Strzeż się zatwardziałości, którą sprowadza grzech!

CHRZEŚCIJAŃSCY bracia i siostry bardzo ją lubili. Była otwarta i życzliwa; nigdy nie zaniedbywała zebrań ani służby polowej, do której zawsze zabierała swą bystrą córeczkę. Wtem starsi zboru dowiedzieli się, że w miejscu pracy bez skrępowania pali papierosy, i to na oczach innych Świadków Jehowy! Kiedy przedstawiono jej ten zarzut, przyznała się do palenia, a prócz tego do rozpusty, po czym spokojnie oznajmiła: „Nie chcę dłużej być w prawdzie”. Grzech zrodził w niej zatwardziałość.

W Liście do Hebrajczyków 3:13 apostoł Paweł ostrzegł, że można ‛wpaść w zatwardziałość przez zwodniczą moc grzechu’. Tak było w wypadku naszych prarodziców, Adama i Ewy. Adam, gdy go wezwano do wytłumaczenia się z nieposłuszeństwa, zasłonił się wykrętną wymówką: „Niewiasta, którą postawiłeś przy mnie, ta mi dała owoc z drzewa i dlatego jadłem”. Jakaż zmiana w nim zaszła od czasu, gdy poruszony widokiem swej uroczej oblubienicy mówił: „To wreszcie jest kość z moich kości i ciało z mego ciała”. Teraz była dla niego ‛niewiastą, którą Bóg przy nim postawił’. Natomiast Ewa tchórzliwie zrzuciła winę na węża (Rodz. 2:23; 3:1-13).

Innym człowiekiem, którego nieodwracalnie zatwardził grzech, był Judasz Iszkariot. Początkowo musiał mieć prawe serce, bo inaczej Jezus nie wybrałby go na apostoła. Ale gdy pewnego razu został skarcony przez Mistrza, obraził się i uknuł przeciw niemu zdradę (Mat. 26:6-16). Kiedy Jezus wyjawił, że jeden z dwunastu go wyda, Judasz niczym uosobienie niewinności zapytał: „To nie ja, prawda?” (Mat. 26:25). Jedynie rozmyślny grzesznik mógł się zdobyć na tak bezczelne stwarzanie pozorów. A gdy żołnierze przyszli aresztować Jezusa, za znak rozpoznawczy Judasz obrał sobie pocałunek, odwieczny symbol życzliwości i przyjaźni. „Judaszu”, spytał Jezus, „pocałunkiem wydajesz Syna Człowieczego?” (Łuk. 22:48, Biblia warszawska).

JAK GRZECH SPROWADZA ZATWARDZIAŁOŚĆ?

Jak to się dzieje, że grzech zdobywa nad kimś taką władzę? W Liście do Hebrajczyków 3:7-11 (Bw) Paweł przytacza słowa z Psalmu 95:7-11, chcąc wykazać, jak naród izraelski skalał się grzechem polegającym na braku wiary. Czytamy tam: „Dlatego, jak mówi Duch Święty: Dziś, jeśli głos jego usłyszycie, nie zatwardzajcie serc waszych, jak podczas buntu, w dniu kuszenia na pustyni, gdzie kusili mnie ojcowie wasi i wystawiali na próbę, chociaż oglądali dzieła moje przez czterdzieści lat. Dlatego miałem wstręt do tego pokolenia i powiedziałem: Zawsze ich zwodzi serce; nie poznali też oni dróg moich, tak iż przysiągłem w gniewie moim: Nie wejdą do odpocznienia mego”.

Wspomniany przez apostoła „bunt” nastąpił w miejscu zwanym Meriba, lub inaczej Massa (Ps. 95:8). Właśnie tam, krótko po cudownym wyzwoleniu z Egiptu, „kłócił się lud z Mojżeszem mówiąc: ‛Daj nam wody do picia!’” (Wyjścia 17:2, Biblia Tysiąclecia, wyd. II). Nie zapominajmy, że Izraelici widzieli już, jak dziesięć plag spustoszyło Egipt, jak rozstąpiły się skłębione wody Morza Czerwonego i jak z nieba padała manna. Mimo to ‛zwiodło ich serce’. Byli zbyt pochłonięci dążeniem do zaspokojenia samolubnych pragnień, by zastanawiać się nad dziełami Jehowy. W rezultacie ‛nie poznali Jego dróg’ ani nie nabrali ufności, że w każdej chwili potrafi się o nich zatroszczyć. Żądali: „Daj nam wody”! — jak gdyby Bóg, który rozdzielił morze był bezsilny. Nic dziwnego, że później woleli dać wiarę zatrważającym wieściom, rozpuszczanym przez dziesięciu bojaźliwych zwiadowców, którzy badali Ziemię Obiecaną (Liczb 13:32 do 14:4). Widząc taki brak wiary, Jehowa oświadczył: „Nie wejdą do miejsca mego odpoczynku” (Ps. 95:11, BT).

Paweł wyjaśnia, jaka nauka płynie z tych wydarzeń. Zaleca: „Strzeżcie się, bracia, aby czasem nie pojawiło się u kogoś z was serce niegodziwe, wykazujące brak wiary, a to wskutek oddalania się od żywego Boga, ale wciąż usilnie zachęcajcie się wzajemnie każdego dnia, dopóki może się zwać ‛dzisiaj’, aby nikt z was nie wpadł w zatwardziałość przez zwodniczą moc grzechu” (Hebr. 3:12, 13). „Grzech” Izraelitów polegał na braku wiary (zob. Hebr. 3:19; por. Hebr. 12:1). Na skutek niewiary ‛oddalili się od żywego Boga’ i całkowicie stracili zaufanie do Jehowy, nie bacząc na wszystkie cuda, których dokonał. Nieuchronnie pociągnęło to za sobą upadek moralny.

Brak wiary może i dziś doprowadzić do tego, że chrześcijanina ‛zwiedzie serce’, to znaczy, że ulegnie on jego wrodzonym skłonnościom. „Serce jest bardziej zdradliwe niż cokolwiek innego i jest nieobliczalne. Któż może je poznać?” (Jer. 17:9, 10). Mogą je napełnić spaczone myśli i zachcianki, które wyzwolą śmiercionośną reakcję łańcuchową. „Każdy przechodzi próbę, gdy go pociąga i wabi własne pragnienie. Potem pragnienie, stawszy się płodnym, rodzi grzech; z kolei grzech, gdy zostaje popełniony, wydaje śmierć” (Jak. 1:14, 15).

GDY KTOŚ WPADA W ZATWARDZIAŁOŚĆ PRZEZ GRZECH

Pewien mężczyzna, który korzystał z licznych przywilejów jako starszy, sprytnie ukrywał, że kala się rozpustą. Nie porzucił niemoralnego trybu życia nawet wtedy, gdy się ożenił. Bez większego skrępowania zachowywał pozory niewinności, a nawet zasiadał niekiedy w komitecie sądowniczym, rozpatrując wykroczenia drugich. Grzech zrodził w nim zatwardziałość. Jednakże po niedługim czasie człowiek ten zaczął podawać w wątpliwość podstawowe nauki biblijne. Kiedy w końcu musiał wyznać swoje występki, wzruszył tylko ramionami i powiedział: „Jakie to ma teraz znaczenie?”

Obłuda może znieczulić sumienie, jak gdyby przez przypalanie „piętnującym żelazem” (1 Tym. 4:2). W Księdze Przysłów unaoczniono to następująco: „Tak postępuje cudzołożnica: Je i obciera sobie usta, i mówi: Nic złego nie uczyniłam” (Prz. 30:20, Bw). Zatwardziały grzesznik myśli nawet: „Zapomniał Bóg, zakrył oblicze swoje” (Ps. 10:11, Bw). A im dłużej trwa w grzechu, tym większe jest ryzyko, że jego serce stanie się „nieczułe jak tłuszcz” (Ps. 119:70, Bw). Pewien młodzieniec przyznał: „Kiedy po raz pierwszy wdałem się w rozpustę, byłem całkiem rozbity. Ale potem miałem coraz mniejsze opory, aż wreszcie zabrnąłem tak daleko, że przestałem się tym przejmować”.

Istotnie, serce szuka sposobów na usprawiedliwienie występku. Inny młody człowiek po dopuszczeniu się rozpusty z przyjaciółką powstrzymał ją od pójścia do starszych: „Przecież mamy się pobrać”, przekonywał. „A Biblia mówi, że jeśli dwoje ludzi postanawia, że będą do siebie należeć, to w oczach Jehowy już prawie są małżeństwem”. Cóż za egoistyczne i zwodnicze rozumowanie! Brnięcie w grzech doprowadziło ich w końcu do popełnienia morderstwa przez usunięcie ciąży! Dziewczyna przyznała później: „Człowiek naprawdę staje się coraz bardziej nieczuły i zaczyna myśleć, że sam potrafi siebie napomnieć”. Jeszcze inny młodzieniec, który uprawiał rozpustę, rzekł: „To jest tak, jak z alkoholikiem, który mówi: ‛W każdej chwili mogę przestać, ale jeszcze raz się napiję’. W ten sposób odsuwa się decyzję o pójściu do starszych”. Grzesznik nabiera takiej wprawy w oszukiwaniu drugich, że zaczyna zwodzić samego siebie. „Bo jego własne oczy zbyt mu schlebiają, by znaleźć swą winę i ją znienawidzić” (Ps. 36:3, BT).

UNIKAJ SIDEŁ GRZECHU

Ponieważ to ‛sercem się wierzy’, chrześcijanin musi dokładać wszelkich starań, by strzec swego serca (Rzym. 10:10; Prz. 4:23). Modlitwa, zebrania oraz studium osobiste pomogą mu napełnić je budującymi myślami. Co prawda zdarza się, że od czasu do czasu nasuwają się też opaczne myśli, ale trzeba je po prostu odpędzić. Kiedy zaczynamy odczuwać pokusę do popełnienia jakiejś niegodziwości, powinniśmy zaraz pomodlić się do Jehowy (Ps. 55:23, Bw). A poza tym ‛rozpusta i wszelka nieczystość albo chciwość niech nawet nie będą wspomniane między nami, jak się należy u świętych’ (Efez. 5:3). W ten sposób zdusimy w zarodku reakcję łańcuchową, która „rodzi grzech” i śmierć.

Pamiętaj również, że grzech daje tylko chwilowe zadowolenie (Hebr. 11:25). Wcześniej czy później ‛dosięgnie cię’ i poniesiesz jego konsekwencje (Liczb 32:23, BT). Zadaj sobie pytanie: Czy naprawdę chcę, żeby przywiódł mnie do zatwardziałości? Jeśli nawet znajduję teraz przyjemność w grzechu, jak się to na mnie odbije na dłuższą metę?

Co jednak ma począć ten, kto już się uwikłał w sidło występku? Nie myśl, że można niejako „odkupić” grzechy zwiększeniem udziału w działalności chrześcijańskiej. „Ofiarą Bogu miłą jest duch skruszony”, powiedział bolejący nad swą winą król Dawid (Ps. 51:19, Bw). Choremu pod względem duchowym Słowo Boże zaleca: Zwróć się do starszych! (Jak. 5:14, 15). Ci dojrzali mężczyźni zrobią wszystko, co w ich mocy, by pomóc mu w odzyskaniu zdrowia duchowego. W Biblii oznajmiono: „Kto ukrywa występki, nie ma powodzenia, lecz kto je wyznaje i porzuca, dostępuje miłosierdzia” (Prz. 28:13, Bw). Pewien chrześcijanin, który wreszcie wyjawił swój grzech starszym, powiedział: „Czułem się tak, jak gdyby zdjęto mi z ramion ogromny ciężar” (por. Ps. 32:1-5).

W miarę jak świat staje się coraz bardziej niegodziwy, chrześcijanom coraz trudniej jest zachowywać prawość. Pamiętaj jednak, że chociaż „grzesznik postępuje źle i mimo to długo żyje (...) dobrze powodzić się będzie tym, którzy się boją Boga” (Kazn. 8:13, Bw). Zatem bój się Jehowy Boga! On ustrzeże cię przed zatwardziałością, która sprowadza grzech.

[Ilustracja na stronie 22]

Izraelici okazali zatwardziałość, gdyż zażądali wody od Mojżesza