„Dzień Pański”

„POD wpływem natchnienia znalazłem się w dniu Pańskim” (Objawienie 1:10). Tak się wyraził w pierwszym rozdziale biblijnej Księgi Objawienia przedstawiony na tej ilustracji sędziwy apostoł Jan. Jego słowa pomagają ustalić czas spełnienia się wspaniałych wizji, które dalej opisał.

Nie wszyscy jednak zgadzają się z takim brzmieniem omawianego wersetu. Na przykład Jörg Zink, niemiecki tłumacz Pisma Świętego, tak oddał ten fragment: „Zostałem napełniony duchem świętym; było to w niedzielę”. Wprawdzie w większości przekładów Biblii greckie wyrażenie teiʹ ky·ri·a·keiʹ he·meʹrai przetłumaczono na „dzień Pański”, ale w przypisach można znaleźć wyjaśnienie, iż chodzi o niedzielę. Czy rzeczywiście?

Herders Bibelkommentar, wydane w języku niemieckim katolickie dzieło encyklopedyczne, uzasadnia to następująco: „Mowa tu [w Objawieniu 1:10] nie o dniu sądu ostatecznego, znanym także jako ‛Dzień Pana’, lecz o określonym dniu tygodnia. Chrześcijanie już w połowie I wieku zaczęli świętować pierwszy dzień tygodnia jako dzień najważniejszych nabożeństw (Dzieje 20:7; 1 Kor. 16:2)”. Jednakże żaden z tych dwóch wersetów nie dowodzi, iż ówcześni chrześcijanie uważali pierwszy dzień tygodnia za „dzień najważniejszych nabożeństw”.

W Dziejach Apostolskich 20:7 czytamy po prostu, że pierwszego dnia tygodnia Paweł oraz jego towarzysze podróży i chrześcijanie z Troady zebrali się na posiłek. Ponieważ Paweł miał zamiar nazajutrz wyjechać i nie widziałby się z nimi przez jakiś czas, wykorzystał tę okazję i przeciągnął mowę do późna.

W drugim z rozpatrywanych wersetów — w Liście 1 do Koryntian 16:2 (Bw) — apostoł zachęcał tamtejszych chrześcijan do odkładania pieniędzy „pierwszego dnia w tygodniu”, aby mieli czym wesprzeć braci w Judei. Uczony Adolf Deissmann sugeruje, że mógł to być dzień wypłaty. Tak czy inaczej rada Pawła była praktyczna, bo w ciągu tygodnia pieniądze mogły się rozejść.

Nigdzie w Biblii nie podano, jakoby chrześcijanie żyjący w okresie apostolskim uważali pierwszy dzień tygodnia, obecnie zwany niedzielą, za coś w rodzaju chrześcijańskiego sabatu, za dzień przeznaczony wyłącznie na uczestnictwo w regularnych nabożeństwach. Dopiero po śmierci apostołów nadano niedzieli takie znaczenie i zaczęto ją nazywać „dniem Pańskim”. Stanowiło to element odstępstwa, przepowiedzianego przez Jezusa i apostołów (Mateusza 13:36-43; Dzieje Apostolskie 20:29, 30; 1 Jana 2:18).

Czym więc jest „dzień Pański”? Kontekst Objawienia 1:10 wskazuje, iż Panem tego „dnia” jest Jezus. Słowo Boże utożsamia wyrażenia w rodzaju ‛dzień Pana naszego Jezusa Chrystusa’ z czasem osądzenia ludzkości i przywrócenia rajskich warunków (1 Koryntian 1:8; 15:24-26; Filipian 1:6, 10; 2:16).

Dlatego Hans Bruns w dokonanym przez siebie przekładzie Pism Greckich z komentarzem (Das Neue Testament [Nowy Testament]) słusznie napisał: „Niektórzy utrzymują, iż [Jan] mówi tu o niedzieli, ale jest znacznie bardziej prawdopodobne, że ma na myśli sławny Dzień Pana, do którego odnosi się przecież cały dalszy opis”. W. E. Vine pisze: „‛Dzień Pana’ (...) to Dzień Jego sądu nad światem”. A w dziele Lexikon zur Bibel (Leksykon biblijny) Fritza Rieneckera czytamy, iż określenie „dzień Pański” bezspornie odnosi się do „dnia sądu”.

Właściwe zrozumienie wyrażenia „dzień Pański” pomaga pojąć całą Księgę Objawienia. Ponadto dowody świadczą o tym, iż ten dzień już się rozpoczął. Koniecznie więc słuchajmy proroczych słów Księgi Objawienia i przestrzegajmy tego, co w niej napisano! (Objawienie 1:3, 19).

[Ilustracja na stronie 27]

Jasne i aktualne objaśnienie każdego wersetu Księgi Objawienia zawiera książka “Revelation​—⁠Its Grand Climax At Hand!” (Wspaniały finał Objawienia bliski!). Ta pasjonująca pomoc do studiowania Biblii jest obecnie dostępna w 33 językach.