Pielęgnowanie najcenniejszej przyjaźni w całym wszechświecie
„Ty wszakże, Izraelu, jesteś moim sługą, ty Jakubie, którego wybrałem, nasienie Abrahama, mego przyjaciela” (Izaj. 41:8).
1. Co sprawia, że autentyczna przyjaźń nigdy nie zawodzi?
JAKIMŻ skarbem jest prawdziwy przyjaciel! Ale na jakiej podstawie można pozyskać takiego przyjaciela? Co jest trwałym fundamentem niezachwianej przyjaźni? Coś, co nigdy nie zawodzi i dzięki czemu także nigdy nie zawodzi szczery przyjaciel. Co to takiego? Otóż cecha, którą wymienił apostoł Paweł, gdy oświadczył: „Miłość nigdy nie zawodzi”! (1 Kor. 13:8).
2. Jakie specjalne znaczenie ma grecki czasownik, od którego pochodzi odpowiednik wyrazu „przyjaciel”?
2 Występujący w Pismach Hebrajskich rzeczownik tłumaczony na „miłość” ma — tak jak i w języku polskim — związek z odpowiednikiem słowa „miłować” (Powt. Pr. 6:4, 5; porównaj Ewangelię według Mateusza 22:37). W greckim przekładzie Septuaginta dla oddania hebrajskiego określenia „będziesz miłować” użyto formy czasownikowej agapan. Jednakże wyraz tłumaczony na „przyjaciel”, zastosowany w tej starożytnej wersji, jak również w Chrześcijańskich Pismach Greckich, nie nawiązuje do wymienionego czasownika; jest nim inny grecki rzeczownik: filos, związany z czasownikiem o znaczeniu „kochać”. Tak więc w myśl pierwotnego sensu tekstu greckiego przyjaciele to ludzie darzący się silnym, bardzo serdecznym uczuciem. Na tym tle niestety dość słabo, chociaż też pozytywnie brzmi wydźwięk takich polskich określeń, jak „przyjaciel” i „przyjaźń”, wywodzących się z tego samego pnia, co słowo „sprzyjać”.
3. Jakiego rodzaju miłość łączyła Jezusa i jego uczniów, jeśli ją porównać z miłością Boga do świata ludzkiego?
3 Grecki czasownik, z którym kojarzy się „przyjaciel”, wyraża zatem serdeczniejsze i bardziej osobiste uczucie niż miłość opisana słowem agapan, występującym w greckim tekście Ewangelii według Jana 3:16, gdzie przytoczono wypowiedź Jezusa: „Bóg bowiem tak bardzo umiłował świat, że dał swego Syna jednorodzonego, aby każdy, kto w niego wierzy, nie zginął, lecz posiadł życie wieczne”. W świetle tego wersetu miłość (po grecku: agape) Boga Jehowy sięga wystarczająco daleko, by objąć całą ludzkość, pomimo jej grzesznego stanu. Tymczasem jedenastu wiernym apostołom jednorodzony Syn Boży powiedział, że łączy ich z nim serdeczniejsza, bardziej osobista postać miłości.
NADER CENNY RODZAJ MIŁOŚCI
4. Pod jakim warunkiem uczniowie Jezusa mieli pozostawać jego „przyjaciółmi”? Jakiego typu miłość miała ich w związku z tym łączyć z Mistrzem?
4 Jezus oświadczył apostołom, że pozostaną jego „przyjaciółmi”, gdy wytrwają w spełnianiu tego, co im polecił. Dla wykazania, że miało to obejmować szczególną zażyłość wynikającą z obopólnego zaufania, podkreślił: „Nie nazywam was już niewolnikami, gdyż niewolnik nie wie, co czyni jego pan. Ale nazwałem was przyjaciółmi, ponieważ oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od swego Ojca” (Jana 15:14, 15). W tych słowach Jezus do każdego z apostołów odniósł określenie filos.
5. Na czym się opiera przyjaźń wspomniana w Księdze Przysłów 18:24? Jak trwała jest taka więź?
5 W Księdze Przysłów 18:24 natchniony mędrzec twierdzi: „Bywają koledzy gotowi się nawzajem roztrzaskać, ale bywa też przyjaciel bardziej przywiązany niż brat”. Taka przyjaźń nie wspiera się na więzach cielesnych; wypływa z doceniania prawdziwej wartości osoby zaprzyjaźnionej. Zdarza się zresztą, że mimo pokrewieństwa ludzie zrywają ze sobą, kierując się rozmaitymi samolubnymi względami, jednak rzetelny przyjaciel bez wahania pozostaje wierny swej przyjaźni nie bacząc na kłopoty i trudności z jakimi by to było związane, ani na pojawienie się okoliczności, które ją wystawiają na próbę.
6. Czyją niezachwianą przyjaźń warto tutaj przypomnieć? Jak Dawid później się za nią odwdzięczył?
6 W tym miejscu przychodzi na myśl Jonatan, syn odrzuconego króla Saula, oraz Dawid, którego Jehowa Bóg wybrał i namaścił na króla w Izraelu. Przyjaźń ich przetrwała aż do śmierci Jonatana na polu bitwy. Na wiadomość o tym smutnym zdarzeniu Dawid wyraził swą boleść w pieśni żałobnej zapisanej w Księdze 2 Samuela 1:17-27. Treść jej wyjawia w całej pełni, jak serdeczna więź łączyła go z Jonatanem; oto, co między innymi powiedział: „Żal mi ciebie, mój bracie, Jonatanie. Tak bardzo byłeś mi drogi! Więcej ceniłem twą miłość niżeli miłość kobiet” (Biblia Tysiąclecia). Przyjaźń taka jak ta nie mogła pójść w zapomnienie ani pozostać nieodwzajemniona. Właśnie przez pamięć o niej król Dawid okazał miłosierdzie Mefiboszetowi, synowi Jonatana, który pozostał przy życiu (2 Sam. 9:1-10).
7. (a) Czy przyjaźń podobna do tej, jaka łączyła Dawida z Jonatanem, zdążyła już wygasnąć, zwłaszcza podczas „zakończenia systemu rzeczy”? (b) Do jakiej zażyłości bywa dopuszczony człowiek na podstawie takiej przyjaźni zgodnie z tym, co Jezus wyjaśnił swoim wiernym apostołom?
7 Drogocenna przyjaźń w rodzaju opisanej powyżej nie wygasła na ziemi. Chociaż w obecnym okresie „zakończenia systemu rzeczy” ‛u większości miłość oziębła’, to jednak serdeczna atmosfera takiej podyktowanej miłością przyjaźni jest wyraźnie odczuwalna wśród oddanych Bogu, ochrzczonych Świadków Jehowy, którzy zgodnie z zapowiedzią Jezusa składają ogólnoświatowe świadectwo o Królestwie (Mat. 24:3-14). Przyjaciele zwykle zwierzają się sobie, gdyż mają do siebie zaufanie. Przypomnijmy sobie, co Jezus powiedział późną nocą w rozmowie z jedenastoma apostołami, którzy przy nim wytrwali: „Nazwałem was przyjaciółmi, ponieważ oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od swego Ojca” (Jana 15:14, 15). Jak się okazuje, sprawy duchowe wyłuszczone w Słowie Bożym, które czekały na spełnienie albo które należało wprowadzić w czyn, miały być odsłonięte najpierw prawdziwym, zrodzonym z ducha „przyjaciołom” Mistrza, Jezusa Chrystusa. Odtąd owi „przyjaciele” mieli zaszczyt i obowiązek wyjawiania takich ukrytych do tej pory spraw innym ludziom pragnącym zadzierzgnąć więzy przyjaźni z Jehową Bogiem, od którego pochodziły owe tajemnice.
8. Komu Jehowa pozwala nawiązać ze sobą zażyłe stosunki i co powiedział Jezus o przymierzu, w którym istnieje taka zażyłość?
8 Jehowa postąpił tak ze wszystkimi swymi zrodzonymi z ducha czcicielami, z którymi zawarł nowe przymierze przez Pośrednika, Jezusa Chrystusa. Z okazji ustanowienia Wieczerzy Pańskiej Syn Boży powiedział: „Ten kielich oznacza nowe przymierze na mocy mojej krwi, która ma być przelana za was” (Łuk. 22:20). Harmonizuje to ze słowami Psalmu 25:14, które brzmią: „Zażyłość z Jehową jest dla tych, którzy się Go boją, a także Jego przymierze, aby chcieli je poznać”. Doprawdy nadzwyczajne są wiadomości udostępniane tym, którzy wchodzą w przyjazne stosunki z Jehową Bogiem i Jego Pośrednikiem, Jezusem Chrystusem!
Z KIM JEHOWA ZAWIERA PRZYJAŹŃ
9. Czy zuchwalstwem z naszej strony jest myśl, że Jehowa miałby się przyjaźnić ze zwykłymi stworzeniami ludzkimi? Jakie wersety biblijne można przytoczyć na potwierdzenie takiej odpowiedzi?
9 Czy naprawdę możemy liczyć na to, że najwyższy i wszechmocny Bóg będzie naszym bliskim Przyjacielem? Czy rzeczywiście zniża się On do tego stopnia, by się przyjaźnić z ludźmi? Myślenie w ten sposób nie jest bynajmniej zuchwałością. W liście napisanym do duchowych Izraelitów przed zburzeniem Jeruzalem w 70 roku n.e. Jakub zaznaczył: „Spełnił się tekst, który powiada: ‛Abraham uwierzył Jehowie, a poczytano mu to za sprawiedliwość’, i został nazwany ‛przyjacielem Jehowy’” (Jak. 1:1; 2:23; Rodz. 15:6; Gal. 6:16). W jednym z hebrajskich ‛tekstów’, na które się powołał Jakub, czytamy, jak to król Jozafat (Jehoszafat) zwrócił się do Boga z błaganiem, gdy wielka inwazja zagroziła bezpieczeństwu Jeruzalem, i między innymi rzekł: „Czy to nie Ty, Boże nasz, wygnałeś mieszkańców tej ziemi przed Twoim ludem, Izraelem, i dałeś ją na wieki potomstwu Abrahama, Twego przyjaciela [lub: „umiłowanego” — według przypisu w przekładzie J. Kruszyńskiego]?” (2 Kron. 20:7, BT). Dostrzegamy tutaj, że podstawowym znaczeniem hebrajskiego wyrazu tłumaczonego zwykle na „przyjaciel” jest właśnie: „umiłowany”. Nie ulega wątpliwości, że Abraham z wzajemnością miłował Jehowę, tego Boga, który go wezwał z Ur Chaldejczyków i wprowadził do Ziemi Obiecanej. Na takiej podstawie z powodzeniem mogła się oprzeć przyjaźń Jehowy z Abrahamem.
10. Kto bezpośrednio wypowiedział się w Księdze Izajasza 41:8 na temat przyjaźni? Jaki stosunek do Jehowy pozwolił Abrahamowi uzyskać szczególną pozycję przed Bogiem?
10 Tymczasem w Księdze Izajasza 41:8 znajdujemy wypowiedź samego Jehowy, który do narodu złożonego z potomków Abrahama skierował takie oto zachęcające słowa: „Ale ty, Izraelu, jesteś moim sługą, ty Jakubie, którego wybrałem, nasienie Abrahama, mego przyjaciela”. Najwyższy Bóg uwieńczył swą przyjaźń z Abrahamem, gdy sprawił, że stał się znakomitym przodkiem Jezusa Chrystusa, Zbawiciela wszystkich ludzi, a więc także samego Abrahama. Ten potomek Abrahama był kimś więcej niż przyjacielem Jehowy Boga, był bowiem Jego umiłowanym Synem (Jana 3:16).
11. Dlaczego przyjaźń z Jehową zostanie niechybnie wystawiona na próbę?
11 Jaki wniosek wynika z tego wszystkiego? Taki, że stworzenia ludzkie żyjące tu na „podnóżku” Bożym mogą się stać przyjaciółmi Jehowy (Izaj. 66:1). Oczywiście nasza drogocenna przyjaźń z Nim będzie w tym starym świecie wystawiana na próbę, gdyż Szatan Diabeł, „bóg tego systemu rzeczy”, będzie usiłował ją zniweczyć (2 Kor. 4:4).
12. Na co powinniśmy za przykładem Hioba z krainy Uz być zdecydowani z uwagi na naszą przyjaźń z Najwyższym?
12 Przypatrzmy się dziejom Hioba, wybitnego człowieka z czasów starożytnych, o którym chrześcijański uczeń Jakub napisał: „Oto za szczęśliwych mamy tych, którzy wytrwali. Słyszeliście o wytrwałości Hioba i widzieliście wynik, który dał Jehowa, jako że Jehowa odznacza się wielką tkliwością i miłosierdziem” (Jak. 5:11). Hiob nie był postacią legendarną, lecz faktycznie żył w krainie Uz. Diabeł zakwestionował trwałość przyjaźni Hioba z Bogiem, więc Jehowa pozwolił Szatanowi na poddanie go bardzo surowej próbie. Ściągnąwszy na tego wiernego męża wstrząsające nieszczęścia, Szatan usiłował skłonić go do wyrzeczenia się Jehowy. Jednakże Hiob nie zgodził się poprzeć w ten sposób Diabła, sprawiłoby to bowiem, że w wielkiej kwestii spornej co do zwierzchnictwa nad wszechświatem umarłby po stronie Szatana. Wprost przeciwnie: dowiódł, że Szatan Diabeł jest podłym kłamcą. To samo udowodnił Jezus Chrystus, kiedy przebywał na ziemi. A jak jest z nami obecnie? Ludzie, którzy sobie cenią przyjaźń z Jehową, są zdecydowani bronić Jego strony w tym sporze o wszechświatowym znaczeniu. I będą to czynić, aż do czasu, gdy Szatan wraz z demonami tuż przed nastaniem tysiącletniego Królestwa Jezusa Chrystusa zostaną wtrąceni do przepaści i zmuszeni do milczenia (Obj. 20:1-4).
13. Jaką rangę ma przyjaźń z Jehową i z Jego jednorodzonym Synem? Jak powinniśmy postępować, żebyśmy w sensie przenośnym nie zostali uznani za „cudzołożnice”?
13 Nie ma takiej więzi, która by mogła usunąć w cień przyjaźń z Bogiem Najwyższym, Jehową. Następne miejsce zajmuje przyjaźń z jednorodzonym Synem Bożym. Więzy przyjaźni z Nimi oznaczają dla nas życie wieczne w bezgranicznym szczęściu. Dlatego słusznie wymagają od nas wyłącznego oddania. Nie możemy się kumać z tym skazanym na zagładę starym światem, a jednocześnie przyjaźnić się z Jehową i Jezusem Chrystusem. Nie chcielibyśmy być zaliczeni w sensie duchowym do uprawiających cudzołóstwo, gdyż w Liście Jakuba 4:4 powiedziano otwarcie: „Cudzołożnice, czyż nie wiecie, że przyjaźń ze światem to wrogość wobec Boga? Dlatego ktokolwiek chce być przyjacielem świata, ustanawia siebie wrogiem Boga”. Słowa te były skierowane do Izraelitów duchowych z pierwszego stulecia naszej ery, ale odnoszą się także do Świadków Jehowy żyjących w obecnym dwudziestowiecznym świecie, czyli systemie rzeczy.
STROŃ OD PRZYJAŹNI, KTÓRE ZAWIODĄ
14. Jak w związku z utrzymywaniem przyjaznych stosunków Świadkowie Jehowy unikną przeżyć przepowiedzianych w proroctwie Zachariasza 13:4-6?
14 Świadkowie Jehowy, nie będąc przyjaciółmi tego zepsutego, pełnego przemocy starego świata, spotykają się w nim z oszczerstwami, złym traktowaniem i wręcz prześladowaniami. Tak samo postępowano z największym świadkiem Boga Jehowy, jaki żył na ziemi, z Jezusem Chrystusem, a przecież nie są oni lepsi od niego (Obj. 1:5; 3:14). Szczerze starają się jednak dostosowywać swój sposób myślenia do Słowa swego najwspanialszego Przyjaciela, Jehowy Boga, i dlatego oszczędzono im przeżyć proroczo opisanych w Księdze Zachariasza 13:4-6, gdzie czytamy: „I stanie się w owym dniu, że fałszywi prorocy okryją się hańbą, każdy z powodu swego widzenia, gdy wystąpi jako prorok. I nie będą się przyoblekać we włosiennicę [oficjalną szatę, New World Translation], aby mamić. Każdy będzie mówił: Nie jestem prorokiem, jestem rolnikiem, rolnictwo jest moim zajęciem od młodości. A gdy ktoś go zapyta: Cóż to za rany masz na piersi? Wtedy odpowie: To są rany, które mi zadano w domu moich przyjaciół” (Biblia warszawska).
15. W jakim celu duchowieństwo chrześcijaństwa nosi publicznie specjalne szaty? Z kim zawiera przyjaźń z samolubnych pobudek?
15 W chrześcijaństwie od setek lat duchowni noszą ‛oficjalne szaty’ dla zwrócenia uwagi na swój zawód oraz z myślą o podniesieniu swego prestiżu przez wyróżnianie się spośród zwykłych współwyznawców, których nazywają „laikami”. Przestrzegają tego, chociaż nie ma żadnego dowodu, że Jezus Chrystus, jego apostołowie lub wysyłani przez niego ewangelizatorzy wkładali kiedykolwiek jakieś specjalne szaty religijne celem ściągnięcia uwagi na swoją pozycję albo dla jej uświetnienia. Daleko już posunęliśmy się w głąb okresu „zakończenia systemu rzeczy”, które się rozpoczęły w roku 1914 z upływem „czasów wyznaczonych narodom”, zwanych też „czasami pogan” (Mat. 24:3; Łuk. 21:24, NW; Bw; BT). Kler od dawna zabiega o serdeczną przyjaźń z ekonomicznymi, militarnymi i politycznymi żywiołami tego świata. Czyni to dla czysto samolubnych korzyści i nie odczuwa z tego powodu żadnych wyrzutów sumienia. Jakże jednak krucha okaże się tego rodzaju egoistyczna przyjaźń!
16. (a) Co zgodnie z proroctwem biblijnym wkrótce uczynią z klasą duchowieństwa jej świeccy „przyjaciele”? (b) Czego kler nie uniknie, chociaż się znajdzie w innej sytuacji?
16 Zarówno duchowieństwo, jak i laicy, żyją dziś w epoce wysoko rozwiniętej wiedzy technicznej. W tych warunkach napięcie w stosunkach międzynarodowych sięga granic wytrzymałości. Pomimo rzekomego utrzymywania więzi z Bogiem niebios klerowi nie udaje się zjednać Jego uznania dla czynników gospodarczych, militarnych i politycznych ani rozładować pogarszającej się sytuacji światowej. Wkrótce jego świeccy „przyjaciele” siłą rzeczy uświadomią sobie, że duchowieństwo nie przedstawia dla nich żadnej wartości, jest jedynie balastem, a przy tym kłamliwie prorokuje o materialnie lepszych czasach z pominięciem Królestwa Jehowy pod zarządem Chrystusa. Co więcej, ci świeccy „przyjaciele” zostaną w końcu pobudzeni do otwartego wyrażenia braku zaufania i pogardy, a nawet dadzą upust nienawiści. Gwałtownie targną się na duchownych lub co najmniej zedrą z nich oficjalne szaty, sprowadzając ich na pozycję nieprofesjonalną, laicką, jak to opisano w proroctwie Zachariasza 13:4-6. Ale ta zmiana stanu nie uchroni ich od zagłady razem z Babilonem Wielkim, ogólnoświatowym imperium religii fałszywej, przepowiedzianej w rozdziałach 17 i 18 Księgi Objawienia. Kler sromotnie się zawiedzie na swych „przyjaciołach” z tego świata.
17. Jaką przyjaźń warto podtrzymywać i jak długo?
17 Jakie to więc ważne, żeby wystrzegać się zawierania takich chybionych, a samolubnych przyjaźni! A jakże cenna powinna być dla nas przyjaźń najwspanialsza w całym wszechświecie! Zasługuje na to, by ją pielęgnować już zawsze.
Jak się zapatrujesz na to:
• Co muszą koniecznie czynić uczniowie Jezusa, aby pozostawać jego przyjaciółmi?
• Skąd wiemy, że ludzie mogą być w przyjaźni z Jehową? Kogo dopuszcza On do takiej zażyłości ze sobą?
• Dlaczego przyjaźń z Bogiem niechybnie zostanie wystawiona na próbę?
• Dzięki czemu Świadkowie Jehowy unikną przeżyć przepowiedzianych w Księdze Zachariasza 13:4-6?
[Ilustracja na stronie 7]
Dawida i Jonatana łączyła cenna, serdeczna przyjaźń; ty także możesz taką przyjaźń pozyskać
[Ilustracja na stronie 9]
Abraham był „przyjacielem Jehowy”. A ty?