12:1

Herod: Chodzi o Heroda Agryppę I, wnuka Heroda Wielkiego (zob. Słowniczek pojęć). Agryppa I urodził się ok. 10 r. p.n.e. Edukację odebrał w Rzymie, gdzie nawiązał bliskie stosunki z różnymi członkami rodziny cesarskiej. Jednym z jego przyjaciół był Gajusz, lepiej znany jako Kaligula, który w r. 37 n.e. został cesarzem. Wkrótce potem ogłosił Agryppę królem Iturei, Trachonu i Abileny, a później dodał do jego królestwa jeszcze Galileę i Pereę. Gdy w r. 41 Kaligulę zamordowano, Agryppa przebywał w Rzymie. Podobno w znacznej mierze przyczynił się do rozwiązania powstałego wtedy kryzysu. Uczestniczył w trudnych negocjacjach między swoim innym wpływowym przyjacielem, Klaudiuszem, a rzymskim senatem. W rezultacie Klaudiusz został obwołany cesarzem i nie doszło do wojny domowej. W nagrodę Agryppa otrzymał od Klaudiusza Judeę i Samarię, które od 6 r. n.e. były zarządzane przez rzymskich prokuratorów. Tym samym jego królestwo objęło zasięgiem mniej więcej taki obszar jak państwo Heroda Wielkiego. Agryppa swoją stolicą uczynił Jerozolimę i zdołał pozyskać sobie przychylność tamtejszych przywódców religijnych. Według doniesień skrupulatnie przestrzegał żydowskich praw i tradycji — m.in. codziennie składał w świątyni ofiary i czytał publicznie Prawo Mojżeszowe. Podobno był też gorliwym obrońcą wiary żydowskiej. Chociaż jednak twierdził, że czci Boga, organizował walki gladiatorów i inne pogańskie widowiska w teatrze. Opisuje się go jako człowieka podstępnego, płytkiego i rozrzutnego. Jego rządy skończyły się dość raptownie, gdy uśmiercił go anioł Jehowy, jak informują o tym Dz 12:23. Według badaczy król Herod Agryppa I zmarł w 44 r. n.e. w wieku 54 lat, po trzech latach panowania nad całą Judeą.