9:17

Do faraona mówi On w Pismach: Dosł. „Pismo mówi do faraona”. Dalej Paweł cytuje Wj 9:16. Jest to część orędzia, które na polecenie Jehowy miał przekazać faraonowi Mojżesz (Wj 9:13-19). Paweł jednak personifikuje tu Pisma, jak gdyby to one przemawiały do faraona. Podobnej personifikacji używa w Rz 3:19: „Do tych, którzy podlegają Prawu, skierowane zostało wszystko, co Prawo mówi”. Użycie tej figury stylistycznej w takich kontekstach jest stosowne, ponieważ Pisma Hebrajskie, w tym Prawo Mojżeszowe, uważano za słowo Boże — czyli było tak, jak gdyby mówił sam Bóg. Jezus też czasami używał personifikacji, m.in. w odniesieniu do ducha świętego, czyli czynnej siły Bożej. Powiedział np., że duch ‛uczy’ i ‛daje świadectwo’ (Jn 14:26; 15:26).

Zostawiłem cię przy życiu: W wielu przekładach oddano ten zwrot jako „podniosłem cię; wzbudziłem cię”, co może sugerować, że Bóg wyniósł faraona na stanowisko. Ale Paweł cytuje tutaj Wj 9:16, gdzie kontekst wyraźnie wskazuje, o co chodzi. Kiedy Bóg zapowiadał siódmą plagę, powiedział faraonowi: „Już dawno mogłem wyciągnąć rękę, aby ukarać ciebie (...) i zetrzeć cię z powierzchni ziemi” (Wj 9:15). Postanowił go jednak oszczędzić. Powiedział mu: „Zostawiłem cię przy życiu [lub „pozwoliłem ci pozostać”; dosł. „pozwoliłem ci stać”]” (Wj 9:16). Warto też zauważyć, że w greckiej Septuagincie przetłumaczono te słowa na „zostałeś zachowany”. Tak więc zarówno kontekst Pism Hebrajskich, jak i oddanie tej myśli w Septuagincie prowadzą do jednego wniosku: greckie sformułowanie użyte w Rz 9:17 oznacza, że Bóg pozostawił faraona przy życiu, żeby pokazać mu swoją moc.

żeby moje imię było rozgłaszane po całej ziemi: Paweł cytuje tutaj Wj 9:16. Jest to część orędzia, które na polecenie Jehowy Mojżesz miał przekazać faraonowi po szóstej pladze (Wj 9:8-15). W Biblii słowo „imię” czasami odnosi się do konkretnej osoby, jej reputacji i tego, za kogo dana osoba się podaje (Wj 34:5, 6; zob. komentarze do Mt 6:9; Jn 17:6, 26). Biblia konsekwentnie podkreśla potrzebę oczyszczenia z zarzutów i uświęcenia imienia Bożego. Na przykład psalmista modlił się: „Niech ludzie wiedzą, że Ty, który masz na imię Jehowa, sam jesteś Najwyższy nad całą ziemią” (Ps 83:18). W Księdze Ezechiela przeszło 50 razy w takiej lub podobnej formie pojawiają się słowa Jehowy: „[Ludzie] przekonają się, że ja jestem Jehowa” (Eze 6:7; 38:23). Jezus uczył swoich uczniów modlić się, żeby imię Boże zostało uświęcone (Mt 6:9). Apostoł Paweł zachęcał chrześcijan, żeby publicznie mówili o imieniu Bożym (Heb 13:15), a w Obj 15:4 postawiono pytanie: „Jehowo, kto by się Ciebie nie bał i nie wychwalał Twojego imienia?”.