‛Wezwij starszych’

1. Jak Jehowa pokazał, że bardzo ceni swoje owce?

JEHOWA bardzo ceni swoje owce. Nabył je krwią Jezusa i powierzył opiece starszych zboru (Dzieje 20:28). Chce, żeby traktowali je oni życzliwie. Pod przewodnictwem Chrystusa starsi pokrzepiają owce Jehowy i chronią je przed duchowymi zagrożeniami (Izaj. 32:1, 2).

2. O kogo Jehowa szczególnie się troszczy? (Ezechiela 34:15, 16).

² Jehowa bardzo troszczy się o wszystkie swoje owce, a szczególnie o te, które są słabe. Niektórzy Jego słudzy osłabli pod względem duchowym i Jehowa za pośrednictwem starszych wyciąga do nich rękę (odczytaj Ezechiela 34:15, 16). Pragnie jednak, żeby oni też wykazali inicjatywę — żeby oprócz zanoszenia do Niego gorących modlitw zwrócili się do „pasterzy i nauczycieli” w zborze (Efez. 4:11, 12).

3. Jakie korzyści odniesiemy z przeanalizowania roli starszych?

³ W tym artykule przeanalizujemy, jak Jehowa posługuje się starszymi do udzielania pomocy duchowej. Odpowiemy na następujące pytania: Kiedy powinniśmy zwrócić się do starszych? Dlaczego powinniśmy to zrobić? I jak mogą nam oni pomóc? Nawet jeśli obecnie nie potrzebujemy takiej pomocy, to znalezienie odpowiedzi na te pytania pogłębi naszą wdzięczność za wysiłki starszych, a w przyszłości być może uratuje nam życie.

KIEDY POWINNIŚMY ‛WEZWAĆ STARSZYCH’

4. Skąd wniosek, że słowa z Jakuba 5:14-16, 19, 20 odnoszą się do choroby duchowej? (Zobacz też ilustracje).

⁴ To, jak Jehowa posługuje się starszymi do udzielania innym pomocy, wyjaśnił uczeń Jakub. Napisał: „Jeśli ktoś z was choruje, niech wezwie starszych zboru” (odczytaj Jakuba 5:14-16, 19, 20). Kontekst wskazuje, że Jakub miał na myśli chorobę duchową. Na przykład zachęcał, żeby chory wezwał starszych, a nie lekarza. Z kolei proces leczenia miał obejmować przebaczenie grzechów. Pod pewnymi względami kroki potrzebne do wyleczenia choroby duchowej przypominają te podejmowane w wypadku choroby fizycznej. Kiedy zachorujemy, to idziemy do lekarza, opowiadamy mu o swoich objawach i stosujemy się do jego zaleceń. Podobnie jeśli oddaliliśmy się od Jehowy, to musimy poprosić o pomoc starszych, opowiedzieć im o swojej sytuacji i zastosować się do ich opartych na Biblii rad.

5. Jak możemy ocenić, czy nie zagraża nam choroba duchowa?

⁵ Piąty rozdział Listu Jakuba zachęca, żebyśmy zwrócili się do starszych, gdy czujemy, że osłabliśmy pod względem duchowym. Najlepiej otrzymać pomoc, zanim nasza więź z Jehową poważnie ucierpi! Musimy być ze sobą szczerzy. Biblia ostrzega, że moglibyśmy zacząć ‛oszukiwać samych siebie’ (Jak. 1:22). Taki błąd popełnili chrześcijanie w Sardes i Jezus otwarcie im to wykazał (Obj. 3:1, 2). Jak możemy ocenić swój stan duchowy? Między innymi porównując swój dzisiejszy entuzjazm w wielbieniu Jehowy z gorliwością, jaką przejawialiśmy wcześniej (Obj. 2:4, 5). Zadajmy sobie pytania: „Czy czytanie Biblii i rozmyślanie nad nią nie sprawia mi już tyle przyjemności, co kiedyś? Czy nie zacząłem zaniedbywać obecności na zebraniach i przygotowywania się do nich? Czy mój zapał do służby nie przygasł? Czy mój czas i uwagę zajmuje głównie rozrywka albo dobra materialne?”. Jeśli odpowiedź na któreś z tych pytań jest twierdząca, może to wskazywać na słabość, która zapewne będzie się pogłębiać. Jeśli nie potrafimy sami sobie z nią poradzić albo już zaczęliśmy łamać zasady Boże, powinniśmy poprosić o pomoc starszych.

6. Co powinny zrobić osoby, które popełniły poważny grzech?

⁶ Oczywiście do starszych powinny się zwrócić osoby, które popełniły poważny grzech, mogący doprowadzić do usunięcia ze zboru (1 Kor. 5:11-13). Ktoś, kto dopuścił się takiego grzechu, potrzebuje pomocy w odbudowaniu więzi z Jehową. Żeby na podstawie okupu uzyskać Jego przebaczenie, musi ‛spełniać uczynki świadczące o skrusze’ (Dzieje 26:20). Obejmuje to między innymi zwrócenie się do starszych.

7. Kto jeszcze potrzebuje pomocy starszych?

⁷ Starsi wspierają nie tylko tych, którzy popełnili poważny grzech, ale też tych, którzy duchowo osłabli (Dzieje 20:35). Być może czujesz, że przegrywasz walkę ze złymi pragnieniami. Ta walka może być dla ciebie szczególnie trudna, jeśli przed poznaniem prawdy zażywałeś narkotyki, oglądałeś pornografię albo dopuszczałeś się niemoralności. Ale nie musisz toczyć jej sam! Możesz porozmawiać ze starszym, przy którym czujesz się swobodnie. Z pewnością cię on wysłucha, udzieli ci praktycznych rad i zapewni cię, że jeśli się nie poddasz, dalej będziesz podobać się Jehowie (Kazn. 4:12). Jeśli czujesz się zniechęcony tym, że złe pragnienia wciąż się odzywają, starsi mogą ci przypomnieć, że najwyraźniej traktujesz więź z Jehową poważnie i nie jesteś zbyt pewny siebie (1 Kor. 10:12).

8. Z jakimi grzechami nie musimy się zwracać do starszych?

⁸ Nie musimy zwracać się do starszych w sprawie każdego błędu, jaki popełniliśmy. Załóżmy, że powiedziałeś bratu czy siostrze coś niemiłego, a może nawet wpadłeś w gniew. Zamiast iść z tym do starszych, możesz zastosować się do rady Jezusa i porozmawiać ze współwyznawcą, żeby przywrócić pokój (Mat. 5:23, 24). Możesz też postudiować na temat łagodności, cierpliwości i panowania nad sobą, dzięki czemu łatwiej ci będzie przejawiać te przymioty w przyszłości. Jeśli jednak dalej nie jesteś w stanie pokonać swojej słabości, możesz zwrócić się do starszych. W Liście do Filipian apostoł Paweł poprosił nieznanego z imienia brata, żeby pomógł Ewodii i Syntysze rozwiązać powstałe między nimi nieporozumienie. Starsi w twoim zborze mogą udzielić ci podobnego wsparcia (Filip. 4:2, 3).

DLACZEGO POWINNIŚMY ‛WEZWAĆ STARSZYCH’

9. Dlaczego nie możemy pozwolić, by wstyd powstrzymał nas przed szukaniem pomocy starszych? (Przysłów 28:13).

⁹ Gdy popełnimy poważny grzech albo czujemy, że przegrywamy walkę ze swoimi słabościami, poproszenie o pomoc wymaga wiary i odwagi. Nie pozwólmy, by wstyd powstrzymał nas przed zwróceniem się do starszych. Dlaczego? Bo to Jehowa wyznaczył ich, żeby udzielali nam wsparcia. Korzystając z niego, pokazujemy, że ufamy Jemu oraz Jego wskazówkom, które pozwalają nam zachowywać zdrowie duchowe. Przyznajemy też, że potrzebujemy Jego pomocy w robieniu tego, co właściwe (Ps. 94:18). A jeśli popełniliśmy grzech, to kiedy go wyznamy i porzucimy, Jehowa okaże nam miłosierdzie (odczytaj Przysłów 28:13).

10. Co mogłoby się stać, gdybyśmy ukrywali swoje grzechy?

¹⁰ Z drugiej strony gdybyśmy ukrywali swoje grzechy, moglibyśmy tylko pogorszyć swoją sytuację. Kiedy czegoś takiego próbował król Dawid, cierpiał pod względem duchowym, emocjonalnym, a nawet fizycznym (Ps. 32:3-5). Podobnie jak w wypadku choroby albo urazu fizycznego, nieleczona choroba duchowa często się nasila. Jehowa o tym wie, dlatego zachęca nas, żebyśmy skorzystali ze środków, które nam udostępnia, i ‛uporządkowali z Nim sprawy’ (Izaj. 1:5, 6, 18).

11. Jak ukrywanie poważnego grzechu może zaszkodzić innym?

¹¹ Ukrywanie swojego poważnego grzechu mogłoby też zaszkodzić innym. Mogłoby to spowodować, że Jehowa przestanie udzielać zborowi swojego ducha, i zagrozić jego pokojowi (Efez. 4:30). Z kolei jeśli dowiemy się, że poważny grzech popełnił ktoś inny, powinniśmy zachęcić go, żeby porozmawiał o tym ze starszymia. Gdybyśmy to ukrywali, stalibyśmy się współwinni (Kapł. 5:1). Miłość do Jehowy pobudzi nas do wyznania prawdy. W ten sposób przyczynimy się do utrzymywania zboru w czystości i pomożemy grzesznikowi odzyskać bliską więź z Jehową.

JAK STARSI MOGĄ NAM POMÓC

12. Jak starsi pomagają tym, którzy osłabli duchowo?

¹² Starsi mają za zadanie wspierać tych, którzy osłabli duchowo (1 Tes. 5:14). Jeśli popełniłeś błąd, mogą zadać ci wnikliwe pytania, żeby poznać twoje myśli i uczucia (Prz. 20:5). Pomożesz im, jeśli będziesz odpowiadał na te pytania szczerze — nawet jeśli z powodu wychowania, osobowości albo wstydu jest to dla ciebie trudne. Nie obawiaj się, że starsi uznają twoje słowa za „mowę nieokiełznaną” (Hioba 6:3). Nie będą wyciągać pochopnych wniosków — uważnie cię wysłuchają i zanim udzielą ci rad, postarają się dostrzec pełny obraz sytuacji (Prz. 18:13). Zdają sobie sprawę, że zapewnienie komuś potrzebnej pomocy wymaga czasu, dlatego nie oczekują, że problem zniknie po jednej rozmowie.

13. Jak starsi udzielają pomocy poprzez modlitwy i oparte na Biblii wskazówki? (Zobacz też ilustracje).

¹³ Starsi postarają się nie pogłębiać w tobie poczucia winy. Będą się za ciebie modlić. Możesz być miło zaskoczony, jak „potężną siłę oddziaływania” mają takie modlitwy. Wsparcie ze strony starszych obejmuje też ‛nacieranie oliwą w imię Jehowy’ (Jak. 5:14-16). „Oliwa” wyobraża prawdę ze Słowa Bożego. Umiejętnie się nim posługując, starsi mogą złagodzić twój ból i cię pocieszyć, dzięki czemu łatwiej będzie ci odbudować relacje z Jehową (Izaj. 57:18). Ich oparte na Biblii wskazówki pomogą ci umocnić się w postanowieniu, by robić to, co właściwe. Niejako usłyszysz wtedy głos Jehowy mówiący: ‛To jest ta droga. Nią idź’ (Izaj. 30:21).

14. Jak zgodnie z Galatów 6:1 starsi pomagają komuś, kto zrobił „fałszywy krok”? (Zobacz też ilustracje).

¹⁴ Odczytaj Galatów 6:1. Chrześcijanin, który zrobił „fałszywy krok”, wyszedł poza prawe zasady Boże. Mógł popełnić błąd w ocenie sytuacji albo złamał jakieś prawo Jehowy. Starsi, kierując się miłością, spróbują go „skorygować w duchu łagodności”. Greckie słowo przetłumaczone na „skorygować” może się też odnosić do nastawiania złamanej kości, żeby właściwie się zrosła. Umiejętny lekarz, który nastawia złamaną kość, stara się sprawić pacjentowi jak najmniej bólu. Podobnie starsi starają się nie potęgować bólu u tych, którym udzielają duchowej pomocy. Biblia przypomina im też, żeby ‛uważali na samych siebie’. Muszą pamiętać, że sami też są niedoskonali i popełniają błędy. Nie będą więc sprawiać wrażenia, że są lepsi czy bardziej prawi od kogoś, komu pomagają. Będą raczej pokorni i okażą mu współczucie (1 Piotra 3:8).

15. Co śmiało możemy zrobić, gdy mamy jakiś problem?

¹⁵ Starsi zasługują na nasze zaufanie. Są szkoleni, żeby zachowywać dyskrecję, żeby udzielać rad na podstawie Biblii, a nie własnych opinii, i żeby wspierać nas w noszeniu naszych ciężarów (Prz. 11:13; Gal. 6:2). Co prawda różnią się osobowością i doświadczeniem, ale możemy śmiało zwrócić się do każdego z nich. Oczywiście nie powinniśmy prosić o radę różnych starszych w nadziei, że któryś powie nam to, co chcemy usłyszeć. Gdybyśmy tak robili, przypominalibyśmy ludzi, którzy wolą, by im „łechtać uszy”, zamiast słuchać „zdrowej nauki” ze Słowa Bożego (2 Tym. 4:3). Kiedy zwrócimy się z naszym problemem do jednego ze starszych, może on zapytać, czy rozmawialiśmy już o tym z innymi starszymi, a jeśli tak, to jakich rad nam udzielili. Może też skromnie uznać, że najpierw powinien się z nimi skonsultować (Prz. 13:10).

OSOBISTA ODPOWIEDZIALNOŚĆ

16. Za co ponosimy osobistą odpowiedzialność?

¹⁶ Chociaż starsi troszczą się o każdą owcę Jehowy, to nie mówią nam, jakie decyzje powinniśmy podjąć. Za swoje słowa i czyny ponosimy osobistą odpowiedzialność. W codziennym życiu powinniśmy dowodzić, że kochamy Jehowę i pragniemy się Mu podobać. Z Jego pomocą jesteśmy w stanie zachować wobec Niego lojalność (Rzym. 14:12). Dlatego starsi nie dyktują nam, co mamy robić, tylko kierują uwagę na Boży punkt widzenia. Jeśli słuchamy ich opartych na Biblii rad, ćwiczymy swoją „zdolność myślenia”, co pomaga nam podejmować mądre decyzje (Hebr. 5:14).

17. Na co powinniśmy być zdecydowani?

¹⁷ Należenie do trzody Jehowy to bezcenny przywilej! Dał On nam „wspaniałego pasterza”, Jezusa, który zapłacił okup, żeby otworzyć przed nami perspektywę życia wiecznego (Jana 10:11). A poprzez starszych zboru Jehowa spełnia swoją obietnicę: „Dam wam pasterzy postępujących zgodnie z moją wolą. Będą was karmić wiedzą i wnikliwością” (Jer. 3:15). Kiedy duchowo osłabniemy albo zachorujemy, nie wahajmy się ‛wezwać starszych’ na pomoc. Bądźmy zdecydowani odnosić pełną korzyść ze wsparcia, które Jehowa zapewnia nam przez starszych zboru.