Najlepsza z nowin dociera do Rzymian

NA JAKIEJ podstawie grzeszny człowiek może zostać uznany przez Boga za sprawiedliwego i osiągnąć życie wieczne? Zagadnienie to wywoływało w I wieku n.e. burzliwe dyskusje. Czy umiałbyś podać prawidłową odpowiedź? Niezależnie od tego, czy ją znasz, czy nie, powinieneś w swej Biblii przeczytać List do Rzymian, w którym apostoł Paweł rozwikłał tę kwestię w sposób iście mistrzowski. Dzięki temu lepiej zrozumiesz doniosły związek między życiem a wiarą, uczynkami i sprawiedliwością.

PAWEŁ I RZYMIANIE

Paweł napisał list do chrześcijan w Rzymie około 56 roku n.e. Dlaczego? Wprawdzie do owego czasu jeszcze w tym mieście nie był, najwidoczniej jednak znał sporo tamtejszych współwyznawców, gdyż w liście wymienia wielu z nich imiennie. Bardzo też chciał udać się do Rzymu, aby osobiście pokrzepić miejscowych braci, a ponadto najprawdopodobniej zamierzał się tam zatrzymać podczas swej planowanej podróży misyjnej do Hiszpanii (Rzymian 1:11, 12; 15:22-24).

Niemniej głównym celem napisania tego listu było rozstrzygnięcie kwestii: Jak ludzie mogą dostąpić usprawiedliwienia, które wiedzie do życia? Odpowiedź okazuje się najlepszą ze wszystkich nowin. Podstawę do przypisania sprawiedliwości stanowi wiara. Paweł tak formułuje tę myśl, określając zarazem temat listu: „Nie wstydzę się bowiem dobrej nowiny; jest ona przecież mocą Bożą ku wybawieniu każdego wierzącego, najpierw Żyda, ale także Greka; bo w niej objawia się sprawiedliwość Boża na podstawie wiary i dla wiary, jak napisano: ‛Ale sprawiedliwy — ten będzie żył dzięki wierze’” (Rzymian 1:16, 17).

WIARA A PRAWO

W I wieku nie każdy zgadzał się z tym, że sprawiedliwość jest przypisywana na podstawie wiary. Hałaśliwa mniejszość twierdziła, że potrzeba czegoś więcej. Czyż Jehowa nie nadał Prawa Mojżeszowego? Jakże mógłby zostać usprawiedliwiony ktoś, kto się nie podporządkował temu natchnionemu postanowieniu? (Zob. Galatów 4:9-11, 21; 5:2). W roku 49 ówczesne ciało kierownicze omawiało w Jeruzalem tę sprawę, przy czym sformułowany został wniosek, że poganie przyjmujący dobrą nowinę nie muszą się poddawać obrzezaniu ani przestrzegać przepisów żydowskiego Prawa (Dzieje Apostolskie 15:1, 2, 28, 29).

Mniej więcej w 7 lat później Paweł napisał List do Rzymian. Poparł w nim tę ważką decyzję, a nawet poszedł jeszcze dalej. Wykazał, że nie tylko chrześcijanie pochodzenia pogańskiego nie podlegają Prawu Mojżeszowemu. Nawet Żydzi, którzy by chcieli polegać tylko na przestrzeganiu go, nie mogliby zostać uznani za sprawiedliwych, godnych życia.

SPRAWIEDLIWOŚĆ DZIĘKI WIERZE

W trakcie lektury Listu do Rzymian zapewne zauważysz, jak starannie Paweł konstruuje wywody, potwierdzając je licznymi cytatami z Pism Hebrajskich. Kiedy zwraca się do Żydów, mogących mieć trudności z przyjęciem jego natchnionych nauk, czyni to w sposób nacechowany uczuciem i troską (Rzymian 3:1, 2; 9:1-3). Niemniej rozwija swą myśl w sposób przejrzysty i niezwykle logiczny.

W pierwszych czterech rozdziałach apostoł przypomina prawdę, że wszyscy jesteśmy obciążeni grzechem. Ludzie mogą więc dostąpić uznania za sprawiedliwych wyłącznie na podstawie wiary. Wprawdzie Żydzi próbowali osiągnąć usprawiedliwienie dzięki przestrzeganiu Prawa Mojżeszowego, ale nie zdołali tego dokonać. Dlatego Paweł śmiało oświadcza: „Wszyscy, jak Żydzi, tak i Grecy podlegają grzechowi”. Na potwierdzenie tej niepopularnej prawdy przytacza szereg wersetów z Pism Hebrajskich (Rzymian 3:9).

Skoro więc „z uczynków Prawa żaden człowiek nie może dostąpić usprawiedliwienia”, to jaka istnieje nadzieja? Uznanie ludzi za sprawiedliwych będzie darem Bożym, ściśle związanym z ofiarą okupu złożoną przez Jezusa (Rzymian 3:20, 24, BT). Każdy, kto chce z tego skorzystać, musi w nią uwierzyć. Czy twierdzenie, że usprawiedliwienia dostępuje się na podstawie wiary, jest czymś nowym? Bynajmniej. Na przykład Abraham został poczytany za sprawiedliwego dzięki wierze zanim w ogóle Prawo zostało wprowadzone (Rzymian 4:3).

Po naświetleniu doniosłej roli wiary Paweł w rozdziale 5 kieruje uwagę na fundament chrystianizmu, Jezusa. U wszystkich, którzy w niego wierzą, jego sprawiedliwe życie ma moc zniweczyć śmiercionośne skutki grzechu Adama. Dlatego nie z przestrzegania Prawa Mojżeszowego, lecz „z jednego aktu przypisania sprawiedliwości wynika dla ludzi wszelkiego pokroju uznanie ich za sprawiedliwych, godnych życia” (Rzymian 5:18).

ROZPROSZENIE WĄTPLIWOŚCI

Jeżeli jednak chrześcijanie nie podlegają Prawu, to co ma ich powstrzymywać od swobodnego dopuszczania się grzechów i liczenia na to, że dzięki niezasłużonej życzliwości Bożej i tak zostaną jakoś uznani za sprawiedliwych? Paweł zbija ten zarzut w 6 rozdziale Listu do Rzymian. Chrześcijanie umarli w stosunku do swego dawniejszego, grzesznego trybu życia. Nowe życie w Jezusie zobowiązuje ich do walki ze słabościami ciała. Apostoł nawołuje: „Nie pozwólcie grzechowi dalej królować w waszych śmiertelnych ciałach” (Rzymian 6:12).

Ale czy przynajmniej sami Żydzi nie powinni nadal się stosować do Prawa Mojżeszowego? W rozdziale 7 Paweł wyczerpująco uzasadnia, dlaczego nie jest to potrzebne. Wyjaśnia, że jak śmierć męża uwalnia kobietę spod jego prawa, tak śmierć Jezusa wyzwoliła wierzących Żydów spod Prawa Mojżeszowego. Apostoł pisze: „Tak i wy, bracia moi, dzięki ciału Chrystusa umarliście dla Prawa” (Rzymian 7:4, BT).

Czyżby więc to Prawo miało jakieś wady? Żadną miarą. Było doskonałe. Problem tkwił w niedoskonałości ludzi, którzy nie byli w stanie go przestrzegać. Paweł napisał: „Wiemy przecież, że Prawo jest duchowe. A ja jestem cielesny, zaprzedany w niewolę grzechu”. Niedoskonały człowiek nie potrafi postępować ściśle według doskonałego Prawa Bożego i dlatego ściąga na siebie jego potępienie. Jakże więc wspaniale, że „ci, którzy są w jedności z Chrystusem Jezusem, nie doznają potępienia”! Chrześcijańscy pomazańcy dostępują uznania za duchowych synów Bożych. Duch Jehowy pomaga im w zmaganiach z wrodzoną niedoskonałością. „Któż wniesie oskarżenie przeciw wybranym Bożym? Sam Bóg przecież uznaje ich za sprawiedliwych” (Rzymian 7:14, BT; 8:1, 33). Nic nie zdoła ich odłączyć od Jego miłości.

SPRAWIEDLIWOŚĆ A RODOWICI ŻYDZI

Skoro Prawo nie jest już potrzebne, to w jakiej sytuacji znalazł się naród izraelski? Co można powiedzieć o wersetach biblijnych, w których obiecano odrodzenie Izraela? Kwestie te zostały podjęte w rozdziałach od 9 do 11. Pisma Hebrajskie zapowiadały, że wybawienia dostąpi tylko nieliczna mniejszość Izraelitów i że Bóg zwróci uwagę na narody pogańskie. Harmonizuje z tym fakt, iż owe proroctwa spełniają się nie na Izraelitach cielesnych, lecz na zborze chrześcijańskim, którego trzon stanowią rodowici Żydzi, całą resztę zaś szczerze usposobieni poganie (Rzymian 10:19-21; 11:1, 5, 17-24).

ZASADY SPRAWIEDLIWOŚCI

W rozdziałach od 12 do 15 apostoł Paweł ukazuje namaszczonym chrześcijanom szereg praktycznych sposobów, jak żyć zgodnie z przypisaną im sprawiedliwością. Pisze na przykład: „Upraszam was, (...) bracia, żebyście składali swe ciała na ofiarę żywą, świętą, godną upodobania Bożego — na świętą służbę pełnioną waszą zdolnością rozumowania. I przestańcie dawać się kształtować według tego systemu rzeczy, natomiast przemieniajcie się przez przeobrażanie umysłu” (Rzymian 12:1, 2). Powinniśmy zaufać potędze dobra i nie odpłacać złem za złe. Apostoł napomina: „Nie pozwalaj się zwyciężyć złu, ale zwyciężaj zło dobrem” (Rzymian 12:21).

W tamtym okresie Rzym był ośrodkiem władzy politycznej. Dlatego Paweł słusznie radził chrześcijanom: „Każda dusza niech będzie podporządkowana władzom zwierzchnim, bo nie ma władzy, jak tylko za sprawą Boga” (Rzymian 13:1). Kolejny aspekt życia zharmonizowanego ze sprawiedliwością stanowią wzajemne stosunki między współwyznawcami. Apostoł przypomina: „Nie bądźcie nikomu nic winni, prócz tego, żeby się nawzajem miłować; bo kto miłuje drugiego, wypełnił prawo” (Rzymian 13:8).

Ponadto chrześcijanie powinni mieć wzgląd na cudze sumienie i wystrzegać się osądzania bliźnich. Paweł nalega: „Zabiegajmy o to wszystko, co sprzyja pokojowi i co służy wzajemnemu zbudowaniu” (Rzymian 14:19). Cóż za wyborna rada do zastosowania w każdej dziedzinie życia chrześcijańskiego! Kończąc swój list, apostoł Paweł przekazuje w rozdziale 16 osobiste pozdrowienia, a także rady i słowa pokrzepienia.

POTRZEBNY POMAZAŃCOM I DRUGIM OWCOM

Temat omówiony w Liście do Rzymian miał wielką wagę w I stuleciu i po dziś dzień nic nie stracił na aktualności. Wszyscy słudzy Jehowy są żywo zainteresowani sprawiedliwością i życiem wiecznym. Prawdą jest, że Paweł pisał do zboru złożonego z namaszczonych chrześcijan, podczas gdy obecnie zdecydowaną większość Świadków Jehowy stanowią członkowie „wielkiej rzeszy”, mający nadzieję ziemską (Objawienie 7:9). Niemniej zawiera on ważkie orędzie dotyczące również tej grupy. Mianowicie jakie?

Z Listu do Rzymian wyraźnie wynika, że chrześcijanie dostępują usprawiedliwienia dzięki wierze. Pomazańcy mogą na tej podstawie zostać współwładcami Jezusa w Królestwie niebiańskim. Członkowie wielkiej rzeszy również są uznawani za sprawiedliwych, ale jako ‛przyjaciele Boga’, podobnie jak patriarcha Abraham (Jakuba 2:21-23). Sprawiedliwość ta otwiera im widoki na przeżycie wielkiego ucisku i tak samo jak w wypadku pomazańców oparta jest na wierze w przelaną krew Jezusa (Psalm 37:11; Jana 10:16; Objawienie 7:9, 14). Z tego względu wywody Pawła interesują zarówno drugie owce, jak i pomazańców. A wspaniałe rady co do życia zharmonizowanego z przypisaną nam sprawiedliwością są także nader istotne dla wszystkich chrześcijan.

Doktorzy Newton Marshall Hall i Irving Francis Wood w zredagowanym przez siebie dziele The Book of Life (Księga życia) oświadczyli: „Pod względem rzeczowości argumentów oraz wagi zagadnień doktrynalnych [List do Rzymian] stanowi szczytowe osiągnięcie natchnionego nauczania Pawłowego. Wywody podane są uprzejmie i z taktem, niemniej jednak odznaczają się też stanowczością. (...) Studiowanie tego Listu zostaje sowicie, wspaniale nagrodzone”. Postanów sobie osobiście go przeczytać, a nacieszysz się zawartą w nim „dobrą nowiną”, która jest „mocą Bożą ku wybawieniu” (Rzymian 1:16).

[Ramka i ilustracja na stronie 24]

„Nie ma władzy [świeckiej], jak tylko za sprawą Boga”. Nie znaczy to, jakoby Bóg ustanawiał każdego człowieka sprawującego władzę. Po prostu wszyscy rządzący działają wyłącznie dzięki Jego przyzwoleniu. Stwórca niejednokrotnie przewidywał i przepowiadał nastanie tego czy innego władcy; dlatego zajmowali oni „poszczególne pozycje za sprawą Boga” (Rzymian 13:1).

[Prawa własności]

Museo della Civiltá Romana, Roma

[Ramka i ilustracja na stronie 25]

Chrześcijanie otrzymali polecenie: „Przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa”. Oznacza to, że powinni ściśle go naśladować, stawiając na pierwszym miejscu w życiu sprawy duchowe, a nie materialne, i w ten sposób unikać ‛planowania naprzód na korzyść pragnień ciała’ (Rzymian 13:14).

[Ramka i ilustracja na stronie 25]

Paweł napisał do Rzymian, żeby ‛pozdrowili jedni drugich pocałunkiem świętym’. Nie ustanawiał tym jakiejś nowej praktyki ani rytuału religijnego. W tamtych czasach na przywitanie albo w dowód przywiązania bądź też szacunku często składano pocałunek w czoło, usta lub rękę. Paweł po prostu nawiązywał do powszechnie przyjętego zwyczaju (Rzymian 16:16).