Imię Boże w Biblii

Wciąż zwiększa się liczba przesłanek przemawiających za tym, że imię własne Boga (zapisane po hebrajsku spółgłoskami „j h w h”, a po polsku najczęściej oddawane w brzmieniu „Jehowa”) początkowo występowało w tak zwanym Nowym Testamencie. W pewnym periodyku zamieszczono na przykład streszczenie artykułu wydrukowanego w innym czasopiśmie naukowym i między innymi napisano tam:

„W przedchrześcijańskich [manuskryptach] greckich ST [Starego Testamentu] imię Boże (j h w h) nie było oddawane przez słowo ‛kyrios’ [pan], jak to niejednokrotnie głoszono. Tetragram zapisywany był zazwyczaj literami aramejskimi lub starohebrajskimi. (...) Dopiero w późniejszym okresie wyparły go terminy zastępcze, takie jak ‛theos’ [Bóg] i ‛kyrios’. (...) Istnieją słuszne podstawy, by sądzić, że podobny proces miał miejsce w NT [Nowym Testamencie], to znaczy początkowo w cytatach z ST i powołaniach na jego wypowiedzi występowało w NT imię Boże, a z czasem zastąpiły je namiastki” („New Testament Abstracts”, nr 3/1977, str. 306).