Tak wiele cierpień

„DLACZEGO zarówno jednostki, jak i całe społeczności doznają tak straszliwych cierpień? (...) Uważa się, że sens wszystkiemu nadaje Bóg, a tymczasem w jego świecie jest tyle niedorzeczności, tyle bezsensownego cierpienia i absurdalnych przewinień. Czy ów Bóg to może jednak despota, szalbierz, gracz i kat, jak mu to zarzucał nie tylko Nietzsche?” (Hans Küng, Christ sein).

Zapewne zauważyłeś, iż katolicki teolog Hans Küng poruszył kwestię wprawiającą w rozterkę mnóstwo ludzi — dlaczego wszechmocny, pełen miłości Bóg dopuszcza tak wiele cierpień? Czy spotkałeś się z takim pytaniem? Osoby przejęte współczuciem boleją nad tym, co Küng nazwał „nie kończącym się potokiem krwi, potu i łez, pasmem bólu, smutku i strachu, samotności, rozpaczy i śmierci”. W gruncie rzeczy jednak bardziej przypomina to powódź koszmarów i udręk, które od zarania dziejów zatruwają życie milionom ludzi (Joba 14:1).

Mnóstwo „trudu i zgryzoty”

Pomyśl o cierpieniach związanych z wojnami, o bólu, jaki odczuwają nie tylko ofiary, ale też rodzice i bliscy opłakujący dzieci oraz inne okrutnie gnębione osoby. Całkiem niedawno Czerwony Krzyż oszacował, że „podczas minionych 10 lat w konfliktach zbrojnych zginęło 1,5 miliona dzieci”. Jak czytamy, w 1994 roku w Ruandzie „brutalnie i planowo wymordowano setki tysięcy mężczyzn, kobiet i dzieci”.

Nie można też pominąć milczeniem cierpień zadawanych przez pedofilów. Pewna zrozpaczona matka, której syn popełnił samobójstwo, gdy został wykorzystany seksualnie przez pracownika placówki opiekuńczej, oznajmiła: „Człowiek, który wykorzystał mego syna, (...) zniszczył jego i kilku innych chłopców w najbardziej wyrafinowany i zwyrodniały sposób, jaki można sobie wyobrazić”. A co powiedzieć o koszmarnym bólu ofiar bezwzględnych zabójców lub seryjnych morderców, takich jak ci schwytani w Wielkiej Brytanii, którzy „przez 25 lat bezkarnie porywali, gwałcili, torturowali i zabijali”? Jeśli chodzi o zadawanie drugim bólu i cierpienia, ludzie w swych dziejach przekroczyli chyba wszelkie granice (Kaznodziei 4:1-3).

Dodajmy do tego udrękę, jaką pociągają za sobą zaburzenia emocjonalne i choroby fizyczne, a także straszliwy, rozdzierający ból i smutek rodzin, gdy ktoś bliski przedwcześnie umiera. Cierpień doznają też ofiary głodu i innych tak zwanych klęsk żywiołowych. Mało kto nie zgodzi się z wypowiedzią Mojżesza, iż nasze 70 czy 80 lat życia pełne jest „trudu i zgryzoty” (Psalm 90:10, Miłosz).

Zgodne z zamierzeniem Bożym?

Czy to możliwe, by — jak twierdzą niektórzy — nieustające cierpienia były częścią jakiegoś niepojętego zamierzenia Bożego? Czyżbyśmy musieli cierpieć teraz, by docenić życie ‛na tamtym świecie’? Czy rację miał francuski filozof Teilhard de Chardin, gdy powiedział, iż „cierpienie, które niszczy i zabija, jest niezbędne bytowi, by mógł żyć i stać się duchem”? (The Religion of Teilhard de Chardin; kursywa nasza). Nic podobnego!

Czy troskliwy Projektant rozmyślnie stworzyłby tak śmiercionośne warunki, by zasłużyć sobie na miano współczującego, gdy uwalnia z nich ludzi? Na pewno nie! Czyż pełen miłości Bóg mógłby coś takiego uczynić? Dlaczego więc dopuszcza cierpienia? Czy one kiedyś się skończą? Na pytania te odpowie następny artykuł.

[Prawa własności do ilustracji, strona 3]

Zdjęcie: WHO, P. Almasy