Kto rzeczywiście posiadł prawdę?

„Spraw, bym kroczył w Twej prawdzie i pouczaj mnie, Tyś bowiem Bóg mój i Zbawca” (Ps. 25:5, Poz).

1. Jakie jest znaczenie słowa „prawda”? Dlaczego można powiedzieć, że Jehowa jest fundamentem prawdy?

SŁOWEM prawda określa się to wszystko, co odpowiada faktom i zgodne jest z rzeczywistością; wyróżnia się nim to, co prawidłowe i autentyczne. Źródłem oraz fundamentem prawdy jest wszechmocny Stworzyciel wszechświata, Bóg Jehowa. Zna przecież prawdę o każdym szczególe swego dzieła twórczego. Wie, co jest słuszne, a co błędne, co dobre, a co złe. Posiada prawdziwe wiadomości o tym, co wydarzyło się w przeszłości i jaka była tego przyczyna; wie również, co naprawdę znaczą warunki panujące w obecnym świecie. Ponadto zna prawdę nawet o przyszłości, ponieważ zdecydował już, jaka ona będzie (Izaj. 14:24).

2. Jak Biblia łączy prawdę z Jehową?

² Z powyższych przyczyn psalmista słusznie zwrócił się do Jehowy, swego Stwórcy, ze słowami: „Boże prawdy!” (Ps. 30:6, Wk [Ps. 31, BT]). Toteż gdy Bóg przemawia, Jego słowa są zawsze godne zaufania: „Słowo Twoje jest prawdą” (Jana 17:17). Kiedy wydaje instrukcje ustalające sposób postępowania ludzi, zawsze są one słuszne: „Wszystkie Twoje przykazania są prawdą” (Ps. 119:151). Jeżeli coś obieca, możemy spokojnie na tym polegać: „Ze wszystkich dobrych obietnic, które Jahwe uczynił (...) każda się spełniła [okazała się prawdą, NW]” (Joz. 21:45). Dlatego to Biblia oznajmia o Bogu: „Twoje drogi pełne są sprawiedliwości i prawdy, Królu narodów!” (Apok. 15:3, Romaniuk).

KROCZENIE W PRAWDZIE

3, 4. (a) W jaki sposób „kroczy” się w prawdzie? (b) Dlaczego Jehowa chce, aby ludzie postępowali zgodnie z prawdą?

³ Logiczne rozumowanie siłą rzeczy prowadzi do wniosku, że Bóg prawdy chciałby, aby Jego ludzkie stworzenia również postępowały według wymagań prawdy. W jaki sposób można to osiągnąć? Przede wszystkim trzeba zdobyć dokładną wiedzę o Bogu i Jego zamierzeniach, następnie poznać, czego On od nas oczekuje, a wreszcie posiadane wiadomości wprowadzać w czyn (Jana 17:3; 1 Jana 2:3, 4). Wynika stąd jasno, że postępowanie według prawdy, inaczej mówiąc kroczenie w prawdzie, to określony styl życia, podążanie wybraną „drogą”, jak ją nazwano w Biblii (Dzieje 9:2).

⁴ Bóg życzy sobie od ludzi kroczenia w prawdzie między innymi dlatego, że Stwórcy przysparza to chwały, a także radości, gdy ziemskie stworzenia odzwierciedlają Jego wspaniałe zalety. (Zobacz Księgę Rodzaju 1:26, 27 i Przysłów 23:24, 25). Inna przyczyna sprowadza się do tego, iż Jehowa uczynił człowieka i On wie najlepiej, co służy jego dobru i pomyślności. Stąd też ci, którzy stosują się do wskazań Bożych, zapewniają sobie i drugim największe, bo wiecznotrwałe korzyści (Izaj. 48:17). Dalszy powód do chodzenia w prawdzie tkwi w tym, że w ten sposób dostępuje się przywileju łączności z ludem, którym Bóg dzisiaj posługuje się w celu udzielania poszukiwaczom prawdy wyjaśnień dotyczących Jego zamierzeń; Biblia zapewnia: „Nie uczyni Pan, Jahwe, niczego, by nie wyjawił swego zamiaru sługom swym, prorokom” (Amosa 3:7).

5. Jaki jeszcze powód przemawia za tym, by kroczyć w prawdzie?

⁵ Istnieje jeszcze inny ważny powód przemawiający za postępowaniem według wymagań prawdy. Człowiek taki staje w szeregach osób popierających prawowite zwierzchnictwo Jehowy nad wszechświatem, które ośmieliło się zakwestionować zbuntowane stworzenie duchowe zwane Szatanem Diabłem (Rodz. 3:1-4; Apok. 12:9). Rzucone wyzwanie obejmowało obelżywą tezę, iż Bóg nie zdoła znaleźć na ziemi ludzi, którzy by gotowi byli lojalnie trwać przy Nim i przy Jego prawdach (Joba 1:6-12). Dlatego stojąc zdecydowanie po stronie prawdy mimo różnorakich form nacisku można wykazać, że są jednak ludzie prawi, którzy nie odstępują od tego, co słuszne, i nie idą na kompromis (Prz. 27:11). Jeżeli natomiast ktoś nie kroczy w prawdzie, oznacza to więcej niż tylko trzymanie się błędu. Rozmyślnie bądź nieświadomie pozwala on zaszeregować siebie do zwolenników Szatana, „ojca kłamstwa” i „boga świata tego”, który „zaślepił umysły niewierzących” (Jana 8:44; 2 Kor. 4:4, NP).

6. Jak dojdzie do tego, że prawda mocno zakorzeni się na całej ziemi?

⁶ Bóg prawdy wszakże wyznaczył kres czasów, w których dopuszcza istnienie kłamstwa i jego następstw w postaci wszelkiego rodzaju niegodziwości (Prz. 12:19; Kohel. 3:1). Kiedy ten okres dobiegnie końca, Bóg zgodnie ze swym zamierzeniem zmiecie z powierzchni ziemi szatański świat, a wraz z nim tych, którzy mu sprzyjają i go popierają (Dan. 2:44; Apok. 19:17-21). Jezus zapowiedział niedwuznacznie: „Każda roślina, której nie sadził mój Ojciec niebieski, będzie wyrwana” (Mat. 15:13). Utoruje to drogę nowemu, Bożemu systemowi rzeczy, w którym „będzie mieszkała sprawiedliwość” (2 Piotra 3:13). A to znaczy, że na ziemi mieszkać będą wyłącznie ludzie miłujący prawdę; stąd i całe społeczeństwo oparte będzie na prawdzie!

7. Jaką powinniśmy przybrać postawę, jeśli miłujemy prawdę?

⁷ Skoro więc przywiązani jesteśmy do tego, co prawe, i chcemy żyć w nowym porządku Bożym, musimy koniecznie kroczyć w prawdzie. Powinniśmy sobie wziąć przykład z usposobienia psalmisty, który się modlił: „Pozwól mi, Jahwe [inaczej: Jehowo], poznać drogi Twoje, poucz mnie o Twoich ścieżkach. Spraw, bym kroczył w Twej prawdzie i pouczaj mnie” (Ps. 25:4, 5, Poz). Powinniśmy też dać posłuch radzie, jakiej prorok Samuel udzielił w dawnych czasach Izraelitom: „Nie odstępujcie od Niego, idąc za marnością, za tym, co nie pomoże i nie ocali (...). Bójcie się jedynie Jahwe, służcie Mu w prawdzie z całego serca” (1 Sam. 12:21, 24).

‛ZAPOWIEDZI’ NA NASZE DNI

8, 9. (a) Jakie korzyści odnosił Izrael z kroczenia w prawdzie, w przeciwieństwie do okolicznych narodów? (b) Do czego doszło, gdy Izraelici przestali postępować według prawdy?

⁸ Postępowanie Boga z ludźmi w przeszłości stanowi wymowną „zapowiedź” tego, z czym się należy liczyć w dzisiejszych czasach. Dowiadujemy się z niego, jak właściwie Bóg traktuje tych, którzy kroczą w prawdzie, i tych, co się jej nie trzymają (1 Kor. 10:11; Rzym. 15:4). Nader pouczających przykładów pod tym względem dostarczają dzieje starożytnego narodu izraelskiego. Dostąpił on tej łaski, że Bóg nadał mu odpowiednie prawa. Dopóki Izraelici wysoko cenili te prawdy Boże, spływały na nich obfite błogosławieństwa. Nie padali łupem wrogo usposobionych narodów okolicznych (Powt. Pr. 28:7). Mnożyło się im bogactwo pól i zagród (Powt. Pr. 11:1-15). Życie społeczne było u nich dobrze zorganizowane i wysoko rozwinięte, do tego stopnia, że nie zachodziła potrzeba utrzymywania więzień (Wyjścia 22:1-15). Nie nawiedzały ich choroby epidemiczne, jakie trapiły bezbożne narody (Powt. Pr. 7:15). Jehowa obiecał im, że jeśli będą wytrwale kroczyć w prawdzie, staną się „najbardziej błogosławionym ze wszystkich ludów” (Powt. Pr. [5 Mojż.] 7:14, NP). Dla porównania zwróćmy uwagę na znikczemnienie sąsiednich narodów kananejskich, które opisał Henry H. Halley w swoim „Podręczniku biblijnym” (Bible Handbooks):

„Kanaanici uprawiali swój kult przez oddawanie się niemoralności w obecności swoich bogów, traktując to jako rytuał religijny; z kolei mordowali swe pierworodne dzieci, składając je w ofierze tymże samym bóstwom.

„Wydaje się, że w przeważającej mierze ziemia Kanaan stała się swoistą Sodomą i Gomorą na skalę ogólnokrajową (...). Czy tak okropnie plugawa i brutalna cywilizacja miała prawo dalej istnieć?

„Archeolodzy rozkopujący ruiny miast Kanaanitów po prostu dziwią się temu, że Bóg nie wytępił ich wcześniej niż to faktycznie nastąpiło”.

⁹ Izraelici niestety zaniedbali się pod względem postępowania zharmonizowanego z prawdą. W rezultacie Bóg cofnął poparcie, jakiego udzielał temu narodowi. Dlatego też Jezus rzekł w świątyni do jego przedstawicieli: „Oto wasz dom zostanie wam pusty” (Mat. 23:38). Oznajmił również: „Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce” (Mat. 21:43). Nie mogli być dłużej uprzywilejowanym narodem Bożym, wybranym do pełnienia funkcji Jego świadków.

10. Jak w I wieku naszej ery pojawił się nowy, duchowo pojęty naród?

¹⁰ W pierwszym stuleciu naszej ery Bóg powołał do istnienia nowy, duchowy naród. Był nim zbór chrześcijański, społeczność złożona z ludzi wielu różnych narodowości (Dzieje 10:34, 35; 13:46). Oficjalny rzecznik Boży, Jezus, na którym jako na fundamencie oparł się powstający zbór, oświadczył: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem” (Jana 14:6). Nauką swoją i czynami dowiódł, że istotnie posiadał prawdę i że cieszył się poparciem ze strony Boga (Mat. 3:16, 17; 15:30, 31; Dzieje 2:22). To samo potwierdziło się w odniesieniu do chrześcijan z pierwszego wieku naszej ery; dali się wyraźnie poznać jako chrześcijańscy świadkowie Boży (Dzieje 1:8; 2:1-4, 43). Na temat prawd płynących wtedy przez usta tych chrześcijan apostoł Paweł wyjaśnił: „Nam jednak Bóg to objawił przez ducha swego”. Ale w przeciwieństwie do nich, jak zaznaczył Paweł, „tej mądrości nie poznał ani jeden z władców tego systemu rzeczy” (1 Kor. 2:8, 10, NW). Sprawdziły się dokładnie słowa Jezusa: „Zakryłeś to [Boże] przed mędrcami i uczonymi, a objawiłeś prostaczkom” (Mat. 11:25, Kow).

11, 12. (a) Jak w Biblii przepowiedziano odnowę prawdziwego wielbienia za naszych czasów? (b) Jakie były cele tej odnowy?

¹¹ Pod koniec I wieku Bóg dokonał jeszcze jednego dzieła. Zakończył uzupełnianie natchnionych dokumentów, które miały później służyć za podstawę do określania prawdy (2 Tym. 3:16, 17). W skład tego skompletowanego Pisma Świętego weszło między innymi sporo proroctw, będących jak gdyby historią napisaną naprzód (2 Piotra 1:21). Proroctwa te wskazywały, że po śmierci apostołów nadejdzie okres odstępstwa od prawdy (Dzieje 20:29). Ale mówiły również o późniejszej odnowie prawdziwego wielbienia Boga „na końcu czasów”, tuż przed zniesieniem doczesnego systemu rzeczy (Izaj. 2:1-4; Mich. 3:12 do 4:5). Jezus ze swej strony zaznaczył, że ludzie zostaną wtedy zebrani w dwie grupy: jedni, co wyświadczali dobro strzegącym prawdy braciom Chrystusa, otrzymają w nagrodę „życie wiecznotrwałe”, zaś pozostali, którzy się na to nie zdobyli, „odejdą w wiecznotrwałe odcięcie” (Mat. 25:31-46, NW; 2 Jana 4; 3 Jana 3, 4).

¹² Zgromadzenie i ponowne zorganizowanie zboru chrześcijańskiego w czasach nowożytnych miało służyć niejednemu szczytnemu celowi. Miało na przykład umożliwić otrzymywanie ujednoliconych instrukcji od Boga: „Będzie nas uczył dróg swoich, abyśmy mogli chodzić jego ścieżkami”, stwierdza proroctwo z Księgi Izajasza 2:3, NP; podobnie czytamy w Księdze Micheasza 4:2. Krocząc w prawdzie, ci słudzy Boży mieli popierać słuszność Jego władzy nad wszechświatem, czym zarazem przynosiliby Jemu chwałę i sprawiali Mu przyjemność, a sami również mogliby odnieść wiele korzyści (Prz. 12:22). Bóg ze swej strony zamierzał użyć ich w roli swoich nowożytnych świadków, odpowiednio wyposażywszy ich do ogłoszenia Jego orędzia obecnemu pokoleniu mieszkańców ziemi.

13. Czy zdarzyło się kiedyś, żeby Jehowa posługiwał się równocześnie paroma organizacjami na ziemi?

¹³ Czy można sobie wyobrazić, żeby Bóg w tych „dniach ostatnich” posługiwał się więcej niż jedną organizacją dla rozprzestrzenienia swoich prawd? Pomyślmy, czy kiedykolwiek tak postąpił w poprzednich okresach sądu. Czy za czasów Noego były prócz jego arki jeszcze inne statki z ludźmi na pokładzie, które skorzystały z ochrony Bożej i przetrwały potop? Nie, stało się tak jedynie w wypadku arki i jej pasażerów (1 Piotra 3:20). Czy w pierwszym stuleciu n.e. działały dwie społeczności chrześcijańskie? Nie, Bóg uznawał tylko jedną i z nią utrzymywał łączność. Analogicznie i w naszych czasach nadal jest „jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest” (Efez. 4:5, NP). Istnieć więc może tylko jeden zwarty w sobie zbór, co jasno wynika ze słów zachęty apostoła Pawła: „Abyście wszyscy mówili to samo i aby nie było wśród was rozłamów” (1 Kor. 1:10, Poz).

„POZNACIE ICH PO ICH OWOCACH”

14. Jak można ustalić, kto dzisiaj rzeczywiście posiada prawdę?

¹⁴ W jaki sposób można ustalić, kto rzeczywiście dysponuje dziś prawdą, a tym samym kwalifikuje się do tego, by występować na ziemi w roli zbiorowego świadka na rzecz Boga? Podstawową zasadę pomocną w odróżnianiu prawdy od fałszu wyłożył Jezus, gdy powiedział: „Poznacie ich po ich owocach. (...) każde dobre drzewo wydaje dobre owoce, a złe drzewo wydaje złe owoce” (Mat. 7:16, 17). Zatem muszą być widoczne „owoce”, czyli dowody na to, że dany lud ma wsparcie potężnego, świętego ducha Bożego. A jakiego typu owoce powinni wydawać Jego słudzy pod wpływem oddziaływania tej mocy od Boga? Oto odpowiedź z Jego Słowa: „Owocem ducha jest: miłość, radość, pokój, wielkoduszność, życzliwość, dobroć, wiara, łagodność, panowanie nad sobą” (Gal. 5:22, 23, NW).

15. W jaki sposób miłość do Boga wiąże się z Jego imieniem?

¹⁵ Weźmy pod uwagę zwłaszcza pierwszy z wymienionych „owoców” — miłość. Jeden ze sposobów, jakimi prawdziwi słudzy Boży powinni ją okazywać, przedstawił Jezus, powiadając: „Będziesz miłować Jehowę, twego Boga, całym swym sercem i całą swą duszą, i całym swoim umysłem” (Mat. 22:37, NW). Istnieją liczne możliwości wykazania, że się miłuje Boga; między innymi świadczy o tym umiłowanie imienia Bożego (Hebr. 6:10; Ps. 69:37; 119:132). Co więcej, tacy chrześcijanie wybrani spośród tego świata wręcz muszą stać się „ludem dla imienia” Bożego (Dzieje 15:14-18, NP). A kto w dobie obecnej opowiada się za imieniem Bożym (w spolszczonym brzmieniu: Jehowa) i rozgłasza je po całej ziemi? (Izaj. 43:10-12).

16. Jak okazywanie miłości do Boga jest związane ze sprawami Królestwa?

¹⁶ Miłość do Boga oznacza również wiarę w Jego przyszły rząd dla całej ziemi, w Jego niebiańskie Królestwo, i rozmawianie o nim z innymi ludźmi. Jezus nauczył nas się modlić: „Przyjdź Królestwo twoje, bądź wola twoja jak w niebie, tak i na ziemi” (Mat. 6:9, 10, NP). Kto dzisiaj ma Królestwo Boże za główny przedmiot swego nauczania i głoszenia, wzorując się w tym na Jezusie? Kto odwiedza ludzi po domach, by opowiadać im o tym, czego dokona na ziemi Królestwo Boże? Kto spełnia misję, o której wspomniał Jezus, gdy przepowiedział, że „dobra nowina o królestwie głoszona będzie na całym świecie, na świadectwo wszystkim narodom; i potem dopiero nadejdzie koniec”? (Mat. 24:14, Kow).

17. W czym jeszcze ujawnia się miłość do Boga?

¹⁷ Miłość do Boga przejawia się jeszcze w inny sposób: przez posłuszne stosowanie się do wszystkich Jego praw (1 Jana 5:3). Kiedy zachodzi rozbieżność między prawem Bożym i ludzkim, osoby rzeczywiście przywiązane do prawdy trzymają się biblijnej zasady: „Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi” (Dzieje 5:29). Tylko tak postępujących wspiera „Duch Święty, którego Bóg udziela tym, co są Mu posłuszni” (Dzieje 5:32, Romaniuk). Na przykład dzisiejsi chrześcijanie, chcąc okazać posłuszeństwo prawu Bożemu, starają się ‛nie być cząstką świata’ i przestrzegają neutralności wobec politycznych spraw narodów, czego wzór mają w Jezusie i pierwszych chrześcijanach (Łuk. 4:5-8; Jana 6:15; 15:19; 17:14-16, NW). Kim są ci, którzy w naszych czasach trzymają się z dala od tego świata, jego skorumpowanej polityki, rozpowszechnionej w nim przemocy i niemoralności, przy czym są gotowi cierpieć uwięzienie, a nawet ponieść śmierć za wstępowanie w ślady Jezusa? (1 Piotra 2:21; zobacz też List do Hebrajczyków, rozdział 13).

18. Przedstaw dodatkową cechę pozwalającą niedwuznacznie rozpoznać tych, którzy się trzymają prawdy?

¹⁸ „Owoc” ducha, jakim jest miłość, ma poza tym wszystkim jeszcze jedno oblicze godne uwagi. Jezus oświadczył: „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (Jana 13:35). Wiele innych wypowiedzi biblijnych również wskazuje na fakt, że właśnie miłość ma być łatwo rozpoznawalną cechą prawdziwych sług Bożych. Oto przykłady:

„Po tym poznaje się dzieci Boże i dzieci diabelskie. Kto nie postępuje sprawiedliwie, nie jest z Boga, jak też ten, kto nie miłuje brata swego. (...) mamy się nawzajem miłować; nie jak Kain, który wywodził się od złego i zabił brata swego” (1 Jana 3:10-12, NP).

„Jeśliby ktoś mówił: ‛Miłuję Boga’, a brata swego nienawidził, jest kłamcą, albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi” (1 Jana 4:20, 21).

Jakaż międzynarodowa społeczność nie tylko słowami, ale i czynem przejawia taką wzajemną miłość? Która grupa ludzi w ostatnich stu latach powstrzymywała się podczas wojen od zabijania współwyznawców innych narodowości i nie dopuszczała w swoich szeregach dyskryminacji rasowej bądź narodowej, a także eliminowała uprzedzenia na tle różnic kultury lub stopy życiowej?

KTO DZISIAJ RZECZYWIŚCIE POSIADA PRAWDĘ?

19. Kto rzeczywiście dysponuje dzisiaj prawdą? Dlaczego tak odpowiadasz?

¹⁹ Na co w konkluzji wskazują dowody nawiązujące do tego ważnego owocu ducha Bożego, jakim jest miłość? Kto stanął na wysokości zadania? Gdzie można dostrzec wielką rzeszę ludzi wywodzących się ze wszystkich ras i narodowości, lecz zjednoczonych w imieniu Jehowy celem lojalnego służenia Jemu i opowiadania drugim o Jego Królestwie? I gdzie można znaleźć prawdziwe ogólnoświatowe braterstwo, oparte na więzach miłości? (Apok. 7:9, 10; Kol. 3:14, NW). Czasopismo religijne zatytułowane Interpretation zamieściło w rubryce „Biblia a współczesne wyznanie — Świadkowie Jehowy” uwagi następującej treści:

„Systemem organizacyjnym i działalnością świadczenia bardziej niż wszelkie inne ugrupowania zbliżają się oni do społeczności pierwotnych chrześcijan.

„Rezerwę wobec świata, pilność w głoszeniu i odporność na ataki ze strony świata mają taką, jaka przystoi ludziom niezachwianie wierzącym, iż należą do wybranych, i oddanym bez zastrzeżeń Bogu.

„Niewiele jest innych grup, które w swoich apelach tak ustnych, jak i pisemnych, robią równie szeroki użytek z Pisma Świętego. Chyba tylko nieliczne ugrupowania potrafią w tak dużej mierze jak oni zatrudnić do pracy na rzecz celów swej organizacji tych, których zazwyczaj nazywamy laikami”.

20. Na co powinni się zdecydować wszyscy, którzy umiłowali prawdę?

²⁰ Bezstronne zbadanie Słowa Bożego oraz porównanie go z naukami i praktykami Świadków Jehowy dostarcza dowodów na to, że wspiera ich duch Boży i że Stwórca posługuje się nimi dziś jako narzędziem do ogłaszania prawdy. Niemniej wszystkich miłujących prawdę zapraszamy do przekonania się, czy faktycznie Świadkowie Jehowy posiedli prawdę. Kto tak postąpi, ten po prostu pójdzie śladami tych ludzi z I wieku n.e., którzy zetknąwszy się z działalnością apostołów „przyjęli naukę z całą gorliwością i codziennie badali Pisma, czy istotnie tak jest” (Dzieje 17:11).