Pytania czytelników
● Czy chrześcijanin może podnosić lub opuszczać chorągiew w swoim miejscu pracy?
Jeżeli takie zadanie nie wchodzi w zakres ceremonii pozdrawiania sztandaru, każdy chrześcijanin, wziąwszy pod uwagę miejscowe stosunki i swoje sumienie, może sam zadecydować, jak postąpić.
Ogólnie wiadomo, że wiele osób uważa flagę swego kraju za godło zasługujące na uczczenie. „The Encyclopedia Americana” podaje: „Chorągiew, podobnie jak krzyż, jest święta. (...) Zarządzenia i regulaminy dotyczące zachowania się wobec sztandarów narodowych zawierają dobitne, podniosłe określenia w rodzaju: „służba sztandarowa”, (...) „Przywiązanie do sztandaru” (...) „sztandarowi cześć”. Często odbywają się specjalne ceremonie, podczas których flaga bywa przedmiotem szczególnej „czci”.
Każdy człowiek musi sam zadecydować, czy weźmie udział w takich ceremoniach. Świadkowie Jehowy są jednak przekonani, że wypowiedzi Biblii na temat powstrzymywania się od kultu przedmiotów materialnych i nieożywionych dotyczą również tej sprawy (Wyjścia 20:4, 5; 1 Jana 5:21). Toteż szanują prawo innych ludzi do robienia tego, co im odpowiada, lecz sami nie uczestniczą w ceremoniach związanych z uczczeniem sztandaru. Mimo to są wzorowymi obywatelami, którzy na co dzień dbają o przestrzeganie praw danego kraju. — Rzym. 13:1.
Często flaga państwowa wywieszana bywa na budynkach użyteczności publicznej, jak na remizach straży pożarnej, gmachach urzędów miejskich, szkołach oraz w miejscach odbywania się kongresów. Z uwagi na szacunek do rządu i tego, co go reprezentuje, Świadkowie Jehowy nie mają zastrzeżeń do przebywania lub pracy w budynkach, na których wywieszono flagę państwową. Chorągiew może również występować na znaczkach pocztowych, samochodowych tablicach rejestracyjnych lub innych przedmiotach produkcji państwowej. Nie oznacza to bynajmniej, jakoby każdy posługujący się nimi automatycznie oddawał cześć temu godłu. Ważna jest nie sama obecność flagi, ale to, co robi człowiek, jak się wobec niej zachowuje.
Czasami ktoś zatrudniony w budynku użyteczności publicznej ma za zadanie wciągać co rano flagę oraz opuszczać ją pod koniec dnia. Może to wchodzić w skład jakiejś specjalnej ceremonii, podczas której obecni stoją na baczność albo inaczej salutują chorągwi. Jest zrozumiałe, że ktoś stroniący od udziału w takim salucie ze względu na sumienie odmówi wciągania bądź opuszczania flagi, ponieważ to oznaczałoby współuczestnictwo w obrzędzie. Działanie takie można porównać z wkładem członka orkiestry, który uświetnia uroczystość, grając melodie utworów patriotycznych.
Jednakże w wielu wypadkach codziennemu wywieszaniu flagi na gmachu publicznym i zdejmowaniu jej nie towarzyszy żadna ceremonia. Wywieszenie chorągwi może po prostu wchodzić w zakres przygotowania budynku do użytkowania, jak otwarcie drzwi, odsłonięcie okien i tak dalej. W takich razach flagę uważa się po prostu za emblemat reprezentujący rząd kraju, w którym znajduje się dany budynek.
Jeżeli w tych warunkach chrześcijaninowi polecono, by omawiane czynności włączył do swoich codziennych obowiązków pracowniczych, powinien sam zadecydować, jak ma postąpić. Jednemu sumienie każe wtedy poprosić zwierzchnika, by zlecił wywieszanie i zdejmowanie flagi komu innemu, drugi zaś chrześcijanin może być zdania, że sumienie pozwala mu zajmować się flagą, dopóki nie jest to związane z żadną ceremonią. Kto w swoim zakładzie pracy spotyka się z tą kwestią powinien wziąć pod rozwagę aktualne okoliczności, jak i głos swego biblijnie wyszkolonego sumienia. Następnie powinien powziąć decyzję, która pozwoli mu zachować czyste sumienie. — 1 Piotra 3:16.
● Jak słowa z proroctwa Micheasza 1:6, 7 spełniły się na Samarii?
Jehowa Bóg poprzez swego proroka Micheasza oświadczył: „Zamienię Samarię w rumowisko (...). Wszystkie jej rzeźby będą porąbane, wszystkie dary za nierząd spłoną w ogniu, wszystkie jej bożki obrócę wniwecz; bo powstały z zapłaty za nierząd i będą znowu zapłatą nierządu”. — Mich. 1:6, 7, Poz.
Powyższy proroczy wyrok został wykonany w roku 740 p.n.e., gdy Asyryjczycy zburzyli Samarię i liczne ustawione w niej posągi. Bóstwa te nie były w stanie ochronić niewiernych Izraelitów przed wojskami zdobywców.
Co się jednak stało z darami, które bałwochwalczy Izraelici znosili do ośrodków fałszywego kultu? Dary te można było nazwać „zapłatą za nierząd”. Dlaczego? Ponieważ składano je dla poparcia fałszywego wielbienia i stanowiły pogwałcenie przymierza zawartego z Jehową Bogiem, z którym Izraelici byli związani jak żona z mężem. Zgodnie z powszechnie wówczas panującym zwyczajem cenne przedmioty zabrane ze świątyń podbitych narodów zwycięzcy składali w świątyniach swoich bogów. (Porównaj z tym Księgę Ezdrasza 1:7). Miało to oznaczać, że bogowie zwycięzców zatriumfowali nad bogami pokonanych. Wynagrodzenie za duchową prostytucję Izraela (ofiary wotywne bałwochwalców) przysporzyło świetności fałszywej religii Asyryjczyków. W ten sposób dary zniesione przez bałwochwalczych Izraelitów, będąc ofiarowane bóstwom asyryjskim, zostały „znowu zapłatą nierządu”.