Dalej zaspokajaj swoje „potrzeby duchowe”

1. Z jakimi podstawowymi potrzebami stworzył nas Jehowa? (Mateusza 5:3).

JEHOWA stworzył ludzi z pewnymi podstawowymi potrzebami. Zaliczają się do nich jedzenie, ubranie i schronienie. Kiedy brakuje nam którejś z tych rzeczy — nawet przez krótki czas — życie staje się bardzo trudne. Ale oprócz potrzeb fizycznych Jehowa wszczepił nam również potrzeby duchowe (odczytaj Mateusza 5:3). Jeśli chcemy być naprawdę szczęśliwi, musimy być ich świadomi i ciągle je zaspokajać.

2. Jak można zilustrować, co to znaczy być ‛świadomym swoich potrzeb duchowych’?

² Co to znaczy być ‛świadomym swoich potrzeb duchowych’? W oryginalnym tekście greckim użyto tu sformułowania, które dosłownie znaczy „żebrzący o ducha”. Tworzy ono sugestywny obraz słowny. Wyobraźmy sobie człowieka w podartych ubraniach klęczącego na rogu ulicy. Inni omijają go szerokim łukiem. Jest wyczerpany z głodu. W dzień przypieka go słońce, a w nocy przenika chłód. Doskonale zdaje sobie sprawę, że sam sobie nie poradzi i że potrzebuje pomocy. Podobnie ktoś, kto jest świadomy swoich potrzeb duchowych — kto ‛żebrze o ducha’ — rozumie, że potrzebuje pomocy Jehowy. Dlatego chętnie korzysta z obfitości pokarmu duchowego, który zapewnia On swoim sługom.

3. Co przeanalizujemy w tym artykule?

³ W tym artykule najpierw przeanalizujemy, czego możemy się nauczyć od Fenicjanki, która błagała Jezusa o pomoc. Relacja ta pomoże nam dostrzec, jakie trzy cechy muszą rozwijać osoby świadome swoich potrzeb duchowych. Następnie przyjrzymy się przykładom trzech duchowo usposobionych mężczyzn — Piotra, Pawła i Dawida.

PRZYKŁAD POKORY, WYTRWAŁOŚCI I WIARY

4. O co Fenicjanka błagała Jezusa?

⁴ Pewnego razu do Jezusa podeszła Fenicjanka, której córka była ‛opętana przez demona i okropnie cierpiała’ (Mat. 15:21-28). Kobieta ta padła przed Jezusem na kolana i błagała go o pomoc. Przy tej okazji wykazała się godnymi uwagi cechami. Omówmy teraz niektóre z nich.

5. Jakimi cechami wykazała się Fenicjanka i jak Jezus na to zareagował? (Zobacz też ilustrację).

⁵ Kiedy Fenicjanka prosiła Jezusa o pomoc, on odpowiedział jej: „Nie godzi się zabrać chleb dzieciom i rzucić szczeniętom”. Fenicjanka mogłaby poczuć się urażona i po prostu odejść. Jednak tak nie zrobiła, bo odznaczała się prawdziwą pokorą. Poza tym nie przestała błagać Jezusa, co świadczyło o jej wytrwałości. Dlaczego się nie poddała? Bo miała silną wiarę. Tak bardzo poruszyło to Jezusa, że postanowił jej pomóc. Chociaż wcześniej powiedział, że został posłany tylko do „zaginionych owiec z narodu izraelskiego”, to zrobił dla tej poganki wyjątek i wypędził demona z jej córki (Mat. 15:24).

6. Czego uczymy się z przykładu Fenicjanki?

⁶ Żeby zaspokajać potrzeby duchowe, musimy rozwijać te same przymioty — pokorę, wytrwałość i silną wiarę. Tylko człowiek pokorny będzie wytrwale błagać Boga o pomoc. Musimy również przejawiać głęboką wiarę w Jezusa i ufać tym, których wyznaczył on do zapewniania nam kierownictwa (Mat. 24:45-47). Jehowa i Jego Syn chętnie zaspokajają duchowe potrzeby osób, które odznaczają się tymi przymiotami (por. Jakuba 1:5-7). Teraz zastanowimy się, w jaki sposób w sensie duchowym Jehowa zapewnia nam pokarm, ubranie i schronienie. Omówimy też na przykładzie Piotra, Pawła i Dawida, co musimy robić, żeby odnosić z tego korzyści.

NAŚLADUJ PIOTRA — DOBRZE ODŻYWIAJ SIĘ POD WZGLĘDEM DUCHOWYM

7. Jakie zadanie otrzymał Piotr, ale co sam również musiał robić? Wyjaśnij to (Hebrajczyków 5:14 do 6:1).

⁷ Rozważmy przykład apostoła Piotra. Był on jednym z pierwszych Żydów, którzy uznali Jezusa za Mesjasza — tego, którego Jehowa wyznaczył do ‛nauczania o życiu wiecznym’ (Jana 6:66-68). Zanim Jezus po zmartwychwstaniu wrócił do nieba, polecił Piotrowi: „Karm moje owieczki” (Jana 21:17). Piotr wiernie wywiązywał się z tego zadania, a Jehowa nawet posłużył się nim do spisania dwóch natchnionych listów. Jednak sam Piotr również musiał karmić się pod względem duchowym. Na przykład analizował natchnione listy spisane wcześniej przez apostoła Pawła. Przyznał, że są w nich pewne sprawy „trudne do zrozumienia” (2 Piotra 3:15, 16). Ale się nie poddał. Wierzył, że Jehowa pomoże mu przyswoić sobie ten „pokarm stały” (odczytaj Hebrajczyków 5:14 do 6:1).

8. Jak Piotr zareagował na nowe wskazówki przekazane mu przez anioła?

⁸ Piotr pokazał, że ma silną wiarę, posłusznie stosując się do wskazówek od Jehowy. Na przykład kiedy był w Joppie, otrzymał wizję, w której anioł kazał mu zarzynać i jeść zwierzęta uznawane w Prawie Mojżeszowym za nieczyste. Dla Żyda taki nakaz był szokujący. Na początku Piotr odpowiedział: „O nie, Panie! Nigdy nie zjadłem nic skalanego ani nic nieczystego”. Ale usłyszał: „Przestań nazywać skalanym to, co Bóg oczyścił” (Dzieje 10:9-15). Piotr zrozumiał przesłanie. Skąd to wiemy? Krótko po tej wizji przyszło do niego trzech mężczyzn wysłanych przez poganina Korneliusza i poprosiło, żeby poszedł porozmawiać z ich panem. Wcześniej Piotr nigdy nie zgodziłby się wejść do domu poganina. Żydzi uważali takich ludzi za nieczystych (Dzieje 10:28, 29). Piotr jednak od razu zaakceptował te nowe wskazówki od Jehowy (Prz. 4:18). Dał świadectwo Korneliuszowi i jego domownikom, dzięki czemu z radością obserwował, jak przyjmują oni prawdę, otrzymują ducha świętego i zostają ochrzczeni (Dzieje 10:44-48).

9. Jakie dwie korzyści daje nam rozbudzanie apetytu na „pokarm stały”?

⁹ Podobnie jak Piotr my również musimy regularnie odżywiać się pod względem duchowym. Powinniśmy nie tylko karmić się „mlekiem”, czyli podstawowymi prawdami ze Słowa Bożego, ale też rozbudzać w sobie apetyt na „pokarm stały” — prawdy, które są trudniejsze do zrozumienia. Głębokie studium Biblii wymaga czasu i wysiłku, ale naprawdę warto to robić. Dlaczego? Co najmniej z dwóch powodów. Po pierwsze, zdobywamy wiedzę, która pomaga nam rozwijać miłość i szacunek do Jehowy. Po drugie, zyskujemy większą motywację, by opowiadać innym o naszym wspaniałym niebiańskim Ojcu (Rzym. 11:33; Obj. 4:11). Z przykładu Piotra uczymy się czegoś jeszcze: Gdy otrzymujemy nowe wyjaśnienia oparte na Słowie Bożym, powinniśmy szybko je sobie przyswajać. Tylko wtedy pozostaniemy dobrze odżywieni duchowo i użyteczni dla Jehowy.

NAŚLADUJ PAWŁA — DBAJ O SWÓJ DUCHOWY UBIÓR

10. Co to znaczy być dobrze ubranym pod względem duchowym? (Kolosan 3:8-10).

¹⁰ Żeby podobać się Bogu, musimy korzystać z jeszcze innej rzeczy, którą On zapewnia — duchowego ubioru. Jak to rozumieć? Apostoł Paweł napisał, że musimy ‛zrzucić z siebie starą osobowość’ i ‛włożyć na siebie nową’ (odczytaj Kolosan 3:8-10). Noszenie takiego „ubrania” może być wyzwaniem. Weźmy pod uwagę przykład samego Pawła. Od młodości bardzo starał się on zyskać uznanie Boga (Gal. 1:14; Filip. 3:4, 5). Brakowało mu jednak dokładnej wiedzy o Jego zamierzeniu i dlatego nie rozumiał, jak należy Go wielbić we właściwy sposób. Ponieważ nie znał nauk Chrystusa, a do tego kierował się dumą, był „człowiekiem zuchwałym”, ubranym w negatywne cechy (1 Tym. 1:13).

11. Z jaką słabością musiał walczyć Paweł? Wyjaśnij to.

¹¹ Zanim Paweł został chrześcijaninem, miał porywczy charakter. Dzieje Apostolskie podają, że „siał grozę” wśród uczniów Jezusa i „płonął [wobec nich] żądzą mordu” (Dzieje 9:1). Po chrzcie na pewno ciężko pracował nad tym, żeby pozbyć się tego elementu starej osobowości (Efez. 4:22, 31). Mimo to kiedy między nim a Barnabasem doszło do różnicy zdań, przerodziła się ona w „gwałtowną kłótnię” (Dzieje 15:37-39). Dla Pawła był to krok w tył, ale się nie poddał. Dalej ‛bił pięściami swoje ciało’ — walczył ze swoimi słabościami — bo nie chciał stracić uznania Jehowy (1 Kor. 9:27).

12. Co pomogło Pawłowi pozbyć się złych cech osobowości?

¹² Jak Pawłowi udało się pozbyć złych cech osobowości i zastąpić je dobrymi? Nie polegał na samym sobie (Filip. 4:13). Podobnie jak Piotr, ‛polegał na sile, której udziela Bóg’ (1 Piotra 4:11). Mimo to czasami czuł się nic niewart. Ale w takich chwilach rozmyślał o wszystkim, co dobrego zrobił dla niego niebiański Ojciec, i dzięki temu był zdecydowany się nie poddawać (Rzym. 7:21-25).

13. Jak możemy naśladować Pawła?

¹³ Jak możemy naśladować Pawła? Powinniśmy pamiętać, że bez względu na to, jak długo służymy Jehowie, ciągle musimy pracować nad zrzuceniem starej osobowości i włożeniem nowej. A jeśli zdarzy nam się potknięcie — na przykład stracimy panowanie nad sobą albo potraktujemy kogoś nieżyczliwie — nie załamujmy się. Dalej starajmy się zmieniać swój sposób myślenia i postępowanie (Rzym. 12:1, 2; Efez. 4:24). Musimy jednak pamiętać o ważnej rzeczy: Literalne ubrania dopasowujemy do siebie. Natomiast z ubiorem duchowym jest odwrotnie — to my musimy się do niego dopasować. Tylko wtedy będziemy podobać się Jehowie.

NAŚLADUJ DAWIDA — KORZYSTAJ Z DUCHOWEGO SCHRONIENIA

14, 15. Jak Jehowa zapewnia nam duchowe schronienie? (Psalm 27:5). (Zobacz też ilustrację).

¹⁴ Żeby być naprawdę szczęśliwi, potrzebujemy nie tylko duchowego pokarmu i ubioru, ale też duchowego schronienia. Czym ono jest i jak możemy z niego korzystać?

¹⁵ Król Dawid był pewien, że w trudnych chwilach Jehowa będzie go chronił (odczytaj Psalm 27:5). A jak chroni nas On obecnie? Nie pozwala, by cokolwiek lub ktokolwiek wyrządził nam trwałą szkodę pod względem duchowym. Obiecuje, że ‛żadna broń wykonana przeciwko nam nie będzie skuteczna’ (Izaj. 54:17; Ps. 34:7). Chociaż Szatan i jego poplecznicy są potężni, to Jehowa jest potężniejszy. Nawet gdyby pozbawili nas życia, On nas wskrzesi (1 Kor. 15:55-57; Obj. 21:3, 4). Jehowa pomaga nam również radzić sobie ze zmartwieniami, dzięki czemu jesteśmy w stanie dalej wytrwale Mu służyć (Prz. 12:25; Mat. 6:27-29). Poza tym daje nam duchową rodzinę — braci i siostry, którzy są gotowi nas wspierać, oraz starszych, którzy zapewniają nam opiekę pasterską (Izaj. 32:1, 2). A na zebraniach często przypomina się nam o konkretnych sposobach, na jakie możemy korzystać z ochrony Jehowy (Hebr. 10:24, 25).

16. Jak Jehowa chronił Dawida?

¹⁶ Kiedy Dawid był posłuszny Jehowie, On zapewniał mu ochronę — pomagał podejmować mądre decyzje, które przyczyniały się do jego szczęścia (por. Przysłów 5:1, 2). Z drugiej strony nie chronił go przed konsekwencjami, gdy Dawid ignorował Jego zasady (2 Sam. 12:9, 10). Czasami jednak Dawid cierpiał nie z własnej winy. Co wtedy robił? Otwierał serce przed Jehową w modlitwie, a On łagodził jego ból, zapewniając go o swojej miłości i trosce (Ps. 23:1-6).

17. Jak możemy naśladować Dawida?

¹⁷ Jak możemy naśladować Dawida? Przed podjęciem decyzji szukajmy rad u Jehowy. Pamiętajmy przy tym, że jeśli ich nie posłuchamy, to On nie będzie nas chronił przed konsekwencjami (Gal. 6:7, 8). A gdy cierpimy nie z własnej winy, wylewajmy przed Nim swoje uczucia w modlitwie, ufając, że On będzie strzegł naszych serc i myśli (Filip. 4:6, 7).

DALEJ ZASPOKAJAJ SWOJE POTRZEBY DUCHOWE

18. Przed jakim wyzwaniem stoimy i co pomoże nam sobie z nim radzić? (Zobacz też ilustracje).

¹⁸ Nasza myśl przewodnia na rok 2026 brzmi: „Szczęśliwi ci, którzy są świadomi swoich potrzeb duchowych”. Musimy pamiętać o tych słowach zwłaszcza teraz. Dlaczego? Bo otaczają nas nieszczęśliwi ludzie. Jedni twierdzą, że w ogóle nie mają potrzeb duchowych. Drudzy, chociaż wierzą w Boga, to wielbią Go w niewłaściwy sposób. A jeszcze inni kierują się ludzkimi filozofiami. Nie możemy pozwolić, żeby ich poglądy wywarły na nas wpływ. Jak się przed nimi chronić? Cały czas przyjmujmy pokarm duchowy, który zapewnia Jehowa, szukajmy u Niego schronienia i ubierajmy się w nową osobowość.