Przypis

b W dziele pt. „Theological Dictionary of the New Testament” czytamy na temat głównego Sanhedrynu z Jeruzalem: „Na czele tego zespołu, którego członkowie zbierali się w boule [sali posiedzeń], (...) stał arcykapłan. Był to zarazem przywódca ludu żydowskiego; tylko on mógł przewodniczyć w Sanhedrynie. Otaczali go archiereis [naczelni kapłani], przedstawiciele kapłańskiej arystokracji, którzy sympatyzowali z saduceuszami. Naczelni kapłani dysponowali miejscem i głosem w Sanhedrynie na mocy swojego urzędu w świątyni; tworzyli dość zwartą grupę. Drugą frakcją byli starsi. Wprawdzie początkowo nazywano starszymi wszystkich członków gerousia [zgromadzenia starszyzny], stopniowo jednak określenie to nabrało węższego znaczenia i później miano presbyteroi [starsi] odnoszono tylko do przywódców wpływowych rodzin spośród świeckich mieszkańców Jeruzalem. Każdy przedstawiciel tego patrycjatu był także z przekonań saduceuszem. Faryzeuszom udało się dostać do Wysokiej Rady za czasów królowej Aleksandry [76-67 p.n.e.]. Odtąd stale rosły w Sanhedrynie władza i wpływy tych grammateis [uczonych w Piśmie]. W okresie rzymskim archiereis [naczelni kapłani] nadal zajmowali czołowe miejsce, ale faktycznie nie mogli powziąć ani wykonać żadnej decyzji bez zgody faryzejskich uczonych w Piśmie”.