2:12

gdy mówi: Paweł cytuje w tym wersecie słowa z Ps 22 i pod natchnieniem od Boga wprowadza je tak, jak gdyby wypowiedział je Jezus. Różne fragmenty tego psalmu proroczo odnosiły się do Mesjasza (por. Ps 22:1 z Mt 27:46 [zob. też komentarz]; Ps 22:8 z Mt 27:41-43; Ps 22:15, 16 z Jn 19:28; Ps 22:18 z Mt 27:35; Łk 23:34; Jn 19:24). Chociaż nie ma wyraźnej wzmianki, że Jezus w czasie swojej służby cytował Ps 22:22, to w gruncie rzeczy było tak, jakby wypowiedział te słowa, bo żył zgodnie z nimi i je wypełniał.

w zborze: Wyrażenie to pochodzi z Ps 22:22. Król Dawid wyraził tam wdzięczność za zaszczyt wysławiania Jehowy wśród innych Izraelitów. Wszyscy razem tworzyli „zbór Jehowy” (Pwt 23:3). Chociaż Dawid był ich królem, a oni jego poddanymi, nazywał ich „swoimi braćmi” (por. Pwt 17:15; 1Kn 28:2). Podobnie jest z Jezusem Chrystusem. Chociaż sprawuje władzę nad zborem chrześcijańskim, to wszystkich namaszczonych chrześcijan uważa za swoich duchowych braci (Mt 25:40; zob. komentarz do Kol 1:13). Razem tworzą „Bożą rodzinę [lub „dom Boży”]” (1Tm 3:15 i komentarz).