Czy przebaczasz tak jak Jehowa?

„Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich wykroczenia, to wasz Ojciec niebiański i wam przebaczy; jeśli zaś nie przebaczycie ludziom ich wykroczeń, to wasz Ojciec także nie przebaczy waszych wykroczeń” (MATEUSZA 6:14, 15).

1, 2. Jakiego Boga bardzo potrzebujemy i dlaczego?

„MIŁOSIERNY i łaskawy jest Pan [Jehowa, NW], cierpliwy i pełen dobroci. Nie prawuje się ustawicznie, nie gniewa się na wieki. Nie postępuje z nami według grzechów naszych ani nie odpłaca nam według win naszych. Lecz jak wysoko jest niebo nad ziemią, tak wielka jest dobroć jego dla tych, którzy się go boją. Jak daleko jest wschód od zachodu, tak oddalił od nas występki nasze. Jak się lituje ojciec nad dziećmi, tak się lituje Pan nad tymi, którzy się go boją, bo On wie, jakim tworem jesteśmy, pamięta, żeśmy prochem” (Psalm 103:8-14).

² Ponieważ zostaliśmy poczęci w grzechu, urodziliśmy się w przewinieniu, a odziedziczona niedoskonałość bezustannie prowadzi nas jako jeńców prawa grzechu, więc bardzo potrzebujemy Boga, który ‛pamięta, że jesteśmy prochem’. Trzysta lat po ułożeniu przez Dawida Psalmu 103, zawierającego tak piękną charakterystykę Jehowy, inny pisarz Biblii, Micheasz, w bardzo podobny sposób wysławiał Boga za to, że łaskawie przebacza nam popełnione grzechy: „Któryż Bóg podobny Tobie, który oddalasz nieprawość, odpuszczasz występek? (...) Nie żywi On gniewu na zawsze, bo upodobał sobie miłosierdzie. Ulituje się znowu nad nami, zetrze nasze nieprawości i wrzuci w głębokości morskie wszystkie nasze grzechy” (Micheasza 7:18, 19, BT).

3. Co to znaczy przebaczyć?

³ Wyraz tłumaczony w Pismach Greckich na „przebaczyć” dosłownie znaczy „pozwolić odejść”. Zauważmy, że przytoczone powyżej wypowiedzi Dawida i Micheasza zawierają taką myśl, wyrażając ją w urzekający, poetycki sposób. Aby w pełni zrozumieć, jak zdumiewająco daleko sięga gotowość Jehowy do przebaczania, przypomnijmy sobie kilka z wielu sytuacji, w których ujawniła się ona w działaniu. Pierwsza z nich dowodzi, iż Jehowa potrafi odstąpić od zamiaru sprowadzenia zagłady i przebaczyć.

Jehowa wysłuchuje wstawiennictwa Mojżesza

4. Pomimo jakich przejawów mocy Jehowy Izraelici bali się wkroczyć do Ziemi Obiecanej?

⁴ Jehowa bezpiecznie wyprowadził Izraelitów z Egiptu i przywiódł w pobliże ziemi Kanaan, mającej według Jego obietnicy stać się ich ojczyzną, ale oni nie chcieli pójść dalej, gdyż przestraszyli się zwykłych ludzi, którzy tam mieszkali. Wcześniej widzieli, jak za pomocą dziesięciu niszczycielskich plag Jehowa wyzwolił ich z Egiptu, jak otworzył im drogę ucieczki przez Morze Czerwone oraz zgładził ścigające ich wojsko egipskie, jak u stóp góry Synaj zawarł z nimi przymierze Prawa, dzięki czemu stali się Jego narodem wybranym, i jak w cudowny sposób utrzymywał ich przy życiu, dostarczając codziennie manny z nieba — a mimo to lękali się wejść do Ziemi Obiecanej z powodu garstki rosłych Kananejczyków! (4 Mojżeszowa 14:1-4).

5. Jak dwóch wiernych zwiadowców próbowało dodać ducha Izraelitom?

⁵ Mojżesz i Aaron, zrozpaczeni, padli na twarz. Dwaj wierni zwiadowcy, Jozue i Kaleb, starali się dodać ducha Izraelitom: ‛Ziemia ta jest ziemią bardzo, bardzo dobrą, opływa w mleko i miód. Nie lękajcie się tego ludu; Jehowa jest z nami!’ Słowa te nie podziałały jednak zachęcająco na przerażonych i zbuntowanych Izraelitów, wręcz przeciwnie, chcieli ukamienować Jozuego i Kaleba (4 Mojżeszowa 14:5-10).

6, 7. (a) Co Jehowa postanowił uczynić, gdy Izrael nie chciał wkroczyć do Ziemi Obiecanej? (b) Jakie wątpliwości co do wyroku Jehowy przeciw Izraelowi wyraził Mojżesz i z jakim skutkiem?

⁶ Jehowa uniósł się wówczas gniewem! „Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: Jak długo znieważać mnie będzie ten lud? Jak długo nie będą mi wierzyć mimo wszystkich znaków, które wśród nich uczyniłem? Wytracę ich zarazą i wygubię ich, a ciebie uczynię ludem większym i silniejszym od nich. Lecz Mojżesz rzekł do Pana: Egipcjanie usłyszą o tym, że spośród nich wywiodłeś mocą swoją ten lud, i powiedzą to mieszkańcom tej ziemi. (...) Jeżeli tedy zabijesz ten lud jak jednego męża, to narody, które słyszały wieść o tobie, będą mówić: Ponieważ nie mógł Pan wprowadzić ludu tego do ziemi, którą im poprzysiągł, zabił ich na pustyni” (4 Mojżeszowa 14:11-16).

⁷ Mojżesz błagał, by Jehowa im przebaczył ze względu na swe imię: „Odpuść przeto winę tego ludu według wielkości twojej łaski, jak już przebaczałeś ludowi temu od czasu wyjścia z Egiptu aż dotąd. I rzekł Pan: Odpuściłem na twoje słowo” (4 Mojżeszowa 14:19, 20).

Bałwochwalstwo Manassesa i cudzołóstwo Dawida

8. Jak postępował król Judy Manasses?

⁸ Niezwykłą gotowość do przebaczania przejawił Jehowa wobec Manassesa, syna dobrego króla Ezechiasza. Manasses zaczął panować w Jeruzalem w wieku 12 lat. Pobudował wyżyny, wznosił ołtarze Baalom, porobił aszery, czyli święte słupy, oddawał pokłon gwiazdom na niebie, uprawiał czary i magię, ustanowił zaklinaczy i wieszczków, postawił rzeźbiony posąg w świątyni Jehowy, a w Dolinie Hinnoma przeprowadził swoich synów przez ogień. „Mnóstwo zła uczynił w oczach Jahwe” oraz „wprowadził w błąd Judę i mieszkańców Jerozolimy, tak iż czynili większe zło aniżeli narody pogańskie, które Jahwe wytracił przed Izraelitami” (2 Kronik 33:1-9, BT).

9. Jak Manasses przebłagał Jehowę i co z tego wynikło?

⁹ W końcu Jehowa wysłał przeciwko Judzie Asyryjczyków, którzy pojmali Manassesa i uprowadzili do Babilonu. „W ucisku przebłagał on swego Boga, Jahwe, i upokorzył się bardzo przed Bogiem swych przodków. Prosił Go, a On go wysłuchał. Usłyszał jego prośbę i pozwolił mu wrócić do Jerozolimy, do swego królestwa” (2 Kronik 33:11-13, BT). Następnie Manasses usunął obcych bogów, posągi oraz ołtarze i wyrzucił je poza miasto. Zaczął składać ofiary na ołtarzu Jehowy i nawoływać Judejczyków do służenia prawdziwemu Bogu. Stanowi to doprawdy zdumiewający przykład, jak wiele Jehowa gotów jest przebaczyć, jeśli grzesznik okazuje pokorę, zanosi modlitwy i stara się naprawić zło, wydając dzięki temu owoce odpowiadające skrusze! (2 Kronik 33:15, 16).

10. Jak Dawid próbował zatuszować swój grzech popełniony z żoną Uriasza?

¹⁰ Dobrze znany jest grzech króla Dawida, który dopuścił się cudzołóstwa z żoną Uriasza Chetyty. Nie dość na tym: ponieważ zaszła w ciążę, uknuł chytry plan, by zatuszować swój postępek. Uriasz brał wtedy udział w wojnie. Król pozwolił mu więc opuścić szeregi, sądząc, że wróci do domu i będzie współżył z żoną. On jednak powstrzymał się od tego z szacunku dla walczących towarzyszy broni. Wówczas Dawid zaprosił go na posiłek i upoił, lecz Uriasz i tak nie poszedł do swej żony. Dawid polecił więc dowódcy swych wojsk, by skierował Uriasza na miejsce najcięższych walk, gdzie go czekała niechybna śmierć, i tak się też stało (2 Samuela 11:2-25, BT).

11. Jak doszło do tego, że Dawid okazał skruchę, i dlaczego musiał odpokutować za swój grzech?

¹¹ Jehowa posłał do Dawida swego proroka Natana, który ujawnił grzech króla. Wtedy „Dawid rzekł do Natana: ‚Zgrzeszyłem wobec Jahwe’. Natan odrzekł Dawidowi: ‚Jahwe odpuszcza ci też twój grzech — nie umrzesz’” (2 Samuela 12:13, BT). Dawid, dręczony ogromnym poczuciem winy, wyraził swą skruchę w żarliwej modlitwie do Jehowy: „Albowiem ofiar nie żądasz, a całopalenia, choćbym ci je dał, nie zechcesz przyjąć. Ofiarą Bogu miłą jest duch skruszony, sercem skruszonym i zgnębionym nie wzgardzisz, Boże” (Psalm 51:18, 19). Jehowa rzeczywiście nie wzgardził modlitwą Dawida, płynącą ze skruszonego serca. Niemniej Dawid musiał ciężko odpokutować swój błąd, bo chociaż Jehowa przebacza grzechy, to jednak „nie pozostawia ich bez kary”, jak sam oznajmił w Księdze Wyjścia (2 Mojżeszowa) 34:6, 7 (Biblia poznańska).

Salomon poświęca Jehowie świątynię

12. O co Salomon prosił w czasie uroczystości poświęcenia świątyni i jak Jehowa na to zareagował?

¹² Poświęcając Jehowie nowo zbudowaną świątynię, Salomon powiedział w modlitwie: „Zechciej wysłuchać błagań twego sługi i twego ludu izraelskiego, z jakimi przystępują do tego miejsca; tak, wysłuchaj z miejsca, gdzie przebywasz, z niebios, a wysłuchując, racz odpuścić”. Jehowa odrzekł: „Gdy zamknę niebiosa, tak iż nie będzie deszczu, albo gdy każę szarańczy, aby objadła ziemię, albo gdy ześlę zarazę na mój lud, i ukorzy się mój lud, który jest nazwany moim imieniem, i będą się modlić, i szukać mojego oblicza, i odwrócą się od swoich złych dróg, to Ja wysłucham z niebios, i odpuszczę ich grzechy i ich ziemię uzdrowię” (2 Kronik 6:21; 7:13, 14).

13. Co według Księgi Ezechiela 33:13-16 decyduje o stosunku Jehowy do poszczególnych osób?

¹³ Kiedy Jehowa nam się przypatruje, obdarza nas swym uznaniem za to, jakimi jesteśmy obecnie, a nie za to, jak postępowaliśmy dawniej. Poświadcza to Księga Ezechiela 33:13-16: „Gdy mówię do sprawiedliwego: Na pewno będziesz żył, a on, polegając na swojej sprawiedliwości, popełni występek, wtedy nie będzie się pamiętało wszystkich jego sprawiedliwych uczynków, lecz umrze z powodu występku, który popełnił. Lecz gdy mówię do bezbożnego: Na pewno umrzesz, a on odwróci się od swojego grzechu, będzie wypełniał prawo i sprawiedliwość, będzie oddawał zastaw, zwracał to, co zagrabił, postępował zgodnie z zasadami życia, nie popełniając występku, na pewno będzie żył, nie umrze. Nie będzie się pamiętało żadnych jego grzechów, które popełnił; będzie wypełniał prawo i sprawiedliwość; na pewno będzie żył”.

14. Czym wyróżnia się przebaczenie, którego udziela Jehowa?

¹⁴ Kiedy Jehowa komuś przebacza, czyni to w szczególny sposób, który trudno jest naśladować stworzeniom ludzkim w stosunku do siebie nawzajem — On zarówno wybacza, jak i puszcza w niepamięć. Niektórzy ludzie mawiają: „Mogę wybaczyć to, co zrobiłeś, ale nie potrafię tego zapomnieć”. Dla porównania zobaczmy, co obiecał Jehowa: „Przebaczę bowiem ich winę i grzechów ich już pamiętać nie będę” (Jeremiasza 31:34, Bp).

15. Co wiadomo o gotowości Jehowy do przebaczania?

¹⁵ Jehowa już od tysięcy lat przebacza swym ziemskim czcicielom. Odpuszcza im grzechy, z których popełnienia zdają sobie sprawę, oraz mnóstwo takich, których nie są świadomi. Jego miłosierdzie, wielkoduszna cierpliwość i gotowość do przebaczania nie mają granic. W Księdze Izajasza 55:7 powiedziano: „Niech bezbożny porzuci swoją drogę, a przestępca swoje zamysły i niech się nawróci do Pana, aby się nad nim zlitował, do naszego Boga, gdyż jest hojny w odpuszczaniu!”

Przykłady przebaczania opisane w Chrześcijańskich Pismach Greckich

16. Dlaczego można powiedzieć, że Jezus przebacza tak jak Jehowa?

¹⁶ Chrześcijańskie Pisma Greckie zawierają mnóstwo wzmianek o dostępowaniu przebaczenia Bożego. Często wspominał o tym Jezus, dowodząc, że całkowicie podziela w tej sprawie pogląd Jehowy. Jezus myślał tak jak On, był Jego odbiciem i dokładnym odzwierciedleniem Jego istoty, toteż kto ujrzał Jezusa, niejako ujrzał też Jehowę (Jana 12:45-50; 14:9; Hebrajczyków 1:3).

17. W jaki sposób Jezus unaocznił, jak ‛hojny jest Jehowa w odpuszczaniu’?

¹⁷ Aby ukazać, jak ‛hojny jest Jehowa w odpuszczaniu’, Jezus podał przykład króla, który umorzył swemu niewolnikowi dług wysokości 10 000 talentów (około 33 milionów dolarów). Kiedy jednak ów człowiek nie chciał darować swemu współniewolnikowi 100 denarów długu (około 60 dolarów), król się rozzłościł. „‚Niegodziwy niewolniku, umorzyłem ci cały ten dług, gdy mnie upraszałeś. Czy i ty nie powinieneś był się zmiłować nad swym współniewolnikiem, tak jak ja zmiłowałem się nad tobą?’ Po czym jego pan, srodze rozgniewany, wydał go dozorcom więziennym, aż spłaci wszystko, co był winien”. Następnie Jezus wskazał na zastosowanie tego przykładu: „Podobnie mój Ojciec niebiański obejdzie się też z wami, jeśli z serc waszych nie przebaczycie każdy swemu bratu” (Mateusza 18:23-35).

18. Jak różniły się poglądy Piotra i Jezusa na przebaczanie?

¹⁸ Zanim Jezus przytoczył ów przykład, Piotr zwrócił się do niego z pytaniem: „Panie, jeśli mój brat grzeszy przeciwko mnie, ile razy mam mu przebaczyć? Czy aż do siedmiu razy?” Piotr sądził, że jest bardzo wielkoduszny. Uczeni w piśmie i faryzeusze wyznaczali, ile razy należy przebaczyć, ale Jezus odpowiedział Piotrowi: „Nie mówię ci: Aż do siedmiu razy, lecz: Aż do siedemdziesięciu siedmiu razy” (Mateusza 18:21, 22). Limit siedmiu razy może zostać wyczerpany w ciągu jednego dnia, gdyż Jezus oświadczył: „Zwracajcie uwagę na samych siebie. Jeśli twój brat popełni grzech, udziel mu nagany, a jeśli okaże skruchę, przebacz mu. Nawet jeśli zgrzeszy przeciw tobie siedem razy na dzień i siedem razy wróci do ciebie, mówiąc: ‚Kajam się w skrusze’, masz mu przebaczyć” (Łukasza 17:3, 4). Jak to dobrze, iż Jehowa nie liczy grzechów, które nam odpuścił.

19. Na co musimy się zdobyć, by dostąpić przebaczenia Jehowy?

¹⁹ Jeśli pokora skłania nas do okazania skruchy i wyznania przewinień, spotyka się to z życzliwą reakcją Jehowy: „Jeżeli wyznajemy nasze grzechy, to on jest wierny i prawy, żeby nam przebaczyć nasze grzechy i oczyścić nas z wszelkiej nieprawości” (1 Jana 1:9).

20. Jaką gotowość do przebaczania przejawiał Szczepan?

²⁰ Nadzwyczajną gotowość do przebaczania przejawiał naśladowca Jezusa Szczepan. Gdy rozwścieczony tłum obrzucał go kamieniami, głośno błagał: „‚Panie Jezusie, przyjmij ducha mego’. Potem, upadłszy na kolana, zawołał silnym głosem: ‚Jehowo, nie policz im tego grzechu’. Kiedy to powiedział, zapadł w sen śmierci” (Dzieje 7:59, 60).

21. Dlaczego gotowość Jezusa do przebaczenia rzymskim żołnierzom może zdumiewać?

²¹ Jeszcze bardziej zdumiewający przykład chętnego przebaczania dał Jezus. Wrogowie pojmali go, bezprawnie osądzili, skazali, wyszydzili, opluli, wychłostali biczem składającym się z wielu rzemieni, do których prawdopodobnie przymocowane były kawałki kości i metalu, a w końcu przybili go do pala i pozostawili tak na kilka godzin. Do większości z tych rzeczy przyłożyli rękę Rzymianie. Mimo to o żołnierzach, którzy zawiesili go na palu, umierający Jezus powiedział do swego niebiańskiego Ojca: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią” (Łukasza 23:34).

22. Jakie słowa z Kazania na Górze musimy uwzględniać w swym życiu?

²² W swym Kazaniu na Górze Jezus polecił: „Wciąż miłujcie swych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują”. Sam trzymał się tej zasady do końca swej ziemskiej służby. Czy dla nas, borykających się ze słabościami upadłego ciała, wymaganie to jest zbyt trudne? Powinniśmy przynajmniej skorzystać z przestrogi, której Jezus udzielił swym naśladowcom, gdy ich nauczył modlitwy wzorcowej: „Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich wykroczenia, to wasz Ojciec niebiański i wam przebaczy; jeśli zaś nie przebaczycie ludziom ich wykroczeń, to wasz Ojciec także nie przebaczy waszych wykroczeń” (Mateusza 5:44; 6:14, 15). Jeżeli przebaczamy tak jak Jehowa, to wybaczymy doznane krzywdy i puścimy je w niepamięć.

Czy zapamiętałeś?

◻ Jak Jehowa odnosi się do naszych grzechów i dlaczego?

◻ Dzięki czemu Manasses odzyskał władzę królewską?

◻ Co sprawia trudność ludziom, którzy chcą przebaczać tak jak Jehowa?

◻ Dlaczego gotowość Jezusa do przebaczania jest tak zadziwiająca?

[Ilustracja na stronie 24]

Natan pomógł Dawidowi zrozumieć, iż potrzebuje przebaczenia Bożego