Pionierzy przysparzają i doznają błogosławieństw
„SŁUŻBA pionierska ma znacznie większą wartość niż sukcesy w świecie. Nic nie daje takiego zadowolenia, jak pomaganie ludziom w poznawaniu Jehowy i Jego prawdy”. Jest to wypowiedź pewnej chrześcijanki, która swą drogą życiową uczyniła służbę pionierską, czyli pracę w charakterze pełnoczasowego głosiciela Królestwa. Jakie inne zajęcie może przynieść tyle szczęścia?
Pełnienie służby pionierskiej jest nie tylko wzniosłym celem, ale też drogocennym przywilejem. A jak wkroczyć na tę drogę życiową? Czego potrzeba, by wytrwać na niej wystarczająco długo i doznać płynących z tego błogosławieństw?
Istotną rolę odgrywają tutaj dwa czynniki. Po pierwsze, konieczne są odpowiednie warunki. Sytuacja wielu osób najwyraźniej wyklucza podjęcie służby pionierskiej. Po drugie, trzeba mieć właściwe usposobienie i kwalifikacje duchowe. Oczywiście bez względu na to, czy okoliczności pozwalają komuś zostać pionierem, wszyscy powinniśmy pracować nad udoskonalaniem chrześcijańskiej osobowości.
Dlaczego niektórzy pełnią służbę pionierską
Jakie trzeba mieć kwalifikacje, by skutecznie pełnić służbę pionierską? Otóż niezbędna jest umiejętność głoszenia. Pionierzy muszą wiedzieć, jak przedstawiać nieznajomym dobrą nowinę, dokonywać odwiedzin ponownych u osób zainteresowanych i jak prowadzić domowe studia biblijne. Brak tych umiejętności może zniechęcić pioniera. Jednakże istotne znaczenie mają jeszcze inne czynniki.
Na przykład wszystko, czego się podejmujemy w związku z wielbieniem Boga, wpływa na naszą więź z Jehową i Jego organizacją. Dotyczy to również służby pionierskiej. Młody pionier imieniem Rado wyjaśnił: „Dla młodej osoby nie ma nic wspanialszego niż pamiętanie o Jehowie i chodzenie drogą prawdy”. Służba pełnoczasowa jest dla młodych rzeczywiście wyśmienitym sposobem okazania miłości i przywiązania do Jehowy (Kaznodziei 12:1).
Konieczna jest również wiedza i zrozumienie (Filipian 1:9-11). W gruncie rzeczy stanowią one paliwo do naszego duchowego silnika. Regularne studium osobiste jest niezbędne, aby nie utracić entuzjazmu i przekonania i uniknąć wyczerpania duchowego. Oczywiście zdobywana wiedza powinna oddziaływać nie tylko na umysł, ale też na serce (Przypowieści 2:2). Dlatego prócz studium osobistego musimy poświęcać czas na modlitwę i rozmyślania, by nagromadzone wiadomości poruszyły nasze serce. A wtedy, jeśli pozwalają na to warunki, będziemy pragnęli pełnić służbę pionierską (porównaj Ezdrasza 7:10, Wujek 1962).
Wstąpienie do służby pionierskiej wymaga również ducha ofiarności. Młody człowiek o imieniu Ron planował ją rozpocząć i czekał tylko na odpowiednie warunki. Właściwie to szukał pracy, która by mu pozwoliła być pionierem i jednocześnie korzystać z niektórych luksusów. Wspomniał o tym pewnej dojrzałej siostrze, a jej odpowiedź nim wstrząsnęła. Usłyszał bowiem: „Jehowa błogosławi czynom, a nie obietnicom”. Młodzieniec ten znalazł gorzej płatne zajęcie, pozostawiające jednak dość czasu na służbę pionierską. Stosowanie się do słów z Ewangelii według Mateusza 6:25-34 pomoże dawać sobie radę, nawet jeśli dochody będą niższe.
Do podjęcia służby pionierskiej może się w dużym stopniu przyczynić nasza gotowość do pokornego słuchania dobrych rad. Kiedy Hanna została chrześcijanką, dość wcześnie zaczęła pielęgnować pragnienie wstąpienia w szeregi pionierów. Nie zrealizowała go jednak, ponieważ zajmowała się rodziną, a potem rozpoczęła karierę zawodową. Ale później usłuchała cennej rady czujnych starszych, zrezygnowała z interesującej pracy świeckiej i została pionierką. Teraz Hanna zaznaje wielkiej radości z doprowadzania innych do chrztu i z pomagania nieaktywnym głosicielom.
Pobudką do rozpoczęcia służby pionierskiej może też być wdzięczność za to, czego prawda dokonała w naszym życiu. Rozważmy przykład ogarniętej głęboką depresją kobiety, której małżeństwo było bliskie rozpadu. Kiedy zaczęła poznawać prawdę ze Słowa Bożego i wprowadzać ją w czyn, jej sytuacja radykalnie się zmieniła. Zachwycona tym, czego dokonała dla niej prawda, zdecydowała, że najlepszym sposobem okazania wdzięczności będzie podjęcie służby pionierskiej i pomaganie innym. Tak właśnie postąpiła i teraz doznaje błogosławieństw płynących ze szczęśliwego życia rodzinnego i z prowadzenia wielu studiów biblijnych.
Inni też mogą pomóc
Pionierzy często wychowują następnych pionierów. Wspomniany wcześniej Rado miał sześć lat, kiedy jego rodzice zaczęli studiować Biblię z dwoma pionierami. Już jako mały chłopiec regularnie towarzyszył tym pełnoczasowym kaznodziejom w służbie polowej. W wieku 17 lat sam został pionierem. Inny młodzieniec, imieniem Arno, był wychowywany w domu chrześcijańskim, ale osłabł duchowo. Później postanowił odzyskać siły duchowe i teraz wspomina: „Pionierzy udzielali mi mnóstwa zachęt. Wyruszałem z nimi w teren zwłaszcza w okresie wakacji i niekiedy spędzałem na głoszeniu nawet 60 godzin w miesiącu. Dzięki temu podjęcie stałej służby pionierskiej [w której wymaga się poświęcania na świadczenie 90 godzin miesięcznie] nie było zbyt trudne”. Takim młodym ludziom bardzo pomaga rozmyślanie o radzie z Listu 1 do Koryntian 7:29-31, by nie korzystać ze świata w pełni.
Duch pionierski łatwiej zakorzeni się w domu, w którym sprawy duchowe zajmują pierwsze miejsce, a rodzice zachęcają dzieci do podjęcia służby pełnoczasowej. W takim właśnie domu był wychowywany Philo, który wspomina: „Wiele osób radziło mi kontynuować naukę i w ten sposób zapewnić sobie jakąś przyszłość w tym świecie. Ale rodzice pomogli mi powziąć mądrzejszą decyzję. Powiedzieli, że jeśli naprawdę chcę budować dla przyszłości, najważniejsze powinno być dla mnie pielęgnowanie więzi z Jehową”.
Młoda chrześcijanka imieniem Thamar również uważa, iż służbę pionierską pełni dzięki przykładowi i staraniom rodziców. Oto jej słowa: „Nie mogę powiedzieć dokładnie, kiedy zaczęłam patrzeć na życie z duchowego punktu widzenia, ale wiem, że się z tym nie urodziłam. W rozwijaniu usposobienia duchowego bardzo mi pomogła głęboka miłość rodziców do prawdy oraz ich zwyczaj regularnego uczestniczenia w służbie polowej i w zebraniach”.
Trwaj przy swym postanowieniu
Chcąc odnieść pełny pożytek z mądrej decyzji, jaką jest podjęcie służby pionierskiej, trzeba niezachwianie w niej trwać. Nasuwa się tu wiele praktycznych rad. Dobrze będzie na przykład, jeśli pionierzy nauczą się tak planować zajęcia, by jak najlepiej wykorzystać czas. Jednakże najważniejszym czynnikiem zawsze jest więź z Jehową i Jego organizacją.
Ma to związek z nieustannym pamiętaniem o modlitwie. „Kiedy poznałem prawdę, pragnąłem zostać pionierem” — mówi Cor. Jednakże ojciec zażądał, żeby najpierw ukończył Akademię Rolniczą. Potem Cor rozpoczął służbę pionierską. Z czasem się ożenił i żona dołączyła do niego. Kiedy zaszła w ciążę, Cor musiał liczyć się z ewentualnością zrezygnowania ze służby. „Często modliłem się do Jehowy i wyjawiałem Mu, że z całego serca pragnę dalej być pionierem” — wspomina. W końcu znalazł taką pracę, która pozwoliła mu utrzymywać rodzinę i pełnić służbę pełnoczasową.
Poprzestawanie na podstawowych rzeczach materialnych to kolejny czynnik, który często pomaga chrześcijaninowi trwać w służbie pionierskiej. Apostoł Paweł napisał: „Niech życie wasze będzie wolne od chciwości; poprzestawajcie na tym, co posiadacie; sam bowiem powiedział: Nie porzucę cię ani cię nie opuszczę” (Hebrajczyków 13:5). Harry i Irena mogli dalej pełnić służbę pionierską dzięki temu, że zadowalali się tym, co mieli. Niewidoma Irena jest pionierką od ośmiu lat. „Nasza sytuacja materialna nigdy nie była dla nas problemem” — wspomina. „Dbaliśmy tylko o to, by nie brać na siebie niepotrzebnych ciężarów finansowych. Stale obliczamy koszty. Zawsze prowadziliśmy proste, ale bardzo radosne życie, obfitujące w liczne błogosławieństwa”.
Mnóstwo radości i błogosławieństw
Spoglądając wstecz na ponad dziewięć lat służby pionierskiej, Thamar zauważa: „Bardzo zbliżasz się do Jehowy, tak jakby On rzeczywiście ujął cię za rękę” (Psalm 73:23). Przypominają jej się także niektóre próby. „Stale mi przeszkadzały własne błędy, a także niedociągnięcia innych” — dodaje. „Ponadto przyglądałam się braciom i siostrom żyjącym dostatniej niż ja i kiedy głosiłam na zimnie i deszczu, ich sytuacja wydawała mi się dość atrakcyjna. Ale w głębi serca nigdy nie chciałam zamienić się miejscami. Cóż innego prócz służby pionierskiej może zapewnić taką radość, takie zadowolenie pod względem duchowym i takie błogosławieństwa?” Czy ty również cenisz sobie tego rodzaju radość i błogosławieństwa?
Ponieważ pionierzy spędzają dużo czasu w służbie chrześcijańskiej, mogą pomagać wielu osobom w poznaniu prawdy biblijnej. Wspomniani wcześniej Harry i Irene mówią: „W organizacji Jehowy czeka wiele przywilejów, ale największym jest niesienie pomocy nowo zainteresowanym w robieniu postępów i przyłączeniu się do sług Jehowy”.
Trafnie to wyraził inny pionier: „Sprawdziły się na mnie słowa z Księgi Przysłów [Przypowieści] 10:22: ‚Błogosławieństwo Jehowy — to wzbogaca; i nie dodaje On do niego boleści’ (NW). Przez wszystkie lata służby dla Jehowy wielokrotnie przekonałem się o prawdziwości tego wersetu”.
Rodzice, czy wpajacie dzieciom pragnienie wstąpienia do służby pionierskiej? Pionierzy, czy dokładacie starań, by rozbudzać taką chęć u drugich? Starsi, czy wspieracie pionierów w swych zborach i pomagacie innym rozwinąć ducha pionierskiego? Oby coraz więcej sług Jehowy zapragnęło sięgnąć po takie obfite błogosławieństwa i podjęło służbę pionierską!