2:24

z mocy śmierci: Dosł. „[z] boleści śmierci”. Chociaż Biblia wyraźnie mówi, że umarli nie są niczego świadomi ani nie odczuwają bólu (Ps 146:4; Kzn 9:5, 10), to w tekście greckim tego wersetu śmierć powiązano z bólem. Zapewne wynika to stąd, że śmierć niesie ze sobą gorycz i cierpienie (1Sm 15:32, przyp.; Ps 55:4; Kzn 7:26). Chodzi nie tylko o ból, jaki ją zwykle poprzedza (Ps 73:4, 5), ale też o to, że jej obezwładniający uścisk pozbawia człowieka wszelkiej swobody oraz możliwości działania (Ps 6:5; 88:10). Najwyraźniej właśnie w tym sensie Bóg, wskrzeszając Jezusa, wyzwolił go „z mocy śmierci” — uwolnił go z jej silnego uścisku. Greckie słowo odín, oddane tutaj jako „moc” (dosł. „boleści”), gdzie indziej odnosi się do bólów porodowych (1Ts 5:3), ale może też oznaczać ból, nieszczęście lub cierpienia w sensie ogólnym (Mt 24:8). Wyrażenie, które dosłownie oznacza „boleści śmierci”, występuje również w Septuagincie w 2Sm (2Kl, LXX) 22:6 i Ps 18:4 (17:5, LXX), gdzie w hebrajskim tekście masoreckim użyto sformułowań „powrozy grobu” i „powrozy śmierci”. Co ciekawe, w starożytnych manuskryptach hebrajskich, w których nie używano samogłosek, słowo oznaczające „powróz” (chéwel) ma ten sam zapis spółgłoskowy co hebrajskie słowo oznaczające „boleść”. Może to wyjaśniać, dlaczego właśnie tak, a nie inaczej, przetłumaczono te wersety w Septuagincie. Bez względu na to, czy użyje się określenia „boleści śmierci”, czy „powrozy śmierci”, ogólna myśl jest taka sama — chodzi o gorycz i cierpienie związane ze śmiercią.