Co dla nas czyni Król?
„Nazwano Go imieniem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny [Wieczysty, NW] Ojciec, Książę Pokoju”. — Izaj. 9:5.
1, 2. Jakie sprzeczne uczucia budzą się w ludziach, gdy rozpatrują niepomyślną sytuację na świecie?
NIEDOSKONAŁYM ludziom trudno jest zrozumieć, dlaczego Bóg pozwala w dalszym ciągu panować takim samym opłakanym warunkom, chociaż minęło już przeszło 1900 lat, odkąd na ziemi przebywał Jezus Chrystus. Gotowi są pytać: Dlaczego wypadki nie toczą się szybciej? A widząc, w jakie tarapaty zabrnął świat, ten i ów mówi: Nie wyobrażam sobie, jak to wszystko będzie kiedyś można doprowadzić do porządku? Skoro jednak bliżej zbadamy program działania dla Króla rządu Bożego, zaczniemy pojmować sens tej pozornej zwłoki, a może nawet się zdziwimy, ile potrafi ten rząd dokonać w stosunkowo krótkim czasie.
2 Z poprzedniego artykułu wiemy, że Jezus został przeniesiony z niebiańskiego życia duchowego na poziom życia ludzkiego na ziemi, żeby mógł to ostatnie złożyć w ofierze i tym samym zakwalifikować się do roli Arcykapłana ludzkości. A posłuszeństwo okazane podczas ziemskiego biegu życia upoważniło go zarazem do objęcia stanowiska Króla. Jak będzie się wywiązywał z tych funkcji dla dobra rodzaju ludzkiego?
3. W jakim stosunku do Jezusa Chrystusa znalazł się ród ludzki po jego ofierze? (1 Tym. 2:5, 6; 1 Jana 2:1, 2).
3 Za ofiarę okupu złożoną na ręce Jehowy Boga, Pana wszechrzeczy, Jezus Chrystus nabył sobie ród ludzki na własność. Ma teraz prawo zająć się każdym człowiekiem zgodnie ze sprawiedliwym zamierzeniem Bożym i w końcu doprowadzi wszystkich posłusznych do stanu przewidzianego dla nich pierwotnie oraz w pełni pojedna ich z Bogiem (Jana 5:22). Urządził to Bóg, aby umożliwić ludziom wydźwignięcie się z grzechu i powrót do rodziny Jego sprawiedliwych stworzeń. W ten sposób nie uchybił w niczym swej absolutnej sprawiedliwości, a jednocześnie pomógł ludzkości. — Rzym. 3:23-26.
4. (a) Co uczynił Chrystus po zmartwychwstaniu? Czym stał się dla ludzi posłusznych? (b) W jaki sposób pisarz Listu do Hebrajczyków wykazuje, że wypróbowanie Jezusa jest dla nas gwarancją jego najczulszej i najbardziej subtelnej pomocy?
4 Chrystus po zmartwychwstaniu wstąpił do nieba, żeby przedstawić Bogu wartość swej ofiary, tak jak arcykapłan izraelski co roku w Dniu Przebłagania skrapiał krwią zwierzęcą Miejsce Najświętsze w świątyni, gdzie symbolicznie przebywał Bóg. Chrystus stał się dla wszystkich posłusznych „ostatnim Adamem”, inaczej mówiąc „Wieczystym Ojcem”, który może ich na nowo obdarzyć życiem (1 Kor. 15:45; Izaj. 9:6, NW). Próby, jakie przeszedł na ziemi, zapewniają nam z jego strony nader czułą, pełną względów i zrozumienia pomoc. Wskazują na to następujące słowa:
„Mając więc arcykapłana wielkiego, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trwajmy mocno w wyznawaniu wiary. Nie takiego bowiem mamy arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz doświadczonego we wszystkim na nasze podobieństwo, z wyjątkiem grzechu. Przybliżmy się więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy otrzymali miłosierdzie i znaleźli łaskę [niezasłużoną życzliwość, NW] dla uzyskania pomocy w stosownej chwili”. — Hebr. 4:14-16.
CZY LUDZIE MOGĄ OSIĄGNĄĆ DOSKONAŁOŚĆ?
5. (a) Czym okazało się dla nas absolutnie doskonałe, bezgrzeszne życie Chrystusa? (b) Co zapewnia jego ofiara i służba kapłańska 144 tysiącom jego współtowarzyszy?
5 Chrystus wiódł życie sprawiedliwe, toteż Bóg wydał o nim korzystne orzeczenie, stwierdzające, że okazał doskonałe posłuszeństwo i zachował się całkowicie wolny od grzechu, a nawet nie dopuścił do siebie jakiejkolwiek złej myśli. Dowodzi to, iż z Bożą pomocą każdy potrafi trzymać się niezłomnie prawości i zyskać uśmiech Jego uznania (Rzym. 5:18, 19). Osiągnąwszy doskonałość, człowiek będzie w stanie trwać dalej w takim samym pełnym, bezgrzesznym posłuszeństwie. Jakże wspaniałego dzieła dokonał Chrystus przez swoje życie, swoją ofiarę i służbę kapłańską! A przy tym wszystkim dopomaga 144 000 innych osób, by wraz z nim sprawowały urząd królewsko-kapłański i przez swą działalność pod jego kierunkiem zapewniły ludzkości błogosławieństwo Boże, udostępniając jej dobrodziejstwa płynące z jego ofiary pojednania.
6. (a) Jaka śmierć ma być pokonana jako ostatni wróg ludzkości? (b) Jak i kiedy śmierć zostanie unicestwiona?
6 Królestwo wraz ze swym kapłaństwem usunie w końcu śmierć, która tak długo nawiedzała wszystkich ludzi — śmierć, którą odziedziczyli wskutek grzechu ich praojca Adama (Rzym. 5:12). Przy końcu tysiącletnich rządów Królestwa, kiedy wszyscy posłuszni dostąpią już pełni życia w doskonałości, ogłoszone zostanie unicestwienie tej śmierci Adamowej. Z Pisma Świętego dowiadujemy się, że wszystko inne, co burzy szczęście człowieka — niegodziwe rządy, różnego pokroju przeciwnicy sprawiedliwej władzy zwierzchniej Boga, w ogóle wszystko, co stoi na przeszkodzie pomyślności człowieka — będzie do tego czasu zniesione. I wówczas „jako ostatni wróg zostanie pokonana śmierć”. — 1 Kor. 15:25, 26.
DLACZEGO BÓG DOPUSZCZA ZŁO
7. O czym zapewniają obietnice Królestwa? Jakie związane z tym pytanie domaga się odpowiedzi?
7 Obietnice mówiące o tym, czego dokona Królestwo dla dobra człowieka, stanowią więc gwarancję, że Bóg nie będzie tolerował w nieskończoność grzechu, niegodziwości, niedoskonałości ani ich zgubnych skutków, lecz usunie je całkowicie i na zawsze. Niemniej wielu uczciwych, a dociekliwych ludzi od dawna już dręczyło pytanie, dlaczego Bóg pozwala tak długo istnieć złu. Chodzi tu właściwie o podstawową kwestię interesującą wszelkie myślące stworzenia. Ktokolwiek chce pojąć zamierzenie Boże i działalność Królestwa, ten musi przede wszystkim zrozumieć tę sporną kwestię.
8. Jaka wielka kwestia sporna została narzucona wszechświatu?
8 Wspomniana kwestia dotyczy władzy zwierzchniej — suwerennej władzy Boga. Nie ulega przy tym wątpliwości, że Bóg jest wszechwładnym Panem; to przecież niepodważalny fakt (Ps. 90:2; Dzieje 4:24). Ale postawiono pod znakiem zapytania, czy władza Jehowy jest prawowita, słuszna i sprawiedliwa. Właśnie ze względu na tę kwestię Bóg postanowił dopuścić, aby przez pewien ograniczony czas istniało na świecie zło.
9. Jaką zdolnością obdarzył Bóg pierwsze stworzenia ludzkie? Czy wskutek tego byli niedoskonali?
9 Sprawa dopuszczenia zła przez Boga jest ściśle związana z faktem, że pierwsze stworzenia ludzkie Bóg uformował na swój obraz i podobieństwo (Rodz. 1:26, 27). Ludzie są obdarzeni wolną wolą, mają moralną swobodę podejmowania decyzji. Mogą wybierać między dobrem a złem. Nie są z góry zaprogramowanymi „robotami”, które by potrafiły się zachowywać wyłącznie dobrze. Adam i Ewa jako jednostki wyposażone w umiejętność rozsądnego myślenia byli pod tym względem doskonali. Gdyby na odwrót stworzono ich bez zdolności dokonywania wyboru i podejmowania decyzji, byliby niezupełni, czegoś by im brakowało. Bóg jednak nie chciał rozumnego stworzenia, uczynionego na Jego obraz, pozbawiać swobody co do wyboru dobra lub zła. Po to zresztą dał ludziom sumienie. — Rzym. 2:15.
10. Dlaczego postępowanie Adama i Ewy było wyzwaniem rzuconym zwierzchniej władzy Boga?
10 Adam i Ewa, decydując się na nieposłuszeństwo wobec nakazu Boga, rzucili wyzwanie Jego zwierzchniej władzy. Ewa chciała sama ‛znać’ się na wszystkim, to jest osądzać różne sprawy, czyli orzekać o nich; chciała być „jak Bóg”. Adam przyłączył się do niej w tym akcie pychy i podobnie sięgnął po samostanowienie, po całkowitą niezależność (Rodz. 3:5, 6, 22). W gruncie rzeczy była to ze strony ich obojga odmowa dalszego uznawania siebie za czyjeś stworzenia. Pokazali, że brak im miłości do Boga i nie cenią sobie tego, co dla nich zrobił; gotowi byli przywłaszczyć sobie przywileje, które należą wyłącznie do Jehowy jako Stwórcy i Właściciela ziemi, Zachowawcy życia i wszechwładnego Pana wszechświata.
11. Kto w rzeczywistości krył się za Adamem i Ewą, gdy ci zakwestionowali zwierzchnictwo Jehowy? Jak ujawnia to nam Księga Joba?
11 Do tego zuchwałego kroku nakłonił, a raczej podszczuł Adama i Ewę jeden z duchowych synów Bożych, zbuntowany anioł (Rodz. 3:1-5; Jana 8:44). Zakwestionował sposób sprawowania rządów przez Jehowę, twierdząc, jakoby panowanie Boga i posłuszeństwo Jego stworzeń opierało się na samolubstwie bądź strachu, a w każdym razie nie na miłości. W jakiś czas później, za dni wiernego sługi Bożego imieniem Job (inaczej Ijob), kwestia ta wypłynęła w całej swej wyrazistości. Natchniony pisarz — a był nim Mojżesz — uchyla rąbka kurtyny niewidzialności i zapoznaje nas z pewną sceną, która się rozgrywała w niebie:
„Pewnego dnia, gdy synowie Boży udawali się, by stawić się przed Jahwe, poszedł i szatan z nimi, by stanąć przed Jahwe (...). Rzekł Jahwe szatanowi: ‛Zwróciłeś uwagę na sługę mego, Joba? (...)’ Na to szatan odpowiedział Jahwe: ‛Skóra za skórę. Wszystko, co człowiek posiada, odda za swoje życie. Wyciągnij, proszę, rękę i dotknij jego kości i ciała. Na pewno Ci w twarz będzie złorzeczył’”. — Joba 2:1-5.
12. (a) Jaka uboczna kwestia powstała w związku z prawością człowieka? Dlaczego Bóg pozwolił Szatanowi przez pewien czas kontynuować działalność? (b) Czego według Listu do Hebrajczyków dokona Chrystus względem Szatana i jego dzieł?
12 Okazuje się zatem, że Szatan (co znaczy „przeciwnik”, „stawiający opór”) usiłował podważyć zasadność zwierzchniej władzy Boga, a przy tym wysunął dodatkową kwestię, dotyczącą prawości człowieka wobec Boga. Rządy Boże nie mają nic wspólnego z samowolną dyktaturą. Dla dobra ludzi — aby dać możność wykazania swej wierności — oraz ze względu na niezliczone zastępy aniołów — aby tę kwestię rozstrzygnąć w ich umysłach raz na zawsze — Bóg pozwolił Szatanowi przez ograniczony czas istnieć w charakterze „wyrzutka” wyjętego spod prawa. Potomkowie Adama podlegali grzechowi, toteż Szatanowi udawało się wywierać na nich wpływ, aż wreszcie stał się wręcz „bogiem tego świata” (2 Kor. 4:4). Bóg wszakże skazał go na śmierć i niezadługo wyrok będzie wykonany, a wszystkie jego osiągnięcia zostaną obrócone wniwecz (Rodz. 3:15). W nawiązaniu do Jezusa Chrystusa, który go zgładzi, czytamy:
„Ponieważ zaś dzieci [uczniowie Chrystusa] uczestniczą we krwi i ciele, (...) On także bez żadnej różnicy stał się ich uczestnikiem, aby przez śmierć pokonać tego, który dzierżył władzę nad śmiercią, to jest diabła [co znaczy: „oszczerca”], i aby uwolnić tych wszystkich, którzy całe życie przez bojaźń śmierci podlegli byli niewoli”. — Hebr. 2:14, 15.
A w innym miejscu powiedziano także: „Syn Boży objawił się po to, aby zniszczyć dzieła diabła”. — 1 Jana 3:8.
13. Jak Jezus wskazał, że swoim biegiem życia rozstrzygnął kwestię co do prawości? (Jana 12:31).
13 Doskonałe posłuszeństwo Jezusa względem Boga rozstrzygnęło i załatwiło raz na zawsze kwestię prawości. Nikt z ludzi nie potrzebuje już do tego przykładać ręki. Jezus przed śmiercią oświadczył: „Nadchodzi bowiem władca tego świata. Nie ma on jednak nic swego we Mnie” (Jana 14:30). Jezus „zwyciężył świat” podległy swemu bogu Szatanowi. Inni ludzie wiary — przed nim, a także po nim — z jego pomocą i Bożą dali swój przyczynek do wyjaśnienia omawianej kwestii: Chrystus posłuży się nimi w niesieniu pomocy drugim podczas tysiąca lat jego panowania nad ziemią. — Jana 16:33.
14, 15. Jak słowa apostoła z Listu 2 Piotra 3:9 wykazują, że Bóg nie jest opieszały ani obojętny wobec nas?
14 Niejeden być może uważa, że Bóg jest zbyt tolerancyjny, powolny w działaniu lub obojętny na nasz los. Apostoł Piotr jednak zbija poglądy tego rodzaju, wyjaśniając: „Nie zwleka Pan z wypełnieniem obietnicy — bo niektórzy są przekonani, że Pan zwleka — ale On jest cierpliwy w stosunku do was. Nie chce bowiem niektórych zgubić, ale wszystkich doprowadzić do nawrócenia”. — 2 Piotra 3:9.
15 Przytoczone słowa Piotra dają nam poznać, że Bóg troszczy się o nas. Rezerwuje nam czas, aby wszyscy zdążyli skorzystać z szansy usłyszenia prawdy. Ale oczywiście co miesiąc rodzą się miliony osób, wiele też umiera. Dlatego słowa Piotra pozwalają twierdzić, iż Bóg ma na uwadze nie tylko najlepsze interesy obecnego pokolenia, lecz wszystkich ludzi: żyjących i tych, którzy czekają na wzbudzenie z martwych. Wie On dokładnie, kiedy trzeba będzie wkroczyć w sprawy ludzkie i położyć kres dzisiejszemu systemowi rzeczy, aby utorować drogę tysiącletniemu panowaniu Chrystusa, podczas którego cały ‛świat będzie sądzony sprawiedliwie’ (Dzieje 17:31; Apok. 20:11-15). W ten sposób zostanie uratowana do życia wiecznotrwałego największa liczba ludzi, po prostu wszyscy pragnący czynić, co jest słuszne w oczach Bożych. — Apok. 20:7-10, 15.
CO NASTĄPI PRZY KOŃCU TYSIĄCLETNICH RZĄDÓW KRÓLESTWA?
16. Jaki stan osiągną ludzie dzięki Królestwu? (Apok. 21:3).
16 Tysiąc lat władzy Królestwa nad wszelkimi sprawami ziemi stanowić będzie dla rodu ludzkiego niezwykle szczęśliwy okres. Potem przy końcu tego tysiąclecia Królestwo dobiegnie kresu, doprowadziwszy do spełnienia się woli Boga „na ziemi, tak jak i w niebie” (Mat. 6:10). Ponieważ grzech Adama i wynikająca z niego śmierć będą już usunięte, a wszyscy ludzie osiągną doskonałość, nie będą już potrzebne kapłańskie usługi Królestwa. Bóg wtedy będzie mógł ich w pełni przyjąć do swej czystej, doskonałej rodziny „dzieci Bożych”. — Rzym. 8:21.
17. Co uczyni Jezus Chrystus przy końcu tysiąca lat i dlaczego?
17 Z końcem tysiąca lat Chrystus, który w miłości i lojalności względem swego Ojca „pozostaje ten sam wczoraj i dzisiaj, ten sam i na wieki”, uzna wobec całego stworzenia wieczyste zwierzchnictwo Jehowy Boga. Biblia podaje na ten temat: „Potem nastanie koniec, gdy odda władzę królewską Bogu i Ojcu, gdy zniszczy wszelką zwierzchność oraz wszelką władzę i moc. (...) A gdy mu wszystko zostanie poddane, wtedy też i sam Syn będzie poddany temu, który mu poddał wszystko, aby Bóg był wszystkim we wszystkim”. Pozostanie wtedy jedynie zwierzchnia władza Boga, suwerenna, oczyszczona z zarzutów, sprawowana odtąd bezpośrednio nad całym dziełem stworzenia. — Hebr. 13:8, Kow; 1 Kor. 15:24-28, NP.
18. Czy Jehowa przewidział jakieś dalsze zadania dla Chrystusa i jego 144 000 współtowarzyszy na okres po ich tysiącletnim panowaniu?
18 Oczywiście Chrystus będzie zawsze otoczony szacunkiem i uznaniem za swoje wielkie dzieło. Pozostanie honorowym Arcykapłanem i Królem. Jehowa nigdy nie odmawia nikomu należnej nagrody, toteż późniejsze Jego stosunki z Chrystusem i jego 144 000 niebiańskich towarzyszy oraz kolejne zadania, jakie im przydzieli, będą w dalszym ciągu świadectwem głębokiej miłości do nich (Hebr. 6:10). Biblia nie wyjawia, co dla nich ma w zanadrzu, ale to, co już uczynił, jest doprawdy wspaniałe.
„Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował, (...) razem z Chrystusem przywrócił [nas] do życia. (...) Razem też wskrzesił i razem posadził na wyżynach niebieskich — w Chrystusie Jezusie, aby w nadchodzących wiekach [systemach rzeczy, NW] przemożne bogactwa Jego łaski wykazać na przykładzie dobroci względem nas, w Chrystusie Jezusie”. — Efez. 2:4-7.
19. Dlaczego warto zrozumieć sprawy, które zostały tu omówione?
19 Wszystko to wchodzi w zakres dobrej nowiny i każdy, kto chce służyć Bogu w sposób mający Jego uznanie, a także głosić tę dobrą wieść innym, musi rozumieć te rzeczy oraz należycie je sobie cenić.