Spełniali wolę Jehowy

Stosowanie się do pożegnalnych słów Jezusa

WIECZOREM dnia 14 Nisan 33 roku n.e. Jezus Chrystus wraz z jedenastoma wiernymi apostołami spoczął przy stole w pewnym górnym pokoju w Jeruzalem. Wiedząc, że wkrótce umrze, powiedział im: „Jeszcze trochę jestem z wami” (Jana 13:33). Judasz już sobie poszedł, by spiskować z nikczemnikami, którzy chcieli zabić Jezusa.

Spośród zgromadzonych w tym pomieszczeniu Jezus najlepiej zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji. Dobrze wiedział o czekających go cierpieniach. Wiedział również, że jeszcze tej samej nocy apostołowie go opuszczą (Mateusza 26:31; Zachariasza 13:7). Skoro więc rozmawiał z nimi po raz ostatni przed śmiercią, nie ulega wątpliwości, że w pożegnalnych słowach poruszył sprawy nadzwyczajnej wagi.

„Czyńcie to na moją pamiątkę”

W obecności wiernych apostołów Jezus ustanowił nową uroczystość, która miała zastąpić żydowską Paschę. Apostoł Paweł nazwał ją „wieczerzą Pańską” (1 Koryntian 11:20). Jezus wziął przaśny chleb i się pomodlił. Następnie połamał go i podał apostołom. „Bierzcie, jedzcie. To oznacza moje ciało” — powiedział. Potem wziął kielich wina i po złożeniu dziękczynnej modlitwy podał go uczniom, mówiąc: „Pijcie z niego, wy wszyscy; bo to oznacza moją ‚krew przymierza’, która ma być wylana za wielu dla przebaczenia grzechów” (Mateusza 26:26-28).

Co to wszystko znaczyło? Jezus wyjaśnił, że chleb przedstawia jego bezgrzeszne ciało (Hebrajczyków 7:26; 1 Piotra 2:22, 24). Wino zaś jest symbolem jego przelanej krwi, dzięki której można dostąpić przebaczenia grzechów. Ponadto jego krew ofiarna uprawomocnia nowe przymierze zawarte między Jehową Bogiem a gronem 144 000 ludzi, którzy kiedyś mieli zostać w niebie współwładcami Jezusa (Hebrajczyków 9:14; 12:22-24; Objawienie 14:1). Zapraszając apostołów do spożycia posiłku, Jezus wskazał, iż będą z nim panować w niebiańskim Królestwie.

W związku z tą pamiętną wieczerzą dał nakaz: „Czyńcie to na moją pamiątkę” (Łukasza 22:19). Wieczerzę Pańską należało obchodzić dorocznie, podobnie jak wcześniej Święto Paschy. Tamto święto upamiętniało wyzwolenie Izraelitów z niewoli w Egipcie, natomiast Wieczerza Pańska miała zwracać uwagę na daleko donioślejsze wyzwolenie — na uwolnienie ludzkości z niewoli grzechu i śmierci (1 Koryntian 5:7; Efezjan 1:7). Ponadto spożywanie symboli w postaci chleba i wina miało przypominać o przyszłych przywilejach związanych z funkcją królów i kapłanów w niebiańskim Królestwie Bożym (Objawienie 20:6).

Śmierć Jezusa Chrystusa rzeczywiście jest najważniejszym wydarzeniem w dziejach ludzkości. Osoby doceniające to, co uczynił Jezus, obchodzą Wieczerzę Pańską, stosując się do jego nakazu: „Czyńcie to na moją pamiątkę”. Świadkowie Jehowy rozpamiętują śmierć Jezusa corocznie w dniu odpowiadającym 14 Nisan. W roku 1996 przypada on na dzień 2 kwietnia po zachodzie słońca. Serdecznie zapraszamy na tę uroczystość do pobliskiej Sali Królestwa.

„Daję wam nowe przykazanie”

Oprócz ustanowienia Wieczerzy Pańskiej Jezus udzielił apostołom kilku pożegnalnych wskazówek. Chociaż byli dobrze wyszkoleni, musieli się jeszcze dużo uczyć. Nie pojmowali w pełni zamierzenia Bożego dotyczącego Jezusa, ich samych czy też przyszłości. Niemniej w tym momencie Jezus nie próbował wyjaśniać im tego wszystkiego (Jana 14:26; 16:12, 13). Powiedział jednak o czymś nadzwyczaj ważnym: „Daję wam nowe przykazanie, żebyście się wzajemnie miłowali; tak jak ja was umiłowałem, żebyście wy też miłowali się wzajemnie”. Następnie dodał: „Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będziecie się nawzajem miłować” (Jana 13:34, 35).

W jakim sensie było to „nowe przykazanie”? To prawda, że Prawo Mojżeszowe nakazywało: „Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego” (3 Mojżeszowa 19:18). Ale Jezus wezwał swych naśladowców do okazywania ofiarnej miłości, która by ich pobudzała nawet do oddania życia za współchrześcijan. Oczywiście do tego ‛prawa miłości’ należy się stosować nie tylko w skrajnych okolicznościach. Naśladowca Jezusa Chrystusa zawsze będzie się starał czynnie okazywać miłość i pomagać innym pod względem duchowym czy też w inny sposób (Galatów 6:10).

W ostatnią noc swego ziemskiego życia powodowany miłością Jezus modlił się do Jehowy Boga za swych uczniów. Powiedział między innymi: „Oni są na świecie, a ja przychodzę do ciebie. Ojcze Święty, czuwaj nad nimi ze względu na twoje imię, które mi dałeś, żeby oni byli jedno, tak jak my” (Jana 17:11). Warto zauważyć, iż w błagalnej modlitwie prosił Ojca o jedność swych naśladowców, opartą na miłości (Jana 17:20-23). Mieli ‛wzajemnie się miłować, tak jak Jezus ich umiłował’ (Jana 15:12).

Wierni apostołowie zastosowali się do pożegnalnych słów Jezusa. My również powinniśmy spełniać jego nakazy. W obecnych krytycznych „dniach ostatnich” miłość i jedność panujące wśród prawdziwych czcicieli Boga mają większe znaczenie niż kiedykolwiek wcześniej (2 Tymoteusza 3:1). Prawdziwi chrześcijanie naprawdę przejawiają miłość braterską i przestrzegają przykazań Jezusa. Obejmuje to usłuchanie jego polecenia, by obchodzić Wieczerzę Pańską.