Tego nie ma w Biblii!

WIELE poglądów, o których sądzi się na ogół, że pochodzą z Biblii, wcale nie znajduje w niej uzasadnienia. Dlatego, drogi czytelniku, zechciej się zastanowić nad niżej poruszonymi tematami i pomyśl, czy czasem i ty nie uważałeś, że czegoś takiego naucza Biblia. Następnie zbadaj, co ona w gruncie rzeczy mówi. Może cię to pobudzi do żywszego zainteresowania się tą Księgą oraz jej znaczeniem za naszych dni.

„BÓG STWORZYŁ ZIEMIĘ W CIĄGU SIEDMIU DNI DWUDZIESTOCZTEROGODZINNYCH”

Biblijne doniesienie o dziele stwarzania bywa często odrzucane na podstawie tego, iż rzekomo podaje, że Bóg stworzył ziemię w ciągu siedmiu dni trwających po dwadzieścia cztery godziny. Zechcesz może przeczytać sobie to sprawozdanie, które rozpoczyna się zaraz na pierwszej stronie twego egzemplarza Biblii, w księdze 1 Mojżeszowej, rozdziale pierwszym i wierszu pierwszym, a ciągnie aż do czwartego wiersza drugiego rozdziału.

Czy przy czytaniu znalazłeś jakąkolwiek wzmiankę, z której by wynikało, że wspomniane tam „dni” były ograniczone do dwudziestu czterech godzin? Użyte w tym fragmencie tekstu słowo „dzień” wcale nie musi oznaczać dwudziestoczterogodzinnej jednostki czasu, gdyż przy końcu owego sprawozdania cały okres obejmujący wszystkie wspomniane „dni” także otrzymał miano „dnia, którego uczynił Pan Bóg ziemię i niebo” (1 Mojż. 2:4). Rzecz zupełnie oczywista, że wyraz „dzień” nie oznacza w tym wypadku dnia dwudziestoczterogodzinnego, ale dotyczy całego okresu stwarzania.

Słowo „dzień”, podobnie jak bliskie mu znaczeniem słowo „doba” również w powszechnym użyciu nie zawsze oznacza ściśle dwudziestu czterech godzin od północy do północy ani kilkunastu godzin, kiedy jest widno, ale może określać czas dłuższy, czyli pewną epokę. Mówi się na przykład, że ktoś „żyje dniem wczorajszym” (przeszłością), a ktoś inny jest „człowiekiem doby dzisiejszej”.

Należy jeszcze zaznaczyć, że siedem wielkich „dni” twórczych nie obejmuje stwarzania całego wszechświata, ale tylko przygotowanie ziemi dla człowieka. Biblia nie podaje, kiedy zostały stworzone: słońce, gwiazdy, planety, nawet sama Ziemia. Pierwsza księga Mojżeszowa 1:1 stwierdza: „Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię”. Nie mówi jednak, kiedy ten „początek” miał miejsce ani ile czasu upłynęło od stworzenia wszechświata do pierwszego z siedmiu „dni”, wspomnianego już w następnym wersecie.

Dalszym ważnym punktem jest okoliczność, że pierwsze sześć dni dobiegło końca — ale siódmy jeszcze nie! Sprawozdanie o każdym z pierwszych sześciu dni kończy się zdaniem podobnym do wzmianki o zakończeniu dnia szóstego: „I stał się wieczór, i stał się zaranek, dzień szósty” (1 Mojż. 1:5, 8, 13, 19, 23, 31). Tymczasem dla siódmego dnia, w którym Bóg odpoczął, nie znajdujemy takiego końcowego stwierdzenia.

Przeszło 4000 lat później apostoł Paweł był przekonany, że ten siódmy dzień, dzień wytchnienia, był nadal w toku. Specjalnie powołał się na ten dzień odpoczynku, wspomniany w Księdze 1 Mojżeszowej, i oświadczył: „Starajmy się tedy usilnie wejść do owego odpocznienia” (Hebr. 4:4, 11). Logika nasuwa więc jedyny rozsądny wniosek, że również tysiącletnie pokojowe panowanie Jezusa Chrystusa (który w sprawozdaniu ewangelicznym Mateusza 12:8 jest nazwany „Panem sabatu”) będzie jeszcze należało do wielkiego Sabatu, czyli dnia odpoczynku Bożego. Tym samym wielki „siódmy dzień”, w którym Bóg odpoczywa od stwarzania rzeczy materialnych na ziemi, obejmuje blisko 6000 lat dotychczasowej historii biblijnej od czasów Adama plus 1000 lat panowania Chrystusa, które według Objawienia 20:1-6 ma dopiero nadejść. A jeżeli poprzednie sześć z tej grupy siedmiu wielkich twórczych „dni” były tak samo długie jak ostatni, to każdy taki „dzień” musiał sobie liczyć po 7000 lat!

Wielkie epoki stwarzania, opisane w Pierwszej księdze Mojżeszowej, trwały więc długie tysiące lat, podczas których w myśl doniesień biblijnych Bóg podejmował specjalne kroki, aby przygotować ziemię dla człowieka.

„‚GRZECHEM PIERWORODNYM’ BYŁY STOSUNKI CIELESNE”

Czy „grzech pierworodny” polegał na tym, że Ewa zwiodła Adama, jak sądzi wiele osób? Według Biblii — nie!

Biblia podaje, że Bóg stworzył Ewę jako „pomoc” lub „uzupełnienie” dla Adama. Sprawozdanie biblijne również mówi o nich: „Adam i żona jego” (1 Mojż. 2:20, 25). Wobec tego obcowanie cielesne nie było w ich wypadku ani nierządem (stosunek między osobami stanu wolnego), ani cudzołóstwem (stosunek między osobami zaślubionymi z kimś innym). Wręcz przeciwnie, ich współżycie małżeńskie było rzeczą świętą, bo Bóg wprost nakazał im wydawać na świat dzieci. Pobłogosławiwszy im, rzekł do nich Bóg: „Rozmnażajcie się i napełniajcie ziemię, i czyńcie ją sobie poddaną”. — 1 Mojż. 1:28.

Na czym w takim razie polegał ich grzech? Po prostu na tym, o czym pisze Biblia — na zjedzeniu literalnego owocu (Biblia nie podaje, że to było „jabłko”), którego spożywania zakazał im Bóg. Była to sprawa nieskomplikowana, ale bardzo poważna. Dopuścili się zlekceważenia autorytetu Boga. Ewa postanowiła samodzielnie decydować o tym, co jest „dobre i złe” — co powinna, a czego nie powinna robić — zamiast pogodzić się z decyzją Boga w tym zakresie. Grzech Adama polegał na tym, że poszedł za nią tą samą drogą nieposłuszeństwa.

„JEZUS UMARŁ NA ‚KRZYŻU’”

Ktoś może powiedzieć: „Dobrze wiem, że Jezus umarł na krzyżu. Czytałem o tym wiele razy”.

Tymczasem ku niemałemu zdumieniu wielu osób okazuje się, że w Biblii nie ma nic takiego, co by wskazywało, iż pal, na którym stracono Jezusa, miał jakąś poprzeczkę. W gruncie rzeczy istniejące dowody wskazują na coś wręcz przeciwnego. Znany francuski autorytet w sprawach sztuki sakralnej, Louis Reau, napisał: „W Ewangeliach nie znajdujemy żadnych danych na temat kształtu krzyża. Greckie słowo stauros może po prostu oznaczać słup i wcale nie kojarzy się, jak łacińskie crux z dwoma skrzyżowanymi ze sobą belkami. Wydaje się, że początkowo Jezus był przedstawiany jako przybity do pala”. — Zobacz Dzieje 5:30; 10:39.

„Krzyż” jako taki był symbolem religijnym na długo przed czasami Chrystusa. Pewien francuski słownik katolicki przyznaje: „Nie da się zaprzeczyć, że krzyż jako symbol religijny był w użyciu już wśród pogan. Bardzo powszechnie występuje on w różnych formach na zabytkach w Azji, Europie, a nawet w Ameryce”.

Ponieważ Biblia nie opisuje jego kształtu, a użyte w Biblii greckie słowo oznacza raczej „pal”, „słup” lub „drzewo” niż „krzyż” — więc cały ciężar dowodzenia, że słup, na którym Chrystus oddał życie, miał poprzeczkę, spada na tych, którzy tak twierdzą. Ale skoro w pismach apostołów Jezusa nigdzie nie ma wzmianki o „czczeniu krzyża”, natomiast był on „świętym” symbolem dla pogan, kult jego nie może być zalecany dzisiejszym prawdziwym chrześcijanom.

„KSIĘŻA NIE POWINNI SIĘ ŻENIĆ”

Ten kontrowersyjny temat wywołuje dziś gorące dysputy, zwłaszcza wśród osób mających jakiegoś bliskiego krewnego, który rzucił swe życie na ofiarę w tej mierze.

Teolodzy rzymskokatoliccy wiedzą o tym, że apostoł Paweł nie nakazywał celibatu. Uczeni katoliccy, którzy opracowali dzieło Encyclopedic Dictionary of the Bible [Encyklopedyczny słownik biblijny], napisali: „O ile nie wszyscy, to na pewno większość apostołów była żonata; z całą pewnością żonaty był Piotr”. Na dowód tego, że Piotr miał żonę, wspomniany podręcznik katolicki cytuje dwa wersety: Mateusza 8:14 i 1 do Koryntian 9:5. W pierwszym z nich jest mowa o „teściowej” Piotra. W drugim apostoł Paweł pisze: „Czy nie mamy prawa zabierać ze sobą chrześcijańskiej niewiasty, tak jak to czynią inni apostołowie, bracia Pana i Kefas?” — Przytoczono według katolickiego przekładu ks. S. Kowalskiego.

Kto w myśl powyższego wersetu biblijnego był żonaty? „Inni apostołowie”. „Bracia Pana”. „Kefas”. Kto to był Kefas? Nie kto inny, jak sam apostoł Piotr, który według nauki religii katolickiej był pierwszym papieżem. A tu apostoł Paweł powołuje się na fakt, że Piotr miał żonę!

Biblia nie nakazywała bezżenności kapłanom izraelskim ani nadzorcom zboru chrześcijańskiego. Toteż słownik rzymskokatolicki Encyclopedic Dictionary of the Bible podaje w odniesieniu do pism apostołów Jezusa: „Św. Paweł zaznacza bardzo wyraźnie, że żaden chrześcijanin nie jest zobowiązany do zachowania dziewiczości”. W innym miejscu dodaje: „NT [Nowy Testament] nie domaga się ani nawet nie sugeruje celibatu duchownych”.

„JEZUS MIAŁ IMIĘ, BÓG GO NIE MA”

Syn Boży ma imię: Jezus. A Ojciec?

„Bóg” — to nie Jego imię. Słowo „bóg” jest raczej tytułem niż imieniem. Może określać każdą „istotę lub jej wyobrażenie, zwierzę, roślinę lub rzecz, będącą przedmiotem kultu” (Słownik języka polskiego, wydanie PWN z roku 1958, tom I, strona 624). Czy wszechmocny Stwórca posiada imię, które by go odróżniało od wszystkich takich fałszywych bogów? — Zobacz także New Collegiate Dictionary Webstera, wydanie z roku 1960, strona 355.

Tak. W oryginalnym języku hebrajskim, w którym spisano około trzech czwartych Biblii, wielki Stwórca nieba i ziemi jest tysiące razy nazwany swoim własnym imieniem. Otwarcie przyznają to teolodzy, zarówno katoliccy, jak i protestanccy, chociaż wielu członków ich kościołów bardzo mało wie o tym imieniu.

W angielskim dziele Encyclopedia of the Bible [Encyklopedia biblijna] czytamy: „Jehowa — lub raczej Yahweh — to rzeczywiste, ściśle osobiste ‚imię własne’ Boga Izraela”. Protestancki New Bible Dictionary [Nowy słownik biblijny] stwierdza: „Ściśle biorąc, imię Jahwe jest jedynym imieniem Bożym. Gdzie w księdze Rodzaju słowo shem (‚imię’) dotyczy istoty Bożej, tam zawsze występuje imię Jahwe. Kiedy Abraham lub Izaak zbudował ołtarz, ‚wzywał tam imienia Jahwe’”.

Francuski Dictionaire de la Bible [Słownik biblijny], wydany przez księdza katolickiego F. Vifouroux, wyjaśnia: „Jehowa, imię własne Boga w Starym Testamencie. Żaden inny tytuł dotyczący Boga nie bywa równie często stosowany w Biblii Hebrajskiej. Występuje około 6000 razy, osobno lub z innym określeniem Boga”. A w języku polskim Podręczna encyklopedia biblijna, wydana przez Księgarnię św. Wojciecha, także zmuszona jest przyznać: „Jahwe — to imię własne Boga Izraela”. — Tom I, strona 196.

Jehowa, Jahwe, Yahweh — to po prostu różne sposoby, na jakie owo święte imię bywa tłumaczone z hebrajskiego tetragramu. Imię to używano w czasach starożytnych w mowie codziennej, aby odróżnić prawdziwego Boga od bogów fałszywych. Najbardziej rozpowszechniony przekład na język polski — tak zwana Biblia gdańska — z wyjątkiem tekstu księgi 2 Mojżeszowej 6:3 wszędzie wstawia słowo „Pan” zamiast imienia Bożego. Jednakże cały szereg przekładów Pisma świętego wiernie oddaje Boże imię tam, gdzie tylko ono występuje w języku, w którym Biblia została pierwotnie napisana, podając je w formie „Jehowa” lub „Jahwe”.a

CZEGO NAUCZA BIBLIA?

Okazuje się, że to, czego Biblia rzeczywiście naucza, bardzo się różni od tego, czego się często uczy o niej. Czy fakt ten nie budzi w tobie zaciekawienia? Czy nie chciałbyś się dowiedzieć, czego Biblia naprawdę uczy, oraz poznać wspaniałą nadzieję na przyszłość, jaką ona przedkłada ludzkości?

Poproś kogoś ze świadków Jehowy — może tego, który ci wręczył to czasopismo — o prowadzenie z tobą bezpłatnego domowego studium Biblii. Obejmuje ono podstawowe nauki biblijne i może być przez okres sześciu miesięcy prowadzone przez jedną godzinę w tygodniu, bez narażenia cię na koszty, w zaciszu twego własnego mieszkania.

Poznasz wtedy odpowiedzi na takie pytania biblijne pobudzające do myślenia, jak: Dlaczego starzejemy się i umieramy? Gdzie są umarli? Dlaczego Bóg dopuszcza zło? Czy kościoły chrześcijaństwa naprawdę nauczają tego, co zawiera Biblia? O czym świadczą obecne trudne warunki na świecie? Jaka przyszłość czeka ciebie oraz twoją rodzinę?

Już ponad milion rodzin korzysta z dobrodziejstw tych cotygodniowych, bezpłatnych studiów biblijnych. Rodziny te dowiadują się, co naprawdę jest treścią Biblii. Ludzie owi potrafią tak się przejąć tym, co poznali, że dziesiątkami tysięcy wyruszają, aby dzielić się tymi wiadomościami ze swymi bliźnimi.

Jeżeli niniejsze czasopismo otrzymałeś z drugiej lub trzeciej ręki, mimo to staraj się dotrzeć do świadków Jehowy. Na pewno tacy ludzie mieszkają także w twoim sąsiedztwie. Chętnie cię odwiedzą, aby ci pokazać, jak i ty mógłbyś poznać te zachwycające rzeczy, jakie zawiera Słowo Boże, Biblia święta.

Bez względu na to, czy praktykujesz jakąś religię, czy nie, powinno ci zależeć na poinformowaniu się, jakie prawdy rzeczywiście są wyłuszczone w tej starożytnej, natchnionej Księdze. Być może nawet się okaże, że zaczerpnięta z Biblii porywająca wiedza pobudzi cię do takiej gorliwości, aktywności i takiego osobistego zaangażowania, jakie przed wiekami charakteryzowało pierwszych chrześcijan!

[Przypis]