Bracia, którzy przewodzą — sekretarz
1 Sekretarz zboru bardzo przyczynia się do tego, aby ‛wszystko odbywało się przyzwoicie i w sposób uporządkowany’ (1 Kor. 14:40). Ten członek zborowego komitetu służby zajmuje się korespondencją i ważnymi zapiskami. Chociaż jego usługiwanie — w przeciwieństwie do pozostałych starszych — może nie być widoczne dla wszystkich, to jest bardzo potrzebne i cenne.
2 Kiedy do zboru nadchodzi korespondencja, na przykład od Towarzystwa, sekretarz zajmuje się nią i dopilnowuje, by w razie potrzeby wysłać odpowiedź. Dba o to, żeby z takimi listami mogli się zapoznać wszyscy starsi, po czym odkłada je do akt zboru. Sprawdza i wysyła do Towarzystwa zamówienia na czasopisma i inną literaturę. Bezpośrednio nadzoruje braci zajmujących się kontami zborowymi i koordynuje wszelkie sprawy związane ze zgromadzeniami.
3 Ponieważ przed szóstym dniem następnego miesiąca sekretarz musi wysyłać do Towarzystwa zborowe sprawozdania ze służby, koniecznie powinniśmy składać swe sprawozdania zawsze pod koniec każdego miesiąca. Sekretarz wpisuje te dane do „Zborowej karty sprawozdań głosiciela”. Każdy głosiciel może poprosić o możliwość wglądu do swojego sprawozdania z działalności.
4 Gdy głosiciel przeprowadza się na teren innego zboru, sekretarz prosi starszych z poprzedniego zboru o list polecający wraz ze „Zborową kartą sprawozdań głosiciela” lub wysyła taką korespondencję starszym zboru, do którego będzie należał dany głosiciel (Zorganizowani do pełnienia naszej służby, strony 104 i 105).
5 Sekretarz analizuje działalność pionierów, a gdyby mieli jakieś problemy, informuje o tym starszych, zwłaszcza nadzorcę służby. Powiadamia prowadzących zborowe studium książki, którzy głosiciele z ich grupy są nieregularni. Wraz z nadzorcą służby przewodzi w koordynowaniu wysiłków mających na celu pomaganie nieczynnym (Nasza Służba Królestwa z grudnia 1987, strona 5).
6 Ten przegląd obowiązków sekretarza na pewno pomoże nam bardziej je cenić i pobudzi nas do dokładania wszelkich starań, by ułatwić mu wywiązywanie się z powierzonego szafarstwa (1 Kor. 4:2).