Przypis

a Do owego czasu z łaciny, przejętej od legionów rzymskich, rozwinęły się we Francji dwa miejscowe języki: na południu kraju langue d’oc (znany także jako oksytański lub prowansalski), a na północy — langue d’oïl (wczesna forma francuskiego, zwana czasem językiem starofrancuskim). Te dwa języki rozróżniano na podstawie wyrazu „tak”. Na południu oddawano go słowem oc (od łacińskiego hoc), a na północy — oïl (od łacińskiego hoc ille), które przekształciło się we współczesne francuskie oui.