4:9

Żydzi nie utrzymują żadnych kontaktów z Samarytanami: Określenie „Samarytanie” po raz pierwszy pojawia się w Biblii w odniesieniu do Żydów, którzy mieszkali na terenie dziesięcioplemiennego królestwa izraelskiego, zanim zostało ono zdobyte przez Asyryjczyków (2Kl 17:29). Samarytanie już wcześniej zaczęli się oddzielać od reszty Żydów, gdy w dziesięcioplemiennym królestwie Jeroboam ustanowił fałszywy kult (1Kl 12:26-30). Po inwazji Asyryjczyków „Samarytanami” zaczęto nazywać potomków zarówno osób pozostawionych w Samarii, jak i cudzoziemców sprowadzonych w celu zaludnienia tego obszaru. Chociaż Samarytanie twierdzili, że wywodzą się wyłącznie z plemion Manassesa i Efraima, niektórzy niewątpliwie spowinowacali się z cudzoziemcami i Biblia wskazuje, że ta mieszana ludność przyczyniła się do jeszcze większego skażenia wielbienia praktykowanego w Samarii (2Kl 17:24-41). Kiedy Żydzi wrócili z niewoli babilońskiej, Samarytanie twierdzili, że są oddani Jehowie, ale sprzeciwiali się odbudowie świątyni i murów Jerozolimy. Później, przypuszczalnie w IV w. p.n.e., zbudowali na górze Garizim własną świątynię, którą Żydzi zburzyli w 128 r. p.n.e. Jednak Samarytanie nadal oddawali cześć Bogu na tej górze. W I w. n.e. mieszkali na terenie rzymskiej prowincji Samaria, położonej między Judeą a Galileą. Uznawali tylko pierwszych pięć ksiąg Biblii i prawdopodobnie Księgę Jozuego, ale w niektórych wersetach wprowadzili zmiany, żeby uzasadnić lokalizację swojej świątyni. W czasach Jezusa określenie „Samarytanin” miało znaczenie etniczne oraz religijne, a Żydzi traktowali Samarytan z pogardą (Jn 8:48).

(...) z Samarytanami: Ta dodatkowa uwaga umieszczona w nawiasie nie występuje w części manuskryptów, ale wiele wczesnych wiarygodnych manuskryptów ją zawiera.