Czy doceniasz okazaną ci cierpliwość Boga?

„Jehowa (...) jest cierpliwy wobec was, ponieważ nie pragnie, żeby ktokolwiek uległ zagładzie, ale by wszyscy zdobyli się na skruchę”. — 2 Piotra 3:9, NW.

1. (a) Dlaczego cenimy ludzi, którzy są względem nas cierpliwi? (Prz. 25:15). (b) Do czego możemy doprowadzić, jeżeli staniemy się niecierpliwi?

CZYŻ nie bywamy zadowoleni, kiedy ludzie są cierpliwi wobec nas i nie traktują nas opryskliwie? Cenimy sobie, gdy uwzględniają nasze problemy oraz warunki i gdy życzliwie pomagają nam, jak tylko mogą. Dosyć jest dziś w życiu kłopotów, nawet i bez niepotrzebnych napięć wywołanych przez niecierpliwość ludzką. A gdybyśmy w dodatku sami zrezygnowali z cierpliwości, wcale nie uprzyjemnimy sobie tym życia. Zaczniemy tylko irytować innych i coraz trudniej im będzie traktować nas życzliwie. Niecierpliwością możemy nawet zrazić tych, od których oczekujemy pomocy i zachęty.

2, 3. (a) O czym musimy być przekonani, chcąc zachować cierpliwość pomimo powodzenia ludzi bezbożnych? (Ps. 37:1-6; Hebr. 11:6). (b) Jak w Księdze Koheleta 8:12, 13 wykazano, że zawsze najlepiej jest żyć w bojaźni względem Jehowy?

² Ale jak zachować cierpliwość, kiedy się widzi dużo niesprawiedliwości i uciemiężenia oraz gdy ludzi bezbożnych zdaje się nie opuszczać szczęście? Do tego potrzeba wiary. Musimy być głęboko przekonani, że Jehowa Bóg doprowadzi wszystko do właściwego stanu. W przekonaniu takim utwierdza nas spisana w natchnieniu wypowiedź króla Salomona: „Chociaż grzesznik po stokroć grzeszy, a przecież żyje długo; ja wszakże wiem, że szczęście jest przy tych, którzy Boga się boją, ponieważ żyją w bojaźni przed Jego Obliczem. Nie szczęści się jednak grzesznikowi, który — do cienia podobny — nie będzie miał długiego życia, bo się Boga nie boi”. — Kohel. 8:12, 13, Poz.

³ Ludzie bywają nieudolni w wymierzaniu sprawiedliwości, wskutek czego przestępcy mogą się wykręcać od kary przy pomocy różnych kruczków prawnych. Osobnicy nie liczący się z prawem mogą sądzić, że im coś uchodzi płazem. Tymczasem, jak wskazał Salomon, nie opłaca się popełniać zła. Życie upływa grzesznikom szybko, mija ‛podobnie do cienia’, i żadna ich przebiegłość ani matactwa nie potrafią go przedłużyć. Z drugiej zaś strony ci, co się boją Boga, w rzeczywistości wcale na tym źle nie wychodzą. Zachowują czyste sumienie, znajdują zadowolenie w czynieniu tego, o czym wiedzą, że jest słuszne, i nawet w obliczu śmierci mają nadzieję na ponowne wzbudzenie do życia. W ostatecznym rozrachunku istotnie „szczęście jest przy tych, którzy Boga się boją”.

4. O czym powinniśmy pamiętać, kiedy niepokoi nas to, co się dzieje w świecie — z uwagi na wypowiedź z Księgi Rodzaju 6:5, 6 oraz z proroctwa Habakuka 1:13?

⁴ Co więcej, prawdziwi chrześcijanie powinni pamiętać, że bezprawie, które ich tak niepokoi, martwi też Jehowę Boga. Dowiadujemy się o tym ze słów Biblii, opisujących Jego odczucia względem świata przemocy z czasów Noego. Czytamy tam: „Jehowa widział, że na ziemi pełno było zła człowieczego i że każda myśl jego serca wciąż tylko skłaniała się ku złu. I Jehowa odczuł żal, że uczynił ludzi na ziemi, i odczuwał ból w swym sercu” (Rodz. 6:5, 6, NW). Istotnie, Jehowie żal było, że ludzie do tego stopnia ulegli zepsuciu, iż czuł się zmuszonym sprowadzić na nich zagładę. Bardzo bolał nad tym, że źle używali życia i przeobfitych darów, zapewniających im istnienie. Wiele stuleci później prorok Habakuk tak pisał o Jehowie: „Zbyt czyste oczy Twoje, by na zło patrzyły [z upodobaniem], a nieprawości pochwalać nie możesz”. — Habak. 1:13.

5. Dlaczego, według Listu 2 Piotra 3:9, Jehowa okazuje cierpliwość?

⁵ Pomimo to Wszechmocny Bóg cierpliwie znosił buntowniczą ludzkość. Dlaczego? „Jehowa nie jest opieszały względem swej obietnicy, jak to niektórzy uważają za opieszałość, tylko jest cierpliwy wobec was, ponieważ nie pragnie, żeby ktokolwiek uległ zagładzie, ale by wszyscy zdobyli się na skruchę” (2 Piotra 3:9, NW). Zwróćmy uwagę na okoliczność, że z cierpliwości Bożej mieli skorzystać chrześcijanie, gdyż apostoł Paweł właśnie do współwyznawców skierował słowa: „[Bóg] jest cierpliwy wobec was”. Co to właściwie oznacza?

6. Dlaczego można powiedzieć, że cierpliwość Jehowy wyszła na korzyść prawdziwym chrześcijanom?

⁶ Apostoł dowodzi, że to, co niektórzy uważają za opieszałość ze strony Boga, należy rozpatrywać w zupełnie innym świetle. Fakt, że dzień pomsty Jehowy jeszcze nie nadszedł, przemawia za tym, iż Bóg miłuje ludzi, chce aby żyli, nie pragnie ich śmierci. Kiedyś chrześcijanie byli niewierzącymi, a jako tacy nie cieszyli się Jego uznaniem. Gdyby już wtedy Najwyższy wymierzył karę niegodziwemu światu, oni również musieliby zginąć. Toteż cierpliwość Boga doprowadziła do zbawienia chrześcijan, jak zresztą otwiera możliwość zbawienia dla wszystkich. Czyż nie powinniśmy być wdzięczni za to, że tak się stało?

7. (a) Czy Jehowa będzie bez końca okazywał cierpliwość nieposłusznej ludzkości? (Izaj. 55:6, 7; Sof. 2:2, 3). (b) Co dowodzi, że żyjemy w „dniach ostatnich”? (c) Dlaczego zwłaszcza nam nie wolno tracić cierpliwości?

⁷ Oczywiście szybko nadchodzi chwila, kiedy Jehowa Bóg zakończy obecny „dzień zbawienia”, w którym wszyscy żyjący mają sposobność nawiązać z Nim dobre stosunki (2 Kor. 6:2). Zarówno proroctwa Pisma Świętego, jak i chronologia biblijna wskazują, że czasy, które nadeszły po roku 1914 n.e., odznaczające się wzrostem przestępczości i przemocy, wojnami, brakami żywności, trzęsieniami ziemi, strachem i niepokojem — to „dni ostatnie” tego bezbożnego świata (Marka 13:3-37; Łuk. 21:7-36; 2 Tym. 3:1-5). Dopóki jeszcze trwają „dni ostatnie” tego systemu, chrześcijanie muszą bezustannie zachowywać cierpliwość, ufnie oczekując, że Jehowa Bóg za pośrednictwem swego Syna Jezusa Chrystusa sprawi im ulgę (2 Tes. 1:6-9). Potrzeba im cierpliwości, bo przecież zapowiedziano, że „w dniach ostatnich nastaną chwile trudne”. — 2 Tym. 3:1.

PROROCY WZOREM CIERPLIWOŚCI

8. Na czyj przykład cierpliwości wskazał uczeń Jakub? Jakie może to wywołać pytania?

⁸ Tak więc zwłaszcza w dobie obecnej powinniśmy czerpać zachętę z przykładu cierpliwości, jaki dali słudzy Boży dawnych czasów. Uczeń Jakub napisał: „Za przykład wytrwałości i cierpliwości weźcie, bracia, proroków, którzy przemawiali w imię Pańskie [Jehowy, NW]” (Jak. 5:10). Co właściwie spotykało tych proroków i dlaczego?

9. (a) Z jaką reakcją swoich ziomków spotykali się prorocy? (b) Dlaczego przez tyle lat nie przestawali okazywać cierpliwości Izraelitom?

⁹ Prorocy często przekonywali się, że ich rodacy, Izraelici, nie chcą słuchać i upierają się przy swoim nieprawym postępowaniu. Biblia w następujący sposób ujmuje sytuację, jaka panowała w Izraelu i Judzie: „Jahwe (...) ciągle ostrzegał Izraela i Judę przez wszystkich swoich proroków i wszystkich ‛Widzących’, mówiąc: ‛Zawróćcie z waszych dróg grzesznych i przestrzegajcie poleceń moich i postanowień moich, według całego Prawa, które nadałem waszym przodkom i które przekazałem wam przez sługi moje — proroków’. Lecz oni nie słuchali” (2 Król. 17:13, 14). Jednakże pomimo całej tej zatwardziałości tacy prorocy, jak: Izajasz, Jeremiasz i Micheasz, służyli wiernie przez dziesiątki lat. Byli zainteresowani dobrem swoich rodaków; rozumieli, że dostosowanie się do proroczych ostrzeżeń równało się ocaleniu życia.

10. Jakich udręk doświadczyli prorocy za panowania króla Achaba?

¹⁰ Powszechny brak posłuchu u ludu nie był jedyną trudnością, jaką prorocy musieli cierpliwie znosić. Wielu z nich obrzucano obelgami, czynnie znieważano, a nawet pozbawiano życia. Na przykład za czasów izraelskiego króla Achaba zabito wszystkich proroków Jehowy, których tylko zdołała schwytać królowa Izebel, czcicielka Baala. Stu innych dzięki pomocy bogobojnego Obadiasza uniknęło śmierci, ukrywszy się w grotach (1 Król. 18:4, 13). W tym samym czasie Jehowa z uwagi na pracę, jaką wyznaczył Eliaszowi, ochronił tego proroka przed wpadnięciem w ręce Achaba (1 Król. 18:10-12). Później nawet Eliasz ratował życie ucieczką przed Izebel (1 Król. 19:2, 3). Ale Jehowa Bóg posłał go z powrotem do kraju, żeby tam dalej wykonywał działalność prorocką (1 Król. 19:5, 15-18). Innym razem król Achab kazał uwięzić proroka Jehowy imieniem Mikajehu i dawać mu skąpe racje żywności oraz wody. Dlaczego? Ponieważ Mikajehu wiernie przekazywał orędzie Jehowy. — 1 Król. 22:26, 27, Poz.

11. Co wycierpiał Jeremiasz w ciągu długich lat prorokowania?

¹¹ Wiele przeszedł też inny prorok, Jeremiasz. Śmiercią grozili mu nawet mieszkańcy rodzinnego miasta Anatot (Jer. 11:21). Pewnego razu tłum, na czele z kapłanami i fałszywymi prorokami, schwytał go na terenie świątyni i usiłował go zabić (Jer. 26:8-11). Biblia donosi, że kapłan Paszchur, zwierzchnik straży świątynnej, kazał proroka Jeremiasza poddać chłoście. Skoro tak wysoki urzędnik posunął się do znieważania Jeremiasza, musiało to ośmielić resztę ludu do zarzucania proroka szyderstwami, kpinami i obelgami. Następnie zakuto Jeremiasza na noc w dyby, jak przestępcę (Jer. 20:2, 3, 7, 8). Aresztowany pod fałszywym zarzutem, że przechodzi na stronę Chaldejczyków, Jeremiasz został uwięziony w „lochu ze sklepieniem” w tak okropnych warunkach, iż jego życie znalazło się w niebezpieczeństwie. Apelował do króla Sedecjasza, który kazał go potem umieścić w areszcie na dziedzińcu straży (Jer. 37:11-16, 20, 21). Później Sedecjasz ustąpił przed naleganiami książąt i wydał im Jeremiasza. Ci usiłowali zgładzić proroka, wtrącając go do zamulonej cysterny. — Jer. 38:5, 6.

12. Jak o cierpliwości Jeremiasza świadczą słowa z jego proroctwa 38:20 oraz 8:21-23?

¹² Doprawdy, Jeremiasz zniósł wiele złego z rąk swoich rodaków. Ale wciąż okazywał cierpliwość, nie dał się ogarnąć rozgoryczeniu. Kiedy na przykład król Sedecjasz wydał go książętom, którzy usiłowali go zabić, prorok dał dowód troski o pomyślność tego słabego monarchy; błagał go: „Posłuchaj, proszę, głosu Jahwe w sprawie, o której ci mówiłem, a wyjdzie ci to na dobre i pozostaniesz przy życiu” (Jer. 38:20). Trochę wcześniej, gdy Jeremiasz rozmyślał nad straszliwym wyrokiem, jaki miał spaść na Judę i Jeruzalem, nie dopuścił do siebie uczucia mściwości, lecz żalu. Powiedział: „Jestem złamany załamaniem się Córy mojego ludu, jestem okryty żałobą i ogarnęło mnie przerażenie. Czy nie ma już balsamu w Gileadzie, czy nie ma tam lekarza? Dlaczego więc nie zabliźnia się rana Córy mojego ludu? Któż uczyni moją głowę źródłem wody, a oczy moje fontanną łez, bym mógł dniem i nocą opłakiwać zabitych Córy mojego ludu?” (Jer. 8:21-23). Jakąż cierpliwość i miłość okazał Jeremiasz względem swego ludu, Izraela!

13. Z czego wynika, że proroków dręczyło to, co widzieli wokół siebie? (Jer. 5:3, 4).

¹³ Nie powinniśmy wszakże nigdy zapominać, że Jeremiasz i inni wierni prorocy byli do żywego poruszeni potworną niesprawiedliwością i uciemiężeniem, jakie panowały w ich kraju. Wypatrywali ulgi. Na przykład prorok Habakuk czuł się zmuszonym zawołać: „Dlaczego dopuszczasz, bym patrzył na złość i spoglądał na bezprawie? Ucisk i przemoc dzieją się na moich oczach, panuje spór i zwada? Dlatego zamiera prawo, a sprawiedliwość nie wychodzi na jaw, gdyż bezbożny osacza sprawiedliwego, i tak prawo bywa łamane”. — Habak. 1:3, 4, NP.

14. Na co nie pozwalali sobie wierni prorocy w stosunku do Jehowy i Jego orędzia, chociaż pragnęli poprawy sytuacji? (Jer. 20:9; Mich. 3:8).

¹⁴ Pomimo to wierni prorocy nie dopuścili, by odczuwane przez nich pragnienie ulgi doprowadziło ich do utraty cierpliwości względem Jehowy albo do przemilczania Jego orędzia. Dopóki Jehowa celowo okazywał cierpliwość, byli gotowi znosić zniewagi za ogłaszanie Jego słów: „Zawróćcie, zawróćcie z waszych złych dróg! Czemuż to chcecie zginąć, domu Izraela?” — Ezech. 33:11.

WSPANIAŁE PRZYKŁADY CIERPLIWOŚCI POWINNY NAS POBUDZAĆ DO DZIAŁANIA

15. Dlaczego mamy jeszcze więcej powodów do okazywania cierpliwości niż prorocy hebrajscy?

¹⁵ Jeżeli starożytni prorocy hebrajscy potrafili być tak cierpliwi w obliczu wielkich trudności, my z pewnością mamy jeszcze więcej podstaw do zachowywania cierpliwości. Dlaczego? Ponieważ pod niejednym względem jesteśmy od nich bogatsi. Prorocy z wiarą wyczekiwali przyjścia Mesjasza, ale wiedzieli, że nie dożyją tego wielkiego wydarzenia. Jezus Chrystus rzekł do Żydów: „Zaprawdę powiadam wam: Wielu proroków i sprawiedliwych pragnęło zobaczyć to, na co wy patrzycie, a nie ujrzeli; i usłyszeć to, co wy słyszycie, a nie usłyszeli” (Mat. 13:17). Wiele wydarzeń, na które prorocy oczekiwali z wiarą, urzeczywistniło się przed wiekami. Poza tym mnóstwo ludzi żyjących obecnie osobiście było świadkami spełnienia się dalszych proroctw (Apok. 6:1-8; 17:8). Składając w ofierze swe życie, Jezus Chrystus dostarczył niezachwianej rękojmi, że zostaną wypełnione wszystkie obietnice Boże (2 Kor. 1:20, 21). Codziennie oglądamy dowody tego, że żyjemy w „czasie końca” (Dan. 11:40-43; 12:1, 4, BT, wyd. I; Mat. 24:7-14). Dlatego też nas dotyczy zachęta Jezusa Chrystusa: „Nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie” (Łuk. 21:28). Wkrótce Syn Boży jako „Król królów i Pan panów” podejmie działanie przeciw bezbożnym, sprowadzając dawno oczekiwaną ulgę od wszelkich cierpień i udręk. — Apok. 19:11-21.

16. Jak możemy pokazać, że doceniamy cierpliwość Jehowy?

¹⁶ Czyż nie powinniśmy cierpliwie oczekiwać tego wielkiego dnia, szczególnie teraz, kiedy jest tak bliski? Czy nie powinno nami kierować pragnienie dopomożenia jak największej liczbie ludzi w poznaniu Bożej drogi zbawienia? A jeśli chodzi o cudze niedociągnięcia — czy nie powinniśmy być gotowi je cierpliwie znosić? Jeżeli w pełni zdamy sobie sprawę z faktu, że cierpliwość Boża udostępniła nam zbawienie, serce samo nas do tego pobudzi.

DROGOCENNE OWOCE CIERPLIWOŚCI

17. Jakie porównanie z Listu Jakuba 5:7, 8 świadczy o tym, że od okazywania cierpliwości zależy, czy będziemy oglądali wspaniałe owoce?

¹⁷ Ciągłe okazywanie cierpliwości na wzór wiernych proroków może sprawić, że ujrzymy jej wspaniałe owoce. Świadczą o tym wyraźnie słowa ucznia Jakuba: „Bądźcie cierpliwi, bracia, aż do przyjścia Pana. Oto rolnik cierpliwie oczekuje cennego owocu ziemi, aż spadnie wczesny i późniejszy deszcz. Bądźcie i wy cierpliwi, umocnijcie serca swoje”. — Jak. 5:7, 8, NP.

18. Co może zrobić rolnik w oczekiwaniu na plony, chociaż nie potrafi przyspieszyć deszczu ani wzrostu roślin?

¹⁸ Rolnik nie jest w stanie przyśpieszyć opadów ani wzrostu roślin uprawnych. Może tylko wykonać to, co należy do niego jako do pracowitego gospodarza — przygotować glebę, zasiać ziarno i przeprowadzać prace pielęgnacyjne. Ale nie ma władzy nad deszczem ani nie może zmienić ustalonych praw Stwórcy dotyczących wzrostu roślin. Takie zdanie się na okoliczności, których nie sposób zmienić, zdanie się na prawa Jehowy, zostało nazwane ‛cierpliwym oczekiwaniem’. Kiedy rolnik robi to, co w jego mocy, rośliny w końcu wzrastają i wydają owoce.

19. Jak cierpliwość wiąże się z wydawaniem owoców w postaci prawdziwych uczniów?

¹⁹ Powyższe można z powodzeniem odnieść do współczesnych chrześcijan. Mamy obowiązek ogłaszać innym „dobrą nowinę” i nauczać ludzi zainteresowanych Słowa Bożego (1 Kor. 9:16; Mat. 28:19, 20). Ale własną pomysłowością czy opracowanymi przez nas metodami nie potrafimy wywołać ani przyspieszyć duchowego wzrostu. W tym względzie musimy czekać na Jehowę, wykonując cierpliwie, co do nas należy, i działając zgodnie z Jego Słowem. Apostoł Paweł wyraził to jasno, pisząc: „Ja siałem, Apollos podlewał, lecz Bóg dał wzrost. Otóż nic nie znaczy ten, który sieje, ani ten, który podlewa, tylko Ten, który daje wzrost — Bóg. Ten, który sieje, i ten, który podlewa, stanowią jedno; każdy według własnego trudu otrzyma należną mu zapłatę. My bowiem jesteśmy pomocnikami Boga” (1 Kor. 3:6-9). Jehowa Bóg ze swej strony nie zawiedzie i spełni to, co należy do Niego. Obyśmy więc dowiedli, że jesteśmy Jego wiernymi współpracownikami, przejawiając w ten sposób docenianie okazanej nam cierpliwości Jehowy. Jakże szczęśliwi wtedy będziemy, widząc, że niektóre z ziaren zasianych i podlewanych przez nas osiągają pełny chrześcijański wzrost! Będzie to owoc w postaci prawdziwych uczniów Jezusa Chrystusa.

[Ilustracje na stronie 2]

Prorok Jeremiasz zachowywał cierpliwość, chociaż doznał wiele złego z rąk swych rodaków, Izraelitów