Napomnienia drogą życia
Swego czasu Strażnica (wydanie XCVIII/6) zamieściła serię artykułów na temat napominania. Wielu czytelników wyraziło docenianie tego materiału, a także życzenie, żeby opublikować dodatkowe informacje, szerzej omawiające poruszone tam sprawy. Z myślą o tym zostały przygotowane artykuły do studium niniejszego wydania.
„Przykazanie jest pochodnią, a nauka światłem, drogą życia zaś są napomnienia do karności”. — Prz. 6:23, NP.
1. Wobec jakiego stanu ludzkości wyłania się pytanie co do sposobu zaskarbienia sobie i zachowania uznania u Jehowy? (Rzym. 3:23).
BĘDĄC ludźmi niedoskonałymi, często potykamy się w słowie, zajmujemy mylne stanowisko, popełniamy błędy w naszym działaniu. Pisząc do chrześcijańskich braci, apostoł Jan nadmienił: „Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu, to samych siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy” (1 Jana 1:8). A chrześcijański uczeń Jakub przyznał: „Wszyscy bowiem często upadamy. Jeśli kto nie grzeszy mową, jest mężem doskonałym, zdolnym utrzymać w ryzach także całe ciało” (Jak. 3:2). Jak wobec tego możemy sobie zjednać uznanie u Boga i je utrwalić?
2. (a) Co musimy czynić, żeby Jehowa uznał nas za czystych? (1 Król. 8:46-50; Izaj. 1:16-18; 55:6, 7; Kol. 1:13, 14; Apok. 7:14). (b) Jak napomnienie oparte na Biblii sprzyja zachowaniu nieskazitelnej reputacji u Wszechmocnego? (Prz. 3:12; Apok. 3:19).
2 Muszą być nam przebaczone grzechy; to zaś wymaga, abyśmy wyznali nasze przewinienia Najwyższemu, okazali szczerą skruchę, czyli żal, i prosili Go o wybaczenie na podstawie przebłagalnej ofiary Jezusa. Pismo Święte oświadcza: „Jeżeli wyznajemy nasze grzechy, Bóg jako wierny i sprawiedliwy odpuści je nam i oczyści nas z wszelkiej nieprawości” (1 Jana 1:9). Napomnienie oparte na Słowie Bożym i jego sprawiedliwych zasadach może ukazać nam, na czym nasz grzech polega, a następnie ułatwić poczynienie niezbędnych kroków ku pozyskaniu Bożego przebaczenia; w ten sposób wyrobimy sobie nieskazitelną opinię u Boga. Takie napomnienie może też nam pomóc w uniknięciu poważniejszego wykroczenia.
3. Co może nas skłonić do napomnienia siebie? Jak to przebiega w praktyce? (Prz. 1:20-25).
3 Podczas czytania samej Biblii lub pouczeń opartych na niej albo w trakcie słuchania rozważań Słowa Bożego na zebraniach zborowych możemy niekiedy sobie uświadomić, że zgrzeszyliśmy pod jakimś względem. Zapewne wtedy szczerze żałujemy swych uchybień, modlimy się o przebaczenie i prosimy o ducha Bożego, by pomógł nam jeszcze lepiej zharmonizować swe życie z wolą Bożą. Kiedy w ten sposób bierzemy do serca radę biblijną i stosujemy się do niej, po prostu sami siebie napominamy.
NIEPOKÓJ W SERCU
4. (a) Dlaczego ktoś może poczuć się niegodnym przystępowania do Jehowy w modlitwie? (b) Co powinna uczynić osoba duchowo załamana? Jak to jej pomoże?
4 Z drugiej strony ktoś z uwagi na popełnione zło lub swą grzeszną naturę może się czuć niegodnym przystępowania do Boga w modlitwie. Duchowa rozterka potrafi się odbić na jego fizycznym samopoczuciu. Może się to zdarzyć nawet osobie, która naprawdę nienawidzi zła i szczerze pragnie postępować właściwie. Co powinien uczynić ten, kto znajdzie się w takim stanie? Uczeń Jakub odpowiada: „Niech przywoła starszych zboru i niech się modlą nad nim” (Jak. 5:14, NP). Słuchając żarliwej, z serca wypływającej modlitwy starszego w swojej sprawie, udręczony człowiek potrafi poczuć się o tyle wzmocniony, by również zbliżyć się do Jehowy w modlitwie. Ponadto może dojść do słusznego wniosku: Jeżeli inni są przekonani, że Jehowa wysłucha ich modlitwy na moją intencję, czyż i ja nie powinienem ufać w wysłuchanie moich próśb?
5. (a) Dlaczego nie ma potrzeby napominania kogoś, kto jest głęboko przejęty popełnionymi grzechami? (b) Jak starsi mogą pomóc takiej skruszonej osobie?
5 Taka skruszona osoba nie potrzebuje już cudzego napomnienia, by sobie uświadomić powagę popełnionego grzechu. Własne serce już ją upomniało, a nawet potępiło (1 Jana 3:19-22; porównaj z tym Księgę 2 Samuela 24:10 i Psalm 32:3-5). W tej sytuacji starsi mogą duchowo osłabionemu przywieść na pamięć miłosierdzie Jehowy i Jego gotowość odpowiadania na nasze modlitwy (Nehem. 9:17; Mat. 7:7-11). Powinni też poczynić kroki zmierzające do jego duchowego umocnienia; niewątpliwie uda im się to stopniowo, w okresie kilku tygodni lub nawet miesięcy. A zatem kto się znajdzie w takiej potrzebie, ten nie powinien lekceważyć pomocy, jakiej mogą mu udzielić starsi.
PRZECIWDZIAŁANIE NIEZDROWYM TENDENCJOM
6. Jakiego rodzaju niezdrowe dążenia mogą się rozwinąć w zborze? Nad czym wówczas powinni się zastanowić starsi?
6 Niekiedy oczywiście może zachodzić potrzeba, żeby ze względu na pewne skłonności lub postępki starsi istotnie napomnieli konkretne osoby albo nawet cały zbór. Być może rozwijają się jakieś niepożądane tendencje. Niektórzy ewentualnie utracili swą „pierwszą miłość” i poważnie zaniedbują się w duchowych obowiązkach (Apok. 2:4; 3:15-18). Może zwyczaje światowe wkradają się do ich spotkań towarzyskich (1 Piotra 4:3). Drudzy mogą trudnić się szkodliwym plotkarstwem bądź też w inny sposób tracić kontrolę nad swym językiem (Efez. 4:29, 31; 5:3, 4). Bywa, że rodzice jaskrawo zaniedbują wychowywanie dzieci (Efez. 6:4). Inni nie mają umiaru w piciu napojów alkoholowych lub zachowują się zbyt swobodnie wobec osób płci odmiennej (Efez. 5:18-20; zobacz też List 1 do Tymoteusza 5:1, 2). Jeżeli w zborze występują tego rodzaju sprawy, będzie dobrze, gdy starsi wspólnie przedyskutują, co należałoby zrobić dla udzielenia pomocy poszczególnym osobom i braciom w ogólności.
7. Na czym polega jedna z metod, którymi starsi mogą prywatnie udzielać napomnień biblijnych braciom?
7 Osobie przeżywającej poważne kłopoty natury duchowej starsi mogą na przykład odczytać stosowny rozdział z Biblii lub artykuł oparty na niej i prywatnie omówić z nią ten materiał. Skoro nabiorą pewności, że rozumie ona znaczenie rozważanych tekstów biblijnych i sposób ich zastosowania do jej sytuacji, będzie się to równało napomnieniu jej, czyli naprowadzeniu na właściwą drogę. Często bywa najlepiej, gdy jeden starszy lub dwaj uczynią to w niekrępującej atmosferze jej domu. — Porównaj z tym Dzieje Apostolskie 20:18-20, 31.
8. Jak przemówienie biblijne na temat niepożądanego zjawiska w zborze może posłużyć słuchaczom za napomnienie?
8 W innym wypadku starsi mogą uznać za słuszne, by wygłosić przemówienie biblijne szczegółowo omawiające niepożądane zjawisko w zborze (2 Tym. 4:2; Tyt. 1:10-14). Jasno i przekonywająco przedstawione stanowisko Pisma Świętego powinno skłonić słuchaczy do przeegzaminowania siebie i wprowadzenia niezbędnych zmian w życiu. (Porównaj z tym List Jakuba 1:22-25). Skoro sobie uprzytomnią, że rozpatrywane wersety biblijne odnoszą się do nich osobiście, zostaną w ten sposób napomnieni. Porównaj to z Listem 1 do Koryntian 14:24, 25, gdzie jest wzmianka o upomnieniu niewierzącego przez to, co usłyszał na zebraniu zborowym.
POWAŻNE WYKROCZENIA WYMAGAJĄCE NAPOMNIENIA
9. (a) Jakiego rodzaju grzechy mogą przynieść zborowi wielką ujmę? (b) Dlaczego osoba, która tylko raz popełniła ciężki grzech, może również być nieczysta w oczach Jehowy?
9 Podobnie jak w I wieku, również dzisiaj niektórzy ochrzczeni chrześcijanie popełniają rażące grzechy, które przynoszą ujmę całemu zborowi. (Przykłady takich poczynań są opisane w Liście 1 do Koryntian 5:11, do Galatów 5:19-21 i 1 do Tymoteusza 1:9, 10). Jednemu raz się przytrafi poważny błąd, inny przez jakiś czas trwa na drodze grzechu. Kto dopuścił się ciężkiego wykroczenia, chociażby tylko raz, jest nieczysty w oczach Bożych dopóty, dopóki nie zwróci się ze skruchą do Jehowy i nie zacznie szukać Jego przebaczenia.
10. Jaką odpowiedzialność ponoszą starsi wobec tych, którzy się dopuścili rażącego grzechu?
10 Jaki obowiązek mają starsi wobec tych, którzy się uwikłali w ciężkie przewinienia? Starsi powinni dołożyć wszelkich starań, aby wesprzeć ich duchowo i pomóc im w dojściu do skruchy, jeśli dotychczas jej jeszcze nie okazali. Muszą starannie rozważyć z modlitwą, w jaki sposób najskuteczniej osiągnąć ten cel.
11. Dlaczego osoba przejęta skruchą z powodu popełnionego ciężkiego wykroczenia może potrzebować dalszego napomnienia?
11 Niekiedy osoba, która dała się wciągnąć w szkaradny występek, odczuwa szczery smutek i wyraża mocne postanowienie, aby robić tylko to, co jest prawe. Wypowiedzi jej świadczą o tym, że sobie uprzytomniła, jak bardzo zgrzeszyła. Dlatego nie ma potrzeby przekonywać jej o wadze danego występku z myślą o doprowadzeniu jej do skruchy. Niemniej jednak może nie w pełni zdawać sobie sprawy z faktu, że do tak poważnego potknięcia musiały ją doprowadzić jakieś inne grzechy. Być może przyswoiła sobie skażony sposób myślenia. A może zbyt małą uwagę przykładała do wyboru lektur i form rozrywki. Poddawszy się pod silny wpływ świata, mogła przytępić władze postrzegawcze i stąd ma trudności w odróżnieniu dobra od zła (Hebr. 5:11, 14). Człowiek taki koniecznie więc potrzebuje napomnienia. Niewykluczone, iż upłynie dłuższy czas, zanim starsi zdołają doprowadzić go do zrozumienia co to właściwie znaczy w pełnym sensie być chrześcijaninem. Powinni mu wykazać, jak częstokroć lekceważył przestrogi biblijne. Mogą też uznać za pożyteczne, by zwrócić mu uwagę na potrzebę skruchy nie tylko co do tamtego szkaradnego występku, ale także do pomniejszych, które mu utorowały drogę.
12. Jakie czynniki mogą skłonić starszych do publicznego napomnienia członka zboru?
12 Starsi mogą zdecydować się na wygłoszenie przed zborem przemówienia omawiającego problem danego grzesznika, a to w tym celu, by wszyscy przejęli się zbawiennym lękiem przed ściągnięciem na siebie podobnej winy. Chociażby nie wymieniono go imiennie, sam zda sobie sprawę, że jest napominany wobec wszystkich; będą o tym wiedzieli także ci, którzy są poinformowani o sytuacji (1 Tym. 5:20). Przy podejmowaniu decyzji co do udzielenia publicznego napomnienia wskutek czyjegoś złego prowadzenia się starsi powinni rozważyć, czy to rzeczywiście leży w najlepszym interesie całego zboru, włącznie ze skruszonym grzesznikiem. Warto również przemyśleć, czy poddanemu napominaniu trzeba nałożyć ograniczenia, a jeśli tak, to jakie.
ZBÓR JAKO RODZINA
13. Jak podobieństwo zboru do rodziny powinno wpływać na sposób traktowania błądzących?
13 Podczas napominania błądzących starsi powinni pamiętać, że zbór poniekąd przypomina rodzinę; jest to przecież „społeczność braci” (1 Piotra 5:9, NW). Wszystkich należących do zboru trzeba traktować życzliwie i z odpowiednim szacunkiem, tak jak członków własnej rodziny (1 Tym. 5:1, 2). Dobrzy rodzice przy wykroczeniach dzieci nie postępują jak sędziowie, którzy jedynie rozpatrują fakty, a potem wydają wyrok. Starają się pomóc samowolnym dzieciom i doprowadzić je do opamiętania, aby w przyszłości zachowywały się w sposób nie przynoszący ujmy rodzinie, ale raczej chlubę.
14. Jak współczujący rodzice postępują w wypadku przewinienia dzieci?
14 Z dzieckiem, które narobiło kłopotów, rodzice często załatwiają sprawę poufnie; nie wystawiają syna ani córki na wstyd przed całą rodziną. Skoro jednak uznają to za konieczne, mogą powiadomić pozostałe dzieci o tym, co się wydarzyło, aby skarcenie nieposłusznego członka rodziny posłużyło im za przestrogę. Rodzice potrafią nawet przez pewien czas cierpliwie znosić wybryki pełnoletniego syna lub córki, którzy jeszcze mieszkają pod ich dachem. Jeżeli sytuacja nie ulega poprawie mimo kilkakrotnego zastosowania środków dyscyplinarnych, mogą zażądać, żeby taki dorosły potomek opuścił ich dom. (Porównaj to z postępowaniem izraelskich rodziców w myśl nakazu z Księgi Powtórzonego Prawa 21:18-21). Podejmując tego rodzaju działania na ogół mają również na uwadze zabezpieczenie młodszych dzieci przed złym wpływem.
15. Co przede wszystkim będą mieli na uwadze starsi w odniesieniu do winowajców? Dopiero kiedy przystąpią do wykluczenia ich ze społeczności?
15 Co prawda, starsi w zborze nie tyle przypominają rodziców, ile raczej starszych braci reszty członków, niemniej powinni podobnie zrobić najpierw wszystko, co w ich mocy, aby przywieść błądzących do skruchy. Być może potrwa to jakiś czas, który spożytkują na udzielanie stosownego napomnienia biblijnego. Sam Jezus Chrystus powiedział w odniesieniu do niewiasty Jezabel ze zboru w Tiatyrze: „Dałem jej czas, by się mogła nawrócić [by okazała skruchę, NW], a nie chce się odwrócić od swojej rozpusty” (Apok. 2:21). Kiedy ktoś jak Jezabel nie jest skory do skruchy, starsi powinni wykluczyć go ze społeczności i w ten sposób usunąć ze zboru „kwas” powodujący zepsucie. — 1 Kor. 5:6, 7.
16. Co między innymi zrobią starsi, chcąc najskuteczniej dopomóc błądzącym?
16 Jeżeli więc starsi mają być prawdziwą pomocą dla błądzących, muszą patrzeć na sprawy w świetle całego Pisma Świętego, a nie tylko kilku wersetów, które omawiają poszczególne wykroczenia. Na pozór jakiś postępek może wydawać się całkiem podobny do innego, który był już kiedyś rozpatrywany. Tymczasem okoliczności czynu oraz postawa i pobudki grzeszników bywają bardzo różne. Wszystkie te czynniki powinny być starannie rozważone z punktu widzenia Pisma Świętego, a to w celu upewnienia się, jakie rozwiązanie przyniesie najwięcej korzyści zborowi i samemu błądzącemu. Każde napomnienie biblijne powinno odpowiadać potrzebom danego człowieka. Po uzyskaniu pełnego obrazu tego, co się wydarzyło i co doprowadziło do wykroczenia, starsi zajmujący się tym problemem, zrobią dobrze, gdy poświęcą nieco czasu na osobiste przemyślenie sprawy i na rozpatrzenie z modlitwą Pisma Świętego, zanim się zejdą, żeby zadecydować o dalszych krokach. Znacznie im to ułatwi wystąpienie z trafnym napomnieniem i skuteczną pomocą duchową.
17. Na co powinniśmy być zdecydowani? Jakie czekają nas za to nagrody?
17 Napomnienie biblijne niewątpliwie jest dla wszystkich członków zboru chrześcijańskiego istotną pomocą w podążaniu drogą wiodącą do życia wiecznotrwałego. Oby każdy z nas osobiście zważał na napomnienia, które znajdujemy w Piśmie Świętym, i starał się dać odpór pokusom mogącym go skłonić do popełnienia czegoś, co przyniosłoby ujmę Bogu Najwyższemu i zborowi oddanego Mu ludu! Stosując się do tej rady, bądźmy pewni błogosławieństwa Jehowy już teraz i nagrody życia wiecznego w nadchodzącym sprawiedliwym, nowym porządku rzeczy. — Jana 17:3.
[Ilustracje na stronie 3]
Napominani bywamy różnymi sposobami: czytając Pismo Święte lub literaturę opartą na nim, w osobistej rozmowie z bratem lub przez przemówienie biblijne na zebraniu zborowym