Pytania czytelników
● W starożytnym Izraelu po upływie cyklu złożonego z 49 lat następował rok jubileuszowy jako pięćdziesiąty. Czy ten jubileusz odpowiada okresowi, który nastanie po zakończeniu tygodnia stwarzania przez Boga, liczącego 49 000 lat?
W obu wypadkach występuje liczba 49, toteż mogłoby się wydawać, że rok jubileuszowy zapowiadał czas, jaki nastąpi po upływie tygodnia stwarzania, czyli po 49 000 lat. Niemniej jednak dla ogółu ludzi, którzy znajdują upodobanie u Boga, wydarzenia związane z jubileuszem w Izraelu odpowiadają przede wszystkim temu, co się dokona podczas millennium, czyli ostatniego tysiąclecia tygodnia stwarzania, a nie temu, co nastanie po zakończeniu tego tygodnia. Prześledźmy, co upoważnia do takiego wniosku.
Po pierwsze: Prawo Mojżeszowe wymagało, żeby co siódmy rok był sabatem dla ziemi; nie wolno było wtedy niczego siać i pielęgnować ani urządzać żniw. Po siódmym roku sabatnim (czterdziestym dziewiątym) następował specjalny rok jubileuszowy, to znaczy pięćdziesiąty. Był to również sabat, podczas którego ziemia znowu zażywała odpoczynku. Ale co ważniejsze, ogłaszano wolność. Hebrajczycy, którzy przedtem zaprzedali się w niewolę, byli uwalniani od długów i innych zobowiązań. Ponadto zwracano dziedziczną ziemię rodzinom, które uprzednio były zmuszone ją sprzedać. A zatem jubileusz był dla Izraelitów okresem wyzwolenia i przywrócenia uprawnień (Kapł. 25:1-46).
Po drugie: badanie spełniających się proroctw biblijnych oraz naszego miejsca w strumieniu czasu wyraźnie wskazuje, że każdy dzień stwarzania (Księga Rodzaju, rozdział 1) liczy po 7000 lat. Pozwala to zrozumieć, że tysiącletnie panowanie Chrystusa zakończy siedem tysięcy lat Bożego ‛dnia odpoczynku’, ostatniego dnia tygodnia stwarzania (Obj. 20:6; Rodz. 2:2, 3). Opierając się na tym rozumowaniu, całemu tygodniowi stwarzania trzeba przypisać 49 000 lat.
Dostrzegłszy podobieństwo liczb, niektórzy przyrównywali 49 lat starożytnego okresu jubileuszowego do 49 000 lat tygodnia stwarzania. W ten sposób doszli do wniosku, że rok jubileuszowy Izraelitów powinien obrazować czy też zapowiadać to, co nastanie po zakończeniu tygodnia stwarzania.
Pamiętajmy jednak, że jubileusz był przede wszystkim rokiem wyzwolenia i przywrócenia praw dla ludzi. Natomiast tydzień stwarzania odnosi się głównie do planety Ziemi i jej rozwoju. Z punktu widzenia zamierzenia Bożego wobec człowieka sam glob ziemski nie był zaprzedany w niewolę i dlatego nie potrzebuje wyzwolenia. Potrzebne jest ono ludzkości, a ta istnieje nie od 49 000 lat, tylko od około 6000 lat. Z Biblii wynika, że Adam i Ewa w jakiś czas po stworzeniu zbuntowali się przeciw Bogu, wskutek czego popadli w niewolę grzechu, niedoskonałości i śmierci. List do Rzymian 8:20, 21 wskazuje, że Jehowa Bóg zamierza wywieść wierzących ludzi z tej niewoli. W rezultacie Jego prawdziwi chwalcy na ziemi zostaną ‛wyswobodzeni z niewoli zepsucia i dostąpią chwalebnej wolności dzieci Bożych’ (zob. też Rzym. 6:23).
Wprawdzie niewielka grupa wybranych do nieba już od dnia Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. dostępowała przebaczenia grzechów, co pozwalało jej radować się jubileuszem, niemniej Pismo Święte wskazuje, że wierząca ludzkość jako taka zostanie obdarowana wolnością podczas tysiącletniego królowania Chrystusa. Wtedy to zastosuje on wobec niej dobrodziejstwa wynikające ze swojej ofiary okupu. Do końca millennium ludzkość osiągnie doskonałość, całkowicie wolną od odziedziczonego grzechu i śmierci. Chrystus położy w ten sposób kres ostatniemu wrogowi (śmierci przejętej po Adamie), a następnie — przy końcu 49 000 lat tygodnia stwarzania — z powrotem przekaże Królestwo w ręce swego Ojca (1 Kor. 15:24-26).
Tak więc dla ludzi wierzących, ożywionych nadzieją na życie ziemskie, wyzwolenie i przywrócenie praw wyróżniające rok jubileuszowy w starożytnym Izraelu znajdzie stosowny odpowiednik w okresie zbliżającego się milenijnego sabatu. Właśnie wtedy doczekają się oni wyzwolenia i przywrócenia. Dojdzie do tego pod panowaniem Chrystusa, „albowiem Syn Człowieczy jest Panem sabatu” (Mat. 12:8, Biblia warszawska).