Opowiadają głosiciele Królestwa

„Imię Jehowy jest mocną wieżą”

ŻYJEMY w niespokojnych czasach. Nawet jeśli prowadzimy pozornie ustabilizowane życie, wszystko może się z dnia na dzień zmienić i w rezultacie niektórzy niespodziewanie stają wobec wielkiego niebezpieczeństwa, zanim zdążą to sobie uświadomić. Powodem może być przewrót polityczny, bandycki napad, klęska żywiołowa czy ciężka choroba. Do kogo powinien się zwrócić chrześcijanin, jeśli z jakiejkolwiek przyczyny zagrożone jest jego życie?

David, misjonarz usługujący w jednym z oddziałów Towarzystwa Strażnica, poznał odpowiedź na to pytanie po wstrząsającym przeżyciu. Pracował jako kierowca i pewnego ranka wyjechał po dojeżdżających członków rodziny Betel (ochotników, mieszkających poza terenem oddziału). Było jeszcze ciemno. Właśnie zabrał Rosalię i przejeżdżał koło posterunku policji, kiedy usłyszał pierwszy strzał.

Potem wszystko potoczyło się błyskawicznie. Usłyszał odgłos jakby wielkiej petardy i poczuł, że z jednego koła ucieka powietrze. Nagle zobaczył na środku drogi żołnierza z bronią wycelowaną prosto w niego. Niemal równocześnie nastąpiły trzy wydarzenia: z boku posypały się strzały — dziurawiąc dżipa i roztrzaskując okna; David i Rosalia gwałtownie schylili głowy; żołnierz strzelał w przednią szybę na wysokości oczu.

Kiedy na dżipa posypał się grad pocisków, ciągle pochylony David z całej siły zahamował. Oboje z Rosalią myśleli, że zginą. Modlili się głośno do Jehowy, prosząc, by czuwał nad nimi. Rosalia opowiadała później, iż wyobrażała sobie wtedy, jak rodzina zareaguje na wieść o jej śmierci!

A jednak żywi!

W końcu hałas strzałów i rozlatującego się szkła ucichł i David spojrzał na Rosalię. Kiedy zobaczył na jej plecach okrągłą plamkę krwi, zamarło mu serce. Nie była to jednak rana od pocisku, lecz od kawałka rozpryśniętej szyby. Krwawiły jej też kolana, pokaleczone od spadającego szkła, ale poza tym wszystko wydawało się w porządku.

Do auta podeszli mężczyźni w żołnierskich mundurach z białymi opaskami, każąc im wyjść z rękami do góry. Jeden z nich, który wyglądał na starszego rangą, odwrócił się do tamtego żołnierza, mówiąc: „Miałeś nie strzelać do cywilów”. Żołnierz zaczął się usprawiedliwiać, iż usłyszał strzały i pomyślał, że pochodzą z dżipa.

Kiedy David powiedział, że oboje z Rosalią są Świadkami Jehowy, napięcie nieco spadło. Wyjaśnił, co tu robił, ale żołnierze ciągle chcieli ich zatrzymać. Najwidoczniej jakieś ugrupowanie wojskowe dokonało we wczesnych godzinach rannych zamachu stanu, a ci żołnierze mieli zamiar opanować posterunek policji, gdy David i Rosalia przejeżdżali obok dżipem.

Rosalia była zszokowana, ale dzielnie zachowała spokój, kiedy David prosił, by ich zwolniono. W końcu pozwolono im odejść, ale bez samochodu. Musieli przejść do pobliskiej alei i wsiąść do autobusu, żeby dojechać do obiektów oddziału, gdzie w izbie chorych zajęto się Rosalią.

Potęga modlitwy

David wyciągnął z tego przeżycia pewną naukę: Nigdy nie wolno nie doceniać potęgi żarliwej modlitwy ani zapominać, że odważne wyjaśnienie, iż jest się Świadkiem Jehowy, często zapewnia ocalenie. Można się wtedy namacalnie przekonać o prawdziwości słów: „Imię Jehowy jest mocną wieżą. Tam wbiega sprawiedliwy i znajduje ochronę” (Przypowieści [Przysłów] 15:29; 18:10, NW; Filipian 4:6).

[Prawa własności do ilustracji, strona 19]

Zdjęcie: Publicaciones Capriles, Caracas, Wenezuela