Chronologiczny porządek wydarzeń biblijnych
BIBLIA, przy nieuwzględnieniu sprawozdania o stworzeniu, obejmuje swymi doniesieniami z grubsza jakieś 4000 lat dziejów ludzkich. Jak można właściwie ułożyć sobie w chronologicznym porządku opisane w niej wydarzenia, skoro rozgrywały się na przestrzeni tak długiego czasu? Spróbujmy powiązać różne wypadki z takimi znaczniejszymi wydarzeniami, jak: stworzenie Adama, potop, wyzwolenie Izraelitów z Egiptu i życie Chrystusa.
W myśl chronologii biblijnej stworzenie Adama nastąpiło w roku 4026 p.n.e. Od tego momentu aż do potopu w roku 2370 p.n.e. pojawiło się trzech wybitnych mężów wiary: Abel, Henoch i Noe. Abel z racji swej sprawiedliwości został zamordowany przez własnego brata Kaina, pierwszego syna Adama (1 Jana 3:12). Henoch, który przez 308 lat żył jeszcze współcześnie z Adamem, prorokował o nadchodzącym sądzie Bożym wymierzonym we wszystkich niegodziwców. Jego prawnuk Noe urodził się około 126 lat po śmierci Adama. — Rodz. 5:3-29; Judy 14, 15.
Za czasów Noego wielu aniołów opuściło właściwe dla siebie miejsce zamieszkania w niebiosach, zmaterializowało się, nawiązało współżycie z kobietami jak mąż z żoną i spłodziło mieszane potomstwo zwane nefilimami (Rodz. 6:1-4, Poz, uw. marg; 1 Piotra 3:19, 20; Judy 6). W sześćsetnym roku życia Noego potop położył kres tamtemu światu bezbożnej ludzkości. Kiedy wody zalały ziemię, Noe z żoną, trzech ich synów (Sem, Cham i Jafet) oraz żony tych ostatnich byli zamknięci bezpiecznie w arce zbudowanej na rozkaz Boży. — Rodz. 7:11, 17-21.
Wkrótce po potopie wnuk Chama imieniem Nemrod wzniecił bunt przeciwko Bogu. Nemrod ustanowił siebie pierwszym królem i najwidoczniej właśnie on namówił ludzi do budowy Babel i tamtejszej wieży. Bóg Jehowa pokrzyżował plany Nemroda przez pomieszanie języków budowniczym Babel (Rodz. 10:8-10; 11:1-4). Stało się to za czasów Pelega, gdzieś między rokiem 2269 a 2030 p.n.e. (Rodz. 10:25), a więc jeszcze za życia Noego, gdyż po potopie żył on jeszcze 350 lat. — Rodz. 9:28.
Około siedemdziesięciu siedmiu lat po śmierci Noego wierny Abraham w wieku siedemdziesięciu pięciu lat wszedł do Kanaanu, do ziemi, którą Bóg Jehowa obiecał dać jego potomkom (Rodz. 12:4-7). W tymże czasie, a ściślej w roku 1943 p.n.e., zostało ustanowione przymierze obietnicy danej Abrahamowi przez Jehowę.
W wieku stu lat Abraham z umiłowanej żony Sary otrzymał syna Izaaka (Rodz. 21:5). Jakieś dziesięć lat po śmierci Sema, syna Noego, sześćdziesięcioletniemu Izaakowi urodzili się bliźniaczy synowie Ezaw i Jakub (Rodz. 11:10, 11; 25:26). Jakub spłodził dwunastu synów. Jeden z nich, Józef, po niezwykłych przeżyciach został mianowany zarządcą zasobów aprowizacyjnych w Egipcie. Wskutek głodu panującego w Kanaanie wszyscy domownicy Jakuba przenieśli się tymczasowo do Egiptu. W końcu potomkowie Jakuba, Izraelici, zostali poddani w niewolę, ale Bóg Jehowa za pośrednictwem Mojżesza wyprowadził ich z Egiptu do góry Synaj, gdzie po 430 latach od zawarcia specjalnego przymierza z ich przodkiem Abrahamem otrzymali Przymierze Prawa. — Rodz. 45:26; 47:1, 2; Wyjścia 1:8-11; 13:19-21; 19:1; Gal. 3:17.
Po czterdziestoletniej wędrówce przez pustynię, a więc w roku 1473 p.n.e., Izraelici pod dowództwem Jozuego weszli do Kanaanu (Powt. Pr. 29:5; 31:1-3; Joz. 5:6, 7). Zasadniczy podbój tego kraju trwał około sześciu lat (Joz. 14:10-12). Następnie przez mniej więcej 350 lat sprawami Izraela zarządzali sędziowie wybierani przez Boga. Za życia ostatniego z owych sędziów, Samuela, zaczął panować jako król Saul ze szczepu Beniamina. Po czterdziestu latach jego panowania Dawid objął władzę w Hebronie nad pokoleniem Judy, gdy tymczasem Iszboszet, syn Saula, rządził z Machanain nad resztą Izraela (2 Sam. 2:2, 3, 8-10, NP; Dzieje 13:20-22). Siedem i pół roku po objęciu władzy nad Judą Dawid został królem całego Izraela. Panowanie jego trwało ogółem czterdzieści lat. Po nim tron objął jego syn Salomon, który tak samo panował czterdzieści lat. — 2 Sam. 2:11; 1 Król. 2:11; 11:42.
Za panowania syna Salomona, Roboama, dziesięć pokoleń zbuntowało się w 997 roku p.n.e. i ustanowiło królem nad sobą Jeroboama. Jednakże pokolenia Beniamina i Judy, jak również Lewici, trzymali się nadal królewskiego domu Dawida. Dziesięciopokoleniowe królestwo od początku poszło złą drogą, gdyż król Jeroboam wprowadził w nim kult cielca. Przez wszystkie lata, jakie upłynęły potem do upadku dziesięciopokoleniowego królestwa w 740 roku p.n.e. za sprawą Asyryjczyków, nie odwróciło się ono od tego bałwochwalstwa (1 Król. 12:16-24, 28-30; 2 Król. 17:1-6). Jakieś 133 lata później, to znaczy w roku 607 p.n.e., Babilończycy podbili dwupokoleniowe królestwo Judy. — 2 Król. 25:1-9.
W roku 537 p.n.e., czyli po siedemdziesięciu latach wygnania w Babilonii, ostatek Żydów powrócił do Jeruzalem, aby tam odbudować świątynię. Ale dopiero w roku 455 p.n.e. pod nadzorem Nehemiasza odbudowano mury Jeruzalem. Spisywanie Pism Hebrajskich zakończyło się w 443 roku p.n.e., kiedy swoje proroctwo utrwalił na piśmie prorok Malachiasz. Proroctwo to wskazywało na przyjście posłańca Bożego w celu przygotowania ludzi na przyjęcie innego posłańca, „Anioła Przymierza”, czyli Mesjasza. — Mal. 3:1.
Chrześcijańskie Pisma Greckie podejmują wątek świętych dziejów zapowiedziami o narodzeniu się tych obu wysłanników. Wiosną 2 roku p.n.e. urodził się Jan Chrzciciel, zwiastun Mesjasza, czyli Chrystusa. Sześć miesięcy później Maria wydała na świat zapowiedzianego Chrystusa, imieniem Jezus. Trzy i półroczna ziemska służba publiczna Jezusa przypadła na okres, który się ciągnął od jesieni 29 roku n.e. i skończył z chwilą jego śmierci na wiosnę 33 roku n.e. Po jego zmartwychwstaniu i wstąpieniu do nieba uczniowie kontynuowali dzieło, które zapoczątkował. W końcu około 98 roku n.e. Jan jako ostatni żyjący jeszcze apostoł dokończył spisywania Biblii. Prawdopodobnie wtedy napisał swój pierwszy, drugi i trzeci list, jak również swoje sprawozdanie ewangeliczne. Mniej więcej dwa lata wcześniej utrwalił na piśmie księgę Apokalipsy.
Powyższe jest przykładem, jak można wydarzenia biblijne ułożyć w porządku chronologicznym. Podczas czytania Biblii próbuj ustalić, jaka zależność czasowa zachodzi między poszczególnymi wydarzeniami. Tym sposobem historia Pisma Świętego może dla ciebie nabrać większego znaczenia.