2:14

żeby nas wyzwolić: Dosł. „żeby nas odkupić; żeby nas wykupić”. Występujący tu grecki czasownik był używany w związku z zapłatą za uwolnienie niewolnika czy jeńca wojennego. Ten sam czasownik pojawia się w 1Pt 1:18, 19, gdzie o chrześcijanach powiedziano, że zostali „uwolnieni [dosł. „odkupieni; wykupieni”, przyp.]” dzięki „drogocennej krwi Chrystusa” (zob. też komentarz do Mt 20:28).

wszelkiego bezprawia: Biblia mówi, że każdy „grzech jest złamaniem prawa” (1Jn 3:4). Jednak bezprawie obejmuje coś więcej niż tylko grzeszne postępowanie. Oznacza też pogardę dla praw Bożych (zob. komentarz do Mt 24:12). Oczywiście Paweł wiedział, że chrześcijanie są niedoskonali, dlatego nie mogą być całkowicie wolni od grzechu (Rz 7:19-23). Ale zmienili swoje życie i nie lekceważą już prawych norm Bożych. Dzięki kapłańskiej służbie Jezusa mają prawa Jehowy ‛w swoich sercach i umysłach’ (Heb 10:14-16; Rz 7:25; 8:2, 4; Tyt 2:12). W takim sensie zostali ‛wyzwoleni od wszelkiego bezprawia’.

swoją szczególną własność — lud: Chrześcijanie zostali oczyszczeni i „uwolnieni drogocenną krwią Chrystusa”, który złożył za nich okup (1Pt 1:18, 19; Heb 9:14). Dlatego słusznie można ich nazwać ‛jego szczególną własnością’. Według pewnego leksykonu wyrażenie to obejmuje myśl o „cennej własności i wyjątkowym skarbie”. Przypomina ono słowa, które w starożytności Jehowa wypowiedział do Izraelitów: „Staniecie się moją szczególną [lub „drogocenną”] własnością wśród wszystkich ludów” (Wj 19:5 i przyp.; zob. też Pwt 7:6; 14:2). Od Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e. Jehowa ma na ziemi nowy „naród” — „Izrael Boży”, „lud stanowiący szczególną własność” (1Pt 2:9, 10; Gal 6:16 i komentarz). Dlatego chrześcijan namaszczonych duchem można nazwać „szczególną własnością” zarówno Jehowy Boga, jak i Jezusa Chrystusa. Jednak słowo „lud” występujące w omawianym wersecie nie ogranicza się do namaszczonych chrześcijan. Obejmuje też „drugie owce” Jezusa, które gorliwie ich wspierają (Jn 10:16). Jehowa Bóg i Jezus Chrystus bardzo cenią obie te grupy (por. Ps 149:4; Ag 2:7).

gorliwy w szlachetnych uczynkach: Paweł wyjaśnia, że chrześcijanie mają chętnie i z zapałem robić to, co słuszne w oczach Bożych. Te „szlachetne uczynki” obejmują robienie czegoś dobrego dla innych, przejawianie owoców ducha Bożego, a przede wszystkim głoszenie dobrej nowiny o Królestwie Bożym (Mt 24:14; Gal 5:22, 23; Tyt 2:1-14; Jak 1:27; 1Pt 2:12).