Pierwsza Księga Kronik — dokument pełen ważnych imion
DLA wielu współczesnych ludzi dziewięć początkowych rozdziałów Księgi 1 Kronik to po prostu obszerne zestawienia nic nie znaczących imion. Inaczej jednak było w V wieku p.n.e., kiedy opracowano tę księgę biblijną. Materiał genealogiczny służył za ogniwo łączące Żydów z przeszłością i stanowił podstawę do ustalenia dziedzictw rodzinnych, pochodzenia królewskiego oraz uprawnień do pełnienia funkcji urzędowych w świątyni. Szczególnie ważne było drzewo rodowe potomków Dawida, gdyż pośród nich miał się pojawić obiecany Mesjasz.
Genealogie potwierdzają nam, że u podstaw prawdziwego wielbienia leżą fakty, a nie mity, gdyż wspomniane imiona i miejsca wskazują na rzeczowość i autentyczność zapisków. Oto mała próbka wiadomości, jakie można zebrać z pierwszego rozdziału: Cała ludzkość pochodzi od Adama poprzez Noego i jego trzech synów — Sema, Chama i Jafeta. Wnuk Chama, Nimrod, dał się poznać jako myśliwy i wojownik; nazwany jest „mocarzem”. Ludzie przestali mówić jednym językiem za dni Pelega, bo właśnie za życia tego potomka Sema „ziemia została podzielona”. Edomici, którzy pochodzą od Ezawa, mieli królów na długo przed Izraelitami, wywodzącymi się od Jakuba, bliźniaczego brata Ezawa.
Miejscami rodowody dostarczają informacji, których nie można znaleźć nigdzie więcej w Biblii. Na przykład: Ilu spośród siedmiu braci Dawida zdołamy wymienić bez pomocy Księgi 1 Kronik? W Pierwszej Księdze Samuela 16:6-9 podano imiona tylko trzech — Eliaba, Aminadaba i Szammy (Szimei). Tymczasem doniesienie z Kronik wylicza jeszcze trzech — Netaneela, Raddaja i Osema. Ponieważ wyszczególniono tylko siedmiu spośród ośmiu synów Jessego, jest rzeczą prawdopodobną, iż jeden z nich umarł bezpotomnie, wobec czego w rodowodzie został pominięty (1 Kron. 2:13-15).
Tu i ówdzie genealogie ujawniają naprawdę ciekawe fakty o niektórych osobach. Jabes z pokolenia Judy wyróżnił się spośród swoich braci, zdobywając wielkie poważanie. Żarliwą modlitwą wyjednał sobie u Boga błogosławieństwo i ochronę przy zabiegach o powiększenie dziedzictwa (1 Kron. 4:9, 10). Podobnie szczepy żyjące na wschód od Jordanu pokonały Hagrytów, ponieważ zdały się na pomoc Jehowy (1 Kron. 5:18-22).
Godne uwagi są dane dotyczące potomków Zorobabela, gdyż niejeden brał je za dowód późniejszej daty spisania Kronik. Wersety od 19 do 24 z trzeciego rozdziału Księgi 1 Kronik wiele przekładów oddaje w ten sposób, że rodowód Zorobabela zstępuje aż do 10 pokolenia po nim. Ponieważ wrócił on do Jeruzalem w 537 roku p.n.e., więc do roku mniej więcej 460 p.n.e. (najbardziej prawdopodobnej daty zestawienia tych dokumentów przez Ezdrasza) byłoby za mało czasu na to, aby narodziło się tyle pokoleń. Jednakże tekst hebrajski jest w tym miejscu niekompletny, o czym świadczy choćby fakt, że próbując przełożyć ten fragment możliwie zrozumiale niektórzy tłumacze dodają zaimki, a inni nawet powtarzają imiona: „Izajasz”, „Refajasz”, „Arnan” i „Obadiasz”. Skoro więc nie można ustalić, w jaki sposób większość mężczyzn wyliczonych w Księdze 1 Kronik 3:19-24 była spokrewniona z Zorobabelem, nie ma powodu odrzucać tradycyjnego poglądu, iż sprawozdanie to skompletował Ezdrasz.
Poczynając od rozdziału 10, zapiski donoszą o wydarzeniach związanych ze śmiercią Saula i panowaniem króla Dawida. Nadal wiele miejsca zajmują wykazy imion. Figurują w nich wybitni wojownicy z czasów Dawida oraz kapłani i lewici, włącznie z muzykami i odźwiernymi — uczestnicy pochodu, który sprowadził świętą Arkę na górę Syjon (1 Kron. 11:11 do 12:21; 15:4 do 16:6). Od pierwszego wersetu rozdziału 23 do ostatniego w rozdziale 27 omawiana księga zawiera informacje na temat organizacyjnych postanowień Dawida co do kapłanów, lewitów i urzędników państwowych, a także podaje imiona odnośnych osób.
Nacisk położony w Księdze 1 Kronik na sprawy wielbienia również ułatwił Izraelitom ścisłe nawiązanie do przeszłości. Po powrocie z wygnania wprawdzie nie odrestaurowano władzy królów z rodu Dawida, wznowiono jednak służbę świątynną z urzędującym kapłaństwem Aaronowym i lewitami. Wielką zachętą musiało być dla Izraelitów posiadanie dokumentów historycznych rzucających światło na to, co było celem ich powrotu z wygnania babilońskiego, mianowicie na przywrócenie wielbienia Jehowy w Jeruzalem.
Jeżeli ma się w pamięci starożytne tło, czytanie tego natchnionego sprawozdania staje się zajęciem o wiele bardziej interesującym. Tak, również i dla nas Księga 1 Kronik będzie wówczas stanowić dokument pełen ważnych imion.