Piękno osobowości chrześcijańskiej
„Powinniście (...) przyodziać nową osobowość, stworzoną według woli Bożej w prawdziwej sprawiedliwości i lojalności” (Efez. 4:23, 24).
1. Jakiego rodzaju piękno pragniemy omówić?
„NIE to piękne, co piękne, ale co się komu podoba”. Przysłowie to nawiązuje do faktu, że piękno jest pojęciem względnym i każdy ma w tym zakresie inne wyczucie. W czym wobec tego przejawia się piękno chrześcijańskiego mężczyzny oraz chrześcijańskiej niewiasty? Zechciejmy się nad tym zastanowić.
PIĘKNO MĘŻCZYZNY, KTÓRY JEST CHRZEŚCIJANINEM
2. Dlaczego same cechy fizyczne nie decydują o tym, czy ktoś jest człowiekiem Bożym?
2 Zacznijmy od cech, dzięki którym chrześcijanin staje się tak miły w obejściu, że inni chętnie przebywają w jego towarzystwie. Same zalety fizyczne nie czynią go „człowiekiem Bożym” (1 Tym. 6:11). Nawet ujmująca powierzchowność mężczyzny niewiele znaczy, gdy ma on płytki rozum. Człowiek zarozumiały, szorstki, nieokrzesany i prostacki nie przyciąga nikogo, ale odpycha. Jeżeli swoim zachowaniem pokazuje, że niczego nie traktuje poważnie, może tym gorszyć drugich. A jeśli interesuje się tylko sobą, swoim wyglądem zewnętrznym oraz wrażeniem, jakie wywiera na innych, to nikt nie zechce się z nim zadawać.
3, 4. (a) Jakie zalety mężczyzny miłego Bogu wykazywał na ziemi Jezus Chrystus? (b) Jak byś opisał niektóre przymioty człowieka Bożego?
3 Człowiek Boży wypielęgnuje takie przymioty, jak: sprawiedliwość, miłosierdzie, miłość oraz życzliwość. Jezus Chrystus stał się znany nie z tego, że miał doskonałe ciało fizyczne, lecz dzięki lojalnemu trzymaniu się zasad i prawdy. Wyróżniał się swoim sposobem nauczania, który pozwalał poznać, że przemawia z upoważnienia Boga (Mat. 7:28, 29; Jana 7:46). Człowieka Bożego nie zaślepi żądza władzy lub sławy. Nie da się kupić za nęcącą perspektywę objęcia jakiegoś stanowiska i odznacza się siłą woli. Miłuje pokorę i nigdy nie skłamie. Przejęty jest zdrową bojaźnią przed Jehową (Prz. 22:4). Takie są niektóre zalety uwidaczniające się u takiego człowieka.
4 Bogobojny mężczyzna ma czułe sumienie, prawe serce i kieruje się właściwymi pobudkami (1 Tym. 1:5; Prz. 4:23). Nie splami swego sumienia postępowaniem, które świadczy o lekceważeniu sprawiedliwych zasad. Szczere serce i właściwe pobudki powstrzymają go od uciekania się do podstępnych metod w kontaktach z bliźnimi (Hebr. 13:18). Nie dopuści, by jego szlachetne dążenia zostały zniweczone niestosownymi lub wręcz nieczystymi posunięciami (Oz. 4:11). Stale czuwa nad sobą, aby serce jego nie napełniło się zdradą. Słowem i czynem daje dowody, że jest człowiekiem z zasadami (Ps. 15:1, 2).
5. Jaką rolę w życiu mężczyzny podobającego się Bogu odgrywa wyrozumiałość?
5 Mężczyzna oddany Bogu kieruje się wyrozumiałością, jest życzliwy i chętnie przebacza. Wyrozumiałość skłania go do współczucia drugim. Potrafi się wczuć w cudze położenie; dlatego rozumie innych, gdy napotykają poważne kłopoty, które przysparzają im zmartwień. Co więcej, gotów jest puścić w niepamięć wyrządzone mu przykrości. Umie powściągnąć wrodzoną skłonność do odpłacania krzywdą za krzywdę i zniewagą za zniewagę. Postępuje ściśle według słów z Listu 1 Piotra 3:8, 9. A ponieważ błogosławi zamiast złorzeczyć, okazuje się człowiekiem wspaniałomyślnym, zdolnym opanować niskie pobudki dochodzące do głosu u ludzi małostkowych, którzy nie znają litości, nie są skorzy do przebaczania ani do okazania komuś życzliwości (Efez. 4:31, 32).
6. (a) Jakimi jeszcze wspaniałymi zaletami wyróżnia się człowiek Boży i jak się one przejawiają? (b) Kim będzie dzięki temu w oczach żony i dzieci?
6 Szczodrość to kolejna znamienna cecha wyróżniająca mężczyznę żyjącego po Bożemu. Jeżeli ma swoją rodzinę, to jest wiernym mężem i uczciwym ojcem. W tej roli ma wspaniałe możliwości wywierania dodatniego wpływu na żonę i dzieci oraz dawania im dobrego przykładu (Kol. 3:19, 21). Okazując szczodrość, mężczyzna taki stosuje się do wybornej rady Pana Jezusa Chrystusa, który powiedział: „Dawajcie, a będzie wam dane. Dadzą wam w zanadrze wasze według miary dobrej, ubitej, utrzęsionej i szczodrej. Albowiem miarą, którą mierzycie, będzie wam odmierzone” (Łuk. 6:38, Brandstaetter). W życiu rodzinnym serdecznie troszczy się o wszystkich domowników. Ale zważa też na życzliwą zachętę z Listu do Efezjan 4:28, czyniąc, „co jest dobrego, aby miał z czego udzielać będącemu w potrzebie”. Człowiek Boży jako kochający mąż trzyma się wiernie własnej żony. Ta ze swej strony może mu całkowicie zaufać i być przekonana, że ich małżeństwo pozostanie naprawdę trwałym związkiem (Prz. 5:18, 19). A gdy przyjdą na świat dzieci, tym bardziej będzie w kontaktach z ludźmi postępował uczciwie, a nie jak oszust czy krętacz; w ten sposób będzie wpajał dzieciom zasady uczciwości (Prz. 4:1-5). Jakże korzystny wpływ wywrze taki ojciec na wrażliwe umysły dzieci! Będzie dla nich wzorem człowieka lojalnego, zachowującego prawość (Prz. 11:3, 4).
7. Jaki zrównoważony pogląd na zaciąganie długów wyrabia sobie człowiek Boży?
7 Mężczyzna zabiegający o uznanie Boże będzie też dbał o to, żeby siebie i rodziny nie obarczać długami, orientuje się bowiem, iż mogłyby narobić niemałych kłopotów. Wynika stąd oczywiście, że nie będzie żył ponad stan i nie pozwoli na to swoim najbliższym. Zanim się czegoś podejmie, najpierw obliczy koszty (Łuk. 14:28-30). Potrafi ponosić ofiary w imię przyszłości i niejako wyrzekać się tego, co widzialne, na rzecz tego, co niewidzialne (por. Hebr. 11:8-10). Taki sposób życia pozwala człowiekowi Bożemu zachowywać zawsze czyste sumienie.
8. Jak taki mężczyzna zachowuje się w trudnej sytuacji?
8 Wskutek grzechu i niedoskonałości wszyscy ludzie stają niekiedy oko w oko z nieprzyjemnymi okolicznościami. Jednakże człowiek Boży, idąc za przykładem Jezusa, nawet w takich sytuacjach nie traci odwagi i pozostaje wierny zasadom (Jana 16:33). Dzięki mocy udzielanej przez Boga bez lęku stawi czoło przeciwnościom, licząc na wsparcie i kierownictwo Jehowy (Prz. 18:10).
9. Co mógłbyś powiedzieć o moralności człowieka, który chce się podobać Jehowie?
9 Mąż Boży panuje nad swoim ciałem. Znaczy to, że trzyma na wodzy swoje pragnienia i namiętności, świadom tego, że ciało jest dobrym sługą, ale bardzo kiepskim panem. Nigdy nie zapomina o natchnionych słowach apostoła Pawła: „Smagam swe ciało i prowadzę je jak niewolnika” (1 Kor. 9:27). Dlatego zawsze stara się wydawać owoc ducha, jakim jest „panowanie nad sobą”, unikając wszystkiego, czym mógłby się zbrukać (Gal. 5:22, 23). Mądrość nakazuje mu odpędzać nawet zdrożne myśli; wie przecież, że za nimi mogą potem iść niemoralne czyny. Także pod tym względem polega na swym Bogu, Jehowie, oraz na sile, której On jest źródłem (Filip. 4:13).
10, 11. (a) Jaką miłą zaletę przejawia mężczyzna-chrześcijanin, gdy zdarzy mu się popełnić błąd? (b) Na kim się wzoruje taka głowa domu, gdy prowadzi studium rodzinne?
10 I jeszcze jedno: mężczyzna taki potrafi przyznać się do błędu i przeprosić współmałżonkę albo kogoś innego, gdy na skutek swej niedoskonałości w jakiś sposób ich urazi lub wyrządzi im przykrość. Może z czystym sercem zwracać się do Jehowy i błagać Go o przebaczenie grzechów, gdyż uprzednio pojednał się z żoną, dziećmi lub innymi osobami. Prawdziwy mężczyzna, zwłaszcza wierny Bogu, umie powiedzieć: Przepraszam, nie miałem racji (Mat. 18:21, 22; Marka 11:25).
11 Jak sądzisz, czy człowiek takiego pokroju, mąż i ojciec, może liczyć na pomoc od Jehowy? (Ps. 54:6, Biblia warszawska). Z całą pewnością! Dzięki niej zdoła też uporać się z problemami, jakimi gnębi nas dzisiejszy świat podlegający władzy Szatana, który swymi machinacjami zawzięcie usiłuje zniszczyć wszystko, co dobre, nie wyłączając małżeństwa i szczęśliwego grona rodzinnego. Człowiek taki troszczy się ponadto o zdrowie duchowe członków rodziny, przewodząc im w regularnym studium Słowa Bożego i w modlitwie, jak to czynili wierni mężowie Boży w czasach biblijnych (Powt. Pr. 11:18-21; Prz. 7:1-3).
12. Czyją doniosłą rolą się teraz zajmiemy?
12 Więcej jednak jest spraw, nad którymi warto się zastanowić. Chodzi między innymi o udział żony w przezwyciężaniu trudności rodzinnych. Weźmy teraz pod rozwagę przymioty, na których wypracowaniu jej powinno zależeć (Prz. 19:14).
PIĘKNO CHRZEŚCIJANKI
13, 14. Jakie kroki może przedsiębrać niewiasta w celu zaskarbienia sobie uznania Jehowy, a jeśli jest zamężna, również swojej rodziny? Jakiej rady udzielono kobietom w Liście 1 Piotra 3:1-5?
13 W Księdze Przysłów 31:30 czytamy o kobiecie miłej Bogu: „Wdzięk bywa złudny, a uroda próżna; ale niewiasta, która się boi Jehowy, ta sobie zaskarbia chwałę”. A jak nabywa ona zalet, dzięki którym pozyskuje względy męża, dzieci lub — jeśli jest niezamężna — innych osób, a które sprawiają, że ludzie chętnie przebywają w jej towarzystwie? Otóż taka niewiasta ma otwarte serce, to znaczy jest szczodra, i w miarę możności stara się dopomagać innym pod względem materialnym i duchowym. Kiedy ktoś znajdzie się w trudnej sytuacji, jako jedna z pierwszych śpieszy z pomocą, gdyż jest czuła na potrzeby bliźnich. Jeżeli jest mężatką, oczywiście zachowuje równowagę między takim zainteresowaniem a troską o własną rodzinę i darzeniem jej należną uwagą (Tyt. 2:3-5).
14 Chrześcijanka jest pokorna, a nie nadęta pychą; miła, a nie ordynarna; zadbana, a nie niechlujna; zgodna, a nie czupurna. Jeżeli zaś ma męża, stara się stosować do apostolskiej rady z Listu 1 Piotra 3:1-5.
15. (a) Do jakiego celu powinna zdążać chrześcijanka i jak może go osiągnąć? (b) W czym jest podporą dla męża? (c) Dlaczego zawsze kocha ją cała rodzina?
15 Ponadto bogobojna niewiasta nie kieruje się mądrością świecką, lecz dba o usposobienie duchowe. Pilnuje czytania Biblii, pragnąc wcielać w życie jej zasady (Ps. 119:66). Nie robi tego z wyrachowania, z chęci nagromadzenia wiedzy tylko dla siebie; dobrymi wiadomościami, które poznaje, pragnie się dzielić zarówno w służbie kaznodziejskiej, jak i w codziennych kontaktach z sąsiadami, krewnymi oraz znajomymi. Chrześcijański mąż raduje się, gdy żona jest dla niego uzupełnieniem i może z nią rozmawiać o sprawach duchowych, bo je ceni i pragnie razem z nim coraz lepiej poznawać Jehowę (Prz. 9:9, 10). Kobieta wierna Bogu jest spostrzegawcza i rozumna. Jeżeli jest mężatką, wie, że ma być uzupełnieniem swego męża. Wspiera go w udzielaniu dzieciom pouczeń duchowych, zwłaszcza w czasie jego nieobecności (por. 2 Tym. 1:2, 5; 2 Jana 1, 2). Zawsze kocha i jest kochana w kręgu swojej rodziny, choćby już dawno przygasł urok jej młodości. Dzięki temu, że jest układna i rozsądna, mąż może polegać na jej cennych, trafnych sugestiach, wyważonych opiniach i szczerych zachętach (Prz. 25:11). Kiedy Abigail roztropnie i szybko przystąpiła do działania, Dawid powiedział do niej: „Niech będzie błogosławiony twój rozsądek” (1 Sam. 25:32, 33, Biblia Tysiąclecia).
16. Po jakich słowach i uczynkach można poznać niewiastę piękną u Boga?
16 Jeśli żona pragnie dyskretnie wywierać na męża dobroczynny wpływ i w ten sposób go wspierać, nie może sobie pozwalać na ostre, cierpkie lub złośliwe uwagi. Zaskarbia sobie sympatię pogodnym spojrzeniem, stosownym słowem, czułym gestem świadczącym o miłości, pracowitością, życzliwym usposobieniem i wyrozumiałością (por. Prz. 25:11; 31:10-28; 1 Tes. 2:7). Łagodność, wiara i skromność to cechy, dzięki którym prawdziwa chrześcijanka nigdy nie przestaje być ceniona w swoim otoczeniu (Ps. 37:11; Hebr. 11:11, 31, 35; Prz. 11:2).
17. Jakie znaczenie ma miłość u niewiasty służącej Bogu?
17 Kolejną wybitną zaletą niewiasty oddanej Bogu jest umiejętność okazywania współczucia i przywiązania (Rzym. 12:10). Najpiękniejszą jej ozdobą jest miłość, chroniąca ją przed spieraniem się o drobiazgi. Jakże wspaniały opis tej miłości znajdujemy w Liście 1 do Koryntian 13:4-7. Czytamy tam: „Miłość cierpliwa jest, dobra jest; miłość nie zna zawiści, nie przechwala się, pychą się nie unosi, dobrych nie narusza obyczajów, nie szuka własnej korzyści, gniewem się nie unosi, uraz nie pamięta. Nie raduje się z nieprawości, lecz cieszy się z triumfu prawdy. Wszystko znosi w milczeniu, wszystkiemu wierzy, zawsze jest ufna, wszystko przetrwa” (Kowalski).
JACY WŁAŚCIWIE JESTEŚMY?
18. Jakie pytania powinien sobie osobiście zadać każdy z nas? Co może dać szczere zbadanie samego siebie?
18 Nasuwają się teraz ważne pytania: Czy w każdym z nas, samotnym albo związanym węzłem małżeńskim, daje się rozpoznać chrześcijanina lub chrześcijankę? Czy nie ma dziedzin, w których coś należałoby jeszcze ulepszyć, skoro nam zależy na uznaniu w oczach Jehowy oraz naszych bliźnich? Jeżeli szczerze zbadamy siebie, to najprawdopodobniej okaże się, iż w pewnych sprawach powinniśmy nad sobą popracować. Ileż jednak radości daje obserwowanie u siebie takich korzystnych przeobrażeń oraz świadomość, że inni je dostrzegają i nawet mówią o zmianach, jakie w nas zaszły dzięki ściślejszemu stosowaniu się do Słowa Bożego i jego nauk! (2 Kor. 13:5; 1 Tym. 4:15, 16).
19. Jak powinniśmy przystępować do rozwiązywania problemów wyłaniających się na drodze naszego pokojowego życia w służbie dla Boga?
19 Pozostając w stanie wolnym, człowiek ma świetną okazję, by rozwijać u siebie omawiane zalety (1 Kor. 7:32). A gdyby któregoś dnia zdecydował się na wstąpienie w związek małżeński, na pewno będzie zbierał słodkie owoce wytężonej pracy nad nimi. Współmałżonkowie, którzy dalej pielęgnują chrześcijańskie cnoty, zaznają wiele szczęścia i radości (Filip. 4:8, 9). Rozwiązywanie problemów małżeńskich wymaga starań obojga partnerów. Gotowość przyznania się do złych nawyków i wyzbycia się ich może w znacznym stopniu ułatwić przywdziewanie ujmującej osobowości chrześcijańskiej (Kol. 3:8-10). Pamiętajmy też, że prawdziwego chrześcijanina lub chrześcijankę stać na słowa: Przykro mi, proszę mi wybaczyć. Wszyscy przecież popełniamy błędy. Kiedy się do nich przyznajemy, dajemy dowód, że wyrabiamy w sobie takie wspaniałe zalety, jak skromność i pokora (Mich. 6:8; Jak. 3:2).
20. Jakie trafne słowa apostoła Pawła z Listu do Kolosan 3:12-17 są stosowne i pożyteczne dla wszystkich?
20 Apostoł Paweł skierował do zboru w Kolosach następujące bardzo stosowne słowa: „Jako wybrani Boży, święci i umiłowani, przyodziejcie się tkliwymi uczuciami: zmiłowaniem, życzliwością, kornością umysłu, łagodnością i wielkodusznością. Stale znoście jeden drugiego i ochoczo przebaczajcie sobie nawzajem, jeśli ktoś ma przyczynę do uskarżania się na innego. Jak wam Jehowa ochoczo przebaczył, tak czyńcie i wy. A prócz tego wszystkiego przyodziejcie się miłością, bo to jest doskonała więź jedności. Niech też pokój Chrystusowy włada waszymi sercami, bo przecież do niego zostaliście powołani w jedno ciało. I okazujcie się wdzięcznymi. Niech Słowo Chrystusowe przebywa w was obficie we wszelkiej mądrości. Dalej nauczajcie i napominajcie się nawzajem psalmami, wysławianiami Boga, pieśniami uduchowionymi, pełnymi wdzięczności, śpiewając w sercach swoich Jehowie. Czegokolwiek dokonujecie słowem lub uczynkiem, wszystko czyńcie w imieniu Pana Jezusa, przez niego dziękując Bogu Ojcu” (Kol. 3:12-17).
21. Kiedy nasze postępowanie i nasza działalność mogą stanowić zachętę dla innych?
21 Wspaniałe przykłady sług Bożych z czasów biblijnych oraz z obecnego dwudziestowiecznego zboru chrześcijańskiego powinny nas zachęcać wszystkich razem i każdego z osobna do nieustannej pracy nad nową osobowością (Efez. 4:22-24). Jeżeli taki będzie cel naszych starań, możemy się stać błogosławieństwem dla całego naszego otoczenia. Ponadto na wielu innych ludziach, którym przedstawiamy orędzie Królestwa, wywrą korzystne, zachęcające wrażenie nie tylko nasze słowa, ale też gorliwość i właściwe postępowanie, widoczne w ogólnoświatowej rodzinie Świadków Jehowy (Jana 13:34, 35).
Odpowiedz, streszczając powyższe:
◼ Jakie zalety powinien wykazywać człowiek Boży?
◼ Jak mąż-chrześcijanin powinien się troszczyć o żonę i dzieci?
◼ Jakimi cnotami wyróżnia się chrześcijanka?
◼ Jak osoby w stanie wolnym mogą mądrze budować z myślą o przyszłości?
[Ilustracja na stronie 17]
Człowiek duchowo usposobiony wykazuje zalety, które przyciągają innych
[Ilustracja na stronie 19]
Bogobojna żona kocha i jest kochana
[Ilustracja na stronie 21]
Dzięki wypielęgnowaniu nowej osobowości samotni chrześcijanie mogą wypełnić swoje życie radością