Czy Biblia popiera pogląd, że „raz zbawiony, na zawsze zbawiony”?
Biblijna odpowiedź
Nie, Biblia nie popiera tego poglądu. Osoba, która dzięki wierze w Jezusa Chrystusa ma nadzieję na wybawienie, może stracić wiarę, a co za tym idzie, także możliwość wybawienia. Biblia mówi, że pielęgnowanie wiary wymaga wiele wysiłku, prowadzenia „ciężkiej walki” (Judy 3, 5). Do pierwszych chrześcijan, którzy już uwierzyli w Jezusa, napisano: „Wypracowujcie swoje wybawienie z bojaźnią i drżeniem” (Filipian 2:12).
Wersety biblijne przeczące poglądowi „raz zbawiony, na zawsze zbawiony”
Biblia ostrzega przed popełnianiem poważnych grzechów, które mogą uniemożliwić wejście do Królestwa Bożego (1 Koryntian 6:9-11; Galatów 5:19-21). Gdyby zbawienia dostępowało się raz na zawsze, takie ostrzeżenia nie miałyby sensu. Pismo Święte wyraźnie wskazuje, że ktoś, kto uzyskał zbawienie, może je utracić, jeśli wróci do popełniania poważnych grzechów. Na przykład w Liście do Hebrajczyków 10:26 czytamy: „Jeśli rozmyślnie trwamy w grzechu po otrzymaniu dokładnego poznania prawdy, to już nie pozostaje żadna ofiara za grzechy” (Hebrajczyków 6:4-6; 2 Piotra 2:20-22).
Jezus podkreślił znaczenie pielęgnowania wiary, przyrównując siebie do krzewu winnego, a swoich uczniów do gałęzi. Nawet ci, którzy z początku dowodzili wiary odpowiednimi owocami, czyli uczynkami, z czasem mogli ją utracić i zostać ‛wyrzuceni jak [nieowocująca] gałąź’, co oznaczało utratę możliwości wybawienia (Jana 15:1-6). Apostoł Paweł użył podobnego porównania, mówiąc, że chrześcijanie nieokazujący wiary ‛zostaną odcięci’ (Rzymian 11:17-22).
Chrześcijanom polecono, by czuwali (Mateusza 24:42; 25:13). Ci, którzy zapadają w duchowy sen, czyli popełniają „uczynki typowe dla ciemności” lub nie w pełni wykonują polecenia Jezusa, tracą możliwość wybawienia (Rzymian 13:11-13; Objawienie 3:1-3).
Wiele wersetów biblijnych pokazuje, że ci, którzy uzyskali wybawienie, muszą jeszcze wiernie wytrwać do końca (Mateusza 24:13; Hebrajczyków 10:36; 12:2, 3; Objawienie 2:10). Chrześcijanie w I wieku radowali się, gdy słyszeli, że ich współwyznawcy trwają w wierze (1 Tesaloniczan 1:2, 3; 3 Jana 3, 4). Czy Biblia kładłaby taki nacisk na trwanie w wierności, gdyby ci, którzy jej nie dochowali, także mieli zostać zbawieni?
Apostoł Paweł zyskał pewność wybawienia dopiero tuż przed śmiercią (2 Tymoteusza 4:6-8). Wcześniej zdawał sobie sprawę, że jeśli ulegnie pragnieniom cielesnym, może utracić wybawienie. Napisał: „Biję pięściami moje ciało i wiodę je jak niewolnika, abym — choć głosiłem drugim — sam w jakiś sposób nie stał się niegodny uznania” (1 Koryntian 9:27; Filipian 3:12-14).