Objawienie woli i zamierzeń Jehowy

„SZCZĘŚLIWY, który czyta, i ci, którzy słuchają słów Proroctwa, a strzegą tego, co w nich napisane” (Apok. 1:3, Poz). Dlaczego można coś takiego powiedzieć o Apokalipsie, skoro ta księga biblijna po większej części jest pisana językiem symbolicznym, czyli mową obrazową?

Z tej prostej przyczyny, że pomimo występowania w niej licznych symboli można dużo zrozumieć o woli Bożej i Jego zamierzeniach, a dzięki temu być szczęśliwym. Księga Apokalipsy, zwana też Objawieniem, opowiada o wyrokach Jehowy przeciwko niegodziwcom; pochwala sług Bożych za wytrwałość, donosi o tym, że szala zwycięstwa przechyli się na ich stronę, oraz opisuje ostateczną zagładę wszystkich nie odstępujących od zła i końcowy triumf sprawiedliwości.

Apokalipsa jest pod wieloma względami trafnym uzupełnieniem Księgi Rodzaju. W Księdze Rodzaju 1:1 jest mowa o stworzeniu nieba i ziemi, a w Apokalipsie 21:1 o nowych niebiosach i nowej ziemi. Trzeci rozdział Księgi Rodzaju wyjawia, jak doszło na ziemi do grzechu i śmierci, natomiast Apokalipsa powiadamia o tym, jak zostanie im położony kres. W Księdze Rodzaju wspomniano o drzewie życia i rzece wypływającej z Edenu, gdy tymczasem w Apokalipsie językiem symbolicznym opisano drzewa życia i rzekę wody życia, płynącą od tronu Bożego.

KTO? CO? GDZIE? KIEDY?

W niektórych przekładach biblijnych Apokalipsę nazwano „Objawieniem św. Jana Teologa”. Nie jest to jednak właściwe określenie. Chodzi przecież o „objawienie Jezusa Chrystusa, które dał Mu Bóg, aby ukazać swym sługom, co musi stać się niebawem, i wysławszy swojego anioła oznajmił przezeń za pomocą znaków słudze swojemu Janowi”. — Apok. 1:1.

Sam apostoł Jan opisuje, że w czasie oglądania tych widzeń był zesłańcem na wyspie Patmos „z powodu zwiastowania Słowa Bożego i świadczenia o Jezusie” (Apok. 1:9, NP). Jan został zesłany pod koniec panowania cesarza Domicjana. Władza Domicjana skończyła się z jego śmiercią w 96 roku n.e., a Jan wkrótce potem odzyskał wolność. Najprawdopodobniej w tym właśnie roku Jan otrzymał widzenia, które opisał.

Kiedy sporządził swoje sprawozdanie? Żywość stylu, jakim opisuje to, co widział i słyszał, przemawia za tym, że od razu przystąpił do pisania. Na jego zwyczaj notowania wszystkiego bezzwłocznie zdaje się wskazywać dany mu w pewnej chwili nakaz, by nie zapisywał rzeczy, które dopiero co usłyszał. Wynikałoby stąd, że tę wizję wyjątkowo miał potraktować inaczej. — Apok. 10:4.

ORĘDZIA DO SIEDMIU ZBORÓW

Liczba siedem jest w Biblii symbolem zupełności. Fakt ten szczególnie podkreśla Apokalipsa, gdyż „siedem” występuje w tej księdze około pięćdziesięciu razy. Wymieniono na przykład siedem zborów, siedem duchów, siedem złotych świeczników i siedem gwiazd.a

Po pozdrowieniach i słowach wstępnych Jan opisuje wspaniałą wizję otrzymaną od zmartwychwstałego Chrystusa oraz słyszy, jak Stwórca nazywa siebie „Alfą i Omegą” (Apok. 1:8). Następnie Jan wymienia siedem zborów, do których zostają skierowane orędzia. Najpierw pochwala zbór w Efezie, a potem udziela mu napomnienia za to, że stracił swą pierwszą miłość, ale obiecuje nagrodę w razie okazania skruchy. Zbór w Smyrnie jest odbiorcą tylko pochwały i obietnicy otrzymania korony życia, jeśli pozostanie wierny do śmierci. Zbory w Pergamonie, Tiatyrze i Sardach zostały zarówno pochwalone, jak i ostrzeżone. Jeżeli okażą skruchę, nie minie ich nagroda. Z kolei zbór w Filadelfii spotyka tylko pochwała wraz z obietnicą nagrody. Natomiast zbór w Laodycei otrzymuje tylko naganę, ponieważ nie jest ani gorący, ani zimny; obiecano mu jednak w razie okazania skruchy i wywalczenia zwycięstwa, iż w nagrodę zasiądzie na tronie wraz z Jezusem, tak jak ten zwyciężył i zasiadł na tronie u boku Ojca. — Apok. 2:1 do 3:22.

ZDJĘCIE SZEŚCIU PIECZĘCI

Teraz Jan ogląda w wizji niebo, gdzie w olśniewającej jasności i chwale widzi Stwórcę zasiadającego na tronie, otoczonego przez cztery promienne stworzenia, mające pełno oczu, i przez dwudziestu czterech starców siedzących na tronach, którzy mówią: „Godzien jesteś, Panie [Jehowo, NW] i Boże nasz, odebrać chwałę i cześć, i moc, boś Ty stworzył wszystko”. — Apok. 4:9-11.

Siedzący na tronie ma zwój opatrzony siedmioma mocnymi pieczęciami; Jan płacze, gdyż nie znajduje się nikt, kto byłby w stanie je złamać. Wtedy ukazuje się Lew z pokolenia Judy, Jezus Chrystus, uznany za godnego, by zdjąć pieczęcie. Raz po raz jest potem oddawana cześć Jehowie i Barankowi. — Apok. 5:11, 12.

Od rozdziału szóstego Jan opisuje, jak Baranek zdejmuje pieczęcie. Po zerwaniu pierwszej pieczęci pojawia się sprawiedliwy, zwycięski wojownik na białym koniu, to jest Jezus Chrystus. Następstwa skruszenia trzech kolejnych pieczęci przywołują na myśl wielkie proroctwo Jezusa o wojnach, głodach i epidemiach, stanowiących części składowe „znaku” końca obecnego systemu światowego (Łuk. 21:7, 10, 11). Z chwilą zdjęcia piątej pieczęci Jan widzi chrześcijańskich męczenników błagających, żeby pomszczono ich krew. Przełamaniu szóstej pieczęci towarzyszy wielkie poruszenie w niebie i na ziemi; ludzi ogarnia lęk przed nadchodzącym gniewem Bożym. W rozdziale siódmym przedstawiono czterech aniołów powstrzymujących gniew Boga aż do chwili, gdy zostanie opieczętowanych 144 000 duchowych Izraelitów. Potem Jan widzi niezliczoną rzeszę ludzi, którzy wyszli z wielkiego ucisku i przypisują chwałę, cześć oraz zbawienie Jehowie i Barankowi, Jezusowi Chrystusowi. — Apok. 7:1-17, NW.

SIEDMIU ANIOŁÓW DMIE W SIEDEM TRĄB

Po zerwaniu siódmej pieczęci napotykamy krótką wzmiankę o modlitwach świętych, a potem jest mowa o siedmiu aniołach przygotowujących się do dęcia w trąby. Pięciu z nich wydaje kolejno głos na swoich trąbach. Za każdym razem językiem wysoce symbolicznym opisano skutki tego, mające nieodmiennie charakter kary wymierzonej niegodziwym mieszkańcom ziemi. Wraz z odezwaniem się szóstej trąby Janowi oznajmiono, że kiedy zabrzmi siódma trąba, dokona się tajemnica Boża. Dano mu też do zjedzenia zwój; w ustach był słodki jak miód, ale żołądek napełnił goryczą. Następnie Janowi polecono zmierzyć sanktuarium świątyni i powiedziano mu o sługach Bożych, którzy symbolicznie wyobrażeni przez „dwóch świadków” prorokowali w worach pokutniczych i w popiele przez 1260 dni. Potem ku radości wrogów zostali zabici, ale niebawem wskrzeszeni do życia i wywyższeni. — Apok. 8:1 do 11:13.

Kiedy zatrąbił siódmy anioł, Jan usłyszał obwieszczenie: „Nastało nad światem królowanie Pana naszego i Jego Pomazańca i będzie królować na wieki wieków!” Dwudziestu czterech starców także oddało Bogu cześć i powiedziało: „Dzięki czynimy Tobie, Panie [Jehowo, NW], Boże wszechmogący, który jesteś i który byłeś, żeś objął wielką Twą władzę i zaczął królować”. — Apok. 11:15-18.

W rozdziale dwunastym metodą żywego obrazu przedstawiono szczegóły następnych wydarzeń. Jan widzi niewiastę obleczoną w słońce, mającą pod nogami księżyc, a na głowie koronę z dwunastu gwiazd; wydaje na świat dziecko płci męskiej, które ma rządzić narodami laską żelazną. Potem dochodzi do wojny w niebie; Michał i jego aniołowie walczą ze smokiem i jego aniołami; Michał odnosi zwycięstwo, a smok, którym jest Szatan Diabeł, pierwotny wąż, zostaje strącony na ziemię wraz ze swoimi hordami. Wywołuje to na ziemi wielką niedolę, gdyż Diabeł wie, że jego dni są policzone. — Apok. 12:1-17.

BESTIA PRZECIWKO ŚWIĘTYM

W rozdziale trzynastym Jan pisze o tym, że widział Bestię z siedmioma głowami i dziesięcioma rogami, miotającą bluźnierstwo przeciw Bogu i zwalczającą Jego świętych. Potem ukazała się inna Bestia, która nakłania wszystkich na ziemi do oddawania czci pierwszej Bestii i do sporządzenia jej obrazu. Wywiera nacisk na mieszkańców ziemi, żeby ją wielbili i przyjęli jej znak; liczba jej wynosi 666.

Ale nie u wszystkich osiąga sukces, Jan bowiem następnie widzi stojących z Barankiem na górze Syjon; odnieśli oni zwycięstwo, pozostali niesplamieni, są niejako pierwocinami. Widać też anioła lecącego środkiem nieba z wiecznotrwałą dobrą nowiną i nawołującego wszystkich do ‛lękania się Boga i dawania Mu chwały’. Z kolei dano ostrzeżenie wszystkim, którzy ulegają naciskowi Bestii. Natomiast świętym za wytrwałość obiecano: „Szczęśliwi, którzy w Panu umierają”. Jeszcze inny anioł opowiada o zbiorze kiści winorośli ziemi i o deptaniu tych winogron w wielkiej tłoczni. — Apok. 14:1-20, Poz.

Na początku rozdziału piętnastego przedstawieni są ci, którzy odnieśli zwycięstwo nad Bestią i jej obrazem. Wysławiają Boga, sprawiedliwego i prawdziwego. Potem następuje scena ukazująca, jak siedmiu aniołów, którzy mają siedem czasz gniewu Bożego, zaczyna je wylewać na różne części niegodziwego świata. Po wylaniu szóstej czaszy wychodzi na jaw, że narody pod wpływem nieczystych wypowiedzi inspirowanych przez demony gromadzą się na wojnę wielkiego dnia Boga Wszechmocnego w miejscu zwanym Har-Magedon. — Apok. 16:14, 16.

BABILON I JEGO PROTEKTORZY PONOSZĄ PORAŻKĘ

Rozdziały siedemnasty i osiemnasty opisują Babilon Wielki jako matkę nierządnic jadącą na grzbiecie szkarłatnej Bestii, która ma również siedem głów i dziesięć rogów. Po niedługiej chwili jednak te dziesięć rogów obnażają nierządnicę, gotują jej zgubę i palą ją ogniem. Z uwagi na to, że Babilon jest skazany na zagładę, rozlega się wezwanie, aby lud Boży z niego uciekał, jeśli nie chce mieć udziału w jego grzechach i ponieść z nim plag. Z chwilą jego zburzenia, zarówno popierający go przywódcy polityczni świata, jak i czołowi kupcy światowi, opłakują odczute straty. Dowiadujemy się też, że aktem unicestwienia go została pomszczona krew świętych Bożych.

Na początku rozdziału dziewiętnastego spotykamy okrzyk: „Alleluja!” (Chwalcie Jahwe, BT, uw. marg.). Powtarza się jeszcze trzykrotnie: z okazji tego, że Jehowa wykonał wyrok na wielkiej nierządnicy, że zaczął panować jako Król oraz że nadszedł czas na zaślubiny Baranka i jego oblubienicy. Wreszcie ukazano, jak Wierny i Prawdziwy, Baranek Boży, wyrusza na czele wojsk niebiańskich do walki z królami ziemi i ich siłami zbrojnymi, po czym doszczętnie wybija ich mieczem.

TYSIĄC LAT

Przez tysiąc lat Szatan Diabeł będzie w przepaści, pozbawiony możności wywierania wpływu na ludzi. Kiedy potem zostanie wypuszczony na krótki okres, będzie usiłował zwieść mieszkańców ziemi. Tych wszystkich, którzy mu ulegną, razem z nim spotka zagłada. Przedtem jednak, w ciągu tysiąclecia, dokona się zmartwychwstanie wszystkich przebywających w Hadesie. Jan widzi też Boga mieszkającego z ludźmi jakby w namiocie i kładącego kres wszelkiej przyczynie łez, cierpienia, smutku i śmierci. Bóg posługuje się w tym celu Oblubieńcem, Jezusem Chrystusem, i przyrównanym do pięknej oblubienicy Nowym Jeruzalem, wyobrażonym jako miasto lśniące od złota i klejnotów. Jakież to wspaniałe ukoronowanie dzieła! Wszelkie szkody wyrządzone przez Szatana w Edenie i później są już naprawione! — Apok. 20:1 do 22:5.

Jeszcze raz ludzie zachowujący słowa tego proroctwa są nazwani „szczęśliwymi”. Potem wszystkich, którzy słuchają, zaproszono do czerpania darmo wody życia. Tym natomiast, którzy chcieliby coś dodać do słów tego proroctwa lub z nich ująć, dano ostrzeżenie przed następstwami takiego postępowania. Usłyszawszy obietnicę Jezusa, że wkrótce przyjdzie, Jan odpowiada: „Amen. Przyjdź, Panie Jezu!” — Apok. 22:7-21, Poz.

KSIĘGA NAPRAWDĘ UŻYTECZNA

Chociaż Księga Apokalipsy jest napisana po większej części językiem symbolicznym, to jednak jej dobitne wypowiedzi dają dużo do myślenia i stanowią wspaniałe rady oraz zachęty. Szczególnie przydatne są orędzia do siedmiu zborów w Azji Mniejszej. Raz po raz spotykamy się też z podkreślaniem potrzeby wytrwałości i podsycaniem wspaniałej nadziei na ostateczny triumf sprawiedliwości (Apok. 1:9; 2:3, 19; 3:10; 13:10; 14:12). Od początku do końca przewija się sprawa wielbienia Stwórcy, Jehowy Boga, oraz Baranka; jest mowa o oddawaniu Im chwały i czci albo nawołuje się do tego.

Warto również zaznaczyć, że niejednokrotnie inne części Biblii rzucają światło na pewne symbole Księgi Apokalipsy. Bestie z proroctwa Daniela, obrazujące potężne imperia, ułatwiają zrozumienie, że bestie wspomniane w Apokalipsie to wielkie organizmy polityczne. — Porównaj Daniela 7:2-26 i 8:3-25 z Apokalipsą 13:1-18; 17:3-17 oraz 19:19, 20.

Podobnie też w Pismach Hebrajskich lud odstępczy nazwany jest nierządnicą (Izaj. 1:21; Ezech. 23:1-49). Możemy stąd wywnioskować, że Babilonem Wielkim, matką nierządnic, musi być rozległe imperium religijne, które zaczęło się prowadzić nierządnie. — Apok. 17:1-6; 18:1-24.

Ponadto zwróćmy uwagę na okoliczność, że pewne prawdy są wspomniane tylko w Apokalipsie. Jezus mówił o swoich naśladowcach jako „małej trzódce”, ale tylko Apokalipsa określa jej liczbę na 144 000 (Łuk. 12:32; Apok. 7:4-8; 14:1, 3). Jezus także opowiadał o „drugich owcach”, ale jedynie Apokalipsa przedstawia obraz „wielkiej rzeszy” tych „owiec” i dodaje, że wyszły z „wielkiego ucisku” (Jana 10:16; Apok. 7:9-14, NW). Poza Apokalipsą nigdzie nie wymieniono nazwy miejsca spotkania się w walce sił zbrojnych Jehowy i wojsk Szatana, mianowicie Har-Magedonu (Apok. 16:14, 16). Jezus i Paweł co prawda mówili o powrocie zmarłych do życia, ale jedynie Apokalipsa wyjawia nam, że będzie „pierwsze zmartwychwstanie” i zmartwychwstanie reszty ludzkości (Jana 5:28, 29; Dzieje 24:15; Apok. 20:5, 6). Tylko w Apokalipsie nakreślono nam wspaniały obraz Nowego Jeruzalem zstępującego z nieba niby oblubienica przystrojona dla swego męża. — Apok. 21:2.

Nie ulega wątpliwości, że Apokalipsa objawia nam wolę Boga i Jego zamierzenia co do swego ludu i całej ludzkości. Jakże dobrą zawiera nowinę o ostatecznym triumfie sprawiedliwości! Jakiż nacisk kładzie na naszą wytrwałość, żebyśmy się okazali zwycięzcami, i na nasz obowiązek wysławiania Jehowy Boga oraz Jego Baranka, Jezusa Chrystusa! Słusznie umieszczono ją na końcu zbioru „książeczek”, które razem tworzą natchnione Pismo Święte. Doprawdy, ‛szczęśliwi są ci, którzy czytają, i ci, którzy słuchają oraz strzegą tego, co w niej napisano’ — w takiej mierze, jak ją zrozumieją!

[Przypis]