Pytania czytelników
● Jak według Słowa Bożego chrześcijanie powinni się ustosunkować do samobójstwa?
Jehowa jest źródłem życia, toteż orzekł, że życie ludzkie jest drogocenne, święte (Rodz. 9:5; Ps. 36:10). Dlatego w Biblii nie popiera się samobójstwa, to znaczy odbierania sobie życia, czyli zabicia samego siebie. Taki czyn, jeśli jest wykonany rozmyślnie, stanowi morderstwo przedsięwzięte przeciw własnej osobie (Wyjścia 20:13; 1 Jana 3:15). Nieliczne wzmianki biblijne o samobójstwach dotyczą ludzi, którzy nie byli wierni Jehowie i którzy nie chcieli uznawać, że ich życie właściwie należy do Boga. — 1 Sam. 31:4; 2 Sam. 17:5-14, 23; 1 Król. 16:18; Mat. 27:5.
Kto rozmyślnie odbiera sobie życie, pokazuje przez to, że nie ma poszanowania dla świętości życia; obarcza się winą przelania krwi. Popełnienie samobójstwa w pełni władz umysłowych świadczy o upadku moralnym, braku wiary, a także bojaźni przed Bogiem. Jeżeli takim sposobem ktoś chce uniknąć problemów i odpowiedzialności, jakie niesie życie, to tym czynem zdradza swoje tchórzostwo. Gdyby dany człowiek przedtem miał się za prawdziwego chrześcijanina, gwałtownie przez to zerwałby swoją więź z Jehową. Samobójstwo może też być wynikiem ulegnięcia naciskowi demonów, które chętnie nakłaniają do samounicestwienia (Mat. 17:14-18). Ten zwrócony przeciwko sobie akt mordu świadczy o braku miłości do pozostałych przy życiu członków rodziny, o braku miłości do zboru i przyjaciół, a nawet o braku miłości do ludzi ze środowiska, w którym się żyje, gdyż okrywa zgryzotą i wstydem całe otoczenie. — Marka 12:31.
W większości krajów przyczynę śmierci musi oficjalnie stwierdzić urzędnik państwowy zajmujący się oględzinami zwłok; zwykle jest to z zawodu lekarz. Niekiedy taki urzędnik może zaprotokołować samobójstwo, podczas gdy faktycznie wypadki miały inny przebieg. Zdarzyło się na przykład, że po trzech tygodniach od wystawienia świadectwa o popełnieniu samobójstwa wyszły na jaw wyraźne dowody, iż przyczyną śmierci był niezwykły przypadek. Dlatego trzeba zawsze uwzględniać okoliczności. Czy nie wchodziła w grę choroba umysłowa? Czy dana osoba była wtedy całkowicie poczytalna? Czy zachowywała się nierozważnie lub karygodnie? W wielu wypadkach trudno poznać wszystkie fakty.
Jak więc członkowie zboru chrześcijańskiego powinni się ustosunkować do udziału w pogrzebach domniemanych samobójców, którzy ewentualnie utrzymywali kontakt ze zborem? Jak ma postąpić starszy, którego poproszono o wygłoszenie przemówienia pogrzebowego? Skoro się wydaje, że śmierć nastąpiła przypadkowo, chociażby ją oficjalnie uznano za samobójstwo, lub gdy zachodziła możliwość choroby umysłowej, niektórym członkom zboru sumienie może pozwolić na udział w pogrzebie dla pocieszenia rodziny dotkniętej tym nieszczęściem. Tak samo sprawę wygłoszenia przemówienia pogrzebowego na prośbę rodziny pozostawia się osobistej decyzji starszego. Jednakże ze względu na niepoinformowane otoczenie, zbór może oficjalnie nie uczestniczyć w pogrzebie ani nie udostępnić na ten cel swojej Sali Królestwa.
Z drugiej strony w razie niezbicie stwierdzonego samobójstwa członkowie zboru i starsi zapewne zechcą nie mieć nic wspólnego z pogrzebem. W takim wypadku rodzina poczyni starania, aby pogrzeb miał charakter prywatny, przy czym ktoś z rodziny może w kilku słowach przemówić do krewnych. Poza tym niejeden uchyli się od udziału w pogrzebie osoby, o której się sądzi, że popełniła samobójstwo, jeśli na prośbę rodziny mowę pogrzebową wygłasza ktoś spoza zboru, jak choćby cywilny przedstawiciel przedsiębiorstwa pogrzebowego.
Co się tyczy widoków na przyszłość niektórych z tych, co popełnili samobójstwo, to jako miłośnicy sprawiedliwości pozostawiamy tę sprawę miłosiernemu, wszechmądremu Bogu. Miłujemy życie i każdego dnia uważamy je za święte, starając się tak kierować naszymi codziennymi sprawami i pielęgnować takie stosunki towarzyskie, żeby zasłużyć sobie na uznanie Tego, który ludzi obdarzył życiem.