie w takich przedsięwzięciach nie znalazłoby Jego uznania. Nie byłoby to szukaniem pokoju, sprawiedliwości i pokory. — 1 Piotra 3:11; Sof. 2:3.

20. Co wykazują młodzi chrześcijanie przez dobór przyjaciół?

²⁰ Przez odpowiedni dobór przyjaciół młodociani chrześcijanie potwierdzają, że chcieliby czynić to, co słuszne, oraz że naprawdę żyją według zasad chrześcijańskich. Czy młodzieńca Tymoteusza, o którym wspomina apostoł Paweł w swych natchnionych listach, możesz wyobrazić sobie jako szukającego towarzystwa rozpustnych i bluźnierczych młodych Rzymian? Czy według ciebie zadawał się z ludźmi, którzy nie mieli szacunku dla praw Jehowy Boga i zaliczali się do wielbicieli fałszywych bogów? Trudno byłoby tak przypuszczać! Wolał towarzystwo osób miłujących Jehowę oraz mających w poszanowaniu Jego prawa i wspaniałe zasady. Czyż tak samo nie powinni dziś postępować młodzi ludzie, którzy chcą dowieść, że są uczniami Chrystusa?

21. Dlaczego niemądrze jest szukać towarzystwa ludzi ze świata lub pobierać się z takim człowiekiem?

²¹ Jeżeli młodzi chrześcijanie chcą czynić to, co znajduje upodobanie Boże, to muszą unikać towarzystwa świeckiej młodzieży, która nie respektuje tego, co słuszne. Gdyby nawet ktoś z tych ludzi światowych dotąd prowadził się moralnie, jakże mógłby wywierać dobry wpływ, jeśli brakuje mu miłości do Jehowy Boga i jeśli hołduje religii fałszywej? To, co w swoim czasie Jehowa powiedział do narodu izraelskiego w sprawie niezawierania związków małżeńskich z takimi osobami, również dziś stanowi dobry miernik w doborze koleżeństwa i przewidywanych współmałżonków. Czytamy: „Nie będziesz z nimi zawierał małżeństw: ich synowi nie oddasz za małżonkę swojej córki ani nie weźmiesz od nich córki dla swojego syna, gdyż odwiodłaby twojego syna ode mnie, by służył bogom obcym” (5 Mojż. [Powt. Pr.] 7:3, 4, BT). Młody chrześcijanin nie powinien mniemać, że jemu nigdy się nic takiego nie przytrafi, bo nawet mądry Salomon wpadł w tę pułapkę (Neh. 13:26). Dalszą radę znajdujemy w Liście 2 do Koryntian 6:14, gdzie czytamy: „Nie wprzęgajcie się w nierówne jarzmo z niewierzącymi”. — NW.

22. Dlaczego byłoby nierozsądne, gdyby młodociani chrześcijanie naśladowali artystów świeckich? Z kogo raczej powinni brać sobie wzór?

²² A co trzeba powiedzieć o szerzącym się wśród młodzieży światowej zwyczaju naśladowania głośnych artystów, śpiewaków lub aktorów filmowych? Czy zwyczaj ten przystoi młodym chrześcijanom? Czy nie jest to tak samo nierozsądne jak szukanie złego towarzystwa? Ludziom tego typu nie leżą na sercu wysokie mierniki moralne Słowa Bożego, lecz pieniądze, które zarabiają jako bożyszcze kilkunastolatków. Czy młodocianemu chrześcijaninowi nie przystoi raczej w zgodzie ze wzniosłymi zasadami biblijnymi naśladować ludzi, którzy cieszą się upodobaniem Bożym, zamiast osoby znajdujące poklask u młodzieży świeckiej? Pismo święte udziela mądrej rady: „Pamiętajcie o tych, którzy sprawują przewodnictwo pośród was, którzy mówili wam słowo Boże, a przyglądając się pilnie, jaki jest wynik ich prowadzenia się, bierzcie wzór z ich wiary” (Hebr. 13:7, NW). Ci dają młodocianym chrześcijanom wspaniały przykład zbożnego oddania.

STOSOWANIE SIĘ DO RAD BIBLIJNYCH

23. Jakie mogą zaistnieć sytuacje, w których młodym chrześcijanom wypada uzasadnić biblijnie, dlaczego coś czynią lub czegoś nie czynią? Od czego zależy umiejętność udzielania takich wyjaśnień?

²³ W życiu wyłaniają się najróżniejsze sytuacje, w których młodzi chrześcijanie muszą się kierować radami biblijnymi, aby uniknąć czegokolwiek, co byłoby złe w oczach Bożych. Stąd w pewnych wypadkach może się okazać rzeczą konieczną, żeby podali ludziom postronnym wyjaśnienia biblijne, uzasadniające takie lub inne zachowanie. Sytuacja tego rodzaju może zaistnieć w szkole, gdy nauczyciel poleci wykonywanie czegoś, co pozostaje w sprzeczności z Pismem świętym i ich chrześcijańskim sumieniem; może się też wyłonić w stosunkach z kolegami szkolnymi. Umiejętność podania biblijnego wyjaśnienia, dlaczego pewne rzeczy czynią, a innych nie, zależeć będzie od stopnia przyswojenia sobie pouczeń biblijnych słyszanych od rodziców i w społeczności ludu Bożego. Wspomniane sytuacje stwarzają okazję udowodnienia, iż są uczniami Chrystusa, bo uczniowie jego potrafią dać każdemu jasne i oparte na Piśmie świętym „uzasadnienie tej nadziei”, która ich ożywia. — 1 Piotra 3:15, BT.

24. Jak młody chrześcijanin może w obecności osoby odmiennej płci udowodnić, że jest uczniem Chrystusa?

²⁴ Sytuacja, w której chrześcijanin lub chrześcijanka mogliby się uwikłać w poważne kłopoty, gdyby się nie stosowali do rad biblijnych, powstaje między innymi wówczas, kiedy się znajdą sam na sam z osobą płci odmiennej. Poszanowaniem chrześcijańskich praw i zasad moralnych potrafią i w takiej sytuacji udowodnić, że są prawdziwymi chrześcijanami. Toteż nie zapominają o tych zasadach pod naporem pragnień cielesnych. Nie usiłują przy tym sprawdzać, jak daleko można się posunąć w kierunku niemoralności bez faktycznego pogwałcenia praw moralnych. Gdyby druga osoba usiłowała skusić ich do nieczystości cielesnej, a więc czynu nieobyczajnego, postarają się jak najszybciej oddalić stamtąd, podobnie jak w swoim czasie Józef (1 Mojż. 39:7-12). Nie przejmują się tym, co pomyśli o nich dana osoba, nie zważają też na drwiny, z jakimi się ewentualnie spotkają za to, że są inni niż młodzież świecka. Zachowanie niezłomnej postawy moralnej uważają za rzecz o wiele ważniejszą niż uznanie u takich ludzi.

25, 26. Dlaczego młodzi chrześcijanie będą unikać brawurowej jazdy, którą się emocjonuje wielu młodych ludzi w świecie? Dlaczego zawsze będą jeździć ostrożnie?

²⁵ Inna sytuacja wystawiająca na próbę młodego chrześcijanina powstaje podczas prowadzenia pojazdu mechanicznego. Wśród młodzieży światowej jest wielu amatorów brawurowej jazdy z nadmierną prędkością, co stwarza zagrożenie dla życia innych ludzi. Wymyślono nawet niebezpieczną zabawę, w której z wielką szybkością pędzą naprzeciw siebie dwa pojazdy i chodzi o stwierdzenie, kto z kierowców pierwszy skręci w bok. Zabawy tego rodzaju częstokroć już skończyły się tragicznym w skutkach zderzeniem. Jakże młodzi chrześcijanie mogliby uważać siebie za uczniów Chrystusa, gdyby w taki sposób narażali na niebezpieczeństwo swoje i cudze życie? Prawdziwi naśladowcy Chrystusa nie czynią nic takiego, co może za sobą pociągnąć czyjeś poranienie, kalectwo lub śmierć. Życie ludzkie mają w poszanowaniu. Żaden z nich nie chciałby na siebie ściągnąć winy krwi. — Dzieje 20:26.

²⁶ Nie chcąc się upodabniać do młodzieży ze świata, młodzi chrześcijanie na drogach publicznych będą wykazywali, że respektują zarówno przepisy ustanowione przez ludzi, jak i prawa Boże. Z miłości do swych bliźnich będą jeździć ostrożnie, mając na względzie bezpieczeństwo tak własnych pasażerów, jak też pozostałych użytkowników drogi. Będą prowadzić samochód albo inny pojazd w taki sposób, żeby ludziom postronnym nie dać powodu do ujemnego wypowiadania się o młodzieży z ludu Jehowy.

CHRZEŚCIJAŃSKA SŁUŻBA KAZNODZIEJSKA

27. Dlaczego zwłaszcza służba kaznodziejska pozwala w młodym człowieku rozpoznać naśladowcę Chrystusa?

²⁷ Wspaniałą możliwość wykazania, że się jest uczniem Chrystusa, nastręcza chrześcijańska służba kaznodziejska. Działalność taką przeprowadzał Chrystus i wykonywanie jej przykazał również swym naśladowcom (Mat. 28:19, 20). Ludzie w okolicy usłyszą, jak młody chrześcijanin mówi o zamierzeniach Bożych, kiedy wstępuje do ich mieszkań, zobaczą go także wyruszającego regularnie do dzieła głoszenia, a następnie wracającego do domu. Tym sposobem stanie się rzeczą ogólnie wiadomą, iż jest naśladowcą Jezusa Chrystusa i świadkiem Jehowy Boga. A w chwilach, gdy nie uczestniczy bezpośrednio w służbie kaznodziejskiej, postępowaniem swym i całym trybem życia potwierdza to w dalszym ciągu.

28. W jaki sposób pierwsi chrześcijanie dawali po sobie poznać, iż są naśladowcami Chrystusa? Jak temu odpowiadają młodzi chrześcijanie doby obecnej?

²⁸ W pierwszym stuleciu naszej ery naśladowcy Jezusa Chrystusa publicznie rozgłaszali to specjalne orędzie, które im Jezus przekazał, i na tej podstawie można było poznać, że są jego naśladowcami. Kiedy mówili na tematy biblijne, przemawiali z mocą, podobnie jak sam Mistrz. Potrafią to również młodzi chrześcijanie doby obecnej, ponieważ w ziemskiej społeczności świadków Jehowy otrzymują wyśmienitą zaprawę pod tym względem. Tak więc ogłaszając aktualną dzisiaj dobrą nowinę o Królestwie Bożym, o końcu świata grzesznej ludzkości i o zmartwychwstaniu, a jednocześnie posługując się Biblią w sposób dodający ich słowom wagi, dowodzą niedwuznacznie, że w obecnym dwudziestym wieku są naśladowcami Chrystusa. — Marka 1:22; Dzieje 4:13.

29. O czym nie wolno zapomnieć młodym chrześcijanom, jeśli nie chcą utracić swych wspaniałych widoków na przyszłość?

²⁹ Ci młodzi ludzie mają podstawy do tego, by z ufnością wybiegać myślą do przodu. Mają przed sobą wspaniałą perspektywę bezkresnej przyszłości, ale pod warunkiem, że nadal kroczyć będą wąską drogą posłuszeństwa wobec Boga. Jeżeli nie chcą tych widoków zaprzepaścić, ani na chwilę nie mogą zapominać, że są oddanymi, ochrzczonymi sługami Jehowy Boga, którzy idą za przykładem Chrystusa. Nie mogą dopuścić do tego, by wybryki i niechrześcijański sposób myślenia młodzieży światowej wypaczał im pogląd na świat i zwyczaj przestrzegania mierników moralnych. Swoją postawą zawsze będą chcieli udowodnić, iż są sługami Jehowy i naśladowcami Chrystusa.

30. Jak młodzi chrześcijanie mogą potwierdzać, że są uczniami Chrystusa?

³⁰ Podczas nielicznych lat, jakie jeszcze pozostały staremu porządkowi rzeczy, będą chcieli postępować według rady Pisma świętego: „Ciągle badajcie, jacy właściwie jesteście” (2 Kor. 13:5, NW). Swoim zachowaniem, doborem towarzystwa i sposobem wyrażania się, usilnym dążeniem do czynienia tylko tego, co słuszne w oczach Bożych, oraz aktywnością w służbie kaznodziejskiej mogą poświadczać, kim właściwie są, że mianowicie są uczniami Chrystusa. Czy należysz do tych solidnych młodych ludzi? Czy dajesz dowody, iż się różnisz od młodzieży światowej, bo przyodziałeś „nową osobowość, stworzoną według woli Bożej w prawdziwej sprawiedliwości i lojalności”? (Efez. 4:24, NW). Jeżeli tak, to czeka cię doprawdy wspaniała przyszłość.