Czy ty stajesz w obronie imienia i sławy Boga?
JAK ludzie na ogół odnoszą się do Boga? Czy mówią dobrze o Nim oraz o Jego imieniu: Jehowa? Czy zwracają się do Niego o kierownictwo i starają się przestrzegać Jego prawa? Czy przeciwnie, zdążyłeś zauważyć, że ludzie często obwiniają Boga o różne nieszczęścia, a niektórzy nawet Go przeklinają za istniejące zło?
Rzecz całkiem oczywista, że większość ludzi nie dba o imię Boże ani Jego dobrą sławę. Nie są oni tak usposobieni, jak biblijny psalmista, który rzekł: „O Jehowo, nasz Panie, jakże majestatyczne jest twe imię na całej ziemi, Ty, którego dostojeństwo jest postawione nad niebiosa!” (Ps. 8:1 [2], NW). Dlatego też nie reagują pozytywnie na zaproszenie: „Niech imię Jahwe [Jehowy] wychwalają, bo tylko Jego imię jest wzniosłe, majestat Jego góruje nad ziemią i niebem”. — Ps. 148:13.
Dlaczego tak dużo ludzi nie ma tego głębokiego szacunku dla imienia i reputacji Boga? Dlaczego nie są skłonni do ‚wychwalania imienia Jehowy’ i oddawania Mu czci za wszystkie wspaniałości, które uczynił? Ważne jest dla ciebie, drogi czytelniku, żebyś znał odpowiedź na te pytania.
IMIĘ BOŻE ZELŻONE
Odpowiedź ta tkwi w wydarzeniach, jakie zaszły na początku dziejów ludzkich. Wybuchł wtedy bunt przeciwko Bogu, wszczęty przez jedno z Jego niebiańskich stworzeń, przez anioła, który postawił pod znakiem zapytania imię Boże i Jego sławę.
Wspomniane stworzenie duchowe użyło za swego rzecznika zwykłego węża, przez którego przemówiło do pierwszej kobiety, Ewy, z czego odniosła wrażenie, jak gdyby rzeczywiście z nią rozmawiał ten wąż. Podał on w wątpliwość przykazanie Boże, które pod grozą śmierci zabraniało kosztowania owoców z drzewa poznania dobra i zła. Wysunął twierdzenie: „Na pewno nie umrzecie! Ale wie Bóg, że gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzą się wam oczy i tak jak Bóg będziecie znali dobro i zło.” — Rodz. 3:1-5; 2:16, 17.
Bóg został tu postawiony w złym świetle; było to kłamstwo o Nim (Jana 8:44). Zbuntowany anioł, Szatan Diabeł, w gruncie rzeczy oskarżył Jehowę Boga o odmawianie pierwszej parze ludzkiej czegoś, co dla niej byłoby pożyteczne. W rezultacie Ewa, a później jej mąż, świadomie naruszyli sprawiedliwe przykazanie Boże. Nieposłuszeństwo to równało się sprofanowaniu, czyli zbezczeszczeniu imienia Bożego i podkopaniu Jego opinii.
Od tamtego czasu duchowy syn, który się stał Szatanem, wciąż jest podstawowym źródłem idei fałszywie przedstawiających Boga i powodujących, że ludzie kwestionują słuszność Jego zasad. Mijały stulecia, a znieważanie imienia Bożego nie ustawało. Czy wiesz, dlaczego Bóg pozwolił Szatanowi pozostać przy życiu przez te wszystkie lata? Czy rozumiesz kwestię sporną wysuniętą przez tego przeciwnika?
NARZUCONA KWESTIA SPORNA
Kwestia wysunięta przez Szatana w Edenie nie sprowadzała się do pytania, kto jest potężniejszy. Szatan nie podawał w wątpliwość mocy Bożej, która bezsprzecznie była większa. Co więcej, gdyby Szatan znał Jehowę jako Boga nieopanowanego i porywczego, musiałby się liczyć z natychmiastowym unicestwieniem za podważanie Jego sławy i dobrego imienia. Kwestia narzucona przez Szatana miała raczej charakter moralny. Dotyczyła moralnego prawa Jehowy do sprawowania zwierzchniej, suwerennej władzy nad całym wszechświatem oraz do żądania od wszystkich stworzeń całkowitego posłuszeństwa i oddania.
Podając w wątpliwość zwierzchnictwo Boga, Szatan w istocie wysunął siebie do roli władcy rywalizującego z Jehową. Za dni człowieka imieniem Job (Ijob) Jehowa Bóg przedłożył wyzwanie rzucone przez Szatana walnemu zgromadzeniu swoich anielskich synów. To jednak, co się tam wydarzyło, pchnęło na pierwszy plan drugorzędną, czyli podporządkowaną kwestię sporną, wynikającą wszakże z pierwotnej kwestii, która dotyczy prawa Boga do panowania nad wszechświatem.
POKREWNA KWESTIA
Owa pokrewna kwestia obraca się wokół prawości, czyli lojalności stworzeń. Przebieg zdarzeń na niebiańskich dziedzińcach Jehowy za dni Joba wskazuje wyraźnie, że oprócz sprawy zwierzchnictwa zakwestionowano także wierność ludzi względem Boga. Zastanówmy się nad tym, co zaszło:
„Mówi Jahwe [Jehowa] do szatana: ‚A zwróciłeś uwagę na sługę mego, Joba? Bo nie ma na całej ziemi drugiego, kto by tak był prawy, sprawiedliwy, bogobojny i unikający grzechu jak on’. Szatan na to do Jahwe: ‚Więc czy za nic Job czci Boga? Czyż Ty nie okoliłeś zewnątrz jego samego, jego domu i całej majętności? Pracy jego rąk błogosławiłeś, jego dobytek na ziemi się mnoży. Wyciągnij, proszę, rękę twą i dotknij jego majątku. Na pewno ci w twarz będzie złorzeczył!’” — Joba 1:6-12.
Zatem Szatan twierdził, że lojalność Joba, a pośrednio wszystkich myślących stworzeń Bożych, nie była szczera ani serdeczna, czyli oparta na prawdziwym oddaniu i głębokiej miłości. Szatan rzucił wyzwanie, że potrafi odwrócić od Boga każdego człowieka, nawet tego, o którym Bóg powiedział: „Nie ma na całej ziemi drugiego (...) jak on”.
Załatwienie tej sprawy wymagało czasu. Potrzeba było czasu, aby wykazać prawdę lub fałsz zarzutów oraz by wyjawić postawę serc stworzeń Bożych, a przez to rozstrzygnąć całą kwestię bez pozostawienia choćby cienia jakichkolwiek wątpliwości. Dlatego też Jehowa pozwolił Szatanowi działać jeszcze przez określony czas.
KWESTIA CIĄGNĄCA SIĘ AŻ DO NASZYCH CZASÓW
Sporna kwestia suwerennej władzy nad wszechświatem i prawości człowieka pozostawała nadal aktualna, gdy na ziemię przybył Jezus Chrystus. Ukazuje to chociażby spotkanie Jezusa z Szatanem na pustyni. Wężowa taktyka użyta w próbach kuszenia Syna Bożego odpowiadała ściśle pierwowzorowi zastosowanemu w Edenie około czterech tysięcy lat wcześniej. Podsunięta Jezusowi przez Szatana propozycja objęcia władzy nad królestwami ziemi za cenę pokłonienia się jemu i dokonania aktu uwielbienia daje jasno poznać, że i treść kwestii się nie zmieniła. Szatan w dalszym ciągu występował w charakterze władcy rywalizującego z Jehową. — Mat. 4:1-10.
To samo odnosi się do naszych czasów. Kwestia powyższa jest nadal aktualna. Jaka więc jest twoja postawa wobec niej? Czy tak jak Jezus wiernie bronisz imienia Bożego i Jego sławy? Czy postępowanie twoje wskazuje, że jako władcy służysz Jehowie Bogu, czy raczej Szatanowi Diabłu?
Biblia wyjawia, jak można łatwo odpowiedzieć na to pytanie, podając: „Czyż nie wiecie, że oddając się komuś na służbę posłuszeństwa, jesteście sługami tego, komu jesteście posłuszni?” (Rzym. 6:16, BT, wyd. I). Któremu władcy służymy, tego nie dowodzą oświadczenia składane naszymi ustami, ale fakty wykazujące, kogo słuchamy i czyją wolę pełnimy. — Mat. 7:21.
Powinno to nas skłonić do poważnego zastanowienia się nad sobą. Komu w istocie rzeczy jesteśmy posłuszni? Czy naprawdę czynimy wolę Bożą? Czy pilnie studiujemy Biblię, aby się zapoznać z wymaganiami Bożymi, a następnie czy ze wszystkich sił staramy się do nich stosować? Na przykład dowiedziawszy się, iż Bóg oczekuje od swych sług życia moralnego — żeby nie kradli, nie upijali się, nie dopuszczali się cudzołóstwa ani nierządu — czy trzymamy się tych przykazań? (1 Kor. 6:9, 10; Gal. 5:19-21). A jak się zachowujemy, gdy Słowo Boże radzi chrześcijanom nie opuszczać wspólnych zebrań i udzielać się w pracy głoszenia o Królestwie Bożym? (Hebr. 10:24, 25; Mat. 24:14). Odpowiedzi na takie pytania dobrze ukazują, komu naprawdę służymy.
WAŻNOŚĆ UŚWIĘCANIA IMIENIA BOŻEGO
Nie można przecenić wagi tej kwestii, którą Szatan wysunął w Edenie, podważając prawo Boga do zwierzchniej władzy nad wszechświatem. W gruncie rzeczy wokół tejże kwestii i wokół tego, jak Bóg postanowił ją załatwić, obraca się cała treść Biblii. Rozstrzygnięcie jej doprowadzi do oczyszczenia świętego imienia Jehowy, uwolni je od wszelkich zarzutów i fałszywych oskarżeń. Zamierzenie Boże, aby uświęcić to imię, stanowi właściwie klucz do zrozumienia sensu wszystkich jego poczynań i sposobów obchodzenia się ze stworzeniami, wyłuszczonych w Piśmie świętym.
Okazuje się na przykład, że naród izraelski, którego dzieje wypełniają znaczną część zapisków Biblii, został wybrany, aby był ‚ludem dla imienia’ Jehowy (Powt. Pr. 28:9, 10; 2 Kron. 7:14; Izaj. 43:1, 3, 7). Przymierze Prawa, które Jehowa zawarł z Izraelitami, kładło największy nacisk na ich wyłączne oddanie dla Jehowy jako Boga i nieposługiwanie się Jego imieniem w sposób niegodny, „gdyż Jahwe nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy” (Wyjścia 20:1-7). Kiedy na pustyni Izraelici przybrali buntowniczą postawę, Jehowa potraktował ich miłosiernie i nie opuścił ich. Oznajmił jednak podstawową przyczynę takiego postępowania, mówiąc: „Wszakżem uczynił [to] dla imienia mego, aby nie było zelżone przed oczyma tych narodów, między którymi oni byli”. — Ezech. 20:8-10, Gd.
Podczas całej historii narodu izraelskiego Jehowa stale podkreślał mu ważność swego świętego imienia. Stołeczne miasto Jeruzalem z górą Syjon było miejscem wybranym przez Jehowę, „by tam umieścić swe imię na mieszkanie”. (Powt. Pr. 12:5, 11; Izaj. 18:7; Jer. 3:17). Znieważanie imienia Jehowy niezawodnie miało za sobą pociągnąć zburzenie tego miasta, jak również odtrącenie samej świątyni, i tak też się stało. — 1 Król. 9:6-8; Jer. 25:29; 7:8-15.
Przepowiadając przywrócenie ludu swego imienia do ziemi judzkiej i jego oczyszczenie, znowu wyraźnie podkreślił, na czym skupia swoje główne zainteresowanie: „Zatroszczyłem się o święte me imię (...): Nie z waszego powodu to czynię, domu Izraela, ale dla świętego imienia mojego, które bezcześciliście wśród ludów pogańskich, do których przyszliście. Chcę uświęcić wielkie imię moje, które bezczeszczone jest (...), i poznają ludy, że Ja jestem Jahwe — wyrocznia Jahwe Pana — gdy okażę się Świętym względem was przed ich oczami.” — Ezech. 36:20-27, 32.
Jehowa Bóg przeto wskazuje wyraźnie, że Jego głównym zamierzeniem jest uświęcenie swego imienia, a tym samym oczyszczenie go ze wszelkich obelg, jakimi je zasypywano. Syn Boży, Jezus Chrystus, uczył swych naśladowców modlić się o to, mówiąc im: „Wy zatem tak się módlcie: Ojcze nasz, który jesteś w niebie, niech się święci imię Twoje” (Mat. 6:8, 9). Czy wymawiasz słowa tej modlitwy? Czy naprawdę serdecznie pragniesz, żeby imię Boże było oczyszczone od bezpodstawnie przeciw niemu wysuniętych zarzutów? Jaki może być twój osobisty udział w uświęcaniu imienia Bożego?
Otóż skoro kwestia prawowitej władzy obejmuje także pytanie, czy ludzie będą wiernie służyć Bogu, możesz po prostu czynić stale wolę Bożą. Zaniedbanie tego przynosi ujmę imieniu Jehowy, a zadowolenie Jego przeciwnikowi, Szatanowi. Dlatego prawdziwa miłość do Boga i Jego imienia będzie cię pobudzać do tego, byś zawsze słuchał Jehowy; przez to będziesz brał udział w uświęcaniu Jego imienia. A gdy czasami nie dopiszesz w czymś z powodu zwykłej ludzkiej niedoskonałości, miłość do Jehowy skieruje cię do Niego z modlitwą, w której wyznasz Jemu, że ci przykro z tego powodu, i poprosisz o przebaczenie twoich niedociągnięć.
ZWIERZCHNICTWO JEHOWY SPRAWĄ NAJWAŻNIEJSZĄ
Kiedy się rozpatruje rzeczy we właściwej perspektywie, widać wyraźnie, że uświęcenie wzniosłego imienia Jehowy ma najbardziej istotne znaczenie dla wszechświata, większe jeszcze niż zbawienie ludzkości. Rzeczywiście, skoro wszyscy ludzie są grzesznikami, to słusznie należy im się tylko śmierć. Jedynie dzięki serdecznej życzliwości Bożej i Jego miłosierdziu będzie można dostąpić życia, które jest w całej rozciągłości darem od Boga. — Rzym. 5:15; 6:23.
Psalmista biblijny widział te sprawy we właściwej perspektywie, gdy pokornie i z podziwem zawołał: „O Jehowo, nasz Panie, jakże majestatyczne jest twe imię na całej ziemi, Ty, którego dostojeństwo jest postawione nad niebiosa (...) Kiedy patrzę na twoje niebiosa, dzieło twych palców, na księżyc i gwiazdy, które sporządziłeś — czym jest śmiertelny człowiek, że go masz w pamięci, i syn człowieka z ziemi, że się o niego troszczysz?” (Ps. 8:1, 3, 4, NW). Uświęcenie imienia Jehowy Boga słusznie znaczy więcej aniżeli życie całej ludzkości.
Skoro Jehowa miał pełne prawo położyć kres całej grzesznej ludzkości, to okoliczność, że niektórych ludzi zachowa do życia, tym bardziej podkreśla wielkość Jego miłosierdzia i serdecznej życzliwości (Jana 3:36). Tak, Jehowa jest cierpliwy, wielkoduszny, a wobec przejętego skruchą „hojny jest w przebaczaniu” (Izaj. 55:6, 7; Ps. 130:3, 4). Nie pozwoli jednak, aby rozmyślni niegodziwcy uniknęli wykonania Jego wyroku. Nie chodzi o to, jakoby Jehowa miał przyjemność w śmierci niezbożnego, bo nie znajduje w tym żadnej przyjemności, ale po prostu nie będzie bez końca tolerował sytuacji, w której się hańbi Jego wzniosłe imię. — Ezech. 18:23; Amosa 9:2-4; Rzym. 2:2-8.
Zatem u Jehowy występuje wspaniała i doskonała równowaga między sprawiedliwością a miłosierdziem. Doprawdy, czyż nie czujemy w sobie żarliwego pragnienia, żeby stawać w obronie imienia i dobrej sławy takiego miłosiernego i sprawiedliwego Boga? Bezsprzecznie przywilejem jest służenie za świadków wielkiemu Bogu Jehowie i popieranie przy każdej okazji Jego prawowitego zwierzchnictwa!
[Ilustracja na stronie 17]
Szatan zakwestionował lojalność człowieka względem władzy Jehowy; Job okazał się wiernym Bogu, a ty?