Czy możesz czynić coś więcej ku czci Jehowy?
1 Każdy z nas powinien się zastanowić nad tym ważnym pytaniem. Jako wierni naśladowcy naszego Mistrza Jezusa Chrystusa, oddajemy Bogu cześć publicznym obwieszczaniem Jego imienia. Musimy brać na siebie tę odpowiedzialność, jeśli chcemy sobie zaskarbić Jego uznanie (Marka 13:10; Łuk. 4:18; Dzieje 4:20; Hebr. 13:15). Jakże wielkim wyróżnieniem — wręcz zaszczytem — jest zanoszenie tej dobrej nowiny do reszty rozproszonych „owiec”, które mogą jeszcze przyjść do ogólnoświatowej owczarni Jehowy! (Jana 10:16).
2 Czy wy i wasze dzieci nie moglibyście robić coś więcej ku czci Jehowy, zwiększając swój udział w służbie polowej? Na całym świecie coraz więcej braci i sióstr podejmuje służbę pionierską. W kwietniu 1992 roku 11 806 osób usługiwało w Polsce w charakterze pionierów specjalnych, stałych i pomocniczych. Czy zastanawiałeś się poważnie nad pójściem w ich ślady? Czy zachęcasz swoje dzieci do uczynienia służby pełnoczasowej drogą życiową?
3 Dlaczego nie miałbyś zbadać swego stosunku do służby pionierskiej? Czy zawsze gdy się o niej wspomina, szybko dochodzisz do wniosku, że twoje warunki po prostu nie pozwalają ci zostać pionierem? To prawda, że nie każdy może być pionierem. Obowiązki biblijne i inne ograniczenia często uniemożliwiają podjęcie służby pełnoczasowej (1 Tym. 5:8). Czy jednak ostatnio przemyślałeś to z modlitwą? Czy omawialiście tę sprawę w gronie rodzinnym, żeby ocenić, czy przynajmniej jedno z was nie mogłoby zostać pionierem? W Strażnicy nr 5 z roku 1983 znajdujemy na stronie 21 pobudzającą do myślenia wypowiedź: „Doprawdy każdy szczery chrześcijanin powinien z modlitwą rozważyć, czy mógłby się podjąć służby pionierskiej. Oto wypowiedź pewnej pary małżeńskiej z Afryki Południowej, która już od piętnastu lat trwa w tej służbie: ‚Dlaczego pracujemy jako pionierzy? (...) A czym byśmy się usprawiedliwili przed Jehową, gdybyśmy tego nie robili?’ Wielu spośród tych, którzy nie są pionierami, powinno postawić sobie podobne pytanie: Czy rzeczywiście mogę usprawiedliwić przed Jehową fakt, że nie jestem pionierem?”
4 W innym artykule Strażnicy podano na ten temat takie dobitne stwierdzenie: „Każdy z nas powinien jednak uczciwie ocenić swoją sytuację. Czy mówisz o sobie: ‚Duch wprawdzie jest ochotny, ale ciało mdłe’? Ale czy duch naprawdę jest ochotny? Nie dopuszczajmy do tego, by mdłe ciało stanowiło parawan dla niechętnego ducha” (w79/11, s. 16).
5 Rodzice, którzy chcą, by ich dzieciom dobrze się wiodło. W Przypowieściach 15:20 znajdujemy zapewnienie: „Mądry syn sprawia ojcu radość”. Chrześcijańscy rodzice z pewnością są zadowoleni, gdy życie ich synów i córek wypełnia służba dla Jehowy. Jednakże dzieci nie dokonają takiego mądrego wyboru automatycznie. Powaby świata są niezwykle silne. Rodzice, głównie od was zależy, do czego wasze dzieci będą przywiązywać największą wagę. Jeśli zawsze kładziecie nacisk na korzyści płynące ze służby pionierskiej, jeśli zachęcacie dzieci do szukania towarzystwa gorliwych pionierów, jeśli jesteście szczerze przekonani, że służba pełnoczasowa jest najzaszczytniejszą drogą życiową, jaką mogłyby sobie obrać wasze pociechy, to takie pozytywne nastawienie niewątpliwie im się udzieli. Pomagajcie dzieciom bardziej cenić dobre imię u Jehowy niż u ludzi.
6 Młodzi! Księga Przypowieści 22:1 kładzie nacisk na wybór, jakiego powinniście dokonać: „Cenniejsze jest dobre imię niż wielkie bogactwo, lepsza przychylność niż srebro i złoto”. Jakie imię sobie wyrabiacie? Pomyślcie o mężczyznach i kobietach opisanych w Biblii, którzy zdobyli dobre imię u Boga wierną służbą. Należał do nich Łukasz, lekarz umiłowany, i Henoch, który chodził z prawdziwym Bogiem. Z kolei Samuel otrzymał wychowanie najlepsze z możliwych, rozpoczynając w młodym wieku służbę w świątyni Jehowy. Czy sądzicie, że ci wierni słudzy kiedykolwiek żałowali swego wyboru? Dlaczego mieliby żałować? Każdy z nich prowadził owocne i ciekawe życie. Ponadto wszyscy zyskali sobie trwałą przychylność Jehowy! (Ps. 110:3; 148:12, 13; Prz. 20:29a; 1 Tym. 4:8b).
7 Kiedy dzieci pomyślnie układają sobie życie, rodzice są z tego dumni. Trud włożony w wychowywanie, karcenie i kształcenie tego „dziedzictwa od Jehowy” zwraca się im wielokrotnie (Ps. 127:3). Czy dla rodziców istnieje większy powód do chluby niż to, że ich syn lub córka dokłada starań, aby czcić Jehowę? W naszych czasach wielu młodych wstępuje w ślady Łukasza, Henocha i Samuela, jak to potwierdza ten oto list: „Mam 16 lat. Zostałem pionierem stałym w dziewięć miesięcy po chrzcie i od tamtej pory Jehowa bardzo mi błogosławi. (...) Służba pionierska pomaga mi też w szkole. Przedtem koledzy w klasie dokuczali mi z tego powodu, że jestem Świadkiem. Teraz, kiedy poświęcam więcej czasu na studium osobiste, potrafię ‛dać odpowiedź temu, który mi urąga’”.
8 Kształcenie się z myślą o pełnieniu owocniejszej służby. Warto w tym miejscu rozważyć kwestię wykształcenia świeckiego. W tej sprawie musimy mieć szczególnie zrównoważony pogląd. W artykule Strażnicy z 1 listopada 1992 roku, zatytułowanym „Kształcenie się w określonym celu”, pod śródtytułem „Odpowiednie wykształcenie” zaznaczono: „Chrześcijanie powinni umieć sami się utrzymać, nawet jeśli pełnią pełnoczasową służbę kaznodziejską w charakterze pionierów (2 Tesaloniczan 3:10-12). (...) Jak rozległego wykształcenia potrzebuje młody chrześcijanin, żeby uszanować te zasady biblijne i sprostać swym chrześcijańskim powinnościom? (...) Co można nazwać ‛odpowiednim’ [wynagrodzeniem] (...) dla tych, którzy pragną głosić dobrą nowinę w charakterze pionierów? Na ogół potrzebna jest im jakaś praca w niepełnym wymiarze godzin, żeby ‛nie być ciężarem’ dla braci ani dla rodziny (1 Tesaloniczan 2:9)”.
9 Gdyby przyszły pionier uznał za konieczne uzupełnienie edukacji, Strażnica z 1 listopada 1992 roku zachęca, by pomagać mu w zmierzaniu do podjęcia służby pełnoczasowej: „Młody Świadek zrobi dobrze, gdy dołoży wszelkich starań, żeby w tym czasie mieszkać w domu, co pozwoli mu pielęgnować właściwy chrześcijanom zwyczaj studiowania, uczestniczyć w zebraniach i w działalności kaznodziejskiej”.
10 Pewien 22-letni chrześcijanin z Afryki musiał pójść do wyższej szkoły handlowej, chociaż pragnął podjąć służbę pionierską. Mimo nowych obowiązków został jednak pionierem pomocniczym. Koledzy śmiali się z niego, twierdząc, że na pewno nie zda egzaminów. Odpowiadał wtedy: „Szukam najpierw Królestwa Bożego i jego sprawiedliwości”. Hartując swą wolę, wstawał każdego dnia bardzo wcześnie i przez dwie godziny przygotowywał się do zajęć szkolnych, a po lekcjach uczestniczył w służbie polowej. Wszyscy byli zdumieni, gdy ten młody człowiek osiągnął trzeci wynik w szczególnym egzaminie, mającym rozstrzygnąć, którzy trzej studenci otrzymają specjalne stypendium. Drugie miejsce zajął zainteresowany, z którym ten pionier prowadził w szkole studium biblijne. A najlepiej wypadł inny gorliwy Świadek chodzący do tej szkoły.
11 Pomoc ze strony starszych. Starsi zboru, którzy bardzo sobie cenią pracę pionierów, są dla tych gorliwych kaznodziejów wielką zachętą, zdają sobie bowiem sprawę, że ciężko pracujący, owocni pionierzy są błogosławieństwem dla zboru. Po spędzeniu mniej więcej roku w stałej służbie pionierskiej mogą oni otrzymać dodatkowe przeszkolenie na Kursie Służby Pionierskiej. Kurs ten okazał się bezcenną pomocą w podniesieniu jakości pracy pionierów. Wprawdzie ci pełnoczasowi słudzy przewodzą w dziele głoszenia, ale potrzebują też serdecznych zachęt i starsi powinni o tym pamiętać (1 Piotra 5:1-3).
12 Jak starsi mogą zachęcać do służby pionierskiej? Od czasu do czasu zechcą się zastanowić, kto ma możliwość ubiegać się o ten przywilej. Mogą też osobiście rozmawiać z tymi, którzy zdają się mieć dobre warunki do podjęcia tej służby, na przykład ze stałymi pionierami pomocniczymi, emerytami, paniami domu i uczniami. Chociaż nikogo nie powinno się przymuszać do uczynienia tego kroku, to jednak okazuje się, że osoby, które mają takie pragnienie, ale jeszcze się wahają, po otrzymaniu kilku praktycznych zachęt dochodzą do wniosku, że w zasadzie mogłyby zostać pionierami.
13 Kiedy starsi zachęcają kogoś do stałej służby pionierskiej, powinni pamiętać, że dana osoba nie musi być wcześniej przez kilka miesięcy pionierem pomocniczym (km 12/86, s. 8, ak. 23-25). Oczywiście w miarę możliwości zechcą się upewnić, czy kandydat będzie w stanie osiągać wymaganą liczbę godzin.
14 Gdy zborowy komitet służby rozpatrzy zgłoszenie, a sekretarz dokładnie sprawdzi, czy dano odpowiedzi na wszystkie pytania, formularz należy bezzwłocznie wysłać do Towarzystwa.
15 Sekretarz powinien informować pozostałych starszych o wszelkich trudnościach, jakie napotykają pionierzy. Ma to istotne znaczenie zwłaszcza w zborach, w których działa wielu pionierów. Oprócz podsumowania ich działalności przy końcu roku służbowego, zgodnie z prośbą zawartą w „Raporcie analitycznym zboru” (S-10), sekretarz powinien spotkać się na początku marca z nadzorcą służby, żeby ocenić, czy któryś pionier nie ma trudności z osiąganiem wymaganej liczby godzin i czy nie potrzebuje pomocy. (Zobacz „Ogłoszenia” w Naszej Służbie Królestwa z lutego 1993 roku). Jeżeli takiemu pionierowi w porę skutecznie się pomoże, to prawdopodobnie do końca roku służbowego zdoła on osiągnąć wymaganą liczbę godzin.
16 Sporo pionierów to ludzie młodzi i stosunkowo nowi w prawdzie. Ich ochoczy duch bardzo nas cieszy! Ale ci nowi w dalszym ciągu potrzebują szkolenia w umiejętnym głoszeniu od domu do domu, dokonywaniu skuteczniejszych odwiedzin ponownych i lepszym nauczaniu na studiach biblijnych. Jeżeli nie otrzymają takiego szkolenia, mogą się zniechęcić już po roku i zrezygnują ze służby pionierskiej. Toteż czujni starsi powinni dostrzegać nawet ledwie uchwytne problemy, na przykład słabsze zaangażowanie w służbie. Jeżeli zaraz się tym zajmą i udzielą pionierowi pomocy w usunięciu zaistniałej trudności, może on przez wiele lat znajdować radość w pełnieniu owocnej służby.
17 Czy mógłbyś łowić w odległych wodach? Niektórzy uczniowie Jezusa byli rybakami. Niekiedy po całonocnych połowach mieli puste sieci (Jana 21:3). W pewnych częściach naszego kraju, gdzie ‛łowienie ludzi’ trwa już od lat, niektórzy pionierzy mogą dojść do wniosku, że w „wodach” należących do ich zboru nie ma zbyt wielu „ryb” (Mat. 4:19). Z drugiej strony czy nie cieszą nas sprawozdania z krajów, w których głosiciele i pionierzy prowadzą wiele studiów biblijnych? Radość tamtejszych pionierów i misjonarzy jest wyraźnie widoczna (w92 1.9, s. 20, ak. 15). Gdyby więc któryś ciężko pracujący pionier chciał się przenieść do innego kraju, gdzie są większe potrzeby, niech się najpierw skontaktuje z biurem oddziału w swoim kraju.
18 Być może niektórzy podjęli służbę pionierską, gdyż zdawali sobie sprawę z doniosłej roli tej działalności, choć mieli obawy, czy sprawi im ona zadowolenie. Gdy się zgłaszali, nękały ich pewne wątpliwości. Na początku wyniki osiągane w służbie mogły nie być zbyt zachęcające. Ale z biegiem czasu nabywali umiejętności i doświadczyli wielu błogosławieństw Jehowy. W rezultacie pogłębiała się ich radość i zaufanie. Dla niektórych służba pionierska stała się odskocznią do służby w Betel, nauki w szkole Gilead i działalności misjonarskiej, Kursu Usługiwania, czy też pracy w charakterze nadzorców podróżujących.
19 Jeżeli przeniesienie się do innego kraju ani zgłoszenie się do Gilead w twoim wypadku nie wchodzi w rachubę, a teren, na którym pracujesz, nie jest zbyt owocny, istnieją możliwości łowienia ludzi w innych częściach naszego kraju. Taka przeprowadzka może się wiązać z dokonaniem szeregu zmian, ale dobrodziejstwa duchowe, jakich zaznasz, będą naprawdę bardzo obfite (Mat. 6:19-21).
20 Jeżeli pozwalają ci na to warunki, mógłbyś na przykład pomagać w sąsiednim zborze z tego samego obwodu. Jeśli spełniasz wymagania, nadzorca obwodu chętnie przekaże odpowiednie informacje zborom, które potrzebują pioniera.
21 Niektórzy pionierzy i głosiciele mogą być bardzo przydatni na swoim terenie, nie zmieniając miejsca zamieszkania. Mogą znać język obcy. Czy na terenie waszego zboru nie przebywa większa grupa cudzoziemców? Czy nie spotyka się tam ludzi, którym trzeba przekazać orędzie w języku migowym? Głosiciele posługujący się językiem obcym mogą być wielką pomocą w dotarciu z orędziem Królestwa do ludzi wszelkiego pokroju. Wprawdzie nieraz stanowi to nie lada wyzwanie, ale rezultaty mogą być wspaniałe (1 Tym. 2:4; Tyt. 2:11).
22 Jeżeli robisz teraz wszystko, na co cię stać, by oddawać cześć Jehowie, ciesz się ze swoich przywilejów służby. Jeśli jesteś zdania, że mógłbyś czynić więcej, przedstaw tę sprawę Jehowie w modlitwie. Realistycznie oceń, jakich zmian musiałbyś dokonać. Porozmawiaj o swoich planach ze starszym, który ma ducha pionierskiego, lub z nadzorcą obwodu. Gdy podejmiesz z modlitwą konkretną decyzję, bezzwłocznie wprowadź ją w czyn, polegając na Jehowie, który obiecał uczcić tych, którzy Jego czczą (Hebr. 13:5, 6; 1 Sam. 2:30).