3:5

z plemienia Beniamina: O swoim pochodzeniu z plemienia Beniamina Paweł pisze w dwóch miejscach — w tym wersecie i w Rz 11:1. Tutaj zwraca w ten sposób uwagę na jeden z aspektów swoich żydowskich korzeni. Plemię Beniamina było bardzo szanowane. O potomkach Beniamina patriarcha Jakub tak prorokował przed swoją śmiercią: „Beniamin będzie rozszarpywał zdobycz jak wilk. Rano pożre upolowane zwierzę, a wieczorem rozdzieli łup” (Rdz 49:27). Z tego plemienia rzeczywiście wywodziło się wielu nieustraszonych, wprawnych wojowników, którzy walczyli w obronie ludu Jehowy. Niektórzy Beniaminici spełnili to proroctwo „rano” — czyli we wczesnej historii królestwa izraelskiego, z kolei inni „wieczorem” — gdy naród izraelski nie miał już własnych królów (1Sm 9:15-17; 1Kn 12:2; Est 2:5-7). Paweł również pokazał, że jest dzielnym wojownikiem. Toczył duchową walkę z fałszywymi naukami i praktykami i uczył wielu innych chrześcijan, jak to robić (Ef 6:11-17).

Hebrajczyk, syn Hebrajczyków: Tutaj, podobnie jak w 2Ko 11:22, Paweł zwraca uwagę na swoje żydowskie pochodzenie (zob. komentarz). Wskazuje w ten sposób, że jest prawdziwym Hebrajczykiem, a nie człowiekiem z jakiegoś nieżydowskiego rodu. Być może robi to z powodu fałszywych nauczycieli, którzy sami przechwalali się żydowskim pochodzeniem, a jego korzenie kwestionowali. Paweł podkreśla jednak, że takie rzeczy nie mają dla niego większego znaczenia (zob. komentarze do Flp 3:7, 8).

jeśli chodzi o Prawo — faryzeusz: Paweł nawiązuje tutaj do swoich judaistycznych korzeni. Najwyraźniej ma na myśli to, że wychowywał się w rodzinie faryzeuszy, jednego z odłamów judaizmu (zob. komentarz do Dz 23:6). Oprócz Pawła wśród chrześcijan byli też inni dawni faryzeusze. W Dz 15:5 (zob. komentarz) powiedziano o nich, że ‛należeli wcześniej do stronnictwa faryzeuszy’.