19:12

przyjacielem Cezara: Ten honorowy tytuł w cesarstwie rzymskim często był przyznawany namiestnikom prowincji. W tym kontekście przywódcy żydowscy najwidoczniej użyli go w sensie ogólnym, sugerując, że Piłat naraża się na zarzut tolerowania zdrady. W tamtym czasie Cezarem był Tyberiusz, znany z tego, że skazuje na śmierć wszystkich podejrzanych o nielojalność — nawet wysoko postawionych urzędników. Na przykład Lucius Aelius Seianus (Sejan), dowódca gwardii pretoriańskiej, został oficjalnie uznany za „przyjaciela Cezara”. Mógł więc uchodzić za człowieka, który władzą ustępuje jedynie Tyberiuszowi. Piłat cieszył się względami wpływowego Sejana. Dopóki Sejan był u władzy, chronił i wspierał Piłata. Jednak w 31 r. n.e. Tyberiusz wystąpił przeciwko Sejanowi — oskarżył go o podżeganie do buntu i skazał jego samego oraz wielu jego zwolenników na śmierć. Wydarzyło się to na krótko przed tym, jak Jezus stanął przed Piłatem. Gdyby więc saduceusze wnieśli na Piłata skargę do Cezara, zwłaszcza wysuwając zarzut, że ‛nie jest on przyjacielem Cezara’, jego życie mogło być zagrożone. Piłat już wcześniej miał zatargi z Żydami, dlatego nie chciał ryzykować dalszych tarć, a zwłaszcza oskarżenia o nielojalność. Wygląda więc na to, że m.in. ze strachu przed zazdrosnym cesarzem Piłat wydał wyrok śmierci na Jezusa, chociaż wiedział, że jest on niewinny.

Cezarowi: Zob. komentarz do Mt 22:17.