Upamiętnienie śmierci Chrystusa
Dlaczego? Kiedy? Jak? Kto? Gdzie?
WŚRÓD wielu ważnych i naprawdę wzruszających wydarzeń opisanych w Pismach Hebrajskich znajduje się przeżycie patriarchy Abrahama, przystępującego do złożenia na ofiarę swego syna Izaaka.
Jakże wielkiej próbie został poddany Abraham, gdy Bóg przemówił do niego: „Weź twego syna jedynego, którego miłujesz, Izaaka. (...) i tam złóż go w ofierze na jednym z pagórków, jaki ci wskażę”! (Rodz. 22:2, 3). Abraham dzięki swej wielkiej wierze sprostał tej próbie, ufnie wierząc, że Bóg potrafi wzbudzić Izaaka z martwych, aby spełnić obietnicę dotyczącą jego potomstwa (Rodz. 12:2, 3; 21:12; Hebr. 11:17-19). Tym sposobem Abraham stał się trafnym wyobrażeniem tego, jak Jehowa Bóg dał na ofiarę swego jednorodzonego Syna, Jezusa Chrystusa, którego podobnie bardzo miłuje. — Jana 3:16; Gal. 3:16.
Czy jednak zdawałeś sobie sprawę, że Izaak też przeszedł z tej okazji wielką próbę, którą przetrwał pomyślnie? W tym czasie był już najprawdopodobniej rosłym młodzieńcem. Gdyby chciał, mógłby łatwo stawić swemu ojcu opór lub uciec stamtąd. Ale nie, raczej posłusznie poddał się ojcu. Dobrze zobrazował przez to sposób zachowania się Jezusa Chrystusa, który się poddał woli swego niebiańskiego Ojca, aby ponieść śmierć na palu straceń i powiedział: „Nie jak Ja chcę, ale jak Ty”. — Mat. 26:39; Filip. 2:5-8.
Jakże dużo zdziałał Jezus dzięki posłusznemu podporządkowaniu się woli swego niebiańskiego Ojca! Z pierwszego i drugiego rozdziału Księgi Joba wynika, że Szatan Diabeł zarzucił Jehowie Bogu, iż nie znajdzie na ziemi ludzi, którzy by zachowali prawość względem Niego. Mężowie wiary, tacy jak Job, dowiedli, że Diabeł jest kłamcą. Czy jednak inny doskonały mężczyzna, podobny do doskonałego Adama w Edenie, mógłby zachować nieskażoną prawość, skoro Adam zawiódł pod tym względem? Kto ponosi winę za to niedopisanie? Bóg czy człowiek? Jezus jako doskonały człowiek przez pełne dochowanie prawości dowiódł, że Jehowa Bóg postąpił słusznie i sprawiedliwie, gdy życie wieczne Adama uzależnił od doskonałego posłuszeństwa. Wykazał, iż za grzech Adama nie można winić Boga, tylko człowieka. Poświadczył przez to, że jego niebiański ojciec słusznie zajmuje stanowisko wszechwładnego Pana. Tego wszystkiego dokonał dla swego Ojca, zachowując prawość aż do śmierci.
A co Jezus zdziałał na rzecz ludzkości? Wskutek swej śmierci dostarczył przebłagalnej ofiary, która usuwa grzech świata i daje podstawę do przywrócenia ludziom doskonałości (1 Jana 2:2). Przywrócenie to ma nastąpić na rajskiej ziemi za pośrednictwem Królestwa Bożego (Mat. 6:10; 20:28). Jezus jako wielki Nauczyciel także zapoznał nas z wolą swego Ojca, o czym dobitnie świadczy Kazanie na Górze (Mat. 5:1 do 7:28). Ponadto dał swym naśladowcom doskonały przykład: „Chrystus (...) cierpiał za was i zostawił wam wzór, abyście szli za Nim Jego śladami”. — 1 Piotra 2:21.
PO CO TO PRZYPOMINAĆ?
Bez wątpienia Jezus wycierpiał bardzo dużo. Przy pewnej okazji sam powiedział: „Mam być ochrzczony, lecz jakąż udrękę odczuwam zanim się to stanie! Innym razem nawet modlił się do Boga „z głośnym wołaniem i płaczem” (Łuk. 12:50, Romaniuk; Hebr. 5:7). Jakże ciężkie brzemię dźwigał Jezus w tę ostatnią noc pobytu na ziemi jako człowiek! Wiedział, co dla niego przewidział jego niebiański Ojciec, ale wiedział też, że jego wierność musi zostać poddana próbie. Istniała możliwość niedopisania. Jaka stąd wynikłaby hańba dla jego Ojca i jaka strata dla ludzkości! Ale zachował doskonałą prawość. Ze względu na to wszystko, czego dokonał dla Jehowy Boga i dla ludzkości, doprawdy bardzo stosowne jest upamiętnianie jego śmierci.
JAK CZĘSTO? KIEDY?
Niektóre wyznania w nominalnym chrześcijaństwie obchodzą śmierć Chrystusa codziennie, inne raz w tygodniu, jeszcze inne co kwartał. Czy jednak na ogół nie urządza się uroczystości na pamiątkę wielkich i ważnych wydarzeń raz do roku? Tak było z Paschą, która nawiązywała do wyzwolenia Izraelitów z niewoli egipskiej. Obchodzono ją raz na rok, dokładnie w rocznicę przypadającą na czternasty dzień biblijnego miesiąca Nisan. A w roku 33 n.e. akurat 14 Nisana ustanowił Jezus pamiątkę swej śmierci i umarł później tego samego dnia. Jest więc rzeczą rozsądną i stosowną, żeby upamiętniać jego śmierć raz do roku i to właśnie w tym dniu. W bieżącym roku dzień 14 Nisana przypada na czwartek, 23 marca, począwszy od zachodu słońca. Dlaczego po zachodzie słońca? Ponieważ w starożytnych czasach biblijnych dzień liczono od zachodu słońca do następnego zachodu. Toteż mimo iż na pewnych północnych obszarach słońce zachodzi stosunkowo późno, podawanie chleba i wina z okazji Pamiątki powinno następować po rzeczywistym zajściu słońca.
JAK OBCHODZIĆ PAMIĄTKĘ?
Ustanawiając Pamiątkę swej śmierci, Jezus wziął chleb (nie tyle bochen, ile raczej duży, okrągły, lecz płaski placek) i złamawszy go, powiedział: „Bierzcie, jedzcie. To oznacza moje ciało” (Mat. 26:26, NW). Jakie ciało miał tu Jezus na myśli? Swój własny organizm z ciała i krwi, bo ten miał oddać za życie świata. Brak zaczynu w tym chlebie obrazował bezgrzeszność Jezusa. Stosownie do tego chleb Pamiątki powinien być niekwaszony, bez drożdży, i nie zawierać żadnych innych składników oprócz mąki i wody. — Jana 6:51; 1 Kor. 5:7, 8; 1 Piotra 2:22.
Następnie Jezus wziął kielich z winem i po złożeniu podziękowania dał go swoim uczniom, mówiąc: „Pijcie z niego wszyscy, bo to oznacza moją ‛krew przymierza’, która ma być przelana za wielu na przebaczenie grzechów” (Mat. 26:27, 28, NW). Ze słów tych wynika, że krew Jezusa została przelana w dwojakim celu. Po pierwsze służy oczyszczeniu ludzi od grzechu (1 Jana 1:7). Po drugie przyczynia się do uprawomocnienia, czyli wprowadzenia w życie nowego przymierza, zawartego między Bogiem a zborem chrześcijańskim, tak jak dawne Przymierze Prawa zawarte między Bogiem a narodem izraelskim weszło w życie, gdy Mojżesz dokonał ceremonii kropienia krwią zwierzęcą (Hebr. 9:19, 20). Podobnie jak Jezus użył czystego, sfermentowanego czerwonego wina, aby przedstawić swą doskonałą ludzką krew, nośnik życia, tak samo obecnie wino używane podczas Pamiątki ma być czyste, czerwone, bez żadnych dodatków zwiększających moc, bez dosładzania czy innego poprawiania smaku.
KTO UCZESTNICZY?
Kto może słusznie spożywać te symbole? Jezus wprowadził Pamiątkę w obecności tylko jedenastu wiernych apostołów. Potem powiedział im, że idzie przygotować dla nich miejsce w niebiosach (Jana 14:1-3). Oświadczył im też, że zawiera z nimi przymierze co do Królestwa (Łuk. 22:28-30, NW). Tak więc tylko tym, którzy się spodziewają uczestniczyć z Jezusem w jego niebiańskim Królestwie i są też objęci nowym przymierzem, wolno brać udział w tej tak zwanej Wieczerzy Pańskiej. — Łuk. 12:32; Hebr. 8:10-13; 1 Kor. 11:20.
O tychże uczestnikach czytamy dalej: „Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale” (Rzym. 8:16, 17). Pisząc właśnie do takich chrześcijan, Paweł udzielił pouczeń na temat należytego sposobu obchodzenia Pamiątki. A o nich samych powiedział dalej, że zmartwychwstaną przyobleczeni w niezniszczalność i nieśmiertelność (1 Kor. 11:20-34; 15:50-54). Nietrudno więc zrozumieć, że tylko ci, których ożywia nadzieja niebiańska, mogą słusznie spożywać chleb i wino Pamiątki.
KTO JESZCZE ODNOSI POŻYTEK?
Poszczególne jednostki spośród naśladowców Jezusa Chrystusa kierują się ku dwom różnym rodzajom przyszłości. Wskazuje na to fakt, że Pismo Święte mówi zarówno o chwale niebiańskiej, jak też o rajskich warunkach na ziemi, którymi ma się cieszyć lud Boży (Apok. 20:4, 6; 21:3, 4). Jezus mówił o tych dwóch klasach jako o dwóch trzodach, które w końcu będą tworzyć jedną owczarnię (Jana 10:16). Podobnie czytamy, że stworzenie ludzkie pilnie oczekuje ujawnienia duchowych „dzieci Bożych” (Rzym. 8:19-21). Dzieci te są też nazwane ‛Pierwocinami dla Boga i dla Baranka’, co wskazuje na fakt, że prócz nich istnieją również dalsze, późniejsze zbiory (Apok. 14:1, 4). Kolejne wskazówki na ten temat znajdujemy w natchnionych słowach, według których Jezus Chrystus „jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy, i nie tylko za nasze, lecz również za grzechy całego świata” (1 Jana 2:2). Powyższe rozróżnienie daje się też zauważyć w tym, że dziedzice Królestwa są przyrównani do nasienia Abrahama, które ma błogosławić wszystkim ludom ziemi. — Rodz. 22:17, 18; Gal. 3:29.
Wynika stąd jasny wniosek, że ci, którzy mają nadzieję ziemską, a więc członkowie „wielkiej rzeszy” „drugich owiec” nie objętych nowym przymierzem, nie mogą spożywać chleba ani wina podczas Pamiątki. Czy więc ich obecność ma jakikolwiek sens? Oczywiście, że tak! Uroczystość ta w pewnej mierze przypomina obchodzenie rocznicy ślubu. W gruncie rzeczy dotyczy ona głównie danej pary małżeńskiej, ale na ogół zaprasza się też innych, przyjaciół i krewnych, gdyż wspólna radość jest większa. (Porównaj z tym Apokalipsę 19:6, 7). Mający nadzieję ziemską bardzo interesują się tym, co dotyczy ożywionych nadzieją niebiańską; cieszą się, że mogą swoją obecnością uhonorować tę uroczystość.
Z pewnością wszyscy, bez względu na swą nadzieję, odnoszą z obecności wiele pożytku. Okazja ta zawsze służy przypomnieniu o wspaniałej zalecie, o miłości, którą okazał Jehowa Bóg, gdy na okup za nas dał swego Syna. Podkreśla też głębię miłości Jezusa, wyrażającą się w złożeniu życia za nas, a także uwypukla wspaniały przykład dany naśladowcom (Jana 15:12, 13; 1 Kor. 15:3). Pismo Święte wykazuje również, że Wieczerza Pańska jest dla wszystkich obecnych sposobnością do przeanalizowania samych siebie. A mieli przy tym uwzględnić zwłaszcza swoją miłość do drugich, gdyż Jezus powiedział wówczas: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali”. Z pewnością miłość, tak wyraźnie widoczna u Jehowy Boga i Jezusa Chrystusa, powinna być znakiem rozpoznawczym wszystkich chrześcijan bez względu na to, jaką mają nadzieję. — Jana 13:34, 35.
DOKĄD SIĘ UDAĆ?
Pamiątka śmierci Chrystusa jest chwilą radosną. Jezus przecież słusznie powiedział do swych apostołów podczas tamtej pamiętnej wieczerzy: „Jam zwyciężył świat” (Jana 16:33). Dzięki zachowaniu prawości Jezus dowiódł, że Bóg jest prawdomówny, a Diabeł kłamcą, co niewątpliwie jest powodem do radości. Wkrótce na całej ziemi z górą 40 000 zborów Świadków Jehowy będzie w pogodnym nastroju obchodzić Pamiątkę śmierci Jezusa. Czy i ty cenisz sobie wszystko to, co Jehowa Bóg i Jezus Chrystus uczynili dla ciebie? Czy chciałbyś się o tym więcej dowiedzieć? Będziesz więc mile widziany, gdy przyjdziesz do Świadków Jehowy na któreś z miejsc, gdzie w czwartek 23 marca 1978 roku zejdą się po zachodzie słońca, i się przyjrzysz, jak obchodzona jest uroczystość Pamiątki śmierci Chrystusa ku czci Jehowy Boga i dla twego własnego duchowego dobra.