1:14

ciałem: Lub „człowiekiem”. Greckie słowo sarks w tym miejscu oznacza istotę fizyczną, posiadającą materialne ciało. Kiedy Jezus urodził się jako człowiek, przestał być istotą duchową. Nie chodzi o to, że jedynie przybrał ludzkie ciało, tak jak to robili w przeszłości aniołowie (Rdz 18:1-3; 19:1; Joz 5:13-15). Słusznie więc mógł nazywać siebie „Synem Człowieczym” (Jn 1:51; 3:14; zob. komentarz do Mt 8:20).

Słowo stał się ciałem: Od chwili narodzin aż do śmierci Jezus był w pełni człowiekiem. Cel, dla którego stał się ciałem, wyjaśnił następująco: „Tym chlebem jest moje ciało. Dam je za życie świata” (Jn 6:51). Ponadto tylko dzięki temu, że był w pełni człowiekiem, mógł doświadczyć tego, co ludzie z krwi i kości, i stać się współczującym Arcykapłanem (Heb 4:15). Jezus nie mógł mieć jednocześnie natury ludzkiej i boskiej; w Biblii powiedziano, że „uczyniono [go] trochę niższym od aniołów” (Heb 2:9; Ps 8:4, 5; zob. komentarz do słowa ciałem w tym wersecie). Jednak nie wszyscy zgadzali się, że Jezus przyszedł w ciele. Na przykład gnostycy wierzyli, że wiedzę (gr. gnòsis) można uzyskać w sposób mistyczny, oraz próbowali pogodzić nauki odstępczego chrześcijaństwa z filozofią grecką i wschodnim mistycyzmem. Twierdzili, że cała fizyczna materia jest z gruntu zła, i dlatego nauczali, że Jezus nie przyszedł w ciele, ale w czymś, co tylko przypominało ludzkie ciało. Pod koniec I w. n.e. wczesna forma gnostycyzmu najwyraźniej była już szeroko rozpowszechniona i być może dlatego Jan podkreślił, że „Słowo stał się ciałem”. W swoich listach Jan ostrzegał przed fałszywym poglądem, jakoby Jezus nie przyszedł „w ciele” (1Jn 4:2, 3; 2Jn 7).

przebywał: Dosł. „rozbił namiot”. Zdaniem niektórych wypowiedź, że Słowo „przebywał [„rozbił namiot”] wśród nas”, oznacza, że Jezus nie był prawdziwym człowiekiem, ale wcieleniem istoty duchowej. Jednak pokrewnego rzeczownika oddanego jako „przybytek” lub „namiot” użył Piotr, kiedy pisał o swoim fizycznym, ludzkim ciele (2Pt 1:13 i przyp.). Piotr wiedział, że niedługo umrze, a później zostanie wskrzeszony w duchu, ale nie sugerował, że jest jakimś wcieleniem (2Pt 1:13-15; zob. też 1Ko 15:35-38, 42-44; 1Jn 3:2).

Widzieliśmy jego chwałę: W życiu i służbie Jezusa Jan i pozostali apostołowie dostrzegali chwałę, wspaniałość i dostojeństwo, które mogły być widoczne tylko w postępowaniu kogoś, kto doskonale odzwierciedlał przymioty Jehowy. Poza tym apostoł Jan razem z Jakubem i Piotrem był świadkiem przemienienia Jezusa (Mt 17:1-9; Mk 9:1-9; Łk 9:28-36). Być może więc Jan nawiązuje tutaj nie tylko do tego, że Jezus odzwierciedlał cechy Boga, ale też do wizji przemienienia, która miała miejsce ponad 60 lat wcześniej. To wydarzenie wywarło trwały wpływ również na apostoła Piotra, który napisał swoje listy ok. 30 lat przed spisaniem Ewangelii przez Jana. Piotr stwierdził wprost, że przemienienie było cudownym potwierdzeniem „słowa proroczego” (2Pt 1:17-19).

jednorodzony syn: Użyte tu greckie słowo monogenés, oddawane w wielu przekładach Biblii jako „jednorodzony”, oznacza „jedyny w swoim rodzaju; jedyny”. W Biblii występuje ono, kiedy mowa o pokrewieństwie między dzieckiem (synem lub córką) a rodzicami (zob. komentarze do Łk 7:12; 8:42; 9:38). W księgach napisanych przez apostoła Jana termin ten odnosi się wyłącznie do Jezusa (Jn 3:16, 18; 1Jn 4:9), ale nigdy do jego narodzin czy życia jako człowieka. Jan używa go natomiast, opisując przedludzki byt Jezusa jako Logosa, czyli Słowa — tego, który „był na początku u Boga”, jeszcze „zanim powstał świat” (Jn 1:1, 2; 17:5, 24). Jezus jest „jednorodzonym synem”, ponieważ jest Pierworodnym Jehowy i tylko on został powołany do istnienia bezpośrednio przez Niego. Co prawda „synami prawdziwego Boga” lub „synami Bożymi” są nazywane też inne istoty duchowe (Rdz 6:2, 4; Hi 1:6; 2:1; 38:4-7), ale Jehowa stworzył je wszystkie poprzez swojego pierworodnego Syna (Kol 1:15, 16). A zatem termin monogenés odnosi się zarówno do tego, że Jezus jest „jedyny w swoim rodzaju; jedyny; niezrównany”, jak i do tego, że został stworzony bezpośrednio przez Boga i wyłącznie przez Niego (1Jn 5:18).

niezasłużonej życzliwości Bożej: Lub „łaski Bożej”. Użyte tu greckie słowo cháris występuje w Chrześcijańskich Pismach Greckich ponad 150 razy i w zależności od kontekstu kryje w sobie różne odcienie znaczeniowe. W odniesieniu do niezasłużonej życzliwości okazywanej przez Boga ludziom oznacza dar, który Bóg hojnie daje, nie oczekując niczego w zamian. Stanowi on wyraz Jego szczodrej miłości i życzliwości wobec kogoś, kto niczym sobie na niego nie zasłużył ani nie zapracował; wypływa on wyłącznie ze szczodrości dawcy (Rz 4:4; 11:6). Ten termin wcale nie musi oznaczać, że osoby, którym jest okazywana życzliwość, nie są jej godne, i właśnie dlatego Jezus mógł korzystać z takiej życzliwości Boga. We fragmentach, w których mowa o Jezusie, omawiany termin słusznie jest oddawany jako „niezasłużona życzliwość Boża”, tak jak w tym wersecie, lub jako „uznanie” (Łk 2:40, 52). W innych kontekstach to greckie słowo jest tłumaczone na „przychylność; przychylnie” lub „życzliwy dar” (Łk 1:30; Dz 2:47; 7:46; 1Ko 16:3; 2Ko 8:19).

pełen niezasłużonej życzliwości Bożej i prawdy: „Słowo”, czyli Jezus Chrystus, zaznawał życzliwości Boga i zawsze trzymał się prawdy. Ale kontekst wskazuje, że w omawianym sformułowaniu chodzi o coś więcej; Jehowa wybrał właśnie swojego Syna, żeby w pełni wyjaśnił i pokazał, czym jest Boża niezasłużona życzliwość i prawda (Jn 1:16, 17). Były one tak wyraźnie widoczne w postępowaniu Jezusa, że mógł on powiedzieć: „Kto widział mnie, widział też Ojca” (Jn 14:9). Bóg posłużył się Jezusem, żeby z niezasłużonej życzliwości i prawdy mógł skorzystać każdy, kto tego pragnie.