Szkoła Gilead wysyła do żniwa następnych misjonarzy
KIEDY Jezus oświadczył: ‚Żniwo jest wielkie, proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo’, jego słuchacze nawet nie przypuszczali, że ponad tysiąc dziewięćset lat później będzie się tym zajmować Biblijna Szkoła Strażnicy — Gilead (Łuk. 10:2). Poniedziałek, piąty dzień marca br., był właśnie kolejnym dniem zakończenia nauki w Szkole Gilead; tym razem opuszczała ją klasa pięćdziesiąta czwarta. Wysyłano czterdziestu dziewięciu dalszych misjonarzy, mających się przyłączyć do tysięcznych rzesz już pracujących ofiarnie przy „żniwach” w obecnym „czasie końca”.
Program rozpoczął się o godzinie 1355. Po wstępnej pieśni i modlitwie kilku mówców przekazało swoje bardzo zachęcające uwagi. Wykładowca Ulysses Glass powiedział absolwentom: „W niezbyt już odległej przyszłości nadejdzie ostatni dzień, w którym będziecie głosić komukolwiek w tym starym systemie rzeczy. Ale między chwilą obecną, a tym ‚ostatnim dniem’, wiara wasza zostanie poddana surowej próbie. Jeżeli jednak teraz codziennie będziecie wiernie pełnili swą służbę, to gdy nadejdzie ów ‚ostatni dzień’ waszej działalności głoszenia, okażecie się ‚przyczyną sławy i chwały’.” — 1 Piotra 1:6, 7, NW.
„Aby się cieszyć powodzeniem, musicie ze swej strony przejawiać właściwe usposobienie” — oświadczył sekretarz Szkoły, Edward Dunlap. Nakreślił sylwetki apostoła Pawła i Pana Jezusa Chrystusa, stawiając je za wzory godne naśladowania. Budując dalej na wspaniałych, poruszonych w tym przemówieniu myślach, nadzorca oddziału na Stany Zjednoczone — Milton Henschel — omówił z kolei sprawę doceniania prawdziwych wartości, przy czym przeciwstawił zdobyczom materialnym bogactwa duchowe. Dla tym dobitniejszego uzasadnienia swych wywodów pokazał obecnym różne pieniądze: muszle używane jako środek płatniczy na wyspach Południowego Pacyfiku, okupacyjną walutę Japończyków z okresu drugiej wojny światowej oraz wycofane już z obiegu szylingi brytyjskie; wszystkie te pieniądze mają dziś bardzo małą wartość. Nawet pokazany przez mówcę dziesięciodolarowy banknot USA stracił sporo ze swej dawniejszej wartości. Jakże mądra jest rada, żeby się trzymać z dala „od chciwości na pieniądze”. — Hebr. 13:5.
Sługa działu produkcji wydawniczej, Max Larson, przypomniał studentom kończącym naukę, że w gruncie rzeczy program ich szkolenia uzupełniały kontakty z Rodziną Betel, co im pomoże wytrwać na przydzielonych odcinkach. Jak to rozumieć? Otóż jest tutaj z górą siedemdziesiąt osób — zaznaczył Larson — które pracują w Betel ponad 28,6 lat, a właśnie tyle wynosi przeciętny wiek studentów tej klasy. Osoby te są niewątpliwie pięknym przykładem!
Sługa Domu Betel, George Couch, zrelacjonował, jak niezwykle obficie klasa ta była karmiona wiedzą duchową. Teraz wszakże sukces w służbie misjonarskiej zależeć będzie od tego, czy absolwenci mądrze stosować będą zdobytą wiedzę w pomaganiu innym ludziom.
Po odczytaniu ponad dwudziestu telegramów i specjalnych pozdrowień dla absolwentów, nadesłanych z różnych stron świata, dynamiczne przemówienie wygłosił z kolei wiceprezes F.W. Franz. W trakcie tego wykładu zadał byłym studentom kilka interesujących pytań: „Czy świadkowie Jehowy przekroczyli już punkt kulminacyjny swej działalności? Czy takie jest zdanie siedzących tu misjonarzy? Czy z taką świadomością wyruszacie w pole działalności misyjnej? Rzecz oczywista, że nie. Wierzycie, iż szczyt jest wciąż jeszcze przed nami, i wszyscy jesteśmy zdecydowani go osiągnąć.”
Słuchacze słusznie odnosili wrażenie, że cały dotychczasowy program przygotowywał ich do wysłuchania przemówienia prezesa N.H. Knorra, zatytułowanego: „Wiary swej dowodzicie ustami”, a opartego na Liście do Rzymian 10:8-10. „Usta nasze” — wyjaśnił mówca — „mają wiele wspólnego z wiarą w Jehowę Boga. Ale zanim wiara znajdzie się na naszych wargach, musi być wcześniej w naszym sercu, ponieważ z obfitości serca mówią usta. W okresie minionych pięciu miesięcy wykazaliście, że macie wiarę w sercach. Teraz wyruszacie jako misjonarze, by dowodzić swej wiary ustami (...), gdyż wiara bez uczynków jest martwa.” — Jak. 2:14-26.
Następnie studentom wręczono koperty z przydziałami terenu. Szesnastu samotnych braci i pięć sióstr w stanie wolnym oraz czternaście par małżeńskich przybyło z sześciu odrębnych krajów. Teraz wysyłano ich do dwudziestu trzech krajów.
Po przerwie na kolację 2061 osób zebrało się na program wieczorny, którego punktem kulminacyjnym były dwa dramaty biblijne. Pierwszy nosił tytuł: „Wznieście okrzyk, bo Jehowa daje wam miasto!” W dramacie tym nie tylko interesująco przedstawiono napiętą sytuację w starożytnym mieście Jerycho, ale też uświadomiono wszystkim obecnym pilną potrzebę, wobec jakiej stają ci, których wyobrażała Rachab i jej rodzina.
Tytuł drugiego dramatu brzmiał: „Trawi mnie gorliwość o dom Twój”. Było to również bardzo pobudzające przedstawienie, gdyż unaoczniało wiele wydarzeń z dynamicznej służby Jezusa Chrystusa. Z pewnością skłoniło ono każdego z obecnych do zadania sobie pytania, czy mógłby również pełnić służbę pełnoczasową w tym krótkim czasie, jaki jeszcze pozostał.
Ogólne wrażenie, jakie pozostawił ów dzień, zawiera się w stwierdzeniu: Punkt szczytowy nie został jeszcze osiągnięty, bowiem Pan żniwa nadal wysyła następnych robotników do przeprowadzanych na całej ziemi zbiorów.