Docenianie skarbu, jakim jest święta służba

„Będziesz wielbić Jehowę, twego Boga, i tylko dla niego będziesz pełnić świętą służbę”. — Mat. 4:10, NW.

1-4. (a) Służenie jakim sprawom wielu ludzi poczytuje sobie za wielki zaszczyt? Jak zapatruje się na nich świat? (b) W obliczu jakich problemów mimo wszystko stoi ludzkość?

OD WIEKÓW mężczyźni i kobiety poczytują sobie za wielki zaszczyt, gdy mogą służyć jakiejś godnej sprawie, takiej, którą uważają za szlachetną.

² Miliony osób za sprawę najwyższej wagi uznawają służbę dla państwa, w którym im przypadło żyć. O ludziach, którzy giną na wojnie w obronie swego narodu, mówi się, że składają „największą ofiarę”.

³ Inni sięgają dalej, poza granice własnego kraju, i oddają się służbie dla całej ludzkości — bez względu na rasę czy narodowość. Poświęcają swoje zdolności, zasoby, a nawet zdrowie i siły, żeby uczynić dla ludzkości coś dobrego: znaleźć lek na jakąś chorobę albo ulżyć biednym i uciśnionym. Później wysławia się takich mężczyzn i takie kobiety, podkreślając ich „humanitaryzm” i „filantropię”. Ofiarność i osiągnięcia co wybitniejszych jednostek upamiętnia się przez wznoszenie pomników lub nadawanie ich imienia ulicom bądź gmachom użyteczności publicznej.

⁴ Pomimo licznych przykładów takiej służby dla dobra publicznego nie ma jednak dziś na ziemi narodu, który nie stałby w obliczu poważnych problemów. W wielu krajach panoszy się przestępczość i korupcja, co gorsza, całe ich systemy ustrojowe po większej części znajdują się w stanie ogólnego kryzysu. Ludzkość wzięta jako całość pozostaje rasą chorą, wykolejoną i ginącą. — Mat. 9:36; Rzym. 8:22.

5. Jaką służbą są zainteresowani prawdziwi uczniowie Chrystusa Jezusa? Czego mogą być całkiem pewni?

⁵ Prawdziwi chrześcijanie z pewnością powinni być żywo zainteresowani pełnieniem służby, ponieważ sprawa ta stanowi samo sedno chrystianizmu. Ponieważ jesteśmy Świadkami Jehowy, chodzi nam o służbę godniejszą i zaszczytniejszą od wszelkiej innej, w której mogą uczestniczyć ludzie. Wymaga ona wiele czasu, wysiłków, poświęcenia — a nawet można ją przypłacić życiem. W dodatku nie przyniesie nam pochwały ze strony świata; nikt nam za nią nie wystawi pomników ani nie nazwie ulicy na naszą cześć. Jedno mimo wszystko wiemy na pewno: jest tego warta. Jesteśmy świadomi i mocno przekonani, że oto wolno nam się udzielać w najszlachetniejszej, najwspanialszej służbie, która też sprawi najwięcej dobrego, przy czym dobro to będzie najtrwalsze, a jego zasięg powszechny. Mamy na myśli służbę dla naszego wielkiego Stworzyciela, Jehowy Boga, a więc naprawdę świętą służbę. Jest to cudowny skarb, podobnie jak „poznanie chwały Bożej, która jest na obliczu Chrystusowym”. — 2 Kor. 4:6-10, 16-18, NP.

DLACZEGO GÓRUJE?

6. Wymień jeden z czynników, dla których ta „święta służba” przewyższa wszystkie inne, w jakie byśmy mogli się zaangażować.

⁶ Dlaczego ta „święta służba” ma być w naszych oczach takim skarbem, ma przewyższać wartością wszystko inne, w czym byśmy mogli wziąć udział? Po pierwsze dlatego, że dzięki niej przedstawiciele wszystkich ras i narodowości ujrzą urzeczywistnienie tego, za czym ludzkość tęskniła w ciągu całych swych dziejów i czego nigdy dotąd nie osiągnęła — pokoju na ziemi, wyzwolenia od głodu, nędzy, chorób i ucisku. A co jeszcze ważniejsze, dzięki tej służbie urzeczywistni się coś, o czym większość ludzi nie śmie nawet marzyć: nastąpi uwolnienie od samej śmierci! — Rzym. 8:18-21; Hebr. 2:15.

7-9. (a) Jak Syn Boży wykazał, że „świętą służbę” cenił wyżej niż oddanie się sprawom świeckim? (b) Jak wskazuje to na najważniejszy powód, dla którego należy tę służbę stawiać ponad wszystko inne?

⁷ Nie zdoła do tego doprowadzić żadna forma rządów człowieczych, bezskuteczne pozostaną wysiłki filantropów i wszelkie akcje humanitarne. Nigdy się to nie uda bez uwzględnienia Boga i Jego zamierzenia. Właśnie dlatego Jego Syn, Jezus Chrystus, nie dopuścił, aby rozentuzjazmowany tłum, któremu się spodobały jego nadzwyczajne dokonania o charakterze humanitarnym, obwołał go królem w jego rodzinnym kraju (Jana 6:15, 25-27). Z tego samego powodu odrzucił też propozycję sprawowania kontroli nad wszystkimi rządami na ziemi. Ten, kto mu to zaproponował, chciał zupełnie pominąć Boga; więcej — należało za to zapłacić aktem uwielbienia, ale nie Boga, tylko tego, kto wysunął ową propozycję. Jezus odpowiedział wtedy: „Idź precz, Szatanie! Napisano bowiem: ‛Będziesz wielbić Jehowę, twego Boga, i tylko dla niego będziesz pełnić świętą służbę’”. — Mat. 4:8-10, NW.

⁸ Słowa powyższe wskazują na tym ważniejszy powód, dla którego powinniśmy tak bardzo sobie cenić „świętą służbę” — mianowicie przez wzgląd na Tego, dla kogo ją pełnimy. Poddani monarchów poczytywali sobie za wielki zaszczyt, gdy piastowali stanowisko, na którym mogli mówić z dumą: „Jestem w służbie Jego Królewskiej Mości”. O ileż wspanialsza i zaszczytniejsza jest możność chlubienia się: „Jestem w służbie Stwórcy nieba i ziemi, najwyższej Istoty, suwerennego Pana całego wszechświata”.

⁹ Tak, przekonanie, że nasza „święta służba” przynosi chwałę imieniu Boga Najwyższego, stanowi o wiele większą satysfakcję niż zdawanie sobie sprawy z tego, że jest teraz i w przyszłości nadal będzie przydatna ludziom. Z uwagi na to wszystko, czego Bóg dokonał z miłości dawniej i czego jeszcze dokona w przyszłości, niewątpliwie właśnie On najbardziej zasługuje na to, żeby Mu służyć z największym oddaniem i docenianiem. Jemu zawdzięczamy życie oraz wszystko, co mamy i czym się cieszymy. — Ps. 104:1, 14, 15, 24.

10. Jaka wielka nagroda czeka nas za pełnienie „świętej służby”?

¹⁰ Na dowód uznania naszej służby Bóg obiecuje nam nie pomniki, które z czasem i tak niszczeją, lecz życie — życie w sprawiedliwym nowym porządku, w pokoju, zdrowiu i szczęściu. Obiecuje, że ogromnej, niezliczonej rzeszy osób ze wszystkich ludów i narodów pozwoli przeżyć zbliżający się szybko „wielki ucisk” i wejść do nowego porządku, który będzie Jego dziełem. Apostoł Jan miał przywilej ujrzeć w proroczej wizji tych ocalałych i opisał ich w Księdze Apokalipsy 7:14, 15 następującymi słowami: „Są to ci, którzy wychodzą z wielkiego ucisku; omyli swe szaty i wybielili je we krwi Baranka. Dlatego są przed tronem Boga; dniem i nocą pełnią dla niego świętą służbę w jego świątyni”. — NW.

11, 12. (a) Kto dzisiaj uważa święcie, że służy Bogu? (b) Jakie okoliczności podają w wątpliwość tego rodzaju twierdzenie?

¹¹ Skąd możemy być pewni, że faktycznie pełnimy świętą służbę, którą Bóg darzy swoim uznaniem? Obecnie prawie miliard osób figuruje w rejestrach kościołów chrześcijaństwa. Uważają one, że służą Bogu, o którym jest mowa w Biblii. Podobnie miliony rodowitych, obrzezanych Żydów popierają rabinów i synagogi, w przeświadczeniu, że są na właściwej drodze wielbienia Boga. Dalsze miliardy ludzi służą bogom różnych niechrześcijańskich religii świata.

¹² Wszystko to prawda, ale kiedy spojrzymy na obecną sytuację religijną i na stan moralności prawie w każdym kraju, narzuca się pytanie, czy przypadkiem ci ludzie nie są w błędzie. Gdzie są dowody na to, że się oczyścili przez wiarę w „krew Baranka” i że podjęli się być jego uczniami, co zawsze idzie w parze z wiarą? Czy żyją tak, by można było o nich powiedzieć, że nie są cząstką świata, wystrzegając się splamienia niemoralnością cielesną, kłamstwem, kradzieżą? Czy osobiście pomagają innym zrozumieć Słowo Boże, czy wspierają nowych uczniów w pełnieniu świętej służby dla Jehowy, Boga Wszechmocnego? — Jana 15:27 do 16:3; Dzieje 24:13, 14.

13, 14. Dlaczego nader ważne jest poznanie, na czym polega prawdziwie „święta służba”, a co nie stanowi takiej służby?

¹³ Wszystkim nam potrzebne jest poznanie prawidłowej odpowiedzi, jeżeli bowiem ci religijni ludzie są w błędzie, to skutkiem ich postępowania może być jedynie bolesne rozczarowanie. Wiele przemawia za tym, iż taki właśnie wynik wkrótce stanie się oczywisty.

¹⁴ W nadchodzącym trudnym okresie Jezus Chrystus nie obdarzy łaską ani ochroną nikogo, kto nie pełni naprawdę świętej służby dla Boga, jak ją pełnił sam Jezus. Wyjaśnił przecież: „Wielu powie Mi w owym dniu: ‛Panie, Panie, czy nie prorokowaliśmy mocą Twego imienia i nie wyrzucaliśmy złych duchów mocą Twego imienia, i nie czyniliśmy wielu cudów mocą Twego imienia?’ Wtedy oświadczę im: ‛Nigdy was nie znałem. Odejdźcie ode Mnie wy, którzy dopuszczacie się nieprawości” (Mat. 7:22, 23). Mylnie pojęta służba nie jest rzeczywiście „świętą służbą” i nie zapewnia przetrwania nadciągającego wielkiego ucisku, po którym nastanie sprawiedliwy nowy porządek Boży.

CO TO ZNACZY: „ŚWIĘTA SŁUŻBA”

15, 16. Czym sens greckiego wyrazu oddanego przez ‛pełnienie świętej służby’ (latreu’o) różni się od sensu słowa tłumaczonego na ‛usługiwać’ (diakone’o)?

¹⁵ Biblia pozwala nam ustalić, na czym właściwie polega „święta służba” zapewniająca uznanie u Boga i Jego ochronę. Kiedy Jezus odpierał pokusę Szatana, posłużył się słowem, które w Pismach Greckich oddaje czasownik latreuʹo (Mat. 4:10). Wyraz ten różni się od greckiego diakoneʹo, które w wielu przekładach bywa oddawane przez „służyć” lub „usługiwać”. Czym różnią się znaczeniowo te określenia?

¹⁶ Chociaż oba słowa dotyczą służby, diakoneʹo z reguły odnosi się do usługi, jaką człowiek świadczy innym ludziom (Łuk. 12:37). Natomiast latreuʹo w użyciu biblijnym stosuje się jedynie do służenia Bogu, ewentualnie — w nielicznych wypadkach — do posług pełnionych dla czegoś, co uważano za bogów, a więc dla bóstw fałszywych. — Dzieje 7:42; Rzym. 1:25.

17, 18. (a) Jak apostoł Paweł potwierdza pełnienie „świętej służby” w czasach przedchrześcijańskich? (b) Czy u chrześcijan „święta służba” jest ograniczona do wybranego miejsca albo czy dotyczy szczególnej klasy ludzi w zborze?

¹⁷ Biblia wyjawia, iż pełnienie „świętej służby” na rzecz prawdziwego Boga nie rozpoczęło się na ziemi za czasów Chrystusa Jezusa, gdy powstał chrystianizm. Wskazuje na to choćby apostoł Paweł, kiedy w Liście do Hebrajczyków 8:5 pisze o kapłanach izraelskich, że usługując w przybytku i składając tam ofiary Bogu ‛pełnili świętą służbę w tym, co wyobraża rzeczy niebiańskie i co jest ich cieniem’. — Hebr. 9:1, 6; 10:2; 13:10, NW.

¹⁸ Czy zatem „święta służba” chrześcijan jest ograniczona do jakiegoś szczególnego miejsca lub kilku miejsc i czy dotyczy wyłącznie jakiejś specjalnej klasy bądź grupy osób, jak to było w wypadku starożytnego kapłaństwa izraelskiego? Nie, gdyż nawet u Izraelitów oczekiwano „świętej służby” nie tylko od tych, którzy byli wyznaczeni do usługiwania w przybytku. Była ona przywilejem i obowiązkiem całego ludu izraelskiego. — Wyjścia 3:12; Dzieje 7:6, 7; Rzym. 9:4.

19, 20. Dlaczego apostoł Paweł mógł się wyrazić, że za jego czasów dwanaście pokoleń Izraela ‛usilnie pełniło dla Boga świętą służbę nocą i za dnia’?

¹⁹ Podczas przesłuchania przed królem Agryppą apostoł Paweł oświadczył, że nie tylko pokolenie Lewiego z kapłaństwem Aaronowym, ale każdy z „dwunastu szczepów” cielesnego Izraela żywił nadzieję na dostąpienie spełnienia obietnicy Bożej, danej praojcom. A jak dawano wyraz tej nadziei? W Dziejach Apostolskich 26:7 apostoł Paweł wyjaśnia: „usilnie pełniąc dla niego [dla Boga] świętą służbę nocą i za dnia” (NW). Na czym to polegało?

²⁰ Prorokini Anna w myśl doniesienia z Ewangelii według Łukasza 2:37 „nigdy nie opuszczała [czego?] świątyni, pełniąc świętą służbę nocą i za dnia [jak?] wśród postów i błagania” (NW). Stale i systematycznie brała w świątyni udział we wszystkich nabożeństwach publicznych. Nie każdy Żyd mieszkał w Jeruzalem i stąd nie wszyscy mogli tak często bywać w świątyni. Ale w całym Izraelu można było — jak powiedział Paweł — ‛służyć Bogu dniem i nocą’, i wielu tak czyniło. Gorliwie trzymali się Przymierza Prawa i przestrzegali jego przepisów, oddawali dziesiątą część zbiorów na użytek świątyni, składali ofiary, pamiętali o modlitwie porannej i wieczornej, a także regularnie chodzili do synagog, gdzie omawiano Słowo Boże.a

21, 22. Dlaczego dzisiaj „święta służba” nie skupia się na Przymierzu Prawa i jego ofiarach?

²¹ Czy dzisiejsza „święta służba” dla Boga wiąże się z tym samym Przymierzem Prawa i jego ofiarami? Nie, gdyż wszystko to — jak oświadczył apostoł — było jedynie ‛wyobrażeniem i cieniem’ większych, przyszłych rzeczy (Hebr. 8:5). A w Liście do Hebrajczyków 9:9, 10 wyraził się on, że ofiary składane w przybytku „to tylko przepisy tyczące się ciała, nałożone do czasu naprawy”. — Porównaj z tym List do Filipian 3:3.

²² „Czas naprawy” nadszedł, gdy na ziemi wystąpił Chrystus Jezus. „Cienie” nakreślone w Prawie wypełnił on realną treścią. W charakterze Baranka Bożego „złożył siebie w ofierze bez skazy Bogu”; oddał własne życie na doskonałą ofiarę, której nie trzeba powtarzać. A jak tenże apostoł stwierdza w Liście do Hebrajczyków 9:14, właśnie przelana krew Chrystusa dzięki wierze ‛oczyszcza nasze sumienia z martwych uczynków, abyśmy mogli pełnić świętą służbę dla żyjącego Boga’. — NW.

CHRZEŚCIJAŃSKI MODEL „ŚWIĘTEJ SŁUŻBY”

23. Dlaczego „święta służba” licznych Żydów, pełniona dniem i nocą, nie zapewniła im ochrony Bożej podczas upadku Jeruzalem?

²³ Służba, którą w czasach Pawła dniem i nocą pełniło tylu Żydów, nie zapewniła im ochrony Bożej ani przetrwania podczas srogiego ucisku, jaki jeszcze w pierwszym wieku przytłoczył Jeruzalem — ucisku zresztą przepowiedzianego przez Syna Bożego. Dlaczego? Na temat tych Żydów apostoł napisał: „Pałają żarliwością ku Bogu, nie opartą jednak na pełnym zrozumieniu” (Rzym. 10:2). Nie dostrzegli więc, że na Chrystusie Jezusie spełniły się proroctwa biblijne, i nie zdali sobie sprawy z tego, iż za jego pośrednictwem Bóg ustanawia model wszelkiej „świętej służby”, jaka ma być pełniona dla Niego w przyszłości. Stracili z oczu fakt, że kluczową rolę w zdobywaniu upodobania Bożego odgrywa serce, i pozwolili sobie na zupełne znieczulenie serc wobec kierownictwa i wskazówek Boga (Powt. Pr. 10:12-14, 16; Mat. 15:8). Jeżeli chcemy uniknąć poważnych konsekwencji, jakie to na nich sprowadziło, powinniśmy się czym prędzej jak najwięcej dowiedzieć o Synu Bożym, aby nasza służba zyskała upodobanie w oczach Boga Jehowy.

24, 25. (a) Jakimi sposobami Chrystus Jezus ustanowił wzór „świętej służby” pełnionej dla Boga? (b) Jak dawał wyraz swemu współczuciu dla ludzi?

²⁴ Jezus Chrystus powiedział o swym przyjściu na ziemię: „Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie” (Jana 18:37). Dawał świadectwo prawdzie w ten sposób, że śmiało o niej mówił; przez ostatnie trzy i pół roku swego życia zajmował się wyłącznie ogłaszaniem dobrej nowiny o Królestwie Bożym, jak Izrael długi i szeroki. Ale nie poprzestał na ustnym omawianiu prawdy. Postarał się również według niej żyć. Wypadło mu dowieść prawdziwości Słowa Bożego przez spełnienie wszystkiego, co w tym Słowie o nim przepowiedziano, i przez prowadzenie życia, które umożliwiłoby ludziom poznanie jego Ojca oraz zrozumienie Jego metod i mierników postępowania (Jana 1:14, 18). Czuwał nad całym swym zachowaniem, żeby nie przynieść ujmy imieniu Bożemu, którego uświęcenie stawiał zawsze ponad wszystko inne. — Mat. 6:9.

²⁵ Jezus tak samo jak Ojciec serdecznie współczuł ludziom, wśród których przebywał. W Biblii czytamy, że „widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza” (Mat. 9:36). Pocieszał ich dobrą nowiną o Królestwie. Ale nie tylko rozmawiał i wygłaszał przemówienia, bo dokonywał też czynów podyktowanych życzliwością do ludzi. Kiedy na przykład zakończył wykład skierowany do ogromnej ciżby, która się zebrała, aby go posłuchać, wyznał: „Żal mi tego tłumu, bo już trzy dni trwają przy mnie, a nie mają co jeść. A jeśli ich puszczę zgłodniałych do domu, zasłabną w drodze”. Następnie cudownym sposobem nakarmił tych ludzi (Marka 8:2, 3). Kiedy pewien trędowaty powiedział do niego z wiarą, że przecież mógłby go uzdrowić, gdyby tylko zechciał, Jezus odparł: „Chcę”, i choroba natychmiast ustąpiła. — Marka 1:40, 41.

26. Czym przede wszystkim kierował się Jezus, dokonując tych humanitarnych czynów?

²⁶ Dlaczego Jezus dokonywał takich czynów, przynoszących ulgę w cierpieniach? Czy robił to ze względów czysto humanitarnych, kierując się po prostu filantropią? Nie; wyświadczał dobro w zakresie fizycznym i materialnym, żeby dać ludziom solidną podstawę do uwierzenia, iż dobra nowina rzeczywiście pochodzi od Boga. Chciał, aby nie tylko jego słowa, lecz i czyny świadczyły, że naprawdę jest przedstawicielem Boga. Jakże ludzie mieliby go przyjąć jako Mesjasza, gdyby nie dowodził czynami, że posiada zalety Boga, z którym chciał ludzi bliżej zapoznać? — Jana 10:37, 38.

27. Co powinniśmy teraz postanowić, jeśli doceniamy skarb, jakim jest przywilej „świętej służby”?

²⁷ Musimy dzisiaj iść za jego przykładem, jeśli chcemy, żeby nasza służba miała uznanie u Boga. Zdając sobie sprawę z rozlicznych dobrodziejstw, które mogą wyniknąć z takiego pokierowania naszym życiem, w dalszym ciągu trwajmy nieugięcie, aby oglądać ochronę Bożą nad nami we wszystkich trudnościach i przeciwnościach, z jakimi nam jeszcze wypadnie się borykać. Oby dobry Bóg wysłuchał naszą modlitwę, podobnie jak modlitwę Zachariasza, i zechciał „udostępnić nam, z rąk nieprzyjaciół wyrwanym, przywilej nieustraszonego pełnienia świętej służby dla niego w lojalności i sprawiedliwości wobec niego po wszystkie nasze dni”. — Łuk. 1:74, 75, NW.

[Przypis]