3:5

narodzi się z wody i ducha: Nikodem zapewne słyszał o chrztach dokonywanych przez Jana Chrzciciela (Mk 1:4-8; Łk 3:16; Jn 1:31-34). Kiedy więc Jezus mówił o wodzie, Nikodem najprawdopodobniej zorientował się, że ma on na myśli wodę, w której chrzczono ludzi. Ponadto wiedział, co oznacza występujące w Pismach Hebrajskich określenie „duch Boży”, czyli czynna siła Boża (Rdz 41:38; Wj 31:3; Lb 11:17; Sdz 3:10; 1Sm 10:6; Iz 63:11). Dlatego kiedy Jezus wspomniał o „duchu”, Nikodem zapewne skojarzył, że chodzi o ducha świętego. To, co Nikodemowi chciał przekazać Jezus, dobrze ilustruje jego własny chrzest. Kiedy został on ochrzczony w wodzie, zstąpił na niego duch święty. A zatem ‛narodził się z wody i ducha’ (Mt 3:16, 17; Łk 3:21, 22). Bóg oświadczył wtedy, że Jezus jest Jego Synem, co najwyraźniej wskazywało, że został zrodzony z ducha i ma perspektywę powrotu do nieba. Naśladowcy Jezusa ‛narodzeni z wody’ to osoby, które porzuciły poprzedni styl życia, okazały skruchę za grzechy i przyjęły chrzest w wodzie. A ci, którzy narodzili się z „wody i ducha”, zostają zrodzeni przez Boga jako Jego synowie i otrzymują obietnicę życia w niebie w postaci duchowej i panowania w Królestwie Bożym (Łk 22:30; Rz 8:14-17, 23; Tyt 3:5; Heb 6:4, 5).

ducha: Lub „czynnej siły”. Greckie słowo pneúma odnosi się tu do czynnej siły Bożej (zob. Słowniczek pojęć).