Czy życie wieczne to tylko marzenie?
RZECZ dzieje się w malowniczo położonej farmie na południu Afryki. Po zboczu wzgórza spaceruje stado perliczek. Nagle wpadają w popłoch. Nadlatują dwa czarne orły i pikują w dół; perliczki z przeraźliwym gdakaniem usiłują się ukryć. Jeden napastnik zabija schwytaną zdobycz i zaczyna ją pożerać. Pozostałe perliczki uspokajają się stopniowo i w pobliżu podejmują na nowo poszukiwanie żywności; śmierć towarzyszki nie zrobiła na nich żadnego wrażenia.
Każde zwierzę instynktownie chroni się przed śmiercią, ale najczęściej niewiele je to obchodzi, gdy ginie drugi osobnik. Kiedy lew lub inny drapieżnik rozdziera antylopę, reszta stada prawie wcale na to nie reaguje. Uchodzi to za zwykłe zdarzenie w normalnym cyklu życia i umierania.
Jakże inaczej zachowuje się większość ludzi! Widok cudzego zgonu jest wstrząsającym przeżyciem prawie dla każdego — z wyjątkiem nielicznych, którzy już do tego przywykli. Na ogół utrata kogoś bliskiego należy do najcięższych ciosów, jakie mogą dosięgnąć człowieka. Może nawet popchnąć do samobójstwa.
Żyjemy w niespokojnych czasach, gdy wypadki samobójstw mnożą się coraz bardziej, a miliony ludzi musi wegetować w nędzy. Mimo to ogromna większość robi wszystko, co może, aby ujść przed śmiercią, którą Biblia nazywa nieubłaganym „wrogiem” (1 Kor. 15:26, Biblia warszawska).
ELIKSIR ŻYCIA
Przez całe wieki tak zwani alchemicy usiłowali odkryć eliksir życia, tajemniczą substancję, mającą zapewnić wieczne istnienie. Sporo takich badaczy marzyło o niej i poszukiwało jej przez długi czas. Oczywiście ich starania spełzły na niczym.
Ostatnio co prawda dzięki lepszym warunkom sanitarnym, postępowi medycyny oraz innym czynnikom znacznie się wydłużył przeciętny wiek człowieka. Jak podano w pewnym raporcie, „dla ogółu ludzkości spodziewana długość życia wzrosła przeszło dwukrotnie: z 30 lat w roku 1900 do ponad 60 obecnie”. Na tej podstawie niektórzy mogą uważać, że współczesnym uczonym jakoś uda się dalej wydłużać nasze życie, być może nawet w nieskończoność. Czy ty, czytelniku, też tak myślisz?
Bez względu jednak na to, czego ludzie w tym zakresie oczekują, w dalszym ciągu aktualne są słowa zapisane tysiące lat temu:
„Życie nasze trwa lat siedemdziesiąt, a gdy sił stanie, lat osiemdziesiąt; a to, co się ich chlubą wydaje, to tylko trud i znój, gdyż chyżo mijają, a my odlatujemy” (Ps. 90:10, Bw).
Z pewnością zauważyłeś, że tylko nieliczni przekraczają osiemdziesiątkę.
Jednakże dużo osób w starszym wieku wcale nie chce się pogodzić z myślą o śmierci; tym bardziej pragną żyć. W gruncie rzeczy z biegiem lat mogą się pojawiać coraz to nowe zainteresowania. Gromadzą rozległą wiedzę i doświadczenie oraz podejmują liczne przedsięwzięcia. A potem nagle wszystko się urywa. Dla normalnych, w miarę zdrowych ludzi śmierć jest czymś niepożądanym i nienaturalnym. Pewien stulatek wyznał: „Nie chcę umierać, bo kocham życie”.
Pismo Święte orzeka, że zwierzęta „z natury są po to, by je łapano i zabijano”. Natomiast o ludziach powiada: „Nawet wieczność [Bóg] włożył w ich serca” (2 Piotra 2:12; Kazn. 3:11, Bw). Innymi słowy dla zwierząt nie przewidziano życia wiecznego; miało ono jednak przypaść w udziale człowiekowi. Pierwsza para ludzka nie została stworzona po to, aby umrzeć, lecz by żyć wiecznie — pod warunkiem, że będzie posłuszna Bogu. (Porównaj z tym Księgę Rodzaju 2:15-17).
Dowodem na to jest chociażby mózg. Może on pomieścić olbrzymi zasób wiedzy. Obecnie człowiek wykorzystuje w ciągu życia jedynie niewielką jego część.
Czy to wszystko nie dowodzi, że obecny cykl życia ludzkiego, kończącego się śmiercią, wcale nie był przewidziany przez Boga oraz że życie wieczne nie jest tylko marzeniem? Jakież to zachwycające! Czyżby naprawdę istniał jakiś eliksir życia? Czy i ty mógłbyś żyć wiecznie?